Review: Okamiden
Visueel pareltje
Het verhaal brengt je bij Chibi, een schattige witte wolf die niet toevallig de zoon is van Amaterasu, de held van het originele Okami-spel. Chibi moet met verschillende partners zijn weg banen doorheen de gevaarlijke wereld. Het vertelde verhaal vindt plaats negen maanden na het origineel. Ondertussen zijn er ernstige dingen verkeerd gegaan, waardoor Chibi direct aan zijn queeste kan beginnen. Net als in Okami lijkt de speelstijl opvallend sterk op The Legend of Zelda. Gelukkig ligt het er niet vingerdik op en krijg je nergens de indruk dat ze letterlijk hebben afgekeken zonder enige innovatie. Je moet nog steeds puzzels oplossen en voorwerpen ontdekken die je verder helpen, kerkers veroveren en vijanden aanvallen, maar dat allemaal met nieuwe toetsen in een andere wereld.
Na de PlayStation 2-versie kregen we de Wii-versie voorgeschoteld enkele jaren geleden, met een goede implementatie van de penseeltechnieken. De overtreffende trap is zonder twijfel de Nintendo DS, waar het touchscreen een grote rol speelt om de Okami-ervaring nog groter te maken. Het voelt intuïtief aan, het speelt snel en je algemene gevoel zit direct goed. Een snelle Power Slash-aanval bijvoorbeeld doe je door een snelle diagonale streep over het scherm te trekken. Je moet soms ook complexe tekeningen natekenen met het penseel, en hier voelt de DS zich opnieuw als een vis in het water. Soms worden we wel geconfronteerd met een foute correctie van een tekening, ook al is die perfect nagemaakt. Gelukkig gebeurt dit maar zelden. Doorheen het avontuur leer je nieuwe penseeltechnieken en tekeningen die je helpen om puzzels op te lossen. Het potentieel is enorm, en net daarom hebben we het gevoel dat we hier toch een beetje in de kou blijven staan. Het aantal unieke puzzels zou eindeloos kunnen zijn, maar er wordt maar al te snel naar de gemakkelijkste manier gezocht. Teken een zonnetje om kleren te drogen, plantjes te laten groeien, meer licht te hebben, en zo gaan we nog een tijdje verder. Desondanks kunnen we niet ontkennen dat het avontuur van Okamiden puur genieten is van begin tot einde. Vooral de eindbazen in de kerkers vragen genoeg creativiteit met het penseel, waardoor elk gevecht telkens spannend begint omdat de techniek steeds anders is.
[related_article id=”160734″]
Visueel pareltje
Het verhaal brengt je bij Chibi, een schattige witte wolf die niet toevallig de zoon is van Amaterasu, de held van het originele Okami-spel. Chibi moet met verschillende partners zijn weg banen doorheen de gevaarlijke wereld. Het vertelde verhaal vindt plaats negen maanden na het origineel. Ondertussen zijn er ernstige dingen verkeerd gegaan, waardoor Chibi direct aan zijn queeste kan beginnen. Net als in Okami lijkt de speelstijl opvallend sterk op The Legend of Zelda. Gelukkig ligt het er niet vingerdik op en krijg je nergens de indruk dat ze letterlijk hebben afgekeken zonder enige innovatie. Je moet nog steeds puzzels oplossen en voorwerpen ontdekken die je verder helpen, kerkers veroveren en vijanden aanvallen, maar dat allemaal met nieuwe toetsen in een andere wereld.
Na de PlayStation 2-versie kregen we de Wii-versie voorgeschoteld enkele jaren geleden, met een goede implementatie van de penseeltechnieken. De overtreffende trap is zonder twijfel de Nintendo DS, waar het touchscreen een grote rol speelt om de Okami-ervaring nog groter te maken. Het voelt intuïtief aan, het speelt snel en je algemene gevoel zit direct goed. Een snelle Power Slash-aanval bijvoorbeeld doe je door een snelle diagonale streep over het scherm te trekken. Je moet soms ook complexe tekeningen natekenen met het penseel, en hier voelt de DS zich opnieuw als een vis in het water. Soms worden we wel geconfronteerd met een foute correctie van een tekening, ook al is die perfect nagemaakt. Gelukkig gebeurt dit maar zelden. Doorheen het avontuur leer je nieuwe penseeltechnieken en tekeningen die je helpen om puzzels op te lossen. Het potentieel is enorm, en net daarom hebben we het gevoel dat we hier toch een beetje in de kou blijven staan. Het aantal unieke puzzels zou eindeloos kunnen zijn, maar er wordt maar al te snel naar de gemakkelijkste manier gezocht. Teken een zonnetje om kleren te drogen, plantjes te laten groeien, meer licht te hebben, en zo gaan we nog een tijdje verder. Desondanks kunnen we niet ontkennen dat het avontuur van Okamiden puur genieten is van begin tot einde. Vooral de eindbazen in de kerkers vragen genoeg creativiteit met het penseel, waardoor elk gevecht telkens spannend begint omdat de techniek steeds anders is.
[related_article id=”160734″]
