Review: Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2
Een jaar later
Het is bijna een huzarenstukje te noemen van de ontwikkelaar om na Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 een jaar later deel twee tevoorschijn te toveren. De volledig vernieuwde speelstijl van het eerste deel liet bij velen wel een zure nasmaak achter. Het leek wel een shooter zoals Call of Duty, maar met magie in plaats van kogels. Het idee op zich kan leuk zijn, maar de uitvoering was rampzalig. Deel twee krijgt opnieuw een kans, ook al vrezen we voor de beperkte ontwikkeltijd. De presentatie van het spel is alvast verzorgd. De menu’s zijn strak vormgegeven en doorheen het spel krijg je nergens te veel informatie in beeld; je blijft daardoor op het spel zelf gefocust. Grafisch kan het er ook mee door. De vele personages zien er goed uit, maar de omgevingen zien er allemaal hetzelfde uit. De steriele omgevingen nemen de sfeer weg en de houterige animaties helpen ook niet om vol overtuiging het verhaal en de actie te volgen. Sommige stemacteurs hebben goed hun best gedaan, zoals bij Harry of Ron, maar er zijn er ook genoeg die de term ‘stemacteur’ onwaardig zijn – zoals bij Voldemort.
Het eerste half uur spelen doet veel goeds beloven. Vergeleken met het eerste spel zijn er nogal wat wijzigingen doorgevoerd om de spelsnelheid omhoog te krikken. De basisgameplay blijft wel dezelfde: schuil achter een hoek of voorwerp, schiet alle vijanden dood en wandel verder om de actie te herhalen. De meest shooters gebruiken deze tactiek, maar door de saaie omgevingen en herhalende vijanden valt dit al heel snel op. Doorheen het zes uur durende avontuur is de volgorde van vijanden bijna overal dezelfde, enkel de aantallen verschillen. Het verhaal van de film wordt feilloos gevolgd, maar we raden je aan om eerst de film te bekijken of het boek te lezen. De stemacteurs en animaties doen de film weinig eer aan.
[related_article id=”160734″]
Een jaar later
Het is bijna een huzarenstukje te noemen van de ontwikkelaar om na Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 een jaar later deel twee tevoorschijn te toveren. De volledig vernieuwde speelstijl van het eerste deel liet bij velen wel een zure nasmaak achter. Het leek wel een shooter zoals Call of Duty, maar met magie in plaats van kogels. Het idee op zich kan leuk zijn, maar de uitvoering was rampzalig. Deel twee krijgt opnieuw een kans, ook al vrezen we voor de beperkte ontwikkeltijd. De presentatie van het spel is alvast verzorgd. De menu’s zijn strak vormgegeven en doorheen het spel krijg je nergens te veel informatie in beeld; je blijft daardoor op het spel zelf gefocust. Grafisch kan het er ook mee door. De vele personages zien er goed uit, maar de omgevingen zien er allemaal hetzelfde uit. De steriele omgevingen nemen de sfeer weg en de houterige animaties helpen ook niet om vol overtuiging het verhaal en de actie te volgen. Sommige stemacteurs hebben goed hun best gedaan, zoals bij Harry of Ron, maar er zijn er ook genoeg die de term ‘stemacteur’ onwaardig zijn – zoals bij Voldemort.
Het eerste half uur spelen doet veel goeds beloven. Vergeleken met het eerste spel zijn er nogal wat wijzigingen doorgevoerd om de spelsnelheid omhoog te krikken. De basisgameplay blijft wel dezelfde: schuil achter een hoek of voorwerp, schiet alle vijanden dood en wandel verder om de actie te herhalen. De meest shooters gebruiken deze tactiek, maar door de saaie omgevingen en herhalende vijanden valt dit al heel snel op. Doorheen het zes uur durende avontuur is de volgorde van vijanden bijna overal dezelfde, enkel de aantallen verschillen. Het verhaal van de film wordt feilloos gevolgd, maar we raden je aan om eerst de film te bekijken of het boek te lezen. De stemacteurs en animaties doen de film weinig eer aan.
[related_article id=”160734″]
