Review: Max Payne 3
Ex-politiethriller
Het zal niemand die Max Payne door zijn eerste twee avonturen stuurde, verbazen dat de nu voormalige New Yorkse agent nieuwe oorden, een nieuwe carrière, kortom een nieuw leven heeft opgezocht. Dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant, dat vermoedden we al. Als mens kan hij op onze sympathie rekenen wanneer het lot hem opnieuw door een hel dwingt waar niet op een kogel of litertje bloed meer of minder wordt gekeken. Als speler kun je jezelf maar weinig beters wensen. Max heeft al betere tijden gekend. De vrouw die hij moest beschermen werd gekidnapt en het ziet er naar uit dat hij zich door het gevaarlijkste deel van São Paulo zal moeten schieten om haar terug te krijgen. Dat de dame in kwestie de trofeevrouw van een lokale belangrijke ‘zakenman’ is, maakt die taak er niet makkelijker op. Maar een job is een job, en Max is er de man niet naar om een uitdaging uit de weg te gaan. Ook al bestaat die uitdaging uit een gewelddadige kluwen van drugbendes, huurlingen en corrupte politie-eenheden die hun eigen oorlog uitvechten in het labyrint van de favellas.
Deze Max Payne is de oude niet meer. De trek naar de broeierige onderbuik van Brazilië laat duidelijk zijn sporen na. Zelfs veteranen zullen het moeilijk hebben om de transformatie van deze ooit snoeiharde, strak in het pak zittende politiespeurder te verteren. Snoeihard is hij nog altijd, maar die pitbullmentaliteit en grimmige oneliners komen nu uit een zweterige huurling met een kaalgeschoren kop, een paar kilo’s te veel en een schreeuwerig toeristenhemd. Laat je echter niet misleiden, want Max is nog altijd zo dodelijk als tevoren en het maakt niet uit welk wapen je hem daarbij in handen duwt. Van een scherpschuttersgeweer over een shotgun tot een machinepistool in elke hand, er zijn maar weinig situaties waar Max met een paar welgemikte salvo’s geen oplossing voor vindt.
Zwarte game
De originele Max Payne-game zette de eerste echte ‘game noire’ neer. Spelers leidden een uitgebluste New Yorkse flik door een soms letterlijk hallucinant avontuur vol intense vuurgevechten. Chandler-eske dialogen in een grofkorrelige comicbook-stijl werden afgewisseld met de slow motion kogel- en bloedballetten die ondertussen al lang geen alleenrecht meer zijn van de Hong Kong Action Cinema. Niemand verwachtte een happy end en die verwachting werd ingelost. Het is dan ook te begrijpen dat Max in deze derde game New York en het gros van zijn nachtmerries achter zich heeft gelaten met de verhuis naar het al even weinig rustieke Braziliaanse São Paulo. Met de helft zoveel haren en dubbel zoveel kilo’s leent Max zich uit als lijfwacht aan iedereen die daar het juiste bedrag voor over heeft. Wanneer hij tijdens een routineklus de trofeevrouw van een welgestelde ‘entrepreneur’ verliest, is het meer dan beroepseer die hem ertoe aanzet haar kidnappers door de levensgevaarlijke favelas te volgen. Een perfecte en geloofwaardige setting waar de makers van deze game voluit gebruik van maken om jou van de ene explosieve actiescène in de volgende te gooien. Extreem geïnspireerd is het allemaal niet, maar de dialogen zijn beter geschreven dan die van de gemiddelde film in dit genre en zelfs in slow motion blijven de vloeiende animaties en het geloofwaardige fysieke spektakel moeiteloos overeind.
[related_article id=”160734″]
Max Payne 3 kiest opnieuw voor het over-de-schouderstandpunt en daar zijn goede redenen voor. Zo hou je immers steeds het zicht op je weergaloze hoofdrolspeler terwijl die zich door ontelbare, griezelig geloofwaardige animaties beweegt. Elk herladen en van wapen wisselen wordt ter plekke gegenereerd, al naargelang de omstandigheden en de wapens in kwestie. Nog vlotter slingert de actie van gameplay naar korte tussenfilmpjes en weer terug. Dat gebeurt naadloos, net zoals er van het heden naar flashbacks uit het verleden en weer terug wordt geschakeld. Je loopt in deze game hoogst zelden tegen een laadscherm aan. Tenzij je heel erg vaak onderuitgaat uiteraard. Het verhaal dat in deze game verteld wordt, is naar goede gewoonte grimmig, rauw en niet te beroerd om je op het verkeerde been te zetten. Door zijn combinatie van comicbook-prenten met voice-overs en gruwelijk gedetailleerde in-game beelden en audio voelt de speler zich tegelijkertijd in de speelwereld en in het hoofd van Max Payne. Twee uiterst twijfelachtige plekken als je naam Max is, maar voor spelers garandeert het een achtbaanrit die het tempo en spektakel van de betere Die Hard-film aan een goed gelaagd verhaal durft te koppelen. Applaus ook voor zowel de manier waarop de actie zich laat besturen als de kaakverlammende wijze waarop die in beeld wordt gebracht.
Moderne shooter
Max Payne 3 is veel meer dan zomaar een third-person shooter, maar alle spelmechanismen die men in een moderne aanpak van dit genre mogen verwachten, zijn aanwezig, verfijnd en rijkelijk gemarineerd in het actiefilmspektakel. Dat betekent een keur aan vuurwapens, de mogelijkheid om dekking te zoeken achter omgevingsobjecten en de mogelijkheid om diezelfde omgevingsobjecten de vernieling in de knallen. Het enige dat je daarvoor nodig hebt, is genoeg munitie van het juiste kaliber. Die schade die je aan het decor kunt en zult toebrengen transformeert elk vuurgevecht. Ramen verbrijzelen, hout gaat aan spaanders, beton wordt pokdalig. Wat brandbaar is, gaat de fik in; jaag je een kogel door een gastank of olievat, dan word je beloond met een gepast bevredigende explosie.
De allereerste Max Payne-game kwam destijds aanzetten met de optie om in het heetst van de strijd naar slow motion terug te schakelen. Een techniek die sindsdien vaak geïmiteerd werd, maar de makers laten zien dat geen enkele game dat zo goed en met zoveel effect doet als een Max Payne-game. Een ontwijkende duiksprong maken terwijl je vijandelijke kogels als door stroop door de ruimte ziet bewegen waar je hoofdrolspeler zich een seconde geleden nog bevond, is geweldig. Tegelijkertijd in die secondelange zweefperiode zelf één, twee of meer tegenstanders op de korrel nemen, is absurd bevredigend. Ook wanneer niemand je van een acute loodvergiftiging probeert te voorzien of vice versa, bruist de spelwereld van de overtuigende levendigheid. Knap stemmenwerk, de gedetailleerde afwerking van elke locatie, gepaste belichting, een ijzersterk scenario en multiplayerfeatures die de beproefde mosterd haalden bij het neefje Red Dead Redemption… daarmee is alles eigenlijk gezegd.
Ex-politiethriller
Het zal niemand die Max Payne door zijn eerste twee avonturen stuurde, verbazen dat de nu voormalige New Yorkse agent nieuwe oorden, een nieuwe carrière, kortom een nieuw leven heeft opgezocht. Dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant, dat vermoedden we al. Als mens kan hij op onze sympathie rekenen wanneer het lot hem opnieuw door een hel dwingt waar niet op een kogel of litertje bloed meer of minder wordt gekeken. Als speler kun je jezelf maar weinig beters wensen. Max heeft al betere tijden gekend. De vrouw die hij moest beschermen werd gekidnapt en het ziet er naar uit dat hij zich door het gevaarlijkste deel van São Paulo zal moeten schieten om haar terug te krijgen. Dat de dame in kwestie de trofeevrouw van een lokale belangrijke ‘zakenman’ is, maakt die taak er niet makkelijker op. Maar een job is een job, en Max is er de man niet naar om een uitdaging uit de weg te gaan. Ook al bestaat die uitdaging uit een gewelddadige kluwen van drugbendes, huurlingen en corrupte politie-eenheden die hun eigen oorlog uitvechten in het labyrint van de favellas.
Deze Max Payne is de oude niet meer. De trek naar de broeierige onderbuik van Brazilië laat duidelijk zijn sporen na. Zelfs veteranen zullen het moeilijk hebben om de transformatie van deze ooit snoeiharde, strak in het pak zittende politiespeurder te verteren. Snoeihard is hij nog altijd, maar die pitbullmentaliteit en grimmige oneliners komen nu uit een zweterige huurling met een kaalgeschoren kop, een paar kilo’s te veel en een schreeuwerig toeristenhemd. Laat je echter niet misleiden, want Max is nog altijd zo dodelijk als tevoren en het maakt niet uit welk wapen je hem daarbij in handen duwt. Van een scherpschuttersgeweer over een shotgun tot een machinepistool in elke hand, er zijn maar weinig situaties waar Max met een paar welgemikte salvo’s geen oplossing voor vindt.
Zwarte game
De originele Max Payne-game zette de eerste echte ‘game noire’ neer. Spelers leidden een uitgebluste New Yorkse flik door een soms letterlijk hallucinant avontuur vol intense vuurgevechten. Chandler-eske dialogen in een grofkorrelige comicbook-stijl werden afgewisseld met de slow motion kogel- en bloedballetten die ondertussen al lang geen alleenrecht meer zijn van de Hong Kong Action Cinema. Niemand verwachtte een happy end en die verwachting werd ingelost. Het is dan ook te begrijpen dat Max in deze derde game New York en het gros van zijn nachtmerries achter zich heeft gelaten met de verhuis naar het al even weinig rustieke Braziliaanse São Paulo. Met de helft zoveel haren en dubbel zoveel kilo’s leent Max zich uit als lijfwacht aan iedereen die daar het juiste bedrag voor over heeft. Wanneer hij tijdens een routineklus de trofeevrouw van een welgestelde ‘entrepreneur’ verliest, is het meer dan beroepseer die hem ertoe aanzet haar kidnappers door de levensgevaarlijke favelas te volgen. Een perfecte en geloofwaardige setting waar de makers van deze game voluit gebruik van maken om jou van de ene explosieve actiescène in de volgende te gooien. Extreem geïnspireerd is het allemaal niet, maar de dialogen zijn beter geschreven dan die van de gemiddelde film in dit genre en zelfs in slow motion blijven de vloeiende animaties en het geloofwaardige fysieke spektakel moeiteloos overeind.
[related_article id=”160734″]
Max Payne 3 kiest opnieuw voor het over-de-schouderstandpunt en daar zijn goede redenen voor. Zo hou je immers steeds het zicht op je weergaloze hoofdrolspeler terwijl die zich door ontelbare, griezelig geloofwaardige animaties beweegt. Elk herladen en van wapen wisselen wordt ter plekke gegenereerd, al naargelang de omstandigheden en de wapens in kwestie. Nog vlotter slingert de actie van gameplay naar korte tussenfilmpjes en weer terug. Dat gebeurt naadloos, net zoals er van het heden naar flashbacks uit het verleden en weer terug wordt geschakeld. Je loopt in deze game hoogst zelden tegen een laadscherm aan. Tenzij je heel erg vaak onderuitgaat uiteraard. Het verhaal dat in deze game verteld wordt, is naar goede gewoonte grimmig, rauw en niet te beroerd om je op het verkeerde been te zetten. Door zijn combinatie van comicbook-prenten met voice-overs en gruwelijk gedetailleerde in-game beelden en audio voelt de speler zich tegelijkertijd in de speelwereld en in het hoofd van Max Payne. Twee uiterst twijfelachtige plekken als je naam Max is, maar voor spelers garandeert het een achtbaanrit die het tempo en spektakel van de betere Die Hard-film aan een goed gelaagd verhaal durft te koppelen. Applaus ook voor zowel de manier waarop de actie zich laat besturen als de kaakverlammende wijze waarop die in beeld wordt gebracht.
Moderne shooter
Max Payne 3 is veel meer dan zomaar een third-person shooter, maar alle spelmechanismen die men in een moderne aanpak van dit genre mogen verwachten, zijn aanwezig, verfijnd en rijkelijk gemarineerd in het actiefilmspektakel. Dat betekent een keur aan vuurwapens, de mogelijkheid om dekking te zoeken achter omgevingsobjecten en de mogelijkheid om diezelfde omgevingsobjecten de vernieling in de knallen. Het enige dat je daarvoor nodig hebt, is genoeg munitie van het juiste kaliber. Die schade die je aan het decor kunt en zult toebrengen transformeert elk vuurgevecht. Ramen verbrijzelen, hout gaat aan spaanders, beton wordt pokdalig. Wat brandbaar is, gaat de fik in; jaag je een kogel door een gastank of olievat, dan word je beloond met een gepast bevredigende explosie.
De allereerste Max Payne-game kwam destijds aanzetten met de optie om in het heetst van de strijd naar slow motion terug te schakelen. Een techniek die sindsdien vaak geïmiteerd werd, maar de makers laten zien dat geen enkele game dat zo goed en met zoveel effect doet als een Max Payne-game. Een ontwijkende duiksprong maken terwijl je vijandelijke kogels als door stroop door de ruimte ziet bewegen waar je hoofdrolspeler zich een seconde geleden nog bevond, is geweldig. Tegelijkertijd in die secondelange zweefperiode zelf één, twee of meer tegenstanders op de korrel nemen, is absurd bevredigend. Ook wanneer niemand je van een acute loodvergiftiging probeert te voorzien of vice versa, bruist de spelwereld van de overtuigende levendigheid. Knap stemmenwerk, de gedetailleerde afwerking van elke locatie, gepaste belichting, een ijzersterk scenario en multiplayerfeatures die de beproefde mosterd haalden bij het neefje Red Dead Redemption… daarmee is alles eigenlijk gezegd.
