3D Printer maakt fabriek overbodig
Hoewel 3D-printers er met rasse schreden op vooruit gaan, kunnen we toch stellen dat er nog heel wat werk voor de boeg is. De klassieke 3D-printer deponeert laagje na laagje van een plastic (meestal PLA of ABS) om zo een object op te bouwen. Duurdere exemplaren bouwen prints in meerdere kleuren op en speciale printers werken met exotische materialen, maar al bij al blijf je als gebruiker beperkt in wat je in één keer kan afprinten.
Zelfprintende robots
Aan MIT ontwikkelden onderzoekers nu een 3D-printer die maar liefst toen verschillende materialen door elkaar kan printen. Het toestel is bovendien accurater dan klassieke varianten. De wetenschappers maken zich sterk dat het met hun prototype mogelijk is om gecompliceerde toestellen met elektronica en bewegende onderdelen in één keer af te printen. Ze dromen zelfs luidop van een versie in de nabije toekomst die robots kan printen, want als populaire films ons één ding geleerd hebben, dan is het wel dat zelfreplicerende robots een briljant idee zijn.
Relatief goedkoop
Printers die overweg kunnen met meerdere materialen bestonden al, maar een toestel dat 10 smaakjes slikt is uniek. Bovendien heeft de MIT-printer een aantrekkelijk prijskaartje: ‘amper’ 7.000 dollar in de plaats van ongeveer 25.000 dollar voor minder geavanceerde exemplaren.
Dat komt omdat MIT’s 3D-printer slim is. Na ieder geprint laagje maakt het toestel een scan van wat er al af is, en bepaald het zo of er eventuele correcties nodig zijn. Dat systeem is zondermeer geniaal: bij een normale ABS-printer zal een klein probleem laag na laag escaleren, omdat iedere volgende laag op de fout wordt neergelegd.
Visuele hulp
De MIT-printer gebruikt machine vision om z’n werk zelf te beoordelen. Dat is een tak van de artificiële intelligentie die, zoals de naam doet vermoeden, visueel begrip aan computers geeft. Bovendien werkt het toestel net iets anders dan je doorsnee 3D-printer: die gebruiken extruders om grondstof te ‘spuiten’ terwijl de MIT-creatie meer van doen heeft met een inkjetprinter. Een inkjet-achtig koppensysteem legt droplet na droplet het juiste materiaal neer. Dankzij het correctiemechanisme bereiken de wetenschappers zo een resolutie van 40 micron, oftewel de helft van de dikte van je haar.
Hoewel 3D-printers er met rasse schreden op vooruit gaan, kunnen we toch stellen dat er nog heel wat werk voor de boeg is. De klassieke 3D-printer deponeert laagje na laagje van een plastic (meestal PLA of ABS) om zo een object op te bouwen. Duurdere exemplaren bouwen prints in meerdere kleuren op en speciale printers werken met exotische materialen, maar al bij al blijf je als gebruiker beperkt in wat je in één keer kan afprinten.
Zelfprintende robots
Aan MIT ontwikkelden onderzoekers nu een 3D-printer die maar liefst toen verschillende materialen door elkaar kan printen. Het toestel is bovendien accurater dan klassieke varianten. De wetenschappers maken zich sterk dat het met hun prototype mogelijk is om gecompliceerde toestellen met elektronica en bewegende onderdelen in één keer af te printen. Ze dromen zelfs luidop van een versie in de nabije toekomst die robots kan printen, want als populaire films ons één ding geleerd hebben, dan is het wel dat zelfreplicerende robots een briljant idee zijn.
Relatief goedkoop
Printers die overweg kunnen met meerdere materialen bestonden al, maar een toestel dat 10 smaakjes slikt is uniek. Bovendien heeft de MIT-printer een aantrekkelijk prijskaartje: ‘amper’ 7.000 dollar in de plaats van ongeveer 25.000 dollar voor minder geavanceerde exemplaren.
Dat komt omdat MIT’s 3D-printer slim is. Na ieder geprint laagje maakt het toestel een scan van wat er al af is, en bepaald het zo of er eventuele correcties nodig zijn. Dat systeem is zondermeer geniaal: bij een normale ABS-printer zal een klein probleem laag na laag escaleren, omdat iedere volgende laag op de fout wordt neergelegd.
Visuele hulp
De MIT-printer gebruikt machine vision om z’n werk zelf te beoordelen. Dat is een tak van de artificiële intelligentie die, zoals de naam doet vermoeden, visueel begrip aan computers geeft. Bovendien werkt het toestel net iets anders dan je doorsnee 3D-printer: die gebruiken extruders om grondstof te ‘spuiten’ terwijl de MIT-creatie meer van doen heeft met een inkjetprinter. Een inkjet-achtig koppensysteem legt droplet na droplet het juiste materiaal neer. Dankzij het correctiemechanisme bereiken de wetenschappers zo een resolutie van 40 micron, oftewel de helft van de dikte van je haar.
