Review: Darksiders
[related_article id=”160734″] Wraak is een goed uitgangspunt
Armageddon vond plaats zonder medeweten van een van de vier ruiters van de Apocalyps. De ruiter in kwestie, Oorlog of War zoals hij hier genoemd wordt, is daar allesbehalve gelukkig mee. Wanneer de man ook nog eens de schuld van alle onheil in de schoenen geschoven krijgt, engageert hij zich tot wat op het eerste gezicht een niet langer relevante wraakoefening lijkt.
Darksiders verrast. Tot vlak voor het verschijnen ervan waren de meningen heel verdeeld, maar nu het er eenmaal is, wordt het overal op lovende kritieken ontvangen. Terecht, want hoewel de verschillende gameplayelementen op zich weinig nieuws brengen, is het eindresultaat veel meer en leuker geworden dan de som van de delen deden verwachten. Als War hak en schiet je met alsmaar meer slagkracht op tegenstanders van zowel de hemel als de hel in of smijt je hen brokstukken van een nog smeulende wereld naar het hoofd.
Ju paardje, ju!
Je voornaamste bondgenoot is Ruin, een trouw en verdacht kogelvrij strijdros dat je op elk moment onder je virtuele geharnaste kont kunt toveren. Dit is een sterk gameplayelement dat de beleving van hele scènes helemaal kan omgooien en het tempo van sommige gevechten bruusk een paar versnellingen kan doen opschakelen. Het is overigens niet de enige troef van Darksiders. De game bevat een paar knappe rollenspelelementen waarbij de in het begin zo goed als ontmande War gestaag zijn vroegere kracht terugwint. Dat betekent dat je als speler met grote regelmaat nieuwe aanvallen, (combo)moves en ander lekkers aan je tactieken kunt toevoegen.
Naast het vechtwerk te voet en vanuit het zadel mag er ook wat van de speelwereld verkend worden. Ondergronds worden schermutselingen afgewisseld met nooit al te taaie omgevingspuzzels. Je kunt deze stukken zien als vrij lineaire dungeons uit rollenspellen, maar dan bevolkt met de vijanden die zowel hemel als hel je op de nek sturen. Bovengronds krijg je behoorlijk wat vrijheid. Je zou de game zelfs met wat goede wil free-roaming of openwereld kunnen noemen. Je speelt alsmaar meer regio’s vrij, waar je dan weer nieuwe dungeons ontdekt en waar ook veel te knokken valt zonder dat het met het hoofdverhaal te maken heeft. Dat verhaal is wat zwaar op de hand, maar het past wel in de comicbook-stijl waar Darksiders de postapocalyptische mosterd is gaan halen. En het is sterk spul!
[related_article id=”160734″] Wraak is een goed uitgangspunt
Armageddon vond plaats zonder medeweten van een van de vier ruiters van de Apocalyps. De ruiter in kwestie, Oorlog of War zoals hij hier genoemd wordt, is daar allesbehalve gelukkig mee. Wanneer de man ook nog eens de schuld van alle onheil in de schoenen geschoven krijgt, engageert hij zich tot wat op het eerste gezicht een niet langer relevante wraakoefening lijkt.
Darksiders verrast. Tot vlak voor het verschijnen ervan waren de meningen heel verdeeld, maar nu het er eenmaal is, wordt het overal op lovende kritieken ontvangen. Terecht, want hoewel de verschillende gameplayelementen op zich weinig nieuws brengen, is het eindresultaat veel meer en leuker geworden dan de som van de delen deden verwachten. Als War hak en schiet je met alsmaar meer slagkracht op tegenstanders van zowel de hemel als de hel in of smijt je hen brokstukken van een nog smeulende wereld naar het hoofd.
Ju paardje, ju!
Je voornaamste bondgenoot is Ruin, een trouw en verdacht kogelvrij strijdros dat je op elk moment onder je virtuele geharnaste kont kunt toveren. Dit is een sterk gameplayelement dat de beleving van hele scènes helemaal kan omgooien en het tempo van sommige gevechten bruusk een paar versnellingen kan doen opschakelen. Het is overigens niet de enige troef van Darksiders. De game bevat een paar knappe rollenspelelementen waarbij de in het begin zo goed als ontmande War gestaag zijn vroegere kracht terugwint. Dat betekent dat je als speler met grote regelmaat nieuwe aanvallen, (combo)moves en ander lekkers aan je tactieken kunt toevoegen.
Naast het vechtwerk te voet en vanuit het zadel mag er ook wat van de speelwereld verkend worden. Ondergronds worden schermutselingen afgewisseld met nooit al te taaie omgevingspuzzels. Je kunt deze stukken zien als vrij lineaire dungeons uit rollenspellen, maar dan bevolkt met de vijanden die zowel hemel als hel je op de nek sturen. Bovengronds krijg je behoorlijk wat vrijheid. Je zou de game zelfs met wat goede wil free-roaming of openwereld kunnen noemen. Je speelt alsmaar meer regio’s vrij, waar je dan weer nieuwe dungeons ontdekt en waar ook veel te knokken valt zonder dat het met het hoofdverhaal te maken heeft. Dat verhaal is wat zwaar op de hand, maar het past wel in de comicbook-stijl waar Darksiders de postapocalyptische mosterd is gaan halen. En het is sterk spul!
