Facebook steelt, Google ruilt
Privacy en het internet gaan niet al te best samen. Iedereen is uit op zo veel mogelijk van onze gegevens: ze zijn immers geld waard. Het internet is niet gratis, persoonlijke data zijn de pasmunt die harde euro’s vervangt. 
Voor niets gaat alleen de zon op, en dat is maar eerlijk ook. Facebook en Google bieden ons diensten die we met plezier gebruiken en hun kosten moeten gedekt worden.
Van waar de centjes komen
Ze doen dat allebei op een gelijkaardige manier: onze persoonsgegevens zijn voor hen een product dat ze doorverkopen aan adverteerders. Die willen dat hun advertenties op de juiste plaats terechtkomen en ze zijn bereid daar een aardige duit voor neer te tellen.
Stalker
Verrassend genoeg is Facebook de laatste tijd het eerlijkst in deze kwestie. Het bedrijf schrikt er niet voor terug een kat een kat te noemen en zegt letterlijk in zijn gebruiksovereenkomst dat het gegevens verzamelt over de websites die je bezoekt. Dit jaar komt daar nog bovenop dat Facebook altijd weet waar jij bent, niet enkel wanneer je de app op je telefoon activeert. De app installeren en één keer inloggen volstaat. Facebook zou zich, naast de gps, nog het liefst je camera en je microfoon toe-eigenen in een poging je hele leven te verkopen aan de hoogste bieder. “Verfoeilijke praktijken”, denken we. “Eens googelen wat ik eraan kan doen”, zeggen we vervolgens.
[related_article id=”158578″]
Diep van binnen weten de meesten onder ons dat Google op papier niet veel beter is. Iedereen met een Android-telefoon kan online nagaan waar hij of zij de laatste weken en maanden geweest is. Heb je een smartphone op zak, dan weet Google waar je bent (voor de volledigheid, Apple doet het ook). Ook Google houdt je zoekgeschiedenis bij en via je Google-account heeft de zoekgigant, net als Facebook, toegang tot zowat je hele online leven. Bovendien is Google geniepiger dan Facebook in het vergaren van je data, je moet overeenkomsten al echt gaan uitspitten om te weten wat je nu eigenlijk weggeeft.
Meer dan een product
En toch is Google een stuk sympathieker dan Facebook. Het verschil? Voor Facebook ben jij enkel een product, het sociale netwerk dient vandaag om zoveel mogelijk van je privé-info door te spelen naar adverteerders. Ook voor Google ben je een product, maar in de praktijk ben je ook meer dan dat.
Google weet steeds meer, maar als consument kreeg je er telkens iets voor in de plaats. Het bedrijf verkoopt je gegevens aan adverteerders, maar het gebruikt ze ook om je gebruikservaring zo goed mogelijk te maken. Denk maar aan Google Now. De dienst vertelt je wat je wil, wanneer je het wil weten op een plaats die relevant is (Zo lees je de website met aankomsttijden van vluchten op de parking van de luchthaven van Charleroi of krijg je een waarschuwing voor een verkeersongeval wanneer je op je werk bent rond het tijdstip dat je gewoonlijk huiswaarts keert.) Hoe meer Google vraagt, hoe meer ook jij ervoor terugkrijgt. En bovendien behoud je steeds de optie om functies uit te schakelen.
Geen wederdienst
Facebook vraagt vandaag evenveel als Google, en wat krijg je ervoor in de plaats? Drie keer niets. De dienstverlening van het sociale netwerk is er zelfs op achteruit gegaan in de nooit aflatende honger naar kennis over je doen en laten.
Een mooi voorbeeld ervan is de Messenger-app: Facebook haalde een functie weg uit de bestaande applicatie en dwong je om een nieuwe app te downloaden (met een heleboel extra datamijntoestemmingen). De meerwaarde voor de consument is nihil, voor Facebook en de adverteerder des te meer.
Hetzelfde kan gezegd worden van de rommel die de Facebookbrowser in de app is. Openen met je standaardbrowser is sneller en bovendien geeft het exemplaar van Facebook heel wat websites niet correct weer. De browser heeft geen gebruiksreden voor de consument, maar je wordt er wel tegen wil en dank in gedwongen. Enige bestaansreden van het kreng: je blijft in de Facebook-app tijdens het surfen.
Opoffering voor niets
De nieuwe privacy-overeenkomst, waarbij Facebook je letterlijk op de hielen zit, is meer van hetzelfde. Facebook wordt wederom geen beter product met de nieuwe stalkfunctie, maar jij moet wel meer opofferen.
In dat opzicht is Facebook als een venijnige heroïneverslaving. Aanvankelijk leek het onschuldig, maar nu zitten we er met z’n allen aan vast en de werkelijkheid van vandaag de dag is dat jonge mensen zich vaak degraderen tot sociale paria zonder een Facebook-account. En dus balen we en klagen we, maar we laten Facebook maar doen. En omdat de aanpassingen in kleine stapjes gebeuren zeuren we wel, maar ondernemen we geen actie.
Jammer dat Google Plus zo veel te laat op het toneel is verschenen. Zaten we allemaal op Plus, dan waren we evenveel persoonsgegevens kwijt, maar dan kregen we er op z’n minst slimme dienstverlening voor in de plaats.
Privacy en het internet gaan niet al te best samen. Iedereen is uit op zo veel mogelijk van onze gegevens: ze zijn immers geld waard. Het internet is niet gratis, persoonlijke data zijn de pasmunt die harde euro’s vervangt. Voor niets gaat alleen de zon op, en dat is maar eerlijk ook. Facebook en Google bieden ons diensten die we met plezier gebruiken en hun kosten moeten gedekt worden.
Van waar de centjes komen
Ze doen dat allebei op een gelijkaardige manier: onze persoonsgegevens zijn voor hen een product dat ze doorverkopen aan adverteerders. Die willen dat hun advertenties op de juiste plaats terechtkomen en ze zijn bereid daar een aardige duit voor neer te tellen.
Stalker
Verrassend genoeg is Facebook de laatste tijd het eerlijkst in deze kwestie. Het bedrijf schrikt er niet voor terug een kat een kat te noemen en zegt letterlijk in zijn gebruiksovereenkomst dat het gegevens verzamelt over de websites die je bezoekt. Dit jaar komt daar nog bovenop dat Facebook altijd weet waar jij bent, niet enkel wanneer je de app op je telefoon activeert. De app installeren en één keer inloggen volstaat. Facebook zou zich, naast de gps, nog het liefst je camera en je microfoon toe-eigenen in een poging je hele leven te verkopen aan de hoogste bieder. “Verfoeilijke praktijken”, denken we. “Eens googelen wat ik eraan kan doen”, zeggen we vervolgens.
[related_article id=”158578″]
Diep van binnen weten de meesten onder ons dat Google op papier niet veel beter is. Iedereen met een Android-telefoon kan online nagaan waar hij of zij de laatste weken en maanden geweest is. Heb je een smartphone op zak, dan weet Google waar je bent (voor de volledigheid, Apple doet het ook). Ook Google houdt je zoekgeschiedenis bij en via je Google-account heeft de zoekgigant, net als Facebook, toegang tot zowat je hele online leven. Bovendien is Google geniepiger dan Facebook in het vergaren van je data, je moet overeenkomsten al echt gaan uitspitten om te weten wat je nu eigenlijk weggeeft.
Meer dan een product
En toch is Google een stuk sympathieker dan Facebook. Het verschil? Voor Facebook ben jij enkel een product, het sociale netwerk dient vandaag om zoveel mogelijk van je privé-info door te spelen naar adverteerders. Ook voor Google ben je een product, maar in de praktijk ben je ook meer dan dat.
Google weet steeds meer, maar als consument kreeg je er telkens iets voor in de plaats. Het bedrijf verkoopt je gegevens aan adverteerders, maar het gebruikt ze ook om je gebruikservaring zo goed mogelijk te maken. Denk maar aan Google Now. De dienst vertelt je wat je wil, wanneer je het wil weten op een plaats die relevant is (Zo lees je de website met aankomsttijden van vluchten op de parking van de luchthaven van Charleroi of krijg je een waarschuwing voor een verkeersongeval wanneer je op je werk bent rond het tijdstip dat je gewoonlijk huiswaarts keert.) Hoe meer Google vraagt, hoe meer ook jij ervoor terugkrijgt. En bovendien behoud je steeds de optie om functies uit te schakelen.
Geen wederdienst
Facebook vraagt vandaag evenveel als Google, en wat krijg je ervoor in de plaats? Drie keer niets. De dienstverlening van het sociale netwerk is er zelfs op achteruit gegaan in de nooit aflatende honger naar kennis over je doen en laten.
Een mooi voorbeeld ervan is de Messenger-app: Facebook haalde een functie weg uit de bestaande applicatie en dwong je om een nieuwe app te downloaden (met een heleboel extra datamijntoestemmingen). De meerwaarde voor de consument is nihil, voor Facebook en de adverteerder des te meer.
Hetzelfde kan gezegd worden van de rommel die de Facebookbrowser in de app is. Openen met je standaardbrowser is sneller en bovendien geeft het exemplaar van Facebook heel wat websites niet correct weer. De browser heeft geen gebruiksreden voor de consument, maar je wordt er wel tegen wil en dank in gedwongen. Enige bestaansreden van het kreng: je blijft in de Facebook-app tijdens het surfen.
Opoffering voor niets
De nieuwe privacy-overeenkomst, waarbij Facebook je letterlijk op de hielen zit, is meer van hetzelfde. Facebook wordt wederom geen beter product met de nieuwe stalkfunctie, maar jij moet wel meer opofferen.
In dat opzicht is Facebook als een venijnige heroïneverslaving. Aanvankelijk leek het onschuldig, maar nu zitten we er met z’n allen aan vast en de werkelijkheid van vandaag de dag is dat jonge mensen zich vaak degraderen tot sociale paria zonder een Facebook-account. En dus balen we en klagen we, maar we laten Facebook maar doen. En omdat de aanpassingen in kleine stapjes gebeuren zeuren we wel, maar ondernemen we geen actie.
Jammer dat Google Plus zo veel te laat op het toneel is verschenen. Zaten we allemaal op Plus, dan waren we evenveel persoonsgegevens kwijt, maar dan kregen we er op z’n minst slimme dienstverlening voor in de plaats.
