Spaans lab maakt 3D-geprint voedsel
Het lab bevindt zich op de Torribera-campus van de universiteit van Barcelona en wordt geleid door Pere Castells, een chemicus en autoriteit op het gebied van wetenschappen en koken. In het lab wordt gewerkt aan het 3D-printen van voedsel en de big data achter eten.
In het lab wordt gebruik gemaakt van een 3D-printer met een pastaspuit. Door de hoeveelheid druk op de zuiger van de spuit te variëren, kan de dikte van het geprinte materiaal worden gekozen. Bij deze techniek kan gebruik gemaakt worden van verschillende materialen, waardoor een brede waaier aan resultaten mogelijk is.
Carme Ruscalleda, een Catalaanse kok met een driesterrenrestaurant, heeft de printer gebruikt om een eetbare versie te creëren van het glas-in-loodraam van de Santa Maria del Mar. “Het was vrij eenvoudig, omdat de structuur plat is,” legt Castells uit. “Momenteel is het grootste probleem met 3D-geprint voedsel het creëren van volume. Dit is de volgende stap die we willen bereiken in ons lab.”
Castells gelooft dat temperatuur aan de basis ligt bij het verder ontwikkelen van 3D-geprint voedsel. Chocolade is hiervan een ideaal voorbeeld: Het product moet vloeibaar in de spuit gaan en op het juiste moment hard worden om een 3D-structuur te kunnen creëren. De technologie staat dus nog steeds in zijn kinderschoenen, al gelooft Castells erg hard in de toekomst van 3D-geprint voedsel.
Het lab bevindt zich op de Torribera-campus van de universiteit van Barcelona en wordt geleid door Pere Castells, een chemicus en autoriteit op het gebied van wetenschappen en koken. In het lab wordt gewerkt aan het 3D-printen van voedsel en de big data achter eten.
In het lab wordt gebruik gemaakt van een 3D-printer met een pastaspuit. Door de hoeveelheid druk op de zuiger van de spuit te variëren, kan de dikte van het geprinte materiaal worden gekozen. Bij deze techniek kan gebruik gemaakt worden van verschillende materialen, waardoor een brede waaier aan resultaten mogelijk is.
Carme Ruscalleda, een Catalaanse kok met een driesterrenrestaurant, heeft de printer gebruikt om een eetbare versie te creëren van het glas-in-loodraam van de Santa Maria del Mar. “Het was vrij eenvoudig, omdat de structuur plat is,” legt Castells uit. “Momenteel is het grootste probleem met 3D-geprint voedsel het creëren van volume. Dit is de volgende stap die we willen bereiken in ons lab.”
Castells gelooft dat temperatuur aan de basis ligt bij het verder ontwikkelen van 3D-geprint voedsel. Chocolade is hiervan een ideaal voorbeeld: Het product moet vloeibaar in de spuit gaan en op het juiste moment hard worden om een 3D-structuur te kunnen creëren. De technologie staat dus nog steeds in zijn kinderschoenen, al gelooft Castells erg hard in de toekomst van 3D-geprint voedsel.
