Review: NIER
[related_article id=”160734″] Westernrollenspel
De meningen zijn verdeeld over deze Japanse rollenspelgame. De ene looft de gameplayvariatie, de andere vindt het vis noch vlees. Er valt voor beide zienswijzen een lans te breken, maar wij neigen toch meer naar de positieve. Ook helpt de game zijn zaak niet door je de eerste twee uren weinig opmerkelijks onder de vingers te gooien. Niet dat het verhaal rond de brute, magisch onderlegde krijger op leeftijd daarna openbreekt, maar je raakt wel meegesleept in zijn postapocalyptische fantasy-wereld. NIER heeft overigens meer weg van een westers dan een oosters rollenspel, maar pin je ook daar niet op vast. Je zult vaardigheden en wapentuig upgraden, gezellen om je heen verzamelen en ander genrevertrouwde handelingen doen. Tot een onaangekondigde handrembocht de speelervaring in een totaal andere richting stuurt. De ene keer voelt het als een actiegerichte vechtgame waarin je reflexen primeren op statistieken. Iets later werk je de stress weg in je keurig aangelegde moestuin. Dit haalt het tempo uit de centrale verhaallijn, maar daar kies je zelf voor. Wij gaven het hermetisch vergezochte verhaal (wel weer typisch Japans) al halverwege op, maar lieten ons iets verderop nog maar eens grijzend op het verkeerde been zetten met nog maar eens een onverwachte genreswitch. Die zijn niet allemaal even geslaagd en blijven niet altijd even lang boeien, maar het eindresultaat in NIER is absoluut meer dan de som van de afzonderlijke delen.
[related_article id=”160734″] Westernrollenspel
De meningen zijn verdeeld over deze Japanse rollenspelgame. De ene looft de gameplayvariatie, de andere vindt het vis noch vlees. Er valt voor beide zienswijzen een lans te breken, maar wij neigen toch meer naar de positieve. Ook helpt de game zijn zaak niet door je de eerste twee uren weinig opmerkelijks onder de vingers te gooien. Niet dat het verhaal rond de brute, magisch onderlegde krijger op leeftijd daarna openbreekt, maar je raakt wel meegesleept in zijn postapocalyptische fantasy-wereld. NIER heeft overigens meer weg van een westers dan een oosters rollenspel, maar pin je ook daar niet op vast. Je zult vaardigheden en wapentuig upgraden, gezellen om je heen verzamelen en ander genrevertrouwde handelingen doen. Tot een onaangekondigde handrembocht de speelervaring in een totaal andere richting stuurt. De ene keer voelt het als een actiegerichte vechtgame waarin je reflexen primeren op statistieken. Iets later werk je de stress weg in je keurig aangelegde moestuin. Dit haalt het tempo uit de centrale verhaallijn, maar daar kies je zelf voor. Wij gaven het hermetisch vergezochte verhaal (wel weer typisch Japans) al halverwege op, maar lieten ons iets verderop nog maar eens grijzend op het verkeerde been zetten met nog maar eens een onverwachte genreswitch. Die zijn niet allemaal even geslaagd en blijven niet altijd even lang boeien, maar het eindresultaat in NIER is absoluut meer dan de som van de afzonderlijke delen.
