‘Anonymous’ wil Belgische internet bevrijden
In een Twitterbericht van het account van Anonymous Belgium en de gelegenheidswebsite censorthis.be zeggen de activisten dat ze er genoeg van hebben dat de Belgische overheid actief websites blokkeert. “Op 15 juni bevrijden we het Belgische web”. Op censorthis.be staat een klok die aftelt naar 15 juni. Wat er op dat ogenblik juist gaat gebeuren, verduidelijkt de site niet.
Wie is de echte Anonymous?
Als we de DNS-informatie van de site censorthis.be opzoeken, komen we uit bij Sumo Coders, een webbureau uit het Gentse. Het webadres is geregistreerd door een van hun klanten.
Als de klant gekend is bij Sumo Coders, is de opdrachtgever dus al niet meer anoniem. Een eenvoudig gerechtelijk bevel zou de identiteit meteen verraden. Je moet je als registreerder altijd kenbaar maken, maar als je dat doet via een Belgische registrator maak je een gerechtelijk bevel wel heel eenvoudig.
En er is nog iets opmerkelijks aan deze tweet. Hij komt van het account Anonymous Belgium, een nieuw Twitteraccount dat op 13 mei is gemaakt. De Anonymous die al in België actief is geweest tegen Arcelor Mittal en Scientology twittert met de account AnonBelgium. Bovendien gebruiken deze lui geen geregistreerd webadres voor hun site, maar een anoniem blogspot-account.
Hoe plausibel is ‘bevrijding van het internet’?
Anonymous is een losjes georganiseerd collectief van activisten die via IT-middelen actie voeren, ook wel hacktivisten genoemd. Traditioneel is hun meest zichtbare manier van actievoeren de DDoS-aanval. Daarmee verzamelen een groot aantal mensen zich en sturen ze zoveel serververzoeken uit dat de servers van hun slachtoffers bezwijken onder de druk. De diensten van de slachtoffers van een DDoS-aanval gaan dan mee onderuit.
Maar of dat hier ook de meest aangewezen methode is om de overheidscensuur op het internet aan te pakken, is niet duidelijk. Als de overheid (en vooral het gerecht) een site censureren, dan leggen ze aan de Belgische internetproviders op om die site uit hun DNS-servers te schrappen. Zo’n DNS-server helpt je browser om een webadres als http://www.networkcontent.be om te zetten in het numerieke IP-adres waar die site te vinden is. Zo kunnen browser en server met elkaar in contact komen. Als je een site uit DNS schrapt, zoals piraatbaai.be, dan kan je die site enkel nog bereiken via zijn rechtstreekse IP-adres, http://194.71.107.80/ in het geval van The Pirate Bay.
Een DDoS-aanval op deze DNS-servers lijkt geen aangewezen bevrijdingsmethode. Enerzijds omdat deze infrastructuur van het internet zodanig cruciaal is dat ze zeer goed beveiligd is. Anderzijds omdat een geslaagde aanval enkel resulteert in een totaal onbruikbaar internet waarbij geen enkel webadres meer werkt. Meer censuur dus.
In een Twitterbericht van het account van Anonymous Belgium en de gelegenheidswebsite censorthis.be zeggen de activisten dat ze er genoeg van hebben dat de Belgische overheid actief websites blokkeert. “Op 15 juni bevrijden we het Belgische web”. Op censorthis.be staat een klok die aftelt naar 15 juni. Wat er op dat ogenblik juist gaat gebeuren, verduidelijkt de site niet.
Wie is de echte Anonymous?
Als we de DNS-informatie van de site censorthis.be opzoeken, komen we uit bij Sumo Coders, een webbureau uit het Gentse. Het webadres is geregistreerd door een van hun klanten.
Als de klant gekend is bij Sumo Coders, is de opdrachtgever dus al niet meer anoniem. Een eenvoudig gerechtelijk bevel zou de identiteit meteen verraden. Je moet je als registreerder altijd kenbaar maken, maar als je dat doet via een Belgische registrator maak je een gerechtelijk bevel wel heel eenvoudig.
En er is nog iets opmerkelijks aan deze tweet. Hij komt van het account Anonymous Belgium, een nieuw Twitteraccount dat op 13 mei is gemaakt. De Anonymous die al in België actief is geweest tegen Arcelor Mittal en Scientology twittert met de account AnonBelgium. Bovendien gebruiken deze lui geen geregistreerd webadres voor hun site, maar een anoniem blogspot-account.
Hoe plausibel is ‘bevrijding van het internet’?
Anonymous is een losjes georganiseerd collectief van activisten die via IT-middelen actie voeren, ook wel hacktivisten genoemd. Traditioneel is hun meest zichtbare manier van actievoeren de DDoS-aanval. Daarmee verzamelen een groot aantal mensen zich en sturen ze zoveel serververzoeken uit dat de servers van hun slachtoffers bezwijken onder de druk. De diensten van de slachtoffers van een DDoS-aanval gaan dan mee onderuit.
Maar of dat hier ook de meest aangewezen methode is om de overheidscensuur op het internet aan te pakken, is niet duidelijk. Als de overheid (en vooral het gerecht) een site censureren, dan leggen ze aan de Belgische internetproviders op om die site uit hun DNS-servers te schrappen. Zo’n DNS-server helpt je browser om een webadres als http://www.networkcontent.be om te zetten in het numerieke IP-adres waar die site te vinden is. Zo kunnen browser en server met elkaar in contact komen. Als je een site uit DNS schrapt, zoals piraatbaai.be, dan kan je die site enkel nog bereiken via zijn rechtstreekse IP-adres, http://194.71.107.80/ in het geval van The Pirate Bay.
Een DDoS-aanval op deze DNS-servers lijkt geen aangewezen bevrijdingsmethode. Enerzijds omdat deze infrastructuur van het internet zodanig cruciaal is dat ze zeer goed beveiligd is. Anderzijds omdat een geslaagde aanval enkel resulteert in een totaal onbruikbaar internet waarbij geen enkel webadres meer werkt. Meer censuur dus.
