Review: Bayonetta
[related_article id=”160734″] Next-generation heks
Waar je vroeger als heks nog wegkwam met een tactische gepositioneerde wrat, een loense blik en een zwarte kat, is dat nu wel even anders. De nieuwe generatie shopt in SM-winkels en is niet te beroerd om een – weliswaar door de modepolitie goedgekeurde – bril aan haar accessoires toe te voegen. Bayonetta is zo’n moderne heks. Ze heeft veel meer vertrouwen in karatemoves, zwaarden en vuurwapens dan zwarte katten en bezemstelen. En omdat ze bedacht werd door een Japanse spelletjesmaker beschikt ze over een lijf dat zo uit een puberdroom lijkt weggelopen.
Een combinatie van steriele seks en geweld waar geen enkele gamer meer van opkijkt sinds hij of zij de topzware Lara Croft doorheen menig heikel avontuur stuurde. In tegenstelling tot diezelfde juffrouw Croft, wiens latere exploten duidelijk tekenen van creatieve armoede begonnen te vertonen, slaat het debuut van deze heks in als een bom in een vuurwerkfabriek. Wie dacht dat de makers van de hyperkinetische hak-, schiet- en stuntreeks Devil May Cry het uiterste uit dit genre puurden, denkt maar beter opnieuw. Bayonetta is een wervelend actiespektakel waarvoor je van de eerste tot de laatste seconden ogen, oren en reflexen te kort komt. De hoofdrolspeelster gooit haar lichaam, naar het absurde neigende magische aanvallen en met vuurwapens uitgeruste stilettohakken volenthousiast in de strijd.
Bevredigend feestje
Het lijkt in het begin allemaal wat overdonderend, vooral omdat er naast je eigen personage en haar schermutselingen vaak een miljoen dingen in de achtergrond gebeuren, maar Bayonetta leidt je op een gepast tempo in het betere hak- en schietwerk in. Er is zelfs een hele lage moeilijkheidsgraad, maar die raden we eigenlijk af. Je mist daardoor de tactische diepgang en de creatieve aanpak die van de gewone en vooral de eindbaasgevechten zo’n bevredigend feestje maakt.
Hebben we het al over Bayonetta’s haar gehad? Het is dat haar waar haar magische krachten in schuilen en dat tegelijk dienst doet als haar strakke outfit. Wanneer je de nodige magische power bij elkaar gesprokkeld hebt, kun je echt absurd over-the-top moves uithalen waarbij guillotines en andere foltertuigen plots uit dat haar opgebouwd worden om er een vijand mee aan zijn einde te helpen. Dat gaat snel en je ziet bijna niet dat Bayonetta’s kleding tegelijkertijd even oplost. Plagerig en leuk, maar je kijkt na een tijdje toch vooral naar het spektakel dat je hebt doen verschijnen en niet wat je doet verdwijnen. Geloof ons overigens dat je in andere games misschien ooit tegenover gigantische eindbazen hebt gestaan, maar dat wat je hier ziet bij het meest immense (en intense) binnen het genre mag rekenen. De hele gameplay getuigt overigens van een aanstekelijk enthousiasme en knalt met een visueel verbluffend gelikte afwerking van het scherm af.
[related_article id=”160734″] Next-generation heks
Waar je vroeger als heks nog wegkwam met een tactische gepositioneerde wrat, een loense blik en een zwarte kat, is dat nu wel even anders. De nieuwe generatie shopt in SM-winkels en is niet te beroerd om een – weliswaar door de modepolitie goedgekeurde – bril aan haar accessoires toe te voegen. Bayonetta is zo’n moderne heks. Ze heeft veel meer vertrouwen in karatemoves, zwaarden en vuurwapens dan zwarte katten en bezemstelen. En omdat ze bedacht werd door een Japanse spelletjesmaker beschikt ze over een lijf dat zo uit een puberdroom lijkt weggelopen.
Een combinatie van steriele seks en geweld waar geen enkele gamer meer van opkijkt sinds hij of zij de topzware Lara Croft doorheen menig heikel avontuur stuurde. In tegenstelling tot diezelfde juffrouw Croft, wiens latere exploten duidelijk tekenen van creatieve armoede begonnen te vertonen, slaat het debuut van deze heks in als een bom in een vuurwerkfabriek. Wie dacht dat de makers van de hyperkinetische hak-, schiet- en stuntreeks Devil May Cry het uiterste uit dit genre puurden, denkt maar beter opnieuw. Bayonetta is een wervelend actiespektakel waarvoor je van de eerste tot de laatste seconden ogen, oren en reflexen te kort komt. De hoofdrolspeelster gooit haar lichaam, naar het absurde neigende magische aanvallen en met vuurwapens uitgeruste stilettohakken volenthousiast in de strijd.
Bevredigend feestje
Het lijkt in het begin allemaal wat overdonderend, vooral omdat er naast je eigen personage en haar schermutselingen vaak een miljoen dingen in de achtergrond gebeuren, maar Bayonetta leidt je op een gepast tempo in het betere hak- en schietwerk in. Er is zelfs een hele lage moeilijkheidsgraad, maar die raden we eigenlijk af. Je mist daardoor de tactische diepgang en de creatieve aanpak die van de gewone en vooral de eindbaasgevechten zo’n bevredigend feestje maakt.
Hebben we het al over Bayonetta’s haar gehad? Het is dat haar waar haar magische krachten in schuilen en dat tegelijk dienst doet als haar strakke outfit. Wanneer je de nodige magische power bij elkaar gesprokkeld hebt, kun je echt absurd over-the-top moves uithalen waarbij guillotines en andere foltertuigen plots uit dat haar opgebouwd worden om er een vijand mee aan zijn einde te helpen. Dat gaat snel en je ziet bijna niet dat Bayonetta’s kleding tegelijkertijd even oplost. Plagerig en leuk, maar je kijkt na een tijdje toch vooral naar het spektakel dat je hebt doen verschijnen en niet wat je doet verdwijnen. Geloof ons overigens dat je in andere games misschien ooit tegenover gigantische eindbazen hebt gestaan, maar dat wat je hier ziet bij het meest immense (en intense) binnen het genre mag rekenen. De hele gameplay getuigt overigens van een aanstekelijk enthousiasme en knalt met een visueel verbluffend gelikte afwerking van het scherm af.
