Review: Enslaved – Odyssey to the West
Monkey en Trip
Enslaved zet twee sterke karakters neer in een postapocalyptisch scenario. Wat begint als een gedwongen samenwerking ontpopt zich tijdens een episch avontuur en een goed verteld verhaal tot een geloofwaardige vriendschap. Op het eerste gezicht is lijkt het een actiegame van dertien-in-een-dozijn. Het lot van de brutale, sociaalgestoorde spierbundel Monkey wordt door een slinkse streek verbonden met dat van de hulpeloze schone Trip. Toch slaagt deze game erin om tot aan zijn honderden kilometers en ruwweg acht uur verderop liggende finale te boeien. Dat is vooral te danken aan de eenvoud waarmee je Monkey door spektakelscènes navigeert en de intensiteit van de lang niet altijd te ontwijken gevechten. De diepgang is voor een keer niet in de gameplay, maar in het verhaal te zoeken. Je schudt dan wel de ene na de andere onwaarschijnlijke stunt uit de hoofdrolspeler, maar afwijken van de precies uitgestippelde route is onmogelijk. Je krijgt ook niet meer dan een handvol moves om uit te kiezen wanneer je weer eens een gigantische gevechtsrobot te lijf mag gaan. Eenvoud siert en die technische eenvoud wordt hier efficiënt opgeluisterd door personages die door Andy ‘Gollum/Smeagol’ Serkis geregisseerd, ingesproken en ingespeeld werden. Het verhaal is dan weer van Alex ‘The Beach’ Garland en is het uitzitten van de verrassende epiloog helemaal waard. Alleen jammer dat multiplayeropties ontbreken en de rit zo kort is. Al zal je er over een maand of zo geheid nog een keer doorheen willen.
[related_article id=”160734″]
Monkey en Trip
Enslaved zet twee sterke karakters neer in een postapocalyptisch scenario. Wat begint als een gedwongen samenwerking ontpopt zich tijdens een episch avontuur en een goed verteld verhaal tot een geloofwaardige vriendschap. Op het eerste gezicht is lijkt het een actiegame van dertien-in-een-dozijn. Het lot van de brutale, sociaalgestoorde spierbundel Monkey wordt door een slinkse streek verbonden met dat van de hulpeloze schone Trip. Toch slaagt deze game erin om tot aan zijn honderden kilometers en ruwweg acht uur verderop liggende finale te boeien. Dat is vooral te danken aan de eenvoud waarmee je Monkey door spektakelscènes navigeert en de intensiteit van de lang niet altijd te ontwijken gevechten. De diepgang is voor een keer niet in de gameplay, maar in het verhaal te zoeken. Je schudt dan wel de ene na de andere onwaarschijnlijke stunt uit de hoofdrolspeler, maar afwijken van de precies uitgestippelde route is onmogelijk. Je krijgt ook niet meer dan een handvol moves om uit te kiezen wanneer je weer eens een gigantische gevechtsrobot te lijf mag gaan. Eenvoud siert en die technische eenvoud wordt hier efficiënt opgeluisterd door personages die door Andy ‘Gollum/Smeagol’ Serkis geregisseerd, ingesproken en ingespeeld werden. Het verhaal is dan weer van Alex ‘The Beach’ Garland en is het uitzitten van de verrassende epiloog helemaal waard. Alleen jammer dat multiplayeropties ontbreken en de rit zo kort is. Al zal je er over een maand of zo geheid nog een keer doorheen willen.
[related_article id=”160734″]
