Hoe regel je het internet? Met geld!

Het internet is oorspronkelijk bedacht als militair netwerk waarvan je de communicatie nooit kan onderbreken. Geld blijkt de sleutel om het internet nu toch te gaan reguleren.

Aanvankelijk is het internet opgezet als een militair netwerk. Door er een netwerk van te maken zonder centraal punt, is het onmogelijk om met een hoop bommen het hele netwerk weg te vegen. Je zou alle knooppunten afzonderlijk moeten raken en zelfs al raak je de helft van de knooppunten, dan blijft de rest van het netwerk gewoon doorwerken.

Een onverwoestbaar militair netwerk is dus de basis waarop het wereldwijde web staat, het geheel van onderling verbonden webpagina’s die je met een browser kan bekijken. Door de aard van het internet is dit wereldwijde web zo goed als niet te reguleren.

Als sinds het begin is het onmogelijk om communicatie te verhinderen op het internet. Overtreedt een website een Belgische wet? Simpel, zet de server in Rusland en het probleem is opgelost. Heel het zaakje kan gewoon verder gaan. Verbied je een muziekdeeldienst als Napster? Dan komen er vijf klonen in de plaats en het probleem is groter geworden.

Mythisch monster
Het internet is alleen met heel veel moeite te reguleren. Neem nu het einde van de bestandenuitwisseldienst Megaupload. Dat is niet zomaar van de ene op de andere dag gegaan. Eerst en vooral kon de piraterij-extravaganza uitdijen tot 150 miljoen geregistreerde gebruikers en 50 miljoen bezoekers per dag. Naar eigen zeggen was de site goed voor vier procent van het internetverkeer, al is dat allicht grootspraak. Niet meteen wat je snelrecht (lik-op-stukbeleid) kan noemen.

Met Megaupload is nu wel de grootste downloadsite dicht, maar je hebt nog steeds alternatieven zoals FileSonic, DepositFiles, FileServe, TurboBit, ExtaBit, FilePost, BitShare, Ziddu, UploadStation, FileJungle, MediaFire, PutLocker, FileFactory, RapidShare, FreakShare, ZShare, HotFile, Crocko, Wupload, Uploading, MegaShare, Badongo, iFileIt, EnterUpload, GameFront, UploadedTo, FileApe, Loadto, TwoShared, FileKeen en JumboFiles. Om er maar enkele te noemen. Het internet is als het mythische monster Hydra: hak een van zijn hoofden af en er groeien er twee in de plaats.

Geldkraan dicht
De volgende verdienstelijke poging om het internet te reguleren is de wettelijk geregelde procedure om bijvoorbeeld YouTube-filmpjes te laten verwijderen, de Digital Millennium Copyright Act. Als iemand een filmpje online zet met beschermd materiaal dat niet van hem is, kan de eigenaar bij YouTube vragen om het filmpje te verwijderen. Als YouTube deze en nog andere regels volgt, is het niet verantwoordelijk voor copyrightinbreuken op zijn site. De DMCA probeerde een evenwicht te vinden tussen de eisen van copyrighteigenaars en websitemakers.

Met het Amerikaanse wetsvoorstel SOPA zien we een andere poging om het internet te gaan reguleren: door de geldkraan van websites dicht te draaien. Als beslist wordt dat een website inbreuken pleegt tegen intellectuele eigendomsrechten, staan er drie maatregelen klaar: advertenties op de site in de VS verbieden, zoekmachines niet meer laten linken naar de site en internetproviders verplichten om de site te blokkeren.

Het heeft wereldwijde web heeft zo’n twintig jaar kunnen gedijen zonder al te grote regulering, maar nu hebben overheden toch een manier gevonden om delen van het internet te sluiten. Dingen uitwissen van een onverwoestbaar militair netwerk, je moet het maar kunnen.

Door te morrelen aan de inkomsten van websites kun je werkelijk communicatie van het internet gaan weren. Is er niets meer te verdienen aan piraterij, dan gaan de gebruiksvriendelijke diensten als Megaupload ook verdwijnen. Geld blijkt dus de sleutel om het internet te gaan reguleren.

Al is het natuurlijk nog niet zover. Over SOPA wordt op 24 januari gestemd in de VS, en misschien was het niet zo’n slim plan om vier dagen voor de stemming de grootste piratensite met gratis film en muziek te sluiten. Daar worden gewone internetgebruikers immers niet gelukkig van.

Het internet is oorspronkelijk bedacht als militair netwerk waarvan je de communicatie nooit kan onderbreken. Geld blijkt de sleutel om het internet nu toch te gaan reguleren.

Aanvankelijk is het internet opgezet als een militair netwerk. Door er een netwerk van te maken zonder centraal punt, is het onmogelijk om met een hoop bommen het hele netwerk weg te vegen. Je zou alle knooppunten afzonderlijk moeten raken en zelfs al raak je de helft van de knooppunten, dan blijft de rest van het netwerk gewoon doorwerken.

Een onverwoestbaar militair netwerk is dus de basis waarop het wereldwijde web staat, het geheel van onderling verbonden webpagina’s die je met een browser kan bekijken. Door de aard van het internet is dit wereldwijde web zo goed als niet te reguleren.

Als sinds het begin is het onmogelijk om communicatie te verhinderen op het internet. Overtreedt een website een Belgische wet? Simpel, zet de server in Rusland en het probleem is opgelost. Heel het zaakje kan gewoon verder gaan. Verbied je een muziekdeeldienst als Napster? Dan komen er vijf klonen in de plaats en het probleem is groter geworden.

Mythisch monster
Het internet is alleen met heel veel moeite te reguleren. Neem nu het einde van de bestandenuitwisseldienst Megaupload. Dat is niet zomaar van de ene op de andere dag gegaan. Eerst en vooral kon de piraterij-extravaganza uitdijen tot 150 miljoen geregistreerde gebruikers en 50 miljoen bezoekers per dag. Naar eigen zeggen was de site goed voor vier procent van het internetverkeer, al is dat allicht grootspraak. Niet meteen wat je snelrecht (lik-op-stukbeleid) kan noemen.

Met Megaupload is nu wel de grootste downloadsite dicht, maar je hebt nog steeds alternatieven zoals FileSonic, DepositFiles, FileServe, TurboBit, ExtaBit, FilePost, BitShare, Ziddu, UploadStation, FileJungle, MediaFire, PutLocker, FileFactory, RapidShare, FreakShare, ZShare, HotFile, Crocko, Wupload, Uploading, MegaShare, Badongo, iFileIt, EnterUpload, GameFront, UploadedTo, FileApe, Loadto, TwoShared, FileKeen en JumboFiles. Om er maar enkele te noemen. Het internet is als het mythische monster Hydra: hak een van zijn hoofden af en er groeien er twee in de plaats.

Geldkraan dicht
De volgende verdienstelijke poging om het internet te reguleren is de wettelijk geregelde procedure om bijvoorbeeld YouTube-filmpjes te laten verwijderen, de Digital Millennium Copyright Act. Als iemand een filmpje online zet met beschermd materiaal dat niet van hem is, kan de eigenaar bij YouTube vragen om het filmpje te verwijderen. Als YouTube deze en nog andere regels volgt, is het niet verantwoordelijk voor copyrightinbreuken op zijn site. De DMCA probeerde een evenwicht te vinden tussen de eisen van copyrighteigenaars en websitemakers.

Met het Amerikaanse wetsvoorstel SOPA zien we een andere poging om het internet te gaan reguleren: door de geldkraan van websites dicht te draaien. Als beslist wordt dat een website inbreuken pleegt tegen intellectuele eigendomsrechten, staan er drie maatregelen klaar: advertenties op de site in de VS verbieden, zoekmachines niet meer laten linken naar de site en internetproviders verplichten om de site te blokkeren.

Het heeft wereldwijde web heeft zo’n twintig jaar kunnen gedijen zonder al te grote regulering, maar nu hebben overheden toch een manier gevonden om delen van het internet te sluiten. Dingen uitwissen van een onverwoestbaar militair netwerk, je moet het maar kunnen.

Door te morrelen aan de inkomsten van websites kun je werkelijk communicatie van het internet gaan weren. Is er niets meer te verdienen aan piraterij, dan gaan de gebruiksvriendelijke diensten als Megaupload ook verdwijnen. Geld blijkt dus de sleutel om het internet te gaan reguleren.

Al is het natuurlijk nog niet zover. Over SOPA wordt op 24 januari gestemd in de VS, en misschien was het niet zo’n slim plan om vier dagen voor de stemming de grootste piratensite met gratis film en muziek te sluiten. Daar worden gewone internetgebruikers immers niet gelukkig van.