Mijn naam is Jason, en ik heb een app-probleem
Wie gevoelig is aan verslaving kent waarschijnlijk het gevoel van schaamte dat je overkomt wanneer je erop betrapt wordt. Mijn vrouw heeft mijn appverslaving ontdekt, en het was vernederend.
Laten we even een paar maanden terug in de tijd gaan. Ik reis veel voor mijn job en mijn favoriete middel om de verveling op luchthavens en in vliegtuigen tegen te gaan, is mijn iPad.
Ik surf op het internet, lees mijn e-mails, controleer mijn sociale netwerken en speel een heel gamma spelletjes uit de Apple App Store. Normaal gedrag voor een iPad-gebruiker, toch? Ik download waarschijnlijk twintig tot dertig nieuwe apps per maand, waarvan ik de meeste al snel beu word en opnieuw verwijder.
[related_article id=”161563″]
Veel van de spelletjes in de App Store kan je gratis downloaden, maar vragen wel een klein bedrag om van advertenties af te raken. Ik heb al voor enkele van die apps betaald, omdat ik me ergerde aan de voortdurende reclame en het spel goed genoeg vond om de ontwikkelaars te ondersteunen. Words With Friends en Draw Something zijn daar goede voorbeelden van.
Andere spellen, zoals Angry Birds HD en Bad Piggies HD zijn volledig reclamevrij, maar zijn niet gratis. Als het een erg goed spel is, heb ik hier ook geen problemen mee.
Het "freemium"-gevaar
Dan is er de categorie van de “freemium” games. Om verder te raken in deze spellen, moet je echt geld spenderen via in-app aankopen. Veel van deze spelletjes zijn gelijkaardig aan FarmVille. Je bouwt een bepaalde infrastructuur en vergaart een inkomen, zodat je je infrastructuur verder kan uitbreiden en nog meer virtueel geld verdient. Virtueel geld, dat uiteraard volledig nutteloos is buiten het spel.
Vlogger Jenna Marbles heeft hier onlangs een leuke video over gemaakt. Ik moest er van mijn vrouw verplicht naar kijken, omdat ze dacht dat ik mij in exact dezelfde situatie bevond.
Zoals Jenna in de video zegt, kost het veel werk en geduld om verder te raken in deze spellen. Maar je raakt nooit zo ver als wanneer je (echt) geld neerlegt voor “credits”, waarmee je vervolgens in het spel bepaalde dingen kan aankopen die anders niet beschikbaar zijn.
Het is niet eens alsof je iets kan winnen of een bepaald doel kan bereiken in dit soort games. Het is gewoon de bedoeling dat je bepaalde acties onderneemt en blijft volhouden om je boerderij, hotel of restaurant draaiende te houden.
Ik had gezworen nooit mezelf door zo’n spel te laten meeslepen. Toen FarmVille voor het eerst opdook op Facebook zei ik tegen iedereen dat ik elk verzoek om een boerderij te beginnen zou afslaan. Het was een dom spel en compleet nutteloos.
Een paar maanden geleden begon ik te zoeken naar strategie- en simulatiegames op de iPad. Het soort spel dat je lang kan blijven spelen en telkens maar een paar minuutjes van je tijd kost. Ik heb er heel wat uitgeprobeerd, maar raakte snel verveeld, tot ik bij het spel Flight Tycoon, van de Chinese ontwikkelaar Dreamingame, terecht kwam. Blijkt dat veel “freemium” games ontwikkeld worden in ontwikkelingslanden als China en Korea.
Flight Tycoon trok me aan omdat het me deed denken aan de Sid Meier simulatiegames. Bovendien hield ik van het luchthaventhema, vooral omdat ik in het echte leven zo gefrustreerd raak door vertragingen op luchthavens en ik wou dat ik die vliegtuigen zelf kon doen opstijgen.
Het spel ziet er leuk uit en is bovendien makkelijk om te spelen. Het economisch model is ook heel simpel. Als je begint, krijg je een luchthaven met een aantal parkeerplaatsen voor vliegtuigen. Je hebt een startbudget waarmee je een eerste vliegtuig (en de nodige brandstof) kan kopen. Met dat vliegtuig kan je dan naar luchthavens van vrienden vliegen om geld te verdienen. Door heen en weer te vliegen tussen luchthavens verdien je meer geld waarmee je meer en betere vliegtuigen kan kopen en je luchthaven verder kan uitbouwen.
Ik ben op het punt gekomen dat ik op level 43 zit en niet meer verder kan, terwijl het maximum level 50 lijkt te zijn. Om tot level 50 te raken moet je dus echt geld spenderen. Ik heb dit al twee of drie keer gedaan, 5 of 10 dollar per keer. Onlangs kocht ik nog eens 400 “goudmunten” en tien F-15 straaljagers. Omdat je ze gratis kreeg bij een aankoop van munten. Koopje!
Betrapt!
De dag na de aankoop keek ik op mijn iPad en ontdekte ik een e-mail van American Express, die mijn vrouw naar me had doorgestuurd. American Express dacht dat mijn kaart voor vier frauduleuze betalingen was gebruikt. Mijn vrouw zei me dat ik moest bellen om de zaak af te handelen, dus belde ik naar American Express om uit te vissen wat er aan de hand was. Ik zette de telefoon op luidspreker, zodat mijn vrouw kon meeluisteren.
De eerste twee betalingen waren aangerekend door de Apple Store. Ik had voor 100 dollar aan accessoires besteld voor mijn nieuwe iPhone 5, maar ik was vergeten om mijn adres te wijzigen sinds ik onlangs verhuisd ben, dus werd de betaling afgewezen. Gewoon even mijn gegevens bij Apple aanpassen en de klus was geklaard.
Een andere betaling was voor nieuwe luidsprekers die ik in mijn auto wilde laten installeren. Opnieuw een kwestie van mijn adresgegevens aan te passen. Geen probleem.
Maar de laatste betaling was voor een bedrag van 10 dollar aan iTunes. Nu moest ik aan mijn vrouw uitleggen waar ik dat geld aan gespendeerd had.
Ze zou het denk ik nog oké hebben gevonden, moest het om de vernieuwing van een elektronisch abonnement op Playboy of Penthouse gaan. Maar een in-app aankoop bij een Chinees bedrijf, zodat ik virtuele vliegtuigjes kon kopen voor een virtuele luchthaven?
Oh, de schaamte. Oh, de vernedering.
Wie gevoelig is aan verslaving kent waarschijnlijk het gevoel van schaamte dat je overkomt wanneer je erop betrapt wordt. Mijn vrouw heeft mijn appverslaving ontdekt, en het was vernederend.
Laten we even een paar maanden terug in de tijd gaan. Ik reis veel voor mijn job en mijn favoriete middel om de verveling op luchthavens en in vliegtuigen tegen te gaan, is mijn iPad.
Ik surf op het internet, lees mijn e-mails, controleer mijn sociale netwerken en speel een heel gamma spelletjes uit de Apple App Store. Normaal gedrag voor een iPad-gebruiker, toch? Ik download waarschijnlijk twintig tot dertig nieuwe apps per maand, waarvan ik de meeste al snel beu word en opnieuw verwijder.
[related_article id=”161563″]
Veel van de spelletjes in de App Store kan je gratis downloaden, maar vragen wel een klein bedrag om van advertenties af te raken. Ik heb al voor enkele van die apps betaald, omdat ik me ergerde aan de voortdurende reclame en het spel goed genoeg vond om de ontwikkelaars te ondersteunen. Words With Friends en Draw Something zijn daar goede voorbeelden van.
Andere spellen, zoals Angry Birds HD en Bad Piggies HD zijn volledig reclamevrij, maar zijn niet gratis. Als het een erg goed spel is, heb ik hier ook geen problemen mee.
Het "freemium"-gevaar
Dan is er de categorie van de “freemium” games. Om verder te raken in deze spellen, moet je echt geld spenderen via in-app aankopen. Veel van deze spelletjes zijn gelijkaardig aan FarmVille. Je bouwt een bepaalde infrastructuur en vergaart een inkomen, zodat je je infrastructuur verder kan uitbreiden en nog meer virtueel geld verdient. Virtueel geld, dat uiteraard volledig nutteloos is buiten het spel.
Vlogger Jenna Marbles heeft hier onlangs een leuke video over gemaakt. Ik moest er van mijn vrouw verplicht naar kijken, omdat ze dacht dat ik mij in exact dezelfde situatie bevond.
Zoals Jenna in de video zegt, kost het veel werk en geduld om verder te raken in deze spellen. Maar je raakt nooit zo ver als wanneer je (echt) geld neerlegt voor “credits”, waarmee je vervolgens in het spel bepaalde dingen kan aankopen die anders niet beschikbaar zijn.
Het is niet eens alsof je iets kan winnen of een bepaald doel kan bereiken in dit soort games. Het is gewoon de bedoeling dat je bepaalde acties onderneemt en blijft volhouden om je boerderij, hotel of restaurant draaiende te houden.
Ik had gezworen nooit mezelf door zo’n spel te laten meeslepen. Toen FarmVille voor het eerst opdook op Facebook zei ik tegen iedereen dat ik elk verzoek om een boerderij te beginnen zou afslaan. Het was een dom spel en compleet nutteloos.
Een paar maanden geleden begon ik te zoeken naar strategie- en simulatiegames op de iPad. Het soort spel dat je lang kan blijven spelen en telkens maar een paar minuutjes van je tijd kost. Ik heb er heel wat uitgeprobeerd, maar raakte snel verveeld, tot ik bij het spel Flight Tycoon, van de Chinese ontwikkelaar Dreamingame, terecht kwam. Blijkt dat veel “freemium” games ontwikkeld worden in ontwikkelingslanden als China en Korea.
Flight Tycoon trok me aan omdat het me deed denken aan de Sid Meier simulatiegames. Bovendien hield ik van het luchthaventhema, vooral omdat ik in het echte leven zo gefrustreerd raak door vertragingen op luchthavens en ik wou dat ik die vliegtuigen zelf kon doen opstijgen.
Het spel ziet er leuk uit en is bovendien makkelijk om te spelen. Het economisch model is ook heel simpel. Als je begint, krijg je een luchthaven met een aantal parkeerplaatsen voor vliegtuigen. Je hebt een startbudget waarmee je een eerste vliegtuig (en de nodige brandstof) kan kopen. Met dat vliegtuig kan je dan naar luchthavens van vrienden vliegen om geld te verdienen. Door heen en weer te vliegen tussen luchthavens verdien je meer geld waarmee je meer en betere vliegtuigen kan kopen en je luchthaven verder kan uitbouwen.
Ik ben op het punt gekomen dat ik op level 43 zit en niet meer verder kan, terwijl het maximum level 50 lijkt te zijn. Om tot level 50 te raken moet je dus echt geld spenderen. Ik heb dit al twee of drie keer gedaan, 5 of 10 dollar per keer. Onlangs kocht ik nog eens 400 “goudmunten” en tien F-15 straaljagers. Omdat je ze gratis kreeg bij een aankoop van munten. Koopje!
Betrapt!
De dag na de aankoop keek ik op mijn iPad en ontdekte ik een e-mail van American Express, die mijn vrouw naar me had doorgestuurd. American Express dacht dat mijn kaart voor vier frauduleuze betalingen was gebruikt. Mijn vrouw zei me dat ik moest bellen om de zaak af te handelen, dus belde ik naar American Express om uit te vissen wat er aan de hand was. Ik zette de telefoon op luidspreker, zodat mijn vrouw kon meeluisteren.
De eerste twee betalingen waren aangerekend door de Apple Store. Ik had voor 100 dollar aan accessoires besteld voor mijn nieuwe iPhone 5, maar ik was vergeten om mijn adres te wijzigen sinds ik onlangs verhuisd ben, dus werd de betaling afgewezen. Gewoon even mijn gegevens bij Apple aanpassen en de klus was geklaard.
Een andere betaling was voor nieuwe luidsprekers die ik in mijn auto wilde laten installeren. Opnieuw een kwestie van mijn adresgegevens aan te passen. Geen probleem.
Maar de laatste betaling was voor een bedrag van 10 dollar aan iTunes. Nu moest ik aan mijn vrouw uitleggen waar ik dat geld aan gespendeerd had.
Ze zou het denk ik nog oké hebben gevonden, moest het om de vernieuwing van een elektronisch abonnement op Playboy of Penthouse gaan. Maar een in-app aankoop bij een Chinees bedrijf, zodat ik virtuele vliegtuigjes kon kopen voor een virtuele luchthaven?
Oh, de schaamte. Oh, de vernedering.
