China gaat eigen ruimtestation bouwen en delen met de wereld
China heeft erg concrete plannen voor de bouw van een eigen ruimtestation. Het Chinese ruimtevaartagentschap zal nog dit jaar een klein ruimtelabo, Tiangong-2, lanceren om ervaring op te doen. In 2020 zal de bouw van een groot station al van start gaan. Dat weet het vakblad New Scientist. Het grote station staat momenteel bekend staat onder de naam ‘groot modulair ruimtestation’.
Iedereen welkom
Momenteel zitten de Chinezen samen met UNOOSA. Dat is een anagram voor UN Office for Outer Space Affairs: de ruimtetak van de Verenigde Naties zeg maar. China wil leden van de VN toegang geven tot het station zodat ze daar experimenten kunnen uitvoeren. De VN en China willen zo meer naties betrekken in ruimtevaartgerelateerde activiteiten.
Dat klinkt voor ons misschien nog al overbodig omdat het als lid van de EU niet echt opvalt dat het Internationale Ruimtestation ISS helemaal niet zo internationaal is. Naast de elf Europese lidstaten van de ESA en de VS werken ook Canada en Japan mee aan het ruimtestation, maar de rest van de wereld heeft in principe geen recht op toegang tot ’s werelds grootste ruimteconstructie. China mag zelfs uitdrukkelijk niet meespelen van de VS, uit angst dat team China gaat lopen met raketgeheimen van de States. Dat burgerruimtevaart en militaire toepassingen twee benen van hetzelfde lichaam zijn, speelt daar een grote rol. China wilde voor alle duidelijkheid wel bijdragen aan het ISS.
Impressionant ruimtevaartprogramma
Het Chinese ruimtevaartprogramma wordt stilaan volwassen. De chinezen zijn net als Rusland en de VS al sinds de jaren 50 in het bezit van intercontinentale ballistische raketten, maar pas in 2003 bereikte de eerste taikonaut de aarde. Die verwezenlijking maakt China naast Rusland het tweede land dat in staat is zelf astronauten naar de ruimte te sturen. Historisch zijn de VS nummer drie, maar dat land verloor de capaciteit voor bemande ruimtevaart met het pensioen van de Space Shuttle.
Het werkpaard van China’s ruimtevaartprogramma is het Shenzou-ruimtetuig samen met de Lange Mars-raket. Het ruimtetuig is gebouwd met de hulp van Russische technologie wat de gelijkenissen met de Soyuz-capsule verklaart. De Lange Mars-raketten, die in verschillende varianties bestaan, zijn van weer kinderen van China’s IBM’s.
[related_article id=”180845″]Ambitie en verwezenlijkingen
Momenteel heeft China een klein ruimtestation in een baan om de aarde: Tiangong-1. Dat labo zweeft sinds 2011 in een baan om de aarde die iets lager is dan die van het ISS. Met Tiangong-1 experimenteerde China met het docken van het labo met z’n ruimtetuig. Verschillende taikonauten brachten tijd door aan boord van het kleine station. In 2013 deed China het licht uit. Tiangong-1 moest gecontroleerd terugvallen naar de aarde en opbranden in de dampkring, maar China verloor de controle over het station dat momenteel nog steeds rond de aarde draait.
China neemt zijn ruimtevaartprogramma erg serieus en heeft naast plannen voor een ruimtestation ook de ambitie om een chinees op de maan te plaatsen. De economische en politieke revaliteit tussen China en het Westen dragen enkel bij aan die ambities. We mogen de plannen voor een groot Chinees ruimtestation dan ook serieus nemen, al is de kans dat China het ISS overtreft erg klein: dat ruimtestation is immers het resultaat van decennia werk uitgevoerd door een samenwerking van ’s werelds rijkste landen.
China heeft erg concrete plannen voor de bouw van een eigen ruimtestation. Het Chinese ruimtevaartagentschap zal nog dit jaar een klein ruimtelabo, Tiangong-2, lanceren om ervaring op te doen. In 2020 zal de bouw van een groot station al van start gaan. Dat weet het vakblad New Scientist. Het grote station staat momenteel bekend staat onder de naam ‘groot modulair ruimtestation’.
Iedereen welkom
Momenteel zitten de Chinezen samen met UNOOSA. Dat is een anagram voor UN Office for Outer Space Affairs: de ruimtetak van de Verenigde Naties zeg maar. China wil leden van de VN toegang geven tot het station zodat ze daar experimenten kunnen uitvoeren. De VN en China willen zo meer naties betrekken in ruimtevaartgerelateerde activiteiten.
Dat klinkt voor ons misschien nog al overbodig omdat het als lid van de EU niet echt opvalt dat het Internationale Ruimtestation ISS helemaal niet zo internationaal is. Naast de elf Europese lidstaten van de ESA en de VS werken ook Canada en Japan mee aan het ruimtestation, maar de rest van de wereld heeft in principe geen recht op toegang tot ’s werelds grootste ruimteconstructie. China mag zelfs uitdrukkelijk niet meespelen van de VS, uit angst dat team China gaat lopen met raketgeheimen van de States. Dat burgerruimtevaart en militaire toepassingen twee benen van hetzelfde lichaam zijn, speelt daar een grote rol. China wilde voor alle duidelijkheid wel bijdragen aan het ISS.
Impressionant ruimtevaartprogramma
Het Chinese ruimtevaartprogramma wordt stilaan volwassen. De chinezen zijn net als Rusland en de VS al sinds de jaren 50 in het bezit van intercontinentale ballistische raketten, maar pas in 2003 bereikte de eerste taikonaut de aarde. Die verwezenlijking maakt China naast Rusland het tweede land dat in staat is zelf astronauten naar de ruimte te sturen. Historisch zijn de VS nummer drie, maar dat land verloor de capaciteit voor bemande ruimtevaart met het pensioen van de Space Shuttle.
Het werkpaard van China’s ruimtevaartprogramma is het Shenzou-ruimtetuig samen met de Lange Mars-raket. Het ruimtetuig is gebouwd met de hulp van Russische technologie wat de gelijkenissen met de Soyuz-capsule verklaart. De Lange Mars-raketten, die in verschillende varianties bestaan, zijn van weer kinderen van China’s IBM’s.
[related_article id=”180845″]Ambitie en verwezenlijkingen
Momenteel heeft China een klein ruimtestation in een baan om de aarde: Tiangong-1. Dat labo zweeft sinds 2011 in een baan om de aarde die iets lager is dan die van het ISS. Met Tiangong-1 experimenteerde China met het docken van het labo met z’n ruimtetuig. Verschillende taikonauten brachten tijd door aan boord van het kleine station. In 2013 deed China het licht uit. Tiangong-1 moest gecontroleerd terugvallen naar de aarde en opbranden in de dampkring, maar China verloor de controle over het station dat momenteel nog steeds rond de aarde draait.
China neemt zijn ruimtevaartprogramma erg serieus en heeft naast plannen voor een ruimtestation ook de ambitie om een chinees op de maan te plaatsen. De economische en politieke revaliteit tussen China en het Westen dragen enkel bij aan die ambities. We mogen de plannen voor een groot Chinees ruimtestation dan ook serieus nemen, al is de kans dat China het ISS overtreft erg klein: dat ruimtestation is immers het resultaat van decennia werk uitgevoerd door een samenwerking van ’s werelds rijkste landen.
