Review: Shadows of the Damned
Leuk op papier
Schop drie frontmannen uit verschillende bands op hetzelfde podium en de kans is groot dat er ter plekke iets moois ontstaat. Bij videogamedesigners ligt dat minder voor de hand. Op papier is het drietal Japanners dat achter de knoppen zit van Shadows of the Damned een hoogst uitzonderlijk dream team. Het trio heeft zich duidelijk vermaakt en neemt zichzelf niet al te ernstig. Daar is niets verkeerds mee. Jammer genoeg krijg je als speler te vaak de idee dat je meespeelt in een grappig verhaal waar je eigenlijk had moeten bij zijn om de humor ervan naar waarde te (blijven) schatten. Het draait allemaal om Garcia, een demonenjager met de looks, naam en het machismo van een volbloedlatino. Zijn vriendin wordt verkeerdelijk naar de hel gestuurd, dus reist hij haar gewoon achterna. Het resultaat is een verhaal dat hengelt naar een verfilming door Rodriguez of Tarantino, alleen hebben die de helft van de scènes uit de game al eerder gebracht.
Wat gameplay betreft, is in deze first-person shooter vrijwel steeds voor het pad van de minste weerstand gekozen. Dat laat wat ruimte voor eenvoudig puzzelwerk en tactiek met licht en donker, maar voor het overige is het vooral een kwestie van alles wat beweegt zo snel en efficiënt mogelijk terug richting hel te jagen. Dat maakt van Shadows of the Damned zeker geen ondermaatse game. Het is dat we van de toppers die er hun gemeenschappelijke schouders onder zetten een hit verwachten en geen makkelijke parodie.
[related_article id=”160734″]
Leuk op papier
Schop drie frontmannen uit verschillende bands op hetzelfde podium en de kans is groot dat er ter plekke iets moois ontstaat. Bij videogamedesigners ligt dat minder voor de hand. Op papier is het drietal Japanners dat achter de knoppen zit van Shadows of the Damned een hoogst uitzonderlijk dream team. Het trio heeft zich duidelijk vermaakt en neemt zichzelf niet al te ernstig. Daar is niets verkeerds mee. Jammer genoeg krijg je als speler te vaak de idee dat je meespeelt in een grappig verhaal waar je eigenlijk had moeten bij zijn om de humor ervan naar waarde te (blijven) schatten. Het draait allemaal om Garcia, een demonenjager met de looks, naam en het machismo van een volbloedlatino. Zijn vriendin wordt verkeerdelijk naar de hel gestuurd, dus reist hij haar gewoon achterna. Het resultaat is een verhaal dat hengelt naar een verfilming door Rodriguez of Tarantino, alleen hebben die de helft van de scènes uit de game al eerder gebracht.
Wat gameplay betreft, is in deze first-person shooter vrijwel steeds voor het pad van de minste weerstand gekozen. Dat laat wat ruimte voor eenvoudig puzzelwerk en tactiek met licht en donker, maar voor het overige is het vooral een kwestie van alles wat beweegt zo snel en efficiënt mogelijk terug richting hel te jagen. Dat maakt van Shadows of the Damned zeker geen ondermaatse game. Het is dat we van de toppers die er hun gemeenschappelijke schouders onder zetten een hit verwachten en geen makkelijke parodie.
[related_article id=”160734″]
