Review: Final Fantasy XIII-2
Te lineair
Het is moeilijk spreken over Final Fantasy XIII-2 zonder het eerst even over Final Fantasy XIII te hebben. Dat was immers de game waar de fans van deze keizer aller rollenspellen van de Japanse variant na heel lang wachten, een dik jaar geleden, op getrakteerd werden. Diezelfde fans reageerden niet onverdeeld enthousiast. Toegegeven, er werd weer een bloedmooi en universum opgetrokken rond een verhaallijn waar naar goede gewoonte kop noch staart aan te krijgen was. Het complexe vechtsysteem bleef boeien en de (vaak melo)dramatische tussenfilmpjes zetten als vanouds een kleurrijke reeks clichékarakters neer. Neen, het grote struikelpunt was de opzet. Waar de veteranen een open spelwereld verwachten, kregen ze een lineaire ervaring voorgeschoteld, die hen met horten en stoten over een strak omgrensd traject verder schopte. De Final Fantasy-gemeenschap steigerde en nooit stonden de makers zo snel met een opvolger klaar.
In tegenstelling tot zijn voorganger moet je de omgevingen niet meer volgen via een vast pad; je kunt nu zelf bepalen wat je verkent en welke extra queesten je wilt voltooien. Er zitten genoeg geheimen in de game verwerkt, wat de nieuwsgierigheid zou moeten prikkelen. Dit tweede deel vertelt het verhaal van Serah en Noel. Noel is een vreemde uit de toekomst die Serah toevallig tegenkomt tijdens een gevecht. Beide helden reizen doorheen verschillende tijdportalen. Nog indrukwekkender: je kunt zelfs tijdportalen volledig sluiten. Dit reset eigenlijke een bepaald gebied in het verhaal, waardoor je opnieuw kunt herbeginnen als je niet tevreden was met het verloop van het verhaal.
Met gevoel
De gevechten in Final Fantasy XIII-2 zijn gevoelsmatig veranderd. Paradigm Shifts gebeuren veel sneller, waardoor elk gevecht vlotter aanvoelt. De Auto-battle feature is opnieuw beschikbaar; die maakt slimme keuzes naargelang de info die je over de vijand hebt verzameld. De combinatie van Auto-battle en de tamelijk goede AI zorgt ervoor dat gevechten eenvoudiger lijken. Dat is leuk voor de snelheid van het spel, maar diehard fans hadden waarschijnlijk liever een hogere moeilijkheidsgraad gezien. Veel vijanden die je hebt verslagen, kun je trouwens ‘temmen’ om tot je groep toe te voegen. Denk aan Pokémon, maar dan meer volwassen. Heel leuk uitgewerkt!
[related_article id=”160734″]
Grafisch ziet het er heel mooi uit, maar echt baanbrekend zoals het origineel is het niet meer. De stemacteurs verdienen een absolute pluim. Het verhaal komt zo mooi tot zijn recht, met meer dialogen als voordien. Final Fantasy XIII-2 weet emoties om een briljante manier in beeld te brengen, maar toch kunnen we niet verkroppen dat het algemene verhaal wat te weinig inhoud heeft. Final Fantasy XIII-2 is bijna de game die Final Fantasy XIII had moeten zijn. Het etherische gatenkaasverhaal is niet meer dan een vage leidraad en zo zien de fans het graag. Afdwalen van het rechte pad, locaties herbezoeken en je herhaaldelijk in langgerekte zijqueesten storten wordt opnieuw aangemoedigd. Het in verraste verwondering een nieuw universum binnenstappen is er niet meer bij. Daarvoor sluit deze Final Fantasy XIII-2 te veel aan op zijn voorganger. Nog een reden waarom die voorganger het liefst vermeden, dan wel vergeten wordt.
Te lineair
Het is moeilijk spreken over Final Fantasy XIII-2 zonder het eerst even over Final Fantasy XIII te hebben. Dat was immers de game waar de fans van deze keizer aller rollenspellen van de Japanse variant na heel lang wachten, een dik jaar geleden, op getrakteerd werden. Diezelfde fans reageerden niet onverdeeld enthousiast. Toegegeven, er werd weer een bloedmooi en universum opgetrokken rond een verhaallijn waar naar goede gewoonte kop noch staart aan te krijgen was. Het complexe vechtsysteem bleef boeien en de (vaak melo)dramatische tussenfilmpjes zetten als vanouds een kleurrijke reeks clichékarakters neer. Neen, het grote struikelpunt was de opzet. Waar de veteranen een open spelwereld verwachten, kregen ze een lineaire ervaring voorgeschoteld, die hen met horten en stoten over een strak omgrensd traject verder schopte. De Final Fantasy-gemeenschap steigerde en nooit stonden de makers zo snel met een opvolger klaar.
In tegenstelling tot zijn voorganger moet je de omgevingen niet meer volgen via een vast pad; je kunt nu zelf bepalen wat je verkent en welke extra queesten je wilt voltooien. Er zitten genoeg geheimen in de game verwerkt, wat de nieuwsgierigheid zou moeten prikkelen. Dit tweede deel vertelt het verhaal van Serah en Noel. Noel is een vreemde uit de toekomst die Serah toevallig tegenkomt tijdens een gevecht. Beide helden reizen doorheen verschillende tijdportalen. Nog indrukwekkender: je kunt zelfs tijdportalen volledig sluiten. Dit reset eigenlijke een bepaald gebied in het verhaal, waardoor je opnieuw kunt herbeginnen als je niet tevreden was met het verloop van het verhaal.
Met gevoel
De gevechten in Final Fantasy XIII-2 zijn gevoelsmatig veranderd. Paradigm Shifts gebeuren veel sneller, waardoor elk gevecht vlotter aanvoelt. De Auto-battle feature is opnieuw beschikbaar; die maakt slimme keuzes naargelang de info die je over de vijand hebt verzameld. De combinatie van Auto-battle en de tamelijk goede AI zorgt ervoor dat gevechten eenvoudiger lijken. Dat is leuk voor de snelheid van het spel, maar diehard fans hadden waarschijnlijk liever een hogere moeilijkheidsgraad gezien. Veel vijanden die je hebt verslagen, kun je trouwens ‘temmen’ om tot je groep toe te voegen. Denk aan Pokémon, maar dan meer volwassen. Heel leuk uitgewerkt!
[related_article id=”160734″]
Grafisch ziet het er heel mooi uit, maar echt baanbrekend zoals het origineel is het niet meer. De stemacteurs verdienen een absolute pluim. Het verhaal komt zo mooi tot zijn recht, met meer dialogen als voordien. Final Fantasy XIII-2 weet emoties om een briljante manier in beeld te brengen, maar toch kunnen we niet verkroppen dat het algemene verhaal wat te weinig inhoud heeft. Final Fantasy XIII-2 is bijna de game die Final Fantasy XIII had moeten zijn. Het etherische gatenkaasverhaal is niet meer dan een vage leidraad en zo zien de fans het graag. Afdwalen van het rechte pad, locaties herbezoeken en je herhaaldelijk in langgerekte zijqueesten storten wordt opnieuw aangemoedigd. Het in verraste verwondering een nieuw universum binnenstappen is er niet meer bij. Daarvoor sluit deze Final Fantasy XIII-2 te veel aan op zijn voorganger. Nog een reden waarom die voorganger het liefst vermeden, dan wel vergeten wordt.
