Parachute van NASA’s vliegende schotel faalt
De vliegende schotel die NASA afgelopen zaterdag hoog boven de aarde liet rondvliegen presteerde beter dan verwacht. “Het testtoestel werkte uitstekend en we haalden alle doelen die we voor ogen hadden”, aldus projectmanager Mark Adler.
De vliegende schotel, die bij NASA bekendstaat als LDSD (Low Density Supersonic Decelerator), werd op 28 juni door een heliumballon naar 36,5 km hoogte gebracht. Zo hoog boven onze aardbol is de atmosfeer veel dunner. Ideaal, aangezien de LDSD niet ontwikkeld is voor vluchten op onze planeet, maar voor landingen op Mars.
In totaal staan er drie tests gepland voor de LDSD. Deze eerste test diende in eerste instantie enkel om de vliegcapaciteiten van de schotel te evalueren. De technologie achter het toestel is immers splinternieuw en moet dus in fases getest en waar nodig bijgestuurd worden. Omdat de schotel zo perfect presteerde in de vliegtests kregen de NASA-ingenieurs de kans om ook een tweede technologie aan boord te testen: de SIAD (Supersonic Inflatable Aerodynamic Decelerator).
De SIAD is een sterke opblaasbare band die de diameter van het toestel met meer dan een meter vergroot. De bijkomende wrijving moet helpen om het toestel tijdens toekomstige landingen te vertragen. Ook de SIAD bleek perfect te werken, waardoor de ingenieurs bijna een jaar eerder dan gepland de gigantische supersonische parachute konden testen.
Parachute
Bij de laatste test hield het geluk van NASA echter geen stand. De supersonische parachute ontplooide wel, maar helemaal niet zoals verwacht. Omdat de parachute zo groot is, konden de ontwikkelaars het ding niet vooraf op de grond testen. Tijdens de test met de LDSD bleek de parachute slechts gedeeltelijk te ontplooien.
Zowel de LDSD zelf als de bijhorende zwarte doos en de parachute werden enkele uren nadat ze neerkwamen in de Stille Oceaan geborgen. Ook hier heeft NASA niet te klagen, vooraf werd er geschat dat de operatie tot twee dagen in beslag kon nemen. Ingenieurs zullen nu de vluchtdata en de parachute bestuderen om te ontdekken waar het probleem ligt.
De onderzoekers kunnen verder gebruikmaken van de beelden. De hele rit van de LCSD werd immers gefilmd door camera’s op het toestel gemonteerd en in realtime naar de begane grond gestraald. Hieronder kan je zelf zien hoe de parachute zich slechts gedeeltelijk ontplooit.
(Videocredit:NASA)
De vliegende schotel die NASA afgelopen zaterdag hoog boven de aarde liet rondvliegen presteerde beter dan verwacht. “Het testtoestel werkte uitstekend en we haalden alle doelen die we voor ogen hadden”, aldus projectmanager Mark Adler.
De vliegende schotel, die bij NASA bekendstaat als LDSD (Low Density Supersonic Decelerator), werd op 28 juni door een heliumballon naar 36,5 km hoogte gebracht. Zo hoog boven onze aardbol is de atmosfeer veel dunner. Ideaal, aangezien de LDSD niet ontwikkeld is voor vluchten op onze planeet, maar voor landingen op Mars.
In totaal staan er drie tests gepland voor de LDSD. Deze eerste test diende in eerste instantie enkel om de vliegcapaciteiten van de schotel te evalueren. De technologie achter het toestel is immers splinternieuw en moet dus in fases getest en waar nodig bijgestuurd worden. Omdat de schotel zo perfect presteerde in de vliegtests kregen de NASA-ingenieurs de kans om ook een tweede technologie aan boord te testen: de SIAD (Supersonic Inflatable Aerodynamic Decelerator).
De SIAD is een sterke opblaasbare band die de diameter van het toestel met meer dan een meter vergroot. De bijkomende wrijving moet helpen om het toestel tijdens toekomstige landingen te vertragen. Ook de SIAD bleek perfect te werken, waardoor de ingenieurs bijna een jaar eerder dan gepland de gigantische supersonische parachute konden testen.
Parachute
Bij de laatste test hield het geluk van NASA echter geen stand. De supersonische parachute ontplooide wel, maar helemaal niet zoals verwacht. Omdat de parachute zo groot is, konden de ontwikkelaars het ding niet vooraf op de grond testen. Tijdens de test met de LDSD bleek de parachute slechts gedeeltelijk te ontplooien.
Zowel de LDSD zelf als de bijhorende zwarte doos en de parachute werden enkele uren nadat ze neerkwamen in de Stille Oceaan geborgen. Ook hier heeft NASA niet te klagen, vooraf werd er geschat dat de operatie tot twee dagen in beslag kon nemen. Ingenieurs zullen nu de vluchtdata en de parachute bestuderen om te ontdekken waar het probleem ligt.
De onderzoekers kunnen verder gebruikmaken van de beelden. De hele rit van de LCSD werd immers gefilmd door camera’s op het toestel gemonteerd en in realtime naar de begane grond gestraald. Hieronder kan je zelf zien hoe de parachute zich slechts gedeeltelijk ontplooit.
(Videocredit:NASA)
