Review: The Legend of Zelda – Spirit Tracks
Nintendo doet het weer
De druk voor Nintendo moet daarom heel groot zijn bij elke game, want de hele wereld kijkt dan mee. De Big N brengt zelden twee Zelda-games uit op eenzelfde console, maar met Spirit Tracks hebben we toch een tweede Zelda-game op de DS. Je eerste indruk die je krijgt is dat alles er net hetzelfde uitziet als Phantom Hourglass twee jaar terug. De cartoon stijl is onveranderd en ook de menu’s zien er exact hetzelfde uit. Toch mogen we zonder enige twijfel zeggen dat Spirit Tracks een stap voorwaarts is na het al even geweldige Phantom Hourglass. De grootst verbetering vinden we in de grootste ergernis van de vorige game. Daar moest je telkens een tempel doorwandelen voor een stukje kaart te verdienen, maar elk voorgaand niveau moest je telkens doorstaan. De verveling en ontmoediging heeft menig speler gepest, maar in Spirit Tracks is daar niets meer van aan. Je moet nu enkel de niveau’s spelen waar je moet zijn, de voorgaande sla je gewoon over. Een opluchting die de hele Zelda community deugd zal doen.
Je ruilt ditmaal je boot in voor een trein, een unicum in het Zelda universum. Link is conducteur van deze trein en legt zo grote afstanden veel sneller af. De sporen hebben een vooraf bekende route, jij moet enkel op tijd naar links of rechts sturen bij een splitsing en soms toeteren wanneer er dieren op de sporen liggen. Het idee lijkt stom, maar hierdoor worden de tochten veel minder saai dan het vroeger was met de boot. De wereld waar je nu in speelt is zowat honderd jaar verder dan Phantom Hourglass. Prinses Zelda leeft nog en Linebeck, een verwant van de echte Linebeck althans, heeft genoeg piraterij achter de rug en heeft een antiekwinkel geopend. De bedoeling is om de kracht terug te herstellen van de legendarische Spirit Tracks, maar voor de allereerste keer krijg je ook de controle over Zelda doorheen je avontuur. Haar geest weliswaar, maar op die manier heb je een ijzersterk duo dat nog leuker speelt als voorheen.
Snel naar de winkel
In de Spirit Tracks kan Zelda zo lichamen van de bewakers controleren en kan je via het touchscreen van de DS routes uittekenen die ze moeten volgen. Ook elders doorheen de vele puzzels komt de prinses heel handig van pas. Het geheel start zoals elke Zelda-game heel traag en gemakkelijk, maar ditmaal stijgt de moeilijkheidsgraad heel snel en zal je meermaals Game Over op het scherm zien verschijnen als je niet oppast. Je begint doorheen het verhaal meer en meer door te hebben dat dit niet simpelweg een verbeterde versie is van Phantom Hourglass, maar op vlak van unieke en innoverende puzzels bijna het unieke Ocarina Of Time gevoel oproept. Alleen al die gedachte moet genoeg zijn om iedere fan als de bliksem naar de winkel te laten lopen.
De bediening gebeurt nog steeds met het touchscreen, de vierpuntdruktoets heeft nog steeds geen functie. Een kritiek van velen, maar hier blijft Nintendo koppig vasthouden dat het beter werkt met een stylus, en in Spirit Tracks wordt dat nog meer duidelijk. De muziek leent wat deuntjes van Phantom Hourglass, maar toch zijn er net genoeg nieuwe muziekstukken toegevoegd om niet teveel een déjà vu-gevoel op te roepen.
[related_article id=”160734″]
Nintendo doet het weer
De druk voor Nintendo moet daarom heel groot zijn bij elke game, want de hele wereld kijkt dan mee. De Big N brengt zelden twee Zelda-games uit op eenzelfde console, maar met Spirit Tracks hebben we toch een tweede Zelda-game op de DS. Je eerste indruk die je krijgt is dat alles er net hetzelfde uitziet als Phantom Hourglass twee jaar terug. De cartoon stijl is onveranderd en ook de menu’s zien er exact hetzelfde uit. Toch mogen we zonder enige twijfel zeggen dat Spirit Tracks een stap voorwaarts is na het al even geweldige Phantom Hourglass. De grootst verbetering vinden we in de grootste ergernis van de vorige game. Daar moest je telkens een tempel doorwandelen voor een stukje kaart te verdienen, maar elk voorgaand niveau moest je telkens doorstaan. De verveling en ontmoediging heeft menig speler gepest, maar in Spirit Tracks is daar niets meer van aan. Je moet nu enkel de niveau’s spelen waar je moet zijn, de voorgaande sla je gewoon over. Een opluchting die de hele Zelda community deugd zal doen.
Je ruilt ditmaal je boot in voor een trein, een unicum in het Zelda universum. Link is conducteur van deze trein en legt zo grote afstanden veel sneller af. De sporen hebben een vooraf bekende route, jij moet enkel op tijd naar links of rechts sturen bij een splitsing en soms toeteren wanneer er dieren op de sporen liggen. Het idee lijkt stom, maar hierdoor worden de tochten veel minder saai dan het vroeger was met de boot. De wereld waar je nu in speelt is zowat honderd jaar verder dan Phantom Hourglass. Prinses Zelda leeft nog en Linebeck, een verwant van de echte Linebeck althans, heeft genoeg piraterij achter de rug en heeft een antiekwinkel geopend. De bedoeling is om de kracht terug te herstellen van de legendarische Spirit Tracks, maar voor de allereerste keer krijg je ook de controle over Zelda doorheen je avontuur. Haar geest weliswaar, maar op die manier heb je een ijzersterk duo dat nog leuker speelt als voorheen.
Snel naar de winkel
In de Spirit Tracks kan Zelda zo lichamen van de bewakers controleren en kan je via het touchscreen van de DS routes uittekenen die ze moeten volgen. Ook elders doorheen de vele puzzels komt de prinses heel handig van pas. Het geheel start zoals elke Zelda-game heel traag en gemakkelijk, maar ditmaal stijgt de moeilijkheidsgraad heel snel en zal je meermaals Game Over op het scherm zien verschijnen als je niet oppast. Je begint doorheen het verhaal meer en meer door te hebben dat dit niet simpelweg een verbeterde versie is van Phantom Hourglass, maar op vlak van unieke en innoverende puzzels bijna het unieke Ocarina Of Time gevoel oproept. Alleen al die gedachte moet genoeg zijn om iedere fan als de bliksem naar de winkel te laten lopen.
De bediening gebeurt nog steeds met het touchscreen, de vierpuntdruktoets heeft nog steeds geen functie. Een kritiek van velen, maar hier blijft Nintendo koppig vasthouden dat het beter werkt met een stylus, en in Spirit Tracks wordt dat nog meer duidelijk. De muziek leent wat deuntjes van Phantom Hourglass, maar toch zijn er net genoeg nieuwe muziekstukken toegevoegd om niet teveel een déjà vu-gevoel op te roepen.
[related_article id=”160734″]
