Japan wil ISS beveiligen met laserkanon
Er dwarrelt flink wat ruimteafval rond onze planeet. NASA schat dat er ongeveer 3.000 ton aan rommel in één of andere baan om de aarde zweeft, van kapotte satellieten tot schroefjes en stukjes verf. Zelfs de kleinste schroefjes kunnen levensgevaarlijk zijn voor het ISS wanneer het afval de baan van het ruimtestation kruist. Dat gebeurt met snelheden tot 33.000 km/u, meer dan snel genoeg om een luchtgat te boren in het station.
Ontwijken
De ruimterommel wordt gelukkig getraceerd, zodat het ISS vandaag op tijd een waarschuwing krijgt wanneer er een potentieel dodelijk projectiel komt aangezoefd. Wanneer het zo ver is wordt de baan van het ISS aangepast om het afval te ontwijken, en nemen de astronauten plaats in één van de Soyuz-reddingsboten om eventueel terug te keren naar de aarde in geval van nood.
Ten aanval
De Japanners, historisch gezien al niet de grootste fans van terugtrekken, laten nu hun oog vallen op een agressievere aanpak van het probleem. Met een heus laserkanon willen ze het ISS van bescherming voorzien en tevens menig jongensdroom laten uitkomen. Het kanon moet in tandem werken met het Extreme Universe Space Observatory (EUSO) dat in 2017 aan de Japanse module van het ISS zal geïnstalleerd worden.
“EUSO is oorspronkelijk ontworpen om kosmische straling te detecteren”, vertelt astrofysicus Toshikazu Ebisuzaki van het RIKEN-lab in Japan aan Space.com. “Maar het toestel kan ook nuttig zijn voor dit project.” Volgens de wetenschapper kan EUSO ook gebruikt worden om klein en snel bewegend afval op tijd op te sporen. Een laser moet dat afval vervolgens raken en deels doen verdampen. Waar de laser het afval raakt ontstaat er een plasmastraal die dienst doet als mini-raketmotor. Zo krijgt het afval een lagere baan, waarna de rommel het ISS mist om vervolgens op te branden in de atmosfeer van de aarde.
Superlaser
De wetenschappers van RIKEN willen een 100.000 watt-laser gebruiken die 10.000 pulsen per seconde kan genereren. Het laserkanon zou een theoretisch bereik van 100 kilometer hebben en amper acht kilogram aan lithium-ion-batterijen vereisen om te schieten.
Light-variant
De turbolaser is echter niet voor meteen. Voorlopig kijken de Japanners naar een kleinere testversie om aan te tonen dat het concept werkt. In eerste instantie kunnen we dus hopen op een 10 watt-ultravioletlaser. Die zou in 2017 of 2018 aan het ISS bevestigd kunnen worden. Voorlopig zit het hele project nog in de conceptfase: de eigenlijke laser is dus nog niet gebouwd.
Als het systeem werkt denken de onderzoekers groter dan alleen aan een kanon voor het ISS. Om het probleem van de ruimtevervuiling op te lossen, suggereren ze een lasersatelliet. Die zou op een hoge baan om de aarde starten (1.000 km) met het laseren van afval, en over een periode van enkele jaren steeds dichter naar de aarde toe komen. Na 50 maanden rondschieten zou het meeste gevaarlijke afval vernietigd zijn.
Een laserkanon is al een tijdje meer dan een idee uit sciencefiction. De Amerikaanse marine pakte een half jaar geleden al uit met een operationeel lasersysteem dat boten en drones kan vernietigen. Echte lasers hebben een groot nadeel, tenminste voor wie Star Wars-toestanden verwacht: een hoog-energetische laserstraal bevindt zich in een voor het blote oog onzichtbaar spectrum, dus rode of groene stralen zullen, niet als piew piew-geluiden, achterwege blijven.
Er dwarrelt flink wat ruimteafval rond onze planeet. NASA schat dat er ongeveer 3.000 ton aan rommel in één of andere baan om de aarde zweeft, van kapotte satellieten tot schroefjes en stukjes verf. Zelfs de kleinste schroefjes kunnen levensgevaarlijk zijn voor het ISS wanneer het afval de baan van het ruimtestation kruist. Dat gebeurt met snelheden tot 33.000 km/u, meer dan snel genoeg om een luchtgat te boren in het station.
Ontwijken
De ruimterommel wordt gelukkig getraceerd, zodat het ISS vandaag op tijd een waarschuwing krijgt wanneer er een potentieel dodelijk projectiel komt aangezoefd. Wanneer het zo ver is wordt de baan van het ISS aangepast om het afval te ontwijken, en nemen de astronauten plaats in één van de Soyuz-reddingsboten om eventueel terug te keren naar de aarde in geval van nood.
Ten aanval
De Japanners, historisch gezien al niet de grootste fans van terugtrekken, laten nu hun oog vallen op een agressievere aanpak van het probleem. Met een heus laserkanon willen ze het ISS van bescherming voorzien en tevens menig jongensdroom laten uitkomen. Het kanon moet in tandem werken met het Extreme Universe Space Observatory (EUSO) dat in 2017 aan de Japanse module van het ISS zal geïnstalleerd worden.
“EUSO is oorspronkelijk ontworpen om kosmische straling te detecteren”, vertelt astrofysicus Toshikazu Ebisuzaki van het RIKEN-lab in Japan aan Space.com. “Maar het toestel kan ook nuttig zijn voor dit project.” Volgens de wetenschapper kan EUSO ook gebruikt worden om klein en snel bewegend afval op tijd op te sporen. Een laser moet dat afval vervolgens raken en deels doen verdampen. Waar de laser het afval raakt ontstaat er een plasmastraal die dienst doet als mini-raketmotor. Zo krijgt het afval een lagere baan, waarna de rommel het ISS mist om vervolgens op te branden in de atmosfeer van de aarde.
Superlaser
De wetenschappers van RIKEN willen een 100.000 watt-laser gebruiken die 10.000 pulsen per seconde kan genereren. Het laserkanon zou een theoretisch bereik van 100 kilometer hebben en amper acht kilogram aan lithium-ion-batterijen vereisen om te schieten.
Light-variant
De turbolaser is echter niet voor meteen. Voorlopig kijken de Japanners naar een kleinere testversie om aan te tonen dat het concept werkt. In eerste instantie kunnen we dus hopen op een 10 watt-ultravioletlaser. Die zou in 2017 of 2018 aan het ISS bevestigd kunnen worden. Voorlopig zit het hele project nog in de conceptfase: de eigenlijke laser is dus nog niet gebouwd.
Als het systeem werkt denken de onderzoekers groter dan alleen aan een kanon voor het ISS. Om het probleem van de ruimtevervuiling op te lossen, suggereren ze een lasersatelliet. Die zou op een hoge baan om de aarde starten (1.000 km) met het laseren van afval, en over een periode van enkele jaren steeds dichter naar de aarde toe komen. Na 50 maanden rondschieten zou het meeste gevaarlijke afval vernietigd zijn.
Een laserkanon is al een tijdje meer dan een idee uit sciencefiction. De Amerikaanse marine pakte een half jaar geleden al uit met een operationeel lasersysteem dat boten en drones kan vernietigen. Echte lasers hebben een groot nadeel, tenminste voor wie Star Wars-toestanden verwacht: een hoog-energetische laserstraal bevindt zich in een voor het blote oog onzichtbaar spectrum, dus rode of groene stralen zullen, niet als piew piew-geluiden, achterwege blijven.
