Review: S.T.A.L.K.E.R. – Call of Pripyat
[related_article id=”160734″] Claustrofobisch sfeertje
De S.T.A.L.K.E.R.-reeks is al enige jaren een bekend gegeven op het pc-platform, maar die bekendheid staat steeds synoniem met gebrekkige afwerking, vele bugs en gedateerde graphics. Tegelijk bracht de reeks ons telkens tonnen sfeer en een onuitgegeven speellocatie, namelijk de kernreactorsite van Tsjernobyl. Call of Pripyat is ondertussen al het derde deel in de serie en vertelt het verhaal van Alexander Degtyarev. Jij wordt op onderzoek gestuurd rond de site van Tsjernobyl nadat een militaire helikopter daar is neergestort. Deze tocht gaat uiteraard niet over rozen, want hoe dichter je bij Pripyat komt, het dichtstbijzijnde dorpje bij de beruchte Tsjernobyl-site, hoe angstaanjagender de mutaties van de beesten en mensen worden. Dit verhoogt ook de moeilijkheidsgraad die gaandeweg pittig wordt opgekrikt. Call of Pripyat is de eerste S.T.A.L.K.E.R.-game die echt een verhaal heeft waar je zelf geboeid door kunt geraken. Hoewel de echt boeiende verhaallijnen pas tegen het einde van het spel zijn gepland, krijg je toch meer een band met het hoofdpersonage als in de vorige twee games.
De grootste troef van de hele serie is de sfeer die ze uitademt. Een plaats die ooit een nucleaire ramp heeft meegemaakt, daar kom je nooit meer als mens. In de S.T.A.L.K.E.R.-games kun je deze ervaring telkens meemaken, en de ontwikkelaar heeft er telkens een zo realistisch mogelijk beeld van willen geven. Bijvoorbeeld met een stralingsmeter die als een gek te keer kan gaan in de nucleair verontreinigde zones of via de vele mutanten die je allemaal willen doden, maar ook de hele donkere sfeer en vooral de duistere nachten zijn om nooit te vergeten. Het verhaal zal je telkens ongeveer de weg uitwijzen, maar de exacte plaats krijg je nooit te weten. Je zal meermaals verschillende gebouwen moeten uitkammen om op de juiste bestemming te geraken, wat zeker bijdraagt tot de spannende, claustrofobische sfeer.
Niet voor hartpatiënten
Wanneer je niet met het hoofdverhaal bezig bent, kun je voor de talrijk aanwezige zijmissies gaan om de omgeving nog beter te leren kennen. Algemeen beschouwd mogen we Call of Pripyat als een heel lastige game bestempelen. De moeilijkheidsgraad ligt heel hoog, terwijl de vijanden soms wel heel snel zijn. Goed en vooral snel mikken met je wapen is de boodschap. Daarnaast komen er nog de hartaanvallen bij die jij als speler zal ervaren wanneer je ‘s nachts doorheen het desolate landschap wandelt. Geen enkele game is zo donker als deze, wat het zoeken naar aanwijzingen heel moeilijk maakt, maar nog belangrijker is het dat de mutanten zichzelf heel goed kunnen verstoppen. Het zijn momenten waarop je het zweet uitbreekt, maar de voldoening na elke nacht is des te groter.
Hoewel de sfeer, vijanden en het verhaal goed zitten, hebben we toch nog steeds te maken met een typische S.T.A.L.K.E.R.-game. Ondanks dat het de meest stabiele game is van de drie (sinds de lancering), merk je dat de afwerking nog steeds te wensen overlaat. Zelfs met de DirectX 11-optie boek je weinig vooruitgang op grafisch vlak. De zwak gedetailleerde texturen zijn eigenlijk niet meer van deze tijd. Toch merk je dat de ontwikkelaar veel tijd in de details heeft geïnvesteerd om de sfeer op te krikken, maar hierdoor de algemene spelafwerking heeft laten verwaarloosd. De stemacteurs hebben wel heel goed gewerkt door boeiende dialogen in te spreken, terwijl de muziek tijdens spannende momenten goed meehelpt om datzelfde spannende sfeertje te creëren.
[related_article id=”160734″] Claustrofobisch sfeertje
De S.T.A.L.K.E.R.-reeks is al enige jaren een bekend gegeven op het pc-platform, maar die bekendheid staat steeds synoniem met gebrekkige afwerking, vele bugs en gedateerde graphics. Tegelijk bracht de reeks ons telkens tonnen sfeer en een onuitgegeven speellocatie, namelijk de kernreactorsite van Tsjernobyl. Call of Pripyat is ondertussen al het derde deel in de serie en vertelt het verhaal van Alexander Degtyarev. Jij wordt op onderzoek gestuurd rond de site van Tsjernobyl nadat een militaire helikopter daar is neergestort. Deze tocht gaat uiteraard niet over rozen, want hoe dichter je bij Pripyat komt, het dichtstbijzijnde dorpje bij de beruchte Tsjernobyl-site, hoe angstaanjagender de mutaties van de beesten en mensen worden. Dit verhoogt ook de moeilijkheidsgraad die gaandeweg pittig wordt opgekrikt. Call of Pripyat is de eerste S.T.A.L.K.E.R.-game die echt een verhaal heeft waar je zelf geboeid door kunt geraken. Hoewel de echt boeiende verhaallijnen pas tegen het einde van het spel zijn gepland, krijg je toch meer een band met het hoofdpersonage als in de vorige twee games.
De grootste troef van de hele serie is de sfeer die ze uitademt. Een plaats die ooit een nucleaire ramp heeft meegemaakt, daar kom je nooit meer als mens. In de S.T.A.L.K.E.R.-games kun je deze ervaring telkens meemaken, en de ontwikkelaar heeft er telkens een zo realistisch mogelijk beeld van willen geven. Bijvoorbeeld met een stralingsmeter die als een gek te keer kan gaan in de nucleair verontreinigde zones of via de vele mutanten die je allemaal willen doden, maar ook de hele donkere sfeer en vooral de duistere nachten zijn om nooit te vergeten. Het verhaal zal je telkens ongeveer de weg uitwijzen, maar de exacte plaats krijg je nooit te weten. Je zal meermaals verschillende gebouwen moeten uitkammen om op de juiste bestemming te geraken, wat zeker bijdraagt tot de spannende, claustrofobische sfeer.
Niet voor hartpatiënten
Wanneer je niet met het hoofdverhaal bezig bent, kun je voor de talrijk aanwezige zijmissies gaan om de omgeving nog beter te leren kennen. Algemeen beschouwd mogen we Call of Pripyat als een heel lastige game bestempelen. De moeilijkheidsgraad ligt heel hoog, terwijl de vijanden soms wel heel snel zijn. Goed en vooral snel mikken met je wapen is de boodschap. Daarnaast komen er nog de hartaanvallen bij die jij als speler zal ervaren wanneer je ‘s nachts doorheen het desolate landschap wandelt. Geen enkele game is zo donker als deze, wat het zoeken naar aanwijzingen heel moeilijk maakt, maar nog belangrijker is het dat de mutanten zichzelf heel goed kunnen verstoppen. Het zijn momenten waarop je het zweet uitbreekt, maar de voldoening na elke nacht is des te groter.
Hoewel de sfeer, vijanden en het verhaal goed zitten, hebben we toch nog steeds te maken met een typische S.T.A.L.K.E.R.-game. Ondanks dat het de meest stabiele game is van de drie (sinds de lancering), merk je dat de afwerking nog steeds te wensen overlaat. Zelfs met de DirectX 11-optie boek je weinig vooruitgang op grafisch vlak. De zwak gedetailleerde texturen zijn eigenlijk niet meer van deze tijd. Toch merk je dat de ontwikkelaar veel tijd in de details heeft geïnvesteerd om de sfeer op te krikken, maar hierdoor de algemene spelafwerking heeft laten verwaarloosd. De stemacteurs hebben wel heel goed gewerkt door boeiende dialogen in te spreken, terwijl de muziek tijdens spannende momenten goed meehelpt om datzelfde spannende sfeertje te creëren.
