Bewijs van buitenaards leven op Mars-meteoriet?

De rover Curiosity onderzoekt op Mars niet alleen rotsen, de ondergrond en de weersomstandigheden; hij speurt ook naar sporen dat er ooit buitenaardse microbes op de planeet geleefd hebben.

Nu blijkt dat we het antwoord misschien veel dichter bij huis kunnen vinden: in een meteoriet genaamd Tissint.

Landing na 700.000 jaar
Tissint landde in 2011 in de Guelmim-Es Semara-woestijn in Marokko, nadat hij ongeveer 700.000 jaar geleden weggeslingerd werd van het oppervlak van de rode planeet na een asteroïde-inslag.

Het bijzondere aan deze brok steen uit de kosmos? Er waren minuscule barstjes en kanaaltjes in te vinden die veroorzaakt waren door water, waarin ook materiaal achtergebleven was.

Dat materiaal is nader onderzocht en bleek een organische koolstofverbinding te zijn, biologisch in oorsprong. Het is niet de enige meteoriet waarop men organisch koolstof heeft gevonden, maar de vraag is of die sporen er voor of na de inslag op aarde op terecht zijn gekomen – met andere woorden, of het materiaal aards of buitenaards is.

Een onderzoeksteam verklaart nu dat de stalen van Tissint niet aards zijn. Belangrijke punten om die stelling te ondersteunen zijn onder andere het feit dat deze meteoriet vrij kort na inslag op aarde opgepikt is door onderzoekers, en het feit dat de kloofjes alleen geopend konden zijn door een extreme hitte; in dit geval, het moment waarop Tissint onze atmosfeer binnenviel. De Marokkaanse woestijn zou nooit dit effect gehad kunnen hebben.

Ten derde bleek bij nadere inspectie dat een aantal koolstofkorreltjes in de meteoor verhard waren tot diamant. Dit is opnieuw een fenomeen dat niet verklaard kan worden door de gekende omstandigheden in onze aardse woestijn, al helemaal niet in de korte periode die Tissint daar heeft doorgebracht. Als laatste argument halen de onderzoekers aan dat het organisch materiaal een zeer hoge concentratie deuterium bevat: typerend voor de geologische omstandigheden op Mars.

Nog niet definitief
Stevig bewijsmateriaal dus, al wil professor Yangting Lin, de hoofdauteur van de studie, erop drukken dat de mogelijkheid dat het om niet-biotisch materiaal gaat – dat nooit leven gekend heeft – zeker nog niet definitief uit te sluiten is. “Het is mogelijk dat de koolstofverbindingen op Tissint zijn beland door botsingen met andere meteorieten, maar het is moeilijk voor te stellen hoe de koolstof dan als enige uit diens oppervlak is gekomen om uiteindelijk in de extreem fijne rotsadertjes terecht te komen”, zegt hij.

De volledige studie kan je (tegen betaling) lezen in het vakblad Meteorics & Planetary Science.

De rover Curiosity onderzoekt op Mars niet alleen rotsen, de ondergrond en de weersomstandigheden; hij speurt ook naar sporen dat er ooit buitenaardse microbes op de planeet geleefd hebben.

Nu blijkt dat we het antwoord misschien veel dichter bij huis kunnen vinden: in een meteoriet genaamd Tissint.

Landing na 700.000 jaar
Tissint landde in 2011 in de Guelmim-Es Semara-woestijn in Marokko, nadat hij ongeveer 700.000 jaar geleden weggeslingerd werd van het oppervlak van de rode planeet na een asteroïde-inslag.

Het bijzondere aan deze brok steen uit de kosmos? Er waren minuscule barstjes en kanaaltjes in te vinden die veroorzaakt waren door water, waarin ook materiaal achtergebleven was.

Dat materiaal is nader onderzocht en bleek een organische koolstofverbinding te zijn, biologisch in oorsprong. Het is niet de enige meteoriet waarop men organisch koolstof heeft gevonden, maar de vraag is of die sporen er voor of na de inslag op aarde op terecht zijn gekomen – met andere woorden, of het materiaal aards of buitenaards is.

Een onderzoeksteam verklaart nu dat de stalen van Tissint niet aards zijn. Belangrijke punten om die stelling te ondersteunen zijn onder andere het feit dat deze meteoriet vrij kort na inslag op aarde opgepikt is door onderzoekers, en het feit dat de kloofjes alleen geopend konden zijn door een extreme hitte; in dit geval, het moment waarop Tissint onze atmosfeer binnenviel. De Marokkaanse woestijn zou nooit dit effect gehad kunnen hebben.

Ten derde bleek bij nadere inspectie dat een aantal koolstofkorreltjes in de meteoor verhard waren tot diamant. Dit is opnieuw een fenomeen dat niet verklaard kan worden door de gekende omstandigheden in onze aardse woestijn, al helemaal niet in de korte periode die Tissint daar heeft doorgebracht. Als laatste argument halen de onderzoekers aan dat het organisch materiaal een zeer hoge concentratie deuterium bevat: typerend voor de geologische omstandigheden op Mars.

Nog niet definitief
Stevig bewijsmateriaal dus, al wil professor Yangting Lin, de hoofdauteur van de studie, erop drukken dat de mogelijkheid dat het om niet-biotisch materiaal gaat – dat nooit leven gekend heeft – zeker nog niet definitief uit te sluiten is. “Het is mogelijk dat de koolstofverbindingen op Tissint zijn beland door botsingen met andere meteorieten, maar het is moeilijk voor te stellen hoe de koolstof dan als enige uit diens oppervlak is gekomen om uiteindelijk in de extreem fijne rotsadertjes terecht te komen”, zegt hij.

De volledige studie kan je (tegen betaling) lezen in het vakblad Meteorics & Planetary Science.