Review: Splatterhouse
Gemengde gevoelens
In Splatterhouse heb je de controle over Rick Taylor, een magere kerel die op zoek gaat naar zijn gekidnapte vriendin Jennifer. Een gekke wetenschapper wil haar op een zeer bloederige manier offeren aan de duivel. Net wanneer je het niet meer ziet zitten, word je wakker met een masker naast je bed. Dit duistere masker is door een demon bezeten die een ziekelijk gevoel voor humor heeft. Eens je het masker opzet, verander je in een opzienbarend monster met veel spiermassa en een grote dorst voor bloed. Omdat het masker bloed nodig heeft om te kunnen werken, moet je de vele Corrupted-demonen op een brutale manier afmaken. Je zal hier niet veel moeite voor moeten doen, omdat elke slag of schop al snel resulteert in liters bloed. Voor je het weet, schilder je elke kamer vol met bloed, inclusief jezelf. Om iedereen af te maken, hoef je niet zo veel te doen. Door te drukken op allerlei knoppen voer je snel een hele resem combo’s uit die er allemaal even brutaal uitzien. Wanneer de vijand op het punt staat neer te gaan, kun je een ultieme finishing-move lanceren die het laatste druppeltje bloed uit zijn lijf perst.
Bloed heeft een functie in Splatterhouse. Als je genoeg bloed hebt gewonnen, kun je ervaringspunten gebruiken om je gezondheid te verhogen, krachtigere aanvallen te krijgen en nog veel meer bloedvergieten. Heb je genoeg bloedbanken gevuld, dan kun je de ware kracht gebruiken van het masker. Je wordt voor een korte tijd ontzettend sterk terwijl er messen uit je lichaam groeien. Ideaal om te gebruiken in benarde situaties. Het concept is leuk om te spelen, maar na een uurtje valt het op dat Splatterhouse behoorlijk herhalend wordt. Telkens word je in een ruimte gedropt met vijanden, waarna je ze allemaal moet doden om verder te kunnen. Tussendoor wordt al het bloed afgewisseld met enkele platformelementen, maar de uitwerking laat te wensen over. Ook het bloedvergieten zelf wordt al snel saai omdat we het tegenwoordig al wel ergens anders hebben gezien. Het schokkende effect van twintig jaar geleden is er niet meer. Grafisch valt er weinig slecht te vertellen over Splatterhouse. Alle acties worden overtuigend op het scherm getoverd en het bloed kleurt de omgevingen op een ‘realistische’ manier. De bijhorende animaties zien er degelijk uit, behalve bij de platformactie heb je het gevoel dat het een beetje geforceerd is.
[related_article id=”160734″]
Gemengde gevoelens
In Splatterhouse heb je de controle over Rick Taylor, een magere kerel die op zoek gaat naar zijn gekidnapte vriendin Jennifer. Een gekke wetenschapper wil haar op een zeer bloederige manier offeren aan de duivel. Net wanneer je het niet meer ziet zitten, word je wakker met een masker naast je bed. Dit duistere masker is door een demon bezeten die een ziekelijk gevoel voor humor heeft. Eens je het masker opzet, verander je in een opzienbarend monster met veel spiermassa en een grote dorst voor bloed. Omdat het masker bloed nodig heeft om te kunnen werken, moet je de vele Corrupted-demonen op een brutale manier afmaken. Je zal hier niet veel moeite voor moeten doen, omdat elke slag of schop al snel resulteert in liters bloed. Voor je het weet, schilder je elke kamer vol met bloed, inclusief jezelf. Om iedereen af te maken, hoef je niet zo veel te doen. Door te drukken op allerlei knoppen voer je snel een hele resem combo’s uit die er allemaal even brutaal uitzien. Wanneer de vijand op het punt staat neer te gaan, kun je een ultieme finishing-move lanceren die het laatste druppeltje bloed uit zijn lijf perst.
Bloed heeft een functie in Splatterhouse. Als je genoeg bloed hebt gewonnen, kun je ervaringspunten gebruiken om je gezondheid te verhogen, krachtigere aanvallen te krijgen en nog veel meer bloedvergieten. Heb je genoeg bloedbanken gevuld, dan kun je de ware kracht gebruiken van het masker. Je wordt voor een korte tijd ontzettend sterk terwijl er messen uit je lichaam groeien. Ideaal om te gebruiken in benarde situaties. Het concept is leuk om te spelen, maar na een uurtje valt het op dat Splatterhouse behoorlijk herhalend wordt. Telkens word je in een ruimte gedropt met vijanden, waarna je ze allemaal moet doden om verder te kunnen. Tussendoor wordt al het bloed afgewisseld met enkele platformelementen, maar de uitwerking laat te wensen over. Ook het bloedvergieten zelf wordt al snel saai omdat we het tegenwoordig al wel ergens anders hebben gezien. Het schokkende effect van twintig jaar geleden is er niet meer. Grafisch valt er weinig slecht te vertellen over Splatterhouse. Alle acties worden overtuigend op het scherm getoverd en het bloed kleurt de omgevingen op een ‘realistische’ manier. De bijhorende animaties zien er degelijk uit, behalve bij de platformactie heb je het gevoel dat het een beetje geforceerd is.
[related_article id=”160734″]
