Review: Need For Speed – The Run
[related_article id=”160734″] Opgejaagd wild
Het verhaal draait om Jack, een straatracer die deelneemt aan een illegale straatrace van San Francisco naar New York, met haltes in onder meer Las Vegas, Denver en Detroit. Hierbij neemt hij het niet alleen op tegen de sterke arm der wet die er alles aan doet om stokken in de wielen te steken, maar ook tegen rivaliserende straatracers en de meedogenloze ondergrond waar aan lichtsnelheden op gereden wordt. Jack heeft zo zijn eigen redenen om deel te nemen aan de bijna vijfduizend kilometer lange, geschifte wedren dwars door de Verenigde Staten. De enige uitweg die hij ziet om zijn leven te redden, is het binnenhalen van het riante prijzengeld dat de winnaar van het dubieuze kampioenschap te wachten staat. Hiermee kan hij misschien net op tijd zijn schuldeisers op andere gedachten brengen. Jacks duistere verleden blijft hem gedurende de volledige race als een donkere schaduw achtervolgen, waardoor de spanning meer dan eens te snijden is.
Het is aan jou om Jack te helpen en ervoor te zorgen dat hij zowel zijn mederijders als vele belagers letterlijk een stapje voor blijft. Naast racen zal je soms hectische actiescenes moeten naspelen door quick-time events, maar gelukkig zijn er dat niet teveel. De acties zijn behoorlijk geforceerd en ze voegen weinig toe aan het verhaal. Leuk als afwisseling, maar niet bepaald functioneel. Need for Speed: The Run is de eerste racegame ter wereld die gebruikmaakt van de Frostbite 2.0-engine, die tot voor kort hoofdzakelijk in toonaangevende shootergames te vinden was en daar voor de nodige oogsnoepgoed zorgde. The Run bulkt dan ook van de gepolijste achtergronden en ultragedetailleerde omgevingen. Zo scheur je onder meer langs zeer herkenbare historische monumenten zoals The Golden Gate Bridge in San Francisco, doorheen stoffige woestijnen, gevaarlijk steile heuvels en nauwe bergpassen, over drukke verkeersaders en door stadscentra, helemaal tot aan het Empire State Building in New York. Centraal hierbij is het Autolog-systeem dat zijn troef al heeft bewezen op vorige EA racegames. Dit sociale netwerk vormt de link tussen het online en offline gedeelte van het spel. Je kunt er afspreken met andere spelers, racefoto"s delen, commentaren uitwisselen en nog veel meer. Tergend lang wachten in lobby"s om online te kunnen racen, is definitief voorbij. In feite is er weinig mis met Need for Speed: The Run, en toch hebben we er geen goed gevoel bij. Het hele verhaal wordt al snel repetitief en de auto’s voelen zelden goed aan. De gemakkelijke auto’s, zoals de BMW M3, plakken perfect op de baan, terwijl de Mustang GT500 bijna oncontroleerbaar is. Je krijgt nooit een goed gevoel bij de wegligging van je auto. Bijzonder vervelend voor een racegame. Gelukkig is er nog Autolog dat een groot deel van deze game redt, maar ergens voelen we dat er meer in zat bij deze, op voorhand veelbelovende titel. Zonde, want ontwikkelaar Black Box heeft toch ruim drie jaar de tijd gehad om deze titel voor te bereiden. Volgende keer beter.
[related_article id=”160734″] Opgejaagd wild
Het verhaal draait om Jack, een straatracer die deelneemt aan een illegale straatrace van San Francisco naar New York, met haltes in onder meer Las Vegas, Denver en Detroit. Hierbij neemt hij het niet alleen op tegen de sterke arm der wet die er alles aan doet om stokken in de wielen te steken, maar ook tegen rivaliserende straatracers en de meedogenloze ondergrond waar aan lichtsnelheden op gereden wordt. Jack heeft zo zijn eigen redenen om deel te nemen aan de bijna vijfduizend kilometer lange, geschifte wedren dwars door de Verenigde Staten. De enige uitweg die hij ziet om zijn leven te redden, is het binnenhalen van het riante prijzengeld dat de winnaar van het dubieuze kampioenschap te wachten staat. Hiermee kan hij misschien net op tijd zijn schuldeisers op andere gedachten brengen. Jacks duistere verleden blijft hem gedurende de volledige race als een donkere schaduw achtervolgen, waardoor de spanning meer dan eens te snijden is.
Het is aan jou om Jack te helpen en ervoor te zorgen dat hij zowel zijn mederijders als vele belagers letterlijk een stapje voor blijft. Naast racen zal je soms hectische actiescenes moeten naspelen door quick-time events, maar gelukkig zijn er dat niet teveel. De acties zijn behoorlijk geforceerd en ze voegen weinig toe aan het verhaal. Leuk als afwisseling, maar niet bepaald functioneel. Need for Speed: The Run is de eerste racegame ter wereld die gebruikmaakt van de Frostbite 2.0-engine, die tot voor kort hoofdzakelijk in toonaangevende shootergames te vinden was en daar voor de nodige oogsnoepgoed zorgde. The Run bulkt dan ook van de gepolijste achtergronden en ultragedetailleerde omgevingen. Zo scheur je onder meer langs zeer herkenbare historische monumenten zoals The Golden Gate Bridge in San Francisco, doorheen stoffige woestijnen, gevaarlijk steile heuvels en nauwe bergpassen, over drukke verkeersaders en door stadscentra, helemaal tot aan het Empire State Building in New York. Centraal hierbij is het Autolog-systeem dat zijn troef al heeft bewezen op vorige EA racegames. Dit sociale netwerk vormt de link tussen het online en offline gedeelte van het spel. Je kunt er afspreken met andere spelers, racefoto"s delen, commentaren uitwisselen en nog veel meer. Tergend lang wachten in lobby"s om online te kunnen racen, is definitief voorbij. In feite is er weinig mis met Need for Speed: The Run, en toch hebben we er geen goed gevoel bij. Het hele verhaal wordt al snel repetitief en de auto’s voelen zelden goed aan. De gemakkelijke auto’s, zoals de BMW M3, plakken perfect op de baan, terwijl de Mustang GT500 bijna oncontroleerbaar is. Je krijgt nooit een goed gevoel bij de wegligging van je auto. Bijzonder vervelend voor een racegame. Gelukkig is er nog Autolog dat een groot deel van deze game redt, maar ergens voelen we dat er meer in zat bij deze, op voorhand veelbelovende titel. Zonde, want ontwikkelaar Black Box heeft toch ruim drie jaar de tijd gehad om deze titel voor te bereiden. Volgende keer beter.
