Wetenschappelijke doorbraak: motor in muizen
Wetenschappers van de University of California zijn er voor de eerste keer in geslaagd om micromachines door het systeem van een levend dier te laten reizen.
De microscopisch kleine “machines” leverden een vrachtje nanopartikels af in de maagwand van een muis.
Micromachines of nanobots zijn minuscule micromotoren; in dit specifieke voorbeeld werden ze aangedreven door zuur en waren ze 20 micrometer lang en ongeveer even dun als een haar. Ze werden eerder in laboratoria getest op cellen, maar nog nooit in een levend wezen.
De nanobots kunnen overleven in het spijsverteringsstelsel, maar zichzelf ook op de ideale plaats kunnen laten oplossen zonder schadelijke stoffen achter te laten. Het feit dat ze zichzelf kunnen voortbewegen droeg blijkbaar ook bij tot de “sterk verbeterde” weefselpenetratie en werking van het geneesmiddel.
De mogelijke medische toepassingen van deze techniek, voornamelijk om op zeer specifieke plaatsen in het menselijk lichaam medicijnen te kunnen afzetten, liggen voor de hand. De onderzoekers haalden bijvoorbeeld aan dat dit een perfecte manier zou kunnen zijn om geneesmiddelen in de maag af te leveren, om onder andere maagzweren te behandelen.
De wetenschappers benadrukken dat het nog een hele tijd zal duren voor we deze technologie praktisch kunnen toepassen – buiten een labomgeving – maar stellen wel dat dit een zeer belangrijke stap inhoudt om ooit tot dat punt te komen.
Op de website van ACS Publications kan je de volledige paper nalezen.
Wetenschappers van de University of California zijn er voor de eerste keer in geslaagd om micromachines door het systeem van een levend dier te laten reizen.
De microscopisch kleine “machines” leverden een vrachtje nanopartikels af in de maagwand van een muis.
Micromachines of nanobots zijn minuscule micromotoren; in dit specifieke voorbeeld werden ze aangedreven door zuur en waren ze 20 micrometer lang en ongeveer even dun als een haar. Ze werden eerder in laboratoria getest op cellen, maar nog nooit in een levend wezen.
De nanobots kunnen overleven in het spijsverteringsstelsel, maar zichzelf ook op de ideale plaats kunnen laten oplossen zonder schadelijke stoffen achter te laten. Het feit dat ze zichzelf kunnen voortbewegen droeg blijkbaar ook bij tot de “sterk verbeterde” weefselpenetratie en werking van het geneesmiddel.
De mogelijke medische toepassingen van deze techniek, voornamelijk om op zeer specifieke plaatsen in het menselijk lichaam medicijnen te kunnen afzetten, liggen voor de hand. De onderzoekers haalden bijvoorbeeld aan dat dit een perfecte manier zou kunnen zijn om geneesmiddelen in de maag af te leveren, om onder andere maagzweren te behandelen.
De wetenschappers benadrukken dat het nog een hele tijd zal duren voor we deze technologie praktisch kunnen toepassen – buiten een labomgeving – maar stellen wel dat dit een zeer belangrijke stap inhoudt om ooit tot dat punt te komen.
Op de website van ACS Publications kan je de volledige paper nalezen.
