Darksiders II: Meedogenloos vermaak

Visueel komt Darksiders II af en toe te kort, maar door de brute actie en het spectaculaire stuntwerk heb je weinig tijd om rond te kijken in deze actietopper.

In de eerste Darksiders-game zagen we hoe War, een van de vier ruiters van de Apocalyps, de schuld in de rijlaarzen geschoven kreeg van Armageddon voortijdig te hebben afgetrapt.

In deze opvolger voor dat goed ontvangen actiedebuut is het nu de beurt aan zijn wapenbroeder Death. De versie van Magere Hein, waarmee je in deze game aan de slag mag, beschikt dan wel over een zeis of twee, maar heeft zijn extreem ondervoede vorm ingeruild voor iets dat ons doet terugdenken aan de tijd dat Arnold Schwarzenegger nog om de haverklap zijn T-shirt verloor.

Onder dat naar steroïden hintende uiterlijk schuilt gelukkig ook een van de krachtigste personages die een gamer zich onder de vingers kan wensen, sinds Wolverine en die kale knikker uit de God of War-games. Het is de brute souplesse waarmee Death zich door op het eerste gezicht hopeloze gevechten laat leiden die ervoor zorgt dat je Darksiders II tot het gepast bittere einde uitspeelt.

Het verhaal is zwaar op de hand, een aandoening waar de meeste nevenpersonages en dialogen ook aan lijden, maar storen doet dat niet. Daarvoor ben je te druk in de weer met brein brekende omgevingspuzzels, spectaculair stuntwerk en veldslagen die op een strak tempo tussen warmhoudertjes en epische confrontaties laveren.

De uitgestrektheid en variatie van de speelwereld maken de soms ondermaatse visuele afwerking meer dan goed en de ongeforceerde lengte van de game doet iets gelijkaardigs met het ontbreken van een multiplayerluik.

Een pretentieloze, maar uiterst geslaagde actietopper.

Visueel komt Darksiders II af en toe te kort, maar door de brute actie en het spectaculaire stuntwerk heb je weinig tijd om rond te kijken in deze actietopper.

In de eerste Darksiders-game zagen we hoe War, een van de vier ruiters van de Apocalyps, de schuld in de rijlaarzen geschoven kreeg van Armageddon voortijdig te hebben afgetrapt.

In deze opvolger voor dat goed ontvangen actiedebuut is het nu de beurt aan zijn wapenbroeder Death. De versie van Magere Hein, waarmee je in deze game aan de slag mag, beschikt dan wel over een zeis of twee, maar heeft zijn extreem ondervoede vorm ingeruild voor iets dat ons doet terugdenken aan de tijd dat Arnold Schwarzenegger nog om de haverklap zijn T-shirt verloor.

Onder dat naar steroïden hintende uiterlijk schuilt gelukkig ook een van de krachtigste personages die een gamer zich onder de vingers kan wensen, sinds Wolverine en die kale knikker uit de God of War-games. Het is de brute souplesse waarmee Death zich door op het eerste gezicht hopeloze gevechten laat leiden die ervoor zorgt dat je Darksiders II tot het gepast bittere einde uitspeelt.

Het verhaal is zwaar op de hand, een aandoening waar de meeste nevenpersonages en dialogen ook aan lijden, maar storen doet dat niet. Daarvoor ben je te druk in de weer met brein brekende omgevingspuzzels, spectaculair stuntwerk en veldslagen die op een strak tempo tussen warmhoudertjes en epische confrontaties laveren.

De uitgestrektheid en variatie van de speelwereld maken de soms ondermaatse visuele afwerking meer dan goed en de ongeforceerde lengte van de game doet iets gelijkaardigs met het ontbreken van een multiplayerluik.

Een pretentieloze, maar uiterst geslaagde actietopper.