Review: Kane & Lynch 2 – Dog Days
[related_article id=”160734″] Met twee, maar toch alleen
De verbitterde Kane en de psychopathische Lynch moeten zowat de minst sympathieke videogamecriminelen ooit zijn. In Dog Days volg je deze pensioengerechtigde gangsters door de smerige onderbuik van Sjanghai. Wat hun waterdicht geplande, allerlaatste slag had moeten worden, loopt al na twee scènes gruwelijk mis. Aan jou om het onwelriekende duo daarna in een duizelingwekkende, maar teleurstellend korte neerwaartse spiraal van geweld naar een bruuske finale te leiden.
De game speelt als een shooter waarbij je de wereld over de schouder – en vaker nog – de geweerloop van Lynch bekijkt. De makers kozen voor een aparte visuele stijl die refereert naar schokkerige, korrelige beelden gemaakt door amateur-filmers en veiligheidscamera’s. Een truc die de gedateerde graphics moet maskeren, maar die je na een paar letterlijk misselijkmakende scènes zal uitschakelen. Wat dan overblijft, is een niet-aflatende reeks van stroeve vuurgevechten in ongeïnspireerde locaties. Nog voor je de volgende hoek omslaat, weet je wat je te verwachten staat: dekking zoeken, schieten, sprinten en op naar de volgende hoek. De game scoort slechts een handvol sterke punten. Zo worden de gedoemde hoofdrolspelers met heel wat persoonlijkheid neergezet en is er die memorabele episode waarin je ze poedelnaakt en bloedend uit een dozijn snijwonden om zich heen schoppen. Jammer dat die sporadische hoogtepunten verdrinken in de overkoepelende repetitieve en middelmatige brij. Nee, doe dan de multiplayeropties maar. Die zijn visueel net zo ondermaats als de singleplayercampagne, maar hier blijven de op samenwerking en verraad gebaseerde objectieven wel langer boeien. Op voorwaarde dat je andere spelers vindt.
[related_article id=”160734″] Met twee, maar toch alleen
De verbitterde Kane en de psychopathische Lynch moeten zowat de minst sympathieke videogamecriminelen ooit zijn. In Dog Days volg je deze pensioengerechtigde gangsters door de smerige onderbuik van Sjanghai. Wat hun waterdicht geplande, allerlaatste slag had moeten worden, loopt al na twee scènes gruwelijk mis. Aan jou om het onwelriekende duo daarna in een duizelingwekkende, maar teleurstellend korte neerwaartse spiraal van geweld naar een bruuske finale te leiden.
De game speelt als een shooter waarbij je de wereld over de schouder – en vaker nog – de geweerloop van Lynch bekijkt. De makers kozen voor een aparte visuele stijl die refereert naar schokkerige, korrelige beelden gemaakt door amateur-filmers en veiligheidscamera’s. Een truc die de gedateerde graphics moet maskeren, maar die je na een paar letterlijk misselijkmakende scènes zal uitschakelen. Wat dan overblijft, is een niet-aflatende reeks van stroeve vuurgevechten in ongeïnspireerde locaties. Nog voor je de volgende hoek omslaat, weet je wat je te verwachten staat: dekking zoeken, schieten, sprinten en op naar de volgende hoek. De game scoort slechts een handvol sterke punten. Zo worden de gedoemde hoofdrolspelers met heel wat persoonlijkheid neergezet en is er die memorabele episode waarin je ze poedelnaakt en bloedend uit een dozijn snijwonden om zich heen schoppen. Jammer dat die sporadische hoogtepunten verdrinken in de overkoepelende repetitieve en middelmatige brij. Nee, doe dan de multiplayeropties maar. Die zijn visueel net zo ondermaats als de singleplayercampagne, maar hier blijven de op samenwerking en verraad gebaseerde objectieven wel langer boeien. Op voorwaarde dat je andere spelers vindt.
