Voormalig Apple-CEO John Sculley blikt terug op lancering Macintosh
Steve Jobs (links) en John Sculley (rechts) poseren naast de Macintosh.
Het is vandaag exact 30 jaar geleden dat Apple de eerste Macintosh op het publiek losliet. Toenmalig CEO John Sculley deelt in dit artikel zijn herinneringen aan die bewuste dag in 1984 waarop de Macintosh door wijlen Steve Jobs werd voorgesteld. Sculley stond toen nog maar tien maanden aan het roer bij het computerbedrijf, nadat Jobs hem in 1983 was komen wegsnoepen bij PepsiCo. Hij bleef CEO van Apple tot 1993.
Er is terecht veel opwinding rond het jubileum van Macintosh, dat dertig jaar geleden voor het eerst verscheen. Ik ervoer het proces vanaf dat het een idee was in het hoofd van Steve Jobs tot aan het product dat uiteindelijk een metafoor werd voor een complete generatie. Het opende de geest van mensen over de hele wereld tot de ongekende mogelijkheden van individuele creativiteit.
[related_article id=”158256″]
Macintosh tot leven brengen was zowel technisch als organisatorisch een uitdaging. Op het moment dat we klaar waren voor de introductie vond er een felle concurrentiestrijd plaats tussen de Mac- en Apple II-groep.
Apple II
Kort nadat ik bij Apple aan de slag ging, op 6 april 1983, had ik mezelf benoemd tot hoofd van de Apple II Group. Ik verplaatste mijn kantoor naar de Triangle Building, waar ook de rest van de organisatie zich bevond.
Terwijl Mac zijn naam probeerde te vestigen, was tot 1986 Apples enige positieve bron van inkomsten de verouderde Apple II.
Steve noemde het team van de Apple II constant "bozos" (incompetente personen). Dit vond ik raar, want onze klanten hielden van de verouderde Apple II. Steve was mede-bedenker van de originele Apple II.
Het team deed in mijn ogen ontzettend goed ontwikkelings- en marketingwerk voor de succesvolle nieuwe Apple IIe die we een paar maanden eerder op de markt hadden gebracht.
Kerstvakantie
In december 1983 leidde Ida Cole, Apple II-uitvoerende, een groep mensen van het team die hun kerstvakantie opgaven om het Mac-team te helpen bij het inpakken van de 128k Macs voor de eerste verzending naar Drexel University, een lid van het nieuwe Apple universiteitssyndicaat.
Dit is gedenkwaardig omdat het aantoont dat puntje bij paaltje, het toch één voor allen en allen voor één was bij Apple.
Pure chaos
De dag voor de lancering van de Mac in het Flint Center van het DeAnza College in Cupertino, Californië, was pure chaos. De demo"s werkten niet, Steve paste constant zijn inleidende script aan en het auditorium was gevuld met meer dan honderd mensen. Dit waren lang niet allemaal medewerkers van Apple. Het waren toneelknechten, geluids- en cameramannen van veertig verschillende televisiezenders en natuurlijk veel mensen van het Mac-team.
Steves had van zijn assistent Pat Sharp een vreemd, organisch drankje gekregen van zijn favoriete restaurant – The Good Earth – waar hij af en toe een slokje van nam. Zijn humeur vloog alle kanten op. Het ene moment stond hij grappen te maken met een programmeur, het volgende ogenblik staat hij tegen iedereen te schreeuwen dat de planning één grote sh*tzooi was.
Tegen middernacht, om kwart voor twaalf om precies te zijn, kreeg Steve Capps eindelijk de Macintosh-animatie aan het werk op het demonstratiesysteem. Technisch gezien was het enorme opgave voor de 8 Mhz Motorola 68000 microprocessor, en Capps" ontwerp was ongelofelijk.
Net als iedere andere aanwezig, stopte ik waar ik mee bezig was om te kijken naar de projectie op het grote scherm, waar het woord "Macintosh" overheen kroop.
Hello
Het belangrijkste moest nog komen, Steve had dat voor iedereen verborgen gehouden. Het was onderdeel van de softwaredemonstratie dat de Mac daadwerkelijk "hello" zou zeggen tegen het publiek. En vervolgens zou hij Steve bedanken omdat die als een vader voor hem was. Tijdens de repetities hadden we dit niet getest, want Steve was onvermurwbaar en wilde het voor iedereen geheim houden tot de echte presentatie.
Steves talent om te presenteren was legendarisch. Hij oefende elk gebaar, woord en gezichtsuitdrukking keer op keer. Maar als hij dan op het podium stond kwam het heel spontaan over.
Doodsbang
Vlak voordat Steve het podium op moest stonden hij en ik achter de schermen. Het verbaast je misschien, maar hij was enorm zenuwachtig. “Ik ben doodsbang”, vertrouwde hij mij toe. “Dit is het belangrijkste moment van mijn hele leven. Alles waar ik ooit over droomde en waar ik jaren aan gewerkt heb, gaat dadelijk gebeuren.”
Steve stond in de schaduw achter de gordijnen, terwijl hij stiekem naar het publiek keek. De zaal zat bomvol. De eerste drie rijen waren gereserveerd voor het honderd personen tellende Mac-team. Rechts van ons was een platform met wel twaalf camera"s. Verder stonden overal rond het podium nog meer camera"s. Iedereen wachtte tot Steve zou verschijnen.
Steve begon te trillen. Hij droeg een grijze blazer, wit overhemd en een groene strik. Zijn zwarte haar was lang en golvend. 27 jaar oud en knap, hij leek meer op een bekende acteur uit Hollywood dan een nerd uit Silicon Valley. “Ik ben zo bang”, herhaalde hij. “Ik vrees dat ik geen woord kan zeggen.” Ik gaf hem een stevige omhelzing. “Kop op”, zei ik. “Jij bent Steve Jobs. Jij hebt ons verteld dat je de wereld gaat veranderen. Nu is de tijd aangebroken om dat te doen.”
De rest is geschiedenis.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk als gastpost op CNET onder de titel "Former Apple CEO John Sculley recalls the Macintosh launch"
Steve Jobs (links) en John Sculley (rechts) poseren naast de Macintosh.
Het is vandaag exact 30 jaar geleden dat Apple de eerste Macintosh op het publiek losliet. Toenmalig CEO John Sculley deelt in dit artikel zijn herinneringen aan die bewuste dag in 1984 waarop de Macintosh door wijlen Steve Jobs werd voorgesteld. Sculley stond toen nog maar tien maanden aan het roer bij het computerbedrijf, nadat Jobs hem in 1983 was komen wegsnoepen bij PepsiCo. Hij bleef CEO van Apple tot 1993.
Er is terecht veel opwinding rond het jubileum van Macintosh, dat dertig jaar geleden voor het eerst verscheen. Ik ervoer het proces vanaf dat het een idee was in het hoofd van Steve Jobs tot aan het product dat uiteindelijk een metafoor werd voor een complete generatie. Het opende de geest van mensen over de hele wereld tot de ongekende mogelijkheden van individuele creativiteit.
[related_article id=”158256″]
Macintosh tot leven brengen was zowel technisch als organisatorisch een uitdaging. Op het moment dat we klaar waren voor de introductie vond er een felle concurrentiestrijd plaats tussen de Mac- en Apple II-groep.
Apple II
Kort nadat ik bij Apple aan de slag ging, op 6 april 1983, had ik mezelf benoemd tot hoofd van de Apple II Group. Ik verplaatste mijn kantoor naar de Triangle Building, waar ook de rest van de organisatie zich bevond.
Terwijl Mac zijn naam probeerde te vestigen, was tot 1986 Apples enige positieve bron van inkomsten de verouderde Apple II.
Steve noemde het team van de Apple II constant "bozos" (incompetente personen). Dit vond ik raar, want onze klanten hielden van de verouderde Apple II. Steve was mede-bedenker van de originele Apple II.
Het team deed in mijn ogen ontzettend goed ontwikkelings- en marketingwerk voor de succesvolle nieuwe Apple IIe die we een paar maanden eerder op de markt hadden gebracht.
Kerstvakantie
In december 1983 leidde Ida Cole, Apple II-uitvoerende, een groep mensen van het team die hun kerstvakantie opgaven om het Mac-team te helpen bij het inpakken van de 128k Macs voor de eerste verzending naar Drexel University, een lid van het nieuwe Apple universiteitssyndicaat.
Dit is gedenkwaardig omdat het aantoont dat puntje bij paaltje, het toch één voor allen en allen voor één was bij Apple.
Pure chaos
De dag voor de lancering van de Mac in het Flint Center van het DeAnza College in Cupertino, Californië, was pure chaos. De demo"s werkten niet, Steve paste constant zijn inleidende script aan en het auditorium was gevuld met meer dan honderd mensen. Dit waren lang niet allemaal medewerkers van Apple. Het waren toneelknechten, geluids- en cameramannen van veertig verschillende televisiezenders en natuurlijk veel mensen van het Mac-team.
Steves had van zijn assistent Pat Sharp een vreemd, organisch drankje gekregen van zijn favoriete restaurant – The Good Earth – waar hij af en toe een slokje van nam. Zijn humeur vloog alle kanten op. Het ene moment stond hij grappen te maken met een programmeur, het volgende ogenblik staat hij tegen iedereen te schreeuwen dat de planning één grote sh*tzooi was.
Tegen middernacht, om kwart voor twaalf om precies te zijn, kreeg Steve Capps eindelijk de Macintosh-animatie aan het werk op het demonstratiesysteem. Technisch gezien was het enorme opgave voor de 8 Mhz Motorola 68000 microprocessor, en Capps" ontwerp was ongelofelijk.
Net als iedere andere aanwezig, stopte ik waar ik mee bezig was om te kijken naar de projectie op het grote scherm, waar het woord "Macintosh" overheen kroop.
Hello
Het belangrijkste moest nog komen, Steve had dat voor iedereen verborgen gehouden. Het was onderdeel van de softwaredemonstratie dat de Mac daadwerkelijk "hello" zou zeggen tegen het publiek. En vervolgens zou hij Steve bedanken omdat die als een vader voor hem was. Tijdens de repetities hadden we dit niet getest, want Steve was onvermurwbaar en wilde het voor iedereen geheim houden tot de echte presentatie.
Steves talent om te presenteren was legendarisch. Hij oefende elk gebaar, woord en gezichtsuitdrukking keer op keer. Maar als hij dan op het podium stond kwam het heel spontaan over.
Doodsbang
Vlak voordat Steve het podium op moest stonden hij en ik achter de schermen. Het verbaast je misschien, maar hij was enorm zenuwachtig. “Ik ben doodsbang”, vertrouwde hij mij toe. “Dit is het belangrijkste moment van mijn hele leven. Alles waar ik ooit over droomde en waar ik jaren aan gewerkt heb, gaat dadelijk gebeuren.”
Steve stond in de schaduw achter de gordijnen, terwijl hij stiekem naar het publiek keek. De zaal zat bomvol. De eerste drie rijen waren gereserveerd voor het honderd personen tellende Mac-team. Rechts van ons was een platform met wel twaalf camera"s. Verder stonden overal rond het podium nog meer camera"s. Iedereen wachtte tot Steve zou verschijnen.
Steve begon te trillen. Hij droeg een grijze blazer, wit overhemd en een groene strik. Zijn zwarte haar was lang en golvend. 27 jaar oud en knap, hij leek meer op een bekende acteur uit Hollywood dan een nerd uit Silicon Valley. “Ik ben zo bang”, herhaalde hij. “Ik vrees dat ik geen woord kan zeggen.” Ik gaf hem een stevige omhelzing. “Kop op”, zei ik. “Jij bent Steve Jobs. Jij hebt ons verteld dat je de wereld gaat veranderen. Nu is de tijd aangebroken om dat te doen.”
De rest is geschiedenis.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk als gastpost op CNET onder de titel "Former Apple CEO John Sculley recalls the Macintosh launch"
