Van iPhone naar Android: onnodig ingewikkeld
Als je de meest verstokte Androidgebruiker van de redactie een paar weken laat rondlopen met een iPhone, dan moest ook de tevreden iPhonedrager er natuurlijk aan geloven.
Mijn situatie was natuurlijk een beetje anders: iedereen krijgt op onze redactie met enige regelmaat toestellen in handen om te testen en te reviewen, en aangezien Apples toestellenline-up nogal beperkt is, heb ik al de nodige Android-telefoons voor de kiezen gekregen. Van een paar dagen met een budget-Wiko tot een paar weken met Huawei"s vlaggenschip en meest recent met een Nexus 5: ik heb Android in allerlei smaken (KitKat en Lollipop, plus allerlei toevoegingen van fabrikanten) leren kennen.
[related_article id=”161563″]
Vandaar dus de omgekeerde beweging: wat vindt deze Apple-liefhebber precies van Android?
Acclimatiseren
Laten we beginnen met de duidelijk positieve punten. Widgets en de mogelijkheid om je homescreens volledig te ordenen zoals jij dat wilt (inclusief icoontjes die niet moeten aansluiten) zijn een plus, zeker op telefoons met een groter scherm.
Na langer gebruik bleek echter dat ik de widgets persoonlijk zelden gebruikte; experimenten waren er voldoende, maar in de meeste gevallen keurde ik ze maar zelden een blik waardig. Met uitzondering van de ultieme dooddoener: een weer-widget met grotere klok, en het uiterst praktische exemplaar van favoriete to-dolijst Wunderlist. Niet zo toevallig zijn dat ook zowat de enige "widgets" die in de Today-view van m"n iPhone te vinden zijn.
Dat andere gebruikers weg zijn van de vele mogelijkheden van de interactieve homescreenblokjes kan ik echter prima begrijpen. Wel een vreemd detail: verschillende app-makers doen wel de moeite om een modern ogende, fijne app in elkaar te boksen, maar bieden daarbij een widget aan dat recht uit de jaren "90 lijkt te komen (en niet op een hippe retro-manier).
Dat andere punt waar Androidliefhebbers hoog mee oplopen, het feit dat je alles visueel naar jouw smaak kan aanpassen, bleek inderdaad zonder meer een voordeel. Ik heb een aantal problemen met de UI van Android en de toevoegingen van verschillende fabrikanten, daarover verder meer, maar wat aanpasbaarheid betreft is de groene robot koning. Ik heb me er bij verschillende toestellen mee geamuseerd om launchers en thema"s op te snorren, en hoewel veel aspecten behoorlijk gimmicky zijn, heeft dit vergaand aanpassen zo z"n voordelen. Eén punt voor Android.
Dat gezegd zijnde ondervond ik vaak ook wel dat skins en thema"s niet altijd even consequent doorgevoerd werden, waardoor je toestel al snel een visueel rommeltje wordt. Het nadeel van iOS is dat je behalve je schermachtergrond niets kan aanpassen naar jouw smaak, het voordeel is dat er één consequente designlijn doorheen het hele OS loopt.
De launchers die functioneel iets toevoegen aan je toestel (en waarmee je met wat gepruts de soms vreselijke versie van je toestelfabrikant kan vervangen) zijn dan weer wel een sterkte van het systeem, al vraag ik me hier af hoeveel procent van de gebruikers zich hier ook echt mee bezig houdt. Wie gewoon werkt met het OS zoals het op z"n toestel wordt aangeleverd, krijgt wat mij betreft in sommige gevallen geen optimale gebruikservaring.
De app drawer is dan weer een van die design-keuzes die ik niet echt snap. Tenzij je een telefoon van pakweg 64 GB koopt, kan je naar mijn mening nooit voldoende apps hebben om echt in de problemen te komen met de hoeveelheid icoontjes op je homescreens, en als je iets niet meteen vindt, moet je in beide gevallen een zoekfunctie gebruiken. Ik ondervond dan ook vrij snel dat ik de app drawer maar voor één reden gebruikte: om de soms belachelijke hoeveelheden niet te ontinstalleren bloatware uit het zicht te houden. Apps die ik gebruik op een homescreen, apps die ik niet wil maar niet kan weggooien, blijven maar in de app drawer.
Google gedraagt zich naar mijn mening trouwens zelf eerder vreemd als het op dit onderscheid aankomt. Als je stelt dat je een map hebt waarin alle applicaties wonen (de app drawer) en dat je als gebruiker enkel die apps op je homescreen moet zetten die jij wil (logischerwijs omdat je ze het vaakst gebruikt) waarom komt dan elke nieuwe geïnstalleerde app ook op een homescreen terecht? Storend vond ik de app drawer verder niet, alleen weet ik niet precies wat de meerwaarde ervan is. Tenzij je van een uiterst minimalistisch homescreen houdt, in welk geval ik aanneem dat het fijn is om de optie te hebben.
Voornoemde bloatware was overigens een ander punt van ergernis, hoewel hier wel meteen de grote verschillen tussen verschillende toestellen moeten worden aangehaald. De Nexus 5 waar ik mee rondliep – om de cleane Android-ervaring te, euh, ervaren - na kortere affaires met de toevoegingen van Samsung, HTC, en Huawei, had hier bijvoorbeeld niet echt last van, terwijl het in sommige gevallen ronduit extreem was. Laat me heel duidelijk stellen: als ik op een telefoon met zogezegd 16 GB intern geheugen minder dan de helft vrij houd dankzij de loodzware skins en bergen ongewenste apps, dan word ik daar niet gelukkig van.
Een van de zaken die ik bij Apple al erg zou appreciëren is dat ik de ingebouwde rekenmachine en dergelijke van m"n iPhone zou kunnen vervangen, in plaats van een tweede app te moeten installeren; bij een aantal Androidtoestellen was het probleem nog vele malen erger. Het is ook een spijtige zaak, want in principe had ik (in tegenstelling tot sommige collega"s) niets tegen de details die fabrikanten aan Android hadden toegevoegd. Huawei"s EMUI viel hier best in de smaak, net als de look van HTC. Meer dan 30 apps (ik zou willen dat ik overdreef) op een bepaald toestel, die geen van allen te verwijderen vielen, was daarentegen allesbehalve aangenaam. Sommige merken mogen dringend werk maken van een gulden middenweg.
Terugkeren naar… wacht.
Een onderdeel van Android waar ik maar niet aan kon wennen was die verduivelde universele terugknop. En al helemaal niet bij die merken die met softkeys werken op hun telefoon. M"n meest basale commando"s die plots verdwijnen en met friemelende bewegingen terug tevoorschijn moeten worden getoverd? Nee bedankt. En ook: je hebt op een computer toch ook geen "universele terugknop" om naar het vorige scherm terug te keren, in welke applicatie dat vorige scherm zich ook bevond?
Dat gezegd zijnde snap ik sinds m"n Androidervaringen ook perfect waarom gebruikers die overschakelen naar een iPhone minstens even hard zitten klooien met de terugknoppen in aparte applicaties en de dubbele functie van de homeknop. Het is ontstellend hoe je na een paar jaar gewenning aan een bepaald principe een aantal acties in je spiergeheugen hebt zitten. Ik wil dan ook geen oordeel vellen over de kwaliteit van de universele terugknop van Android tegenover de softwarematige terugknoppen en homeknop van iOS. Het systeem van Android voelt voor mij nog steeds tegenintuïtief en stroef, maar dat is waarschijnlijk meer een kwestie van gewoonte dan van inferioriteit. Wie definitief overschakelt, zal z"n muscle memory wel overschrijven.
Het oog wil ook wat
Zoals je uit het voorgaande waarschijnlijk al hebt kunnen afleiden: ik ben een esthetisch ingesteld persoon. Mijn waterkoker past bij de kleur van mijn keukenkasten en ik word een beetje knetter als mensen rondlopen met een zichtbaar etiket uit hun kraag, om maar een paar dingen te noemen die niets met smartphones te maken hebben. Ik vind het belangrijk dat gebruiksvoorwerpen er goed uitzien en ik ben me er geheel van bewust dat andere mensen zich hier veel minder van aantrekken.
Toch heeft het me in mijn verscheidene Androidervaringen zo vaak gestoord dat het vermeld moet worden: er is geen coherent doorgevoerd grid. Widgets zijn niet allemaal precies even groot en lijnen niet uit aan de randjes. App-iconen mogen eender welke vorm hebben – dat is een designkeuze waar ik mee kan leven – maar zijn ook niet allemaal even groot. Widgetmakers worden schijnbaar ook niet verplicht om hun product in een paar vaste afmetingen aan te bieden. Het ene widget bestaat in zes verschillende groottes, het andere maar in twee. Doen deze details iets af aan de eigenlijke werking van de telefoon? Nee, natuurlijk niet. Maar ik kreeg wel een nieuwe appreciatie voor de ordentelijke rijen vierkante icoontjes op mijn iPhone.
Een vergelijkbaar probleem hebben voor mij de notificaties: wat een zootje ongeregeld! Updates met flitsende bewegende voortgangsbalkjes (waarom moeten apps die ik twee minuten geleden uit de Play Store heb gehaald, op een vers geconfigureerd toestel, tout court al collectief een update krijgen?), vage meldingen over wifi en bluetooth waar veel gebruikers volgens mij kop noch staart aan krijgen, overbodige meldingen "om te zeggen dat een app geüpdatet is" (dat had ik zo ook wel begrepen), en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Gelukkig kan je deze chaos met een duik in de instellingen temperen, aangezien een groot aantal van de notificaties van individuele apps uit te schakelen vallen, maar in z"n natuurlijke staat ben ik geen fan. Ook het feit dat je veel moeite moet doen om je bovenbalkje zen te houden, en niet gevuld met een tiental mini-icoontjes om een of andere voortgang of probleem aan te duiden, was een bron van ergernis. Zeker op toestellen met een wat kleiner scherm zijn de tijd, batterij, wifi of mobiel internet, en al dan niet het bluetooth-icoon voldoende. Voor alle andere meldingen zijn notificaties gemaakt – het constante aandacht trekken in de bovenbalk is écht niet nodig.
Een klein detail dat iOS van mij dan weer wel dringend mag stelen is het feit dat je de shortcuts of instellingenknoppen in het notificatiescherm (om zaken als wifi en bluetooth aan- en uit te schakelen, onder andere) kan aanpassen. Sinds iOS 7 hebben iPhonegebruikers in het Command Center een vergelijkbare functionaliteit zitten, maar zoals gebruikelijk heb je hier geen keuze.
Wel moet ik hier meteen twee zaken bij vermelden. Allereerst: de upgrade naar Lollipop (die de overgrote meerderheid van de Androidgebruikers nog niet heeft kunnen maken, waardoor ik ook KitKat meeneem in dit verhaal) heeft naar mijn mening een aantal visuele faux-pas uit de wereld geholpen. De niet-uitlijnende widgets leken op de Nexus 5 op Lollipop bijvoorbeeld verdwenen te zijn, en ook de notificaties zijn iets rustiger geworden. De gehele nieuwe stijl ziet er naar mijn mening ook coherenter, aangenamer en vele malen moderner uit dan z"n voorganger. Pluim in de hoed van de Android-designers, maar het heeft wel even geduurd.
Het tweede punt gaat over de buitenkant. Wat hardware betreft hoeft niemand op esthetisch vlak nog af te komen met het argument dat de iPhone de mooiste telefoon ter wereld is. Ik vind Apples producten doorgaans goed ontworpen en ik heb absoluut een persoonlijke voorkeur voor een metalen behuizing, maar HTC, Huawei, LG, de Nexus-lijn, en zelfs goedkopere merken als Wiko maken vandaag allemaal telefoons waar ik met liefde mee zou rondlopen. Ook wat de ingewanden betreft moeten de high-end Androidtoestellen al lang niet meer onderdoen voor de iPhone, en ik zal ook probleemloos toegeven dat je in sommige gevallen meer pk"s voor je geld krijgt. Apples absurde meerprijzen voor extra gigabytes zijn ook voor verder tevreden gebruikers een doorn in het oog.
Toestemmingen zonder marge
Eén punt waar ik de eerste keer werkelijk even van moest slikken was de manier waarop de toelatingen van applicaties door je strot worden geramd op Android. Elke app is een totaalpakket: te nemen of te laten. Het resultaat ligt voor de hand: een heleboel apps vragen gewoon toestemming tot alles. Spelletjes willen je microfoon en camera, hoewel dat op geen enkel punt in de gameplay zit. Een notitie-appje wil je adresboek, opnieuw zonder aanwijsbare reden in z"n functionaliteit. Nee dus, dacht ik in eerste instantie. Na een groot aantal consequente weigeringen op m"n eerste testtoestel kwam ik daarbij jammerlijk tot de conclusie dat ik wel érg weinig apps kon installeren. En dus deed ik wat vermoedelijk de meeste Androidgebruikers doen: gewoon niet lezen waar een app allemaal toegang toe eist als je hem downloadt, en op OK tikken.
Voor wie geen ervaring heeft met iOS: het OS verplicht apps, nadat je ze hebt geïnstalleerd, om toegang te vragen tot je camera, microfoon, adressenboek, fotogalerij, kalender, todo"s en locatie. Ook je gegevens in Health en HomeKit, de interne bewegingssensor, en de mogelijkheid tot bluetooth-sharing moeten en kunnen apart door de gebruiker worden toegekend. En deze toestemmingen kan je in de Instellingen ook gewoon weer uitschakelen als je merkt dat een app ze helemaal niet nodig heeft.
Dat dit systeem op Android beperkt blijft tot je locatiegegevens, vind ik dan ook schandalig. Het is waar dat er bij Apple ook wel bepaalde apps van uitzonderingen genieten, zoals Facebook bijvoorbeeld – absoluut even verkeerd, maar wel een uitzondering, terwijl het bij Android de regel is. Waarom dit ook bij Lollipop niet gewijzigd werd, gaat mijn (toch doorgaans niet echt privacy-geobsedeerde) pet te boven. Het is dan ook één van de zeer weinige punten in dit artikel die ik objectief ronduit verkeerd vind aan Googles mobiele OS.
Computerperikelen
Toen m"n Android-minnende collega een paar maanden geleden cold turkey naar een iPhone werd gestuurd, liet hij zich in zijn stuk nog ontvallen dat hij de voordelen van het Apple-ecosysteem wel wilde aannemen, maar zelf niet had ervaren. Hij was niet tegelijk ook nog verplicht geweest om zich in OS X te verdiepen. In mijn geval gaat de redenering eerder omgekeerd: ik verkies OS X voor een heleboel redenen boven Windows, werkte met een Mac lang voor ik een iPhone aanschafte, en kwam er gewoon achter dat een telefoon op iOS voor Mac-gebruikers nu eenmaal een aantal voordelen biedt.
Bestanden, apps en muziek uitwisselen met iTunes werkt vlotjes, net als de synchronisatie van je wachtwoorden, agenda, mail, browserdata en meer via iCloud, en recente features als Handoff en het doorsturen van sms"jes en telefoongesprekken zijn uitermate praktisch, om de belangrijkste voordelen te geven.
Een Androidtelefoon doen samenwerken met een Mac bleek daarentegen een kwestie van hit and miss: sommige toestellen gedroegen zich braaf exact hetzelfde als op Windows, andere werden simpelweg niet herkend. Nog andere exemplaren werden wel herkend, maar bleken vervolgens extra software nodig te hebben om er bestanden op te plaatsen – die voor Mac al jarenlang niet meer geüpdatet was of gewoon niet bestond. Tja.
De meeste mensen verbinden hun smartphone vandaag de dag zelden of nooit met hun computer en daar kan ik perfect inkomen. Mijn iPhone en iMac zijn ook eerder kennissen dan beste vrienden en de meeste documenten hangen toch al ergens in de cloud. Maar erop kunnen vertrouwen dat je zaken als muziek bekabeld kan overzetten is wel zo praktisch.
Conclusie
Toch maar even melden: naar mijn mening zijn Android en iOS allebei degelijke, functionele besturingssystemen. Dat klinkt evident, maar het verklaart wel waarom dit stuk een negatieve toon lijkt te hebben: er is niets (welja, weinig) mis met de basis van Googles OS en de meeste van m"n ergernissen zijn visueel of hebben niets met de kern van de werking te maken. Dat gezegd zijnde waren er ook niet zo veel zaken die ik tijdens mijn tests van het besturingssysteem expliciet béter vond dan wat ik gewend ben op iOS.
Eigenlijk had ik mijn conclusie op voorhand kunnen schrijven: wie zich niet ingraaft in ideologische loopgraven moet toegeven dat Android vs. iPhone grotendeels een kwestie van smaak is. Een van de weinige universeel relevante voordelen aan iOS is voor mij de manier waarop toestemmingen geregeld worden; ook de kwaliteit (en kwantiteit) van tabletapps ligt onmiskenbaar hoger aan de fruitige zijde. Maar de rest, dat zijn keuzes. Android is slordiger, door de grote variatie aan hardwarebouwers, maar daar staat dan ook tegenover dat je keuze hebt tussen een enorm aantal smartphones én dat je meer vrijheid krijgt wat de look van de software betreft. iOS betekent iPhone en de smaak van Jony Ive, amen en uit. Als je je daar zoals ikzelf helemaal in kan vinden, is dat een voordeel, anders bepaald niet.
Widgets zijn een groot pluspunt voor veel gebruikers, maar persoonlijk ondervond ik dat ik ze gewoon zelden gebruikte en dat ze voor mij dus geen argument pro Android waren. iOS speelt zoals verwacht veel beter samen met OS X dan Android dat doet, maar dat kan even goed aan Apple als aan Google liggen. Bekeerd? Absoluut niet – een aantal details waar ik zelf veel belang aan hecht maken dat ik gelukkiger wordt van iOS dan van de groene robot. Maar zoals wel meer bloederige internetdebatten is de strijd tussen Android en iOS er grotendeels gewoon eentje van voorliefde en prioriteiten.
Als je de meest verstokte Androidgebruiker van de redactie een paar weken laat rondlopen met een iPhone, dan moest ook de tevreden iPhonedrager er natuurlijk aan geloven.
Mijn situatie was natuurlijk een beetje anders: iedereen krijgt op onze redactie met enige regelmaat toestellen in handen om te testen en te reviewen, en aangezien Apples toestellenline-up nogal beperkt is, heb ik al de nodige Android-telefoons voor de kiezen gekregen. Van een paar dagen met een budget-Wiko tot een paar weken met Huawei"s vlaggenschip en meest recent met een Nexus 5: ik heb Android in allerlei smaken (KitKat en Lollipop, plus allerlei toevoegingen van fabrikanten) leren kennen.
[related_article id=”161563″]
Vandaar dus de omgekeerde beweging: wat vindt deze Apple-liefhebber precies van Android?
Acclimatiseren
Laten we beginnen met de duidelijk positieve punten. Widgets en de mogelijkheid om je homescreens volledig te ordenen zoals jij dat wilt (inclusief icoontjes die niet moeten aansluiten) zijn een plus, zeker op telefoons met een groter scherm.
Na langer gebruik bleek echter dat ik de widgets persoonlijk zelden gebruikte; experimenten waren er voldoende, maar in de meeste gevallen keurde ik ze maar zelden een blik waardig. Met uitzondering van de ultieme dooddoener: een weer-widget met grotere klok, en het uiterst praktische exemplaar van favoriete to-dolijst Wunderlist. Niet zo toevallig zijn dat ook zowat de enige "widgets" die in de Today-view van m"n iPhone te vinden zijn.
Dat andere gebruikers weg zijn van de vele mogelijkheden van de interactieve homescreenblokjes kan ik echter prima begrijpen. Wel een vreemd detail: verschillende app-makers doen wel de moeite om een modern ogende, fijne app in elkaar te boksen, maar bieden daarbij een widget aan dat recht uit de jaren "90 lijkt te komen (en niet op een hippe retro-manier).
Dat andere punt waar Androidliefhebbers hoog mee oplopen, het feit dat je alles visueel naar jouw smaak kan aanpassen, bleek inderdaad zonder meer een voordeel. Ik heb een aantal problemen met de UI van Android en de toevoegingen van verschillende fabrikanten, daarover verder meer, maar wat aanpasbaarheid betreft is de groene robot koning. Ik heb me er bij verschillende toestellen mee geamuseerd om launchers en thema"s op te snorren, en hoewel veel aspecten behoorlijk gimmicky zijn, heeft dit vergaand aanpassen zo z"n voordelen. Eén punt voor Android.
Dat gezegd zijnde ondervond ik vaak ook wel dat skins en thema"s niet altijd even consequent doorgevoerd werden, waardoor je toestel al snel een visueel rommeltje wordt. Het nadeel van iOS is dat je behalve je schermachtergrond niets kan aanpassen naar jouw smaak, het voordeel is dat er één consequente designlijn doorheen het hele OS loopt.
De launchers die functioneel iets toevoegen aan je toestel (en waarmee je met wat gepruts de soms vreselijke versie van je toestelfabrikant kan vervangen) zijn dan weer wel een sterkte van het systeem, al vraag ik me hier af hoeveel procent van de gebruikers zich hier ook echt mee bezig houdt. Wie gewoon werkt met het OS zoals het op z"n toestel wordt aangeleverd, krijgt wat mij betreft in sommige gevallen geen optimale gebruikservaring.
De app drawer is dan weer een van die design-keuzes die ik niet echt snap. Tenzij je een telefoon van pakweg 64 GB koopt, kan je naar mijn mening nooit voldoende apps hebben om echt in de problemen te komen met de hoeveelheid icoontjes op je homescreens, en als je iets niet meteen vindt, moet je in beide gevallen een zoekfunctie gebruiken. Ik ondervond dan ook vrij snel dat ik de app drawer maar voor één reden gebruikte: om de soms belachelijke hoeveelheden niet te ontinstalleren bloatware uit het zicht te houden. Apps die ik gebruik op een homescreen, apps die ik niet wil maar niet kan weggooien, blijven maar in de app drawer.
Google gedraagt zich naar mijn mening trouwens zelf eerder vreemd als het op dit onderscheid aankomt. Als je stelt dat je een map hebt waarin alle applicaties wonen (de app drawer) en dat je als gebruiker enkel die apps op je homescreen moet zetten die jij wil (logischerwijs omdat je ze het vaakst gebruikt) waarom komt dan elke nieuwe geïnstalleerde app ook op een homescreen terecht? Storend vond ik de app drawer verder niet, alleen weet ik niet precies wat de meerwaarde ervan is. Tenzij je van een uiterst minimalistisch homescreen houdt, in welk geval ik aanneem dat het fijn is om de optie te hebben.
Voornoemde bloatware was overigens een ander punt van ergernis, hoewel hier wel meteen de grote verschillen tussen verschillende toestellen moeten worden aangehaald. De Nexus 5 waar ik mee rondliep – om de cleane Android-ervaring te, euh, ervaren - na kortere affaires met de toevoegingen van Samsung, HTC, en Huawei, had hier bijvoorbeeld niet echt last van, terwijl het in sommige gevallen ronduit extreem was. Laat me heel duidelijk stellen: als ik op een telefoon met zogezegd 16 GB intern geheugen minder dan de helft vrij houd dankzij de loodzware skins en bergen ongewenste apps, dan word ik daar niet gelukkig van.
Een van de zaken die ik bij Apple al erg zou appreciëren is dat ik de ingebouwde rekenmachine en dergelijke van m"n iPhone zou kunnen vervangen, in plaats van een tweede app te moeten installeren; bij een aantal Androidtoestellen was het probleem nog vele malen erger. Het is ook een spijtige zaak, want in principe had ik (in tegenstelling tot sommige collega"s) niets tegen de details die fabrikanten aan Android hadden toegevoegd. Huawei"s EMUI viel hier best in de smaak, net als de look van HTC. Meer dan 30 apps (ik zou willen dat ik overdreef) op een bepaald toestel, die geen van allen te verwijderen vielen, was daarentegen allesbehalve aangenaam. Sommige merken mogen dringend werk maken van een gulden middenweg.
Terugkeren naar… wacht.
Een onderdeel van Android waar ik maar niet aan kon wennen was die verduivelde universele terugknop. En al helemaal niet bij die merken die met softkeys werken op hun telefoon. M"n meest basale commando"s die plots verdwijnen en met friemelende bewegingen terug tevoorschijn moeten worden getoverd? Nee bedankt. En ook: je hebt op een computer toch ook geen "universele terugknop" om naar het vorige scherm terug te keren, in welke applicatie dat vorige scherm zich ook bevond?
Dat gezegd zijnde snap ik sinds m"n Androidervaringen ook perfect waarom gebruikers die overschakelen naar een iPhone minstens even hard zitten klooien met de terugknoppen in aparte applicaties en de dubbele functie van de homeknop. Het is ontstellend hoe je na een paar jaar gewenning aan een bepaald principe een aantal acties in je spiergeheugen hebt zitten. Ik wil dan ook geen oordeel vellen over de kwaliteit van de universele terugknop van Android tegenover de softwarematige terugknoppen en homeknop van iOS. Het systeem van Android voelt voor mij nog steeds tegenintuïtief en stroef, maar dat is waarschijnlijk meer een kwestie van gewoonte dan van inferioriteit. Wie definitief overschakelt, zal z"n muscle memory wel overschrijven.
Het oog wil ook wat
Zoals je uit het voorgaande waarschijnlijk al hebt kunnen afleiden: ik ben een esthetisch ingesteld persoon. Mijn waterkoker past bij de kleur van mijn keukenkasten en ik word een beetje knetter als mensen rondlopen met een zichtbaar etiket uit hun kraag, om maar een paar dingen te noemen die niets met smartphones te maken hebben. Ik vind het belangrijk dat gebruiksvoorwerpen er goed uitzien en ik ben me er geheel van bewust dat andere mensen zich hier veel minder van aantrekken.
Toch heeft het me in mijn verscheidene Androidervaringen zo vaak gestoord dat het vermeld moet worden: er is geen coherent doorgevoerd grid. Widgets zijn niet allemaal precies even groot en lijnen niet uit aan de randjes. App-iconen mogen eender welke vorm hebben – dat is een designkeuze waar ik mee kan leven – maar zijn ook niet allemaal even groot. Widgetmakers worden schijnbaar ook niet verplicht om hun product in een paar vaste afmetingen aan te bieden. Het ene widget bestaat in zes verschillende groottes, het andere maar in twee. Doen deze details iets af aan de eigenlijke werking van de telefoon? Nee, natuurlijk niet. Maar ik kreeg wel een nieuwe appreciatie voor de ordentelijke rijen vierkante icoontjes op mijn iPhone.
Een vergelijkbaar probleem hebben voor mij de notificaties: wat een zootje ongeregeld! Updates met flitsende bewegende voortgangsbalkjes (waarom moeten apps die ik twee minuten geleden uit de Play Store heb gehaald, op een vers geconfigureerd toestel, tout court al collectief een update krijgen?), vage meldingen over wifi en bluetooth waar veel gebruikers volgens mij kop noch staart aan krijgen, overbodige meldingen "om te zeggen dat een app geüpdatet is" (dat had ik zo ook wel begrepen), en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Gelukkig kan je deze chaos met een duik in de instellingen temperen, aangezien een groot aantal van de notificaties van individuele apps uit te schakelen vallen, maar in z"n natuurlijke staat ben ik geen fan. Ook het feit dat je veel moeite moet doen om je bovenbalkje zen te houden, en niet gevuld met een tiental mini-icoontjes om een of andere voortgang of probleem aan te duiden, was een bron van ergernis. Zeker op toestellen met een wat kleiner scherm zijn de tijd, batterij, wifi of mobiel internet, en al dan niet het bluetooth-icoon voldoende. Voor alle andere meldingen zijn notificaties gemaakt – het constante aandacht trekken in de bovenbalk is écht niet nodig.
Een klein detail dat iOS van mij dan weer wel dringend mag stelen is het feit dat je de shortcuts of instellingenknoppen in het notificatiescherm (om zaken als wifi en bluetooth aan- en uit te schakelen, onder andere) kan aanpassen. Sinds iOS 7 hebben iPhonegebruikers in het Command Center een vergelijkbare functionaliteit zitten, maar zoals gebruikelijk heb je hier geen keuze.
Wel moet ik hier meteen twee zaken bij vermelden. Allereerst: de upgrade naar Lollipop (die de overgrote meerderheid van de Androidgebruikers nog niet heeft kunnen maken, waardoor ik ook KitKat meeneem in dit verhaal) heeft naar mijn mening een aantal visuele faux-pas uit de wereld geholpen. De niet-uitlijnende widgets leken op de Nexus 5 op Lollipop bijvoorbeeld verdwenen te zijn, en ook de notificaties zijn iets rustiger geworden. De gehele nieuwe stijl ziet er naar mijn mening ook coherenter, aangenamer en vele malen moderner uit dan z"n voorganger. Pluim in de hoed van de Android-designers, maar het heeft wel even geduurd.
Het tweede punt gaat over de buitenkant. Wat hardware betreft hoeft niemand op esthetisch vlak nog af te komen met het argument dat de iPhone de mooiste telefoon ter wereld is. Ik vind Apples producten doorgaans goed ontworpen en ik heb absoluut een persoonlijke voorkeur voor een metalen behuizing, maar HTC, Huawei, LG, de Nexus-lijn, en zelfs goedkopere merken als Wiko maken vandaag allemaal telefoons waar ik met liefde mee zou rondlopen. Ook wat de ingewanden betreft moeten de high-end Androidtoestellen al lang niet meer onderdoen voor de iPhone, en ik zal ook probleemloos toegeven dat je in sommige gevallen meer pk"s voor je geld krijgt. Apples absurde meerprijzen voor extra gigabytes zijn ook voor verder tevreden gebruikers een doorn in het oog.
Toestemmingen zonder marge
Eén punt waar ik de eerste keer werkelijk even van moest slikken was de manier waarop de toelatingen van applicaties door je strot worden geramd op Android. Elke app is een totaalpakket: te nemen of te laten. Het resultaat ligt voor de hand: een heleboel apps vragen gewoon toestemming tot alles. Spelletjes willen je microfoon en camera, hoewel dat op geen enkel punt in de gameplay zit. Een notitie-appje wil je adresboek, opnieuw zonder aanwijsbare reden in z"n functionaliteit. Nee dus, dacht ik in eerste instantie. Na een groot aantal consequente weigeringen op m"n eerste testtoestel kwam ik daarbij jammerlijk tot de conclusie dat ik wel érg weinig apps kon installeren. En dus deed ik wat vermoedelijk de meeste Androidgebruikers doen: gewoon niet lezen waar een app allemaal toegang toe eist als je hem downloadt, en op OK tikken.
Voor wie geen ervaring heeft met iOS: het OS verplicht apps, nadat je ze hebt geïnstalleerd, om toegang te vragen tot je camera, microfoon, adressenboek, fotogalerij, kalender, todo"s en locatie. Ook je gegevens in Health en HomeKit, de interne bewegingssensor, en de mogelijkheid tot bluetooth-sharing moeten en kunnen apart door de gebruiker worden toegekend. En deze toestemmingen kan je in de Instellingen ook gewoon weer uitschakelen als je merkt dat een app ze helemaal niet nodig heeft.
Dat dit systeem op Android beperkt blijft tot je locatiegegevens, vind ik dan ook schandalig. Het is waar dat er bij Apple ook wel bepaalde apps van uitzonderingen genieten, zoals Facebook bijvoorbeeld – absoluut even verkeerd, maar wel een uitzondering, terwijl het bij Android de regel is. Waarom dit ook bij Lollipop niet gewijzigd werd, gaat mijn (toch doorgaans niet echt privacy-geobsedeerde) pet te boven. Het is dan ook één van de zeer weinige punten in dit artikel die ik objectief ronduit verkeerd vind aan Googles mobiele OS.
Computerperikelen
Toen m"n Android-minnende collega een paar maanden geleden cold turkey naar een iPhone werd gestuurd, liet hij zich in zijn stuk nog ontvallen dat hij de voordelen van het Apple-ecosysteem wel wilde aannemen, maar zelf niet had ervaren. Hij was niet tegelijk ook nog verplicht geweest om zich in OS X te verdiepen. In mijn geval gaat de redenering eerder omgekeerd: ik verkies OS X voor een heleboel redenen boven Windows, werkte met een Mac lang voor ik een iPhone aanschafte, en kwam er gewoon achter dat een telefoon op iOS voor Mac-gebruikers nu eenmaal een aantal voordelen biedt.
Bestanden, apps en muziek uitwisselen met iTunes werkt vlotjes, net als de synchronisatie van je wachtwoorden, agenda, mail, browserdata en meer via iCloud, en recente features als Handoff en het doorsturen van sms"jes en telefoongesprekken zijn uitermate praktisch, om de belangrijkste voordelen te geven.
Een Androidtelefoon doen samenwerken met een Mac bleek daarentegen een kwestie van hit and miss: sommige toestellen gedroegen zich braaf exact hetzelfde als op Windows, andere werden simpelweg niet herkend. Nog andere exemplaren werden wel herkend, maar bleken vervolgens extra software nodig te hebben om er bestanden op te plaatsen – die voor Mac al jarenlang niet meer geüpdatet was of gewoon niet bestond. Tja.
De meeste mensen verbinden hun smartphone vandaag de dag zelden of nooit met hun computer en daar kan ik perfect inkomen. Mijn iPhone en iMac zijn ook eerder kennissen dan beste vrienden en de meeste documenten hangen toch al ergens in de cloud. Maar erop kunnen vertrouwen dat je zaken als muziek bekabeld kan overzetten is wel zo praktisch.
Conclusie
Toch maar even melden: naar mijn mening zijn Android en iOS allebei degelijke, functionele besturingssystemen. Dat klinkt evident, maar het verklaart wel waarom dit stuk een negatieve toon lijkt te hebben: er is niets (welja, weinig) mis met de basis van Googles OS en de meeste van m"n ergernissen zijn visueel of hebben niets met de kern van de werking te maken. Dat gezegd zijnde waren er ook niet zo veel zaken die ik tijdens mijn tests van het besturingssysteem expliciet béter vond dan wat ik gewend ben op iOS.
Eigenlijk had ik mijn conclusie op voorhand kunnen schrijven: wie zich niet ingraaft in ideologische loopgraven moet toegeven dat Android vs. iPhone grotendeels een kwestie van smaak is. Een van de weinige universeel relevante voordelen aan iOS is voor mij de manier waarop toestemmingen geregeld worden; ook de kwaliteit (en kwantiteit) van tabletapps ligt onmiskenbaar hoger aan de fruitige zijde. Maar de rest, dat zijn keuzes. Android is slordiger, door de grote variatie aan hardwarebouwers, maar daar staat dan ook tegenover dat je keuze hebt tussen een enorm aantal smartphones én dat je meer vrijheid krijgt wat de look van de software betreft. iOS betekent iPhone en de smaak van Jony Ive, amen en uit. Als je je daar zoals ikzelf helemaal in kan vinden, is dat een voordeel, anders bepaald niet.
Widgets zijn een groot pluspunt voor veel gebruikers, maar persoonlijk ondervond ik dat ik ze gewoon zelden gebruikte en dat ze voor mij dus geen argument pro Android waren. iOS speelt zoals verwacht veel beter samen met OS X dan Android dat doet, maar dat kan even goed aan Apple als aan Google liggen. Bekeerd? Absoluut niet – een aantal details waar ik zelf veel belang aan hecht maken dat ik gelukkiger wordt van iOS dan van de groene robot. Maar zoals wel meer bloederige internetdebatten is de strijd tussen Android en iOS er grotendeels gewoon eentje van voorliefde en prioriteiten.
