NASA zet voor het eerst materiaal op ‘achterkant’ van de maan
Twee van de drie projecten zullen op de ‘achterkant’ van de maand landen. Dat is de zijde die we vanop aarde nooit te zien krijgen. De wetenschappelijke ladingen maken deel uit van het Commercial Lunar Payload Services-project. Dat is op zijn beurt een onderdeel van het grotere Artemis-programma dat de nieuwe maanmissie omvat. De ruimtevaartorganisatie wil zoveel mogelijk gegevens verzamelen over de donkere kant van de maan, om er in de toekomst astronauten veilig naartoe te sturen.
Achterkant is onbekend terrein
De achterkant van de maan is nog vrij ongerept. Pas in 2019 werd de regio verkend door de Chinese Chang’e-missie. Nooit eerder landden er NASA-ruimtetuigen of reden er Amerikaanse maanwagens over het oppervlak. Er moet dus nog heel wat verkennend werk gebeuren. De NASA koos alvast één van de projecten omdat de bedenkers het willen laten landen in de impactkrater Schrödinger. In dat basin kan de tektonische activiteit van het hemellichaam van naderbij onderzocht worden.
Er landt nog een project in de krater dat de bevindingen goed kan aanvullen: de Lunar Interior Temperature and Materials Suite. Dat toestel is uitgerust met twee instrumenten die de interne hittegolven en elektrische geleiding zullen onderzoeken.
Het derde project, ten slotte, heet de Lunar Vertex en reist naar Reiner Gamma. Dat experiment onderzoek maanwervelingen. Dat zijn mysterieuze patronen op het oppervlak die vermoedelijk ontstaan door het magnetische veld van de maan. Lunar Vertex bestaat uit een lander met een robotjeep. Die laatste zal al rijdend op verschillende plekken metingen kunnen doen.
Wedstrijdwinnaars beloond
De wetenschappers in kwestie deden hun inzendingen in het kader van de Payloads and Research Investigations on the Surface of the Moon (PRISM). De NASA had die wedstrijd op poten gezet, met als inzet dus een ticketje naar de maan. Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap wil hun projecten ergens in 2024 doen landen.
Twee van de drie projecten zullen op de ‘achterkant’ van de maand landen. Dat is de zijde die we vanop aarde nooit te zien krijgen. De wetenschappelijke ladingen maken deel uit van het Commercial Lunar Payload Services-project. Dat is op zijn beurt een onderdeel van het grotere Artemis-programma dat de nieuwe maanmissie omvat. De ruimtevaartorganisatie wil zoveel mogelijk gegevens verzamelen over de donkere kant van de maan, om er in de toekomst astronauten veilig naartoe te sturen.
Achterkant is onbekend terrein
De achterkant van de maan is nog vrij ongerept. Pas in 2019 werd de regio verkend door de Chinese Chang’e-missie. Nooit eerder landden er NASA-ruimtetuigen of reden er Amerikaanse maanwagens over het oppervlak. Er moet dus nog heel wat verkennend werk gebeuren. De NASA koos alvast één van de projecten omdat de bedenkers het willen laten landen in de impactkrater Schrödinger. In dat basin kan de tektonische activiteit van het hemellichaam van naderbij onderzocht worden.
Er landt nog een project in de krater dat de bevindingen goed kan aanvullen: de Lunar Interior Temperature and Materials Suite. Dat toestel is uitgerust met twee instrumenten die de interne hittegolven en elektrische geleiding zullen onderzoeken.
Het derde project, ten slotte, heet de Lunar Vertex en reist naar Reiner Gamma. Dat experiment onderzoek maanwervelingen. Dat zijn mysterieuze patronen op het oppervlak die vermoedelijk ontstaan door het magnetische veld van de maan. Lunar Vertex bestaat uit een lander met een robotjeep. Die laatste zal al rijdend op verschillende plekken metingen kunnen doen.
Wedstrijdwinnaars beloond
De wetenschappers in kwestie deden hun inzendingen in het kader van de Payloads and Research Investigations on the Surface of the Moon (PRISM). De NASA had die wedstrijd op poten gezet, met als inzet dus een ticketje naar de maan. Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap wil hun projecten ergens in 2024 doen landen.
