Review: Silent Hill – Downpour
[related_article id=”160734″] The Fugitive met zombies
In Silent Hill – Downpour kruip je in de huid van Murphy Pendleton, een man die omwille van onduidelijke redenen in de Ryall State Prison is beland. Zijn zoontje is gestorven en je bent er helemaal kapot van. Via flashbacks krijg je snel de indruk dat Murphy iets verschrikkelijk heeft gedaan. Het verhaal gaat pas echt goed van start wanneer enkele gedetineerden, waaronder Murphy, naar een andere gevangenis worden getransporteerd. In ware The Fugitive-stijl gebeurt er een ongeval met de bus; jij en een bewakingsagent zijn de enige overlevenden van de crash. Je strandt in Silent Hill, een mysterieus dorpje waar op het eerste gezicht geen levende ziel valt te bespeuren. De start is gemaakt, maar al snel maakt de spanning plaats voor ontgoocheling. De klassieke zombies komen al snel uit de kast – niet die van Tom Cruise – en jij mag vooral aan de slag gaan met voorwerpen die in de buurt liggen. Bakstenen, hout, alles kun je in hun richting uitgooien. Op zich een prima idee, maar het moet natuurlijk wel niet de hoofdattractie van de game worden, zeker niet als het mikken bijzonder wisselvallig werkt door een gebrekkige lock-on die een eigen leven lijkt te leiden.
Om de ervaring zo realistisch mogelijk te maken, is er geen HUD te bespeuren op het scherm. Alle informatie moet je kunnen afleiden tijdens elke spelsituatie; zelfs je gezondheid wordt nergens getoond op het hoofdscherm. Je moet zelf maar uitzoeken hoe erg je gewond bent; dat merk je meteen aan de mate waarin Murphy loopt te strompelen. Dat werkt niet echt praktisch als je in een hectisch gevecht verwikkeld bent, zeker niet als je weet dat health-kits schaars zijn. Gelukkig kun je het echte gezondheidspercentage wel terugvinden in de menu"s. Simpel is anders. De zeldzame hoogtepunten in Silent Hill – Downpour heeft de game vooral te danken aan de schitterende sfeer die wordt neergezet. Je zult meermaals met gekromde tenen rondlopen, want het gevaar loert om elke hoek. Het stemmenwerk is goed en de verschillende zijmissies zetten je aan om de verschillende omgevingen te verkennen. Anderzijds is het vechtsysteem nog steeds niet optimaal en voelt het allemaal wat stijfjes aan.
[related_article id=”160734″] The Fugitive met zombies
In Silent Hill – Downpour kruip je in de huid van Murphy Pendleton, een man die omwille van onduidelijke redenen in de Ryall State Prison is beland. Zijn zoontje is gestorven en je bent er helemaal kapot van. Via flashbacks krijg je snel de indruk dat Murphy iets verschrikkelijk heeft gedaan. Het verhaal gaat pas echt goed van start wanneer enkele gedetineerden, waaronder Murphy, naar een andere gevangenis worden getransporteerd. In ware The Fugitive-stijl gebeurt er een ongeval met de bus; jij en een bewakingsagent zijn de enige overlevenden van de crash. Je strandt in Silent Hill, een mysterieus dorpje waar op het eerste gezicht geen levende ziel valt te bespeuren. De start is gemaakt, maar al snel maakt de spanning plaats voor ontgoocheling. De klassieke zombies komen al snel uit de kast – niet die van Tom Cruise – en jij mag vooral aan de slag gaan met voorwerpen die in de buurt liggen. Bakstenen, hout, alles kun je in hun richting uitgooien. Op zich een prima idee, maar het moet natuurlijk wel niet de hoofdattractie van de game worden, zeker niet als het mikken bijzonder wisselvallig werkt door een gebrekkige lock-on die een eigen leven lijkt te leiden.
Om de ervaring zo realistisch mogelijk te maken, is er geen HUD te bespeuren op het scherm. Alle informatie moet je kunnen afleiden tijdens elke spelsituatie; zelfs je gezondheid wordt nergens getoond op het hoofdscherm. Je moet zelf maar uitzoeken hoe erg je gewond bent; dat merk je meteen aan de mate waarin Murphy loopt te strompelen. Dat werkt niet echt praktisch als je in een hectisch gevecht verwikkeld bent, zeker niet als je weet dat health-kits schaars zijn. Gelukkig kun je het echte gezondheidspercentage wel terugvinden in de menu"s. Simpel is anders. De zeldzame hoogtepunten in Silent Hill – Downpour heeft de game vooral te danken aan de schitterende sfeer die wordt neergezet. Je zult meermaals met gekromde tenen rondlopen, want het gevaar loert om elke hoek. Het stemmenwerk is goed en de verschillende zijmissies zetten je aan om de verschillende omgevingen te verkennen. Anderzijds is het vechtsysteem nog steeds niet optimaal en voelt het allemaal wat stijfjes aan.
