Review: Hunted – The Demon’s Forge
Hulp van de doden
Diep in de wouden van Kala Moor is een duister kwaad opgestaan en dat verspreidt zich nu als een dodelijk virus over het hele land. Ooit bloeiende dorpjes zijn verlaten. De inwoners werden als slaven meegevoerd naar diepe grotten en uitgestrekte kerkers, verplicht om te kiezen tussen de dood en een nog gruwelijker lot. Een snelgroeiend leger van monsters maakt zich op om de hele wereld te veroveren. Dat is de heksenketel waarin de twee hoofdrolspelers terechtkomen. In het geval van Hunted – The Demon’s Forge zal het plezier dat hij aan dit platgetreden pad beleeft, afhangen van het feit of hij wel dan niet beroep kan doen op een vaste speelkameraad. De game laat zich immers netjes – maar allerminst opmerkelijk – in zijn eentje spelen, maar wanneer twee spelers de controle nemen over het heldenduo in de hoofdrol, dan bloeit de game pas echt open. Om nog enigszins tegen het cliché in te gaan, is de spierbundel van dienst de bedachtzame van de twee, terwijl zijn bevallige partner in het hier en nu nooit de psychiatrische vleugel van de vrouwengevangenis zou mogen verlaten.
Caddoc en E’lara zijn avonturierhuurlingen en kijken uit naar een volgende queeste en – als het even kan – een fortuin. Het tweetal gaat op zoek naar de waarheid achter de verdwenen bevolking; die reis leidt hen door donkere kerkers, zompige moerassen, eeuwenoude ruïnes en belegerde steden. Ze krijgen daarbij de hulp van de mysterieuze Seraphine, die in Caddocs dromen verschijnt en hen de Deathstone geeft, een magische schedel die hen toelaat om met de doden te communiceren.
Klassieke benadering
Op het eerste gezicht lijken Caddoc en E’lara wandelende fantasy-clichés. Een indruk die je al snel laat varen, wanneer je ontdekt dat de bevallige elf E’lara de onstuimige, bloeddorstige van de twee is en de nuchtere, goedmoedige spierbundel Caddoc vaker in de problemen brengt dan hem lief is. De dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers is te vergelijken met een goede buddyfilm. Zo hoort dat ook, want je kunt immers als Caddoc en als E’lara spelen. Hunted – The Demon’s Forge is een moderne en heel actiegerichte benadering van de klassieke ‘dungeon-crawler’. Dat betekent dat je vaak van de ene spectaculaire vechtscène in de volgende gedropt wordt. Daarbij krijg je regelmatige nieuw wapentuig om op de vijand uit te proberen en je maakt daarbij optimaal gebruik van de unieke vaardigheden van elk spelpersonage. Je wordt echter ook aangemoedigd om de vaak uitgestrekte locaties wat beter te verkennen en dat kunnen we je absoluut aanraden. Zo stuit je immers op raadsels, omgevingspuzzels of personages die niet van levensbelang zijn voor het hoofdverhaal, maar die je wel items en/of wapens kunnen opleveren waar je anders nooit de hand op zou kunnen leggen.
Caddoc is zoals verwacht de mêleevechter die liefst met scherp wapentuig van dichtbij op de vijand inhakt. E’lara bestookt haar tegenstanders bij voorkeur van op afstand met haar zelden missende boog en beide avonturiers zijn bedreven in magie. Hunted – The Demon’s Forge kun je perfect in je eentje spelen. De computer controleert dan het andere personage en op elk checkpoint kun je eventueel tussen beiden wisselen. Het is natuurlijk nog veel leuker wanneer je met z’n tweeën door de game gaat. Dat kan samen op dezelfde computer of spelconsole via splitscreen of online. Je hoeft overigens je game niet te onderbreken om een speelkameraad in jouw avontuur toe te laten. Ook handig: je neemt alle items en wapens die je te pakken krijgt in de campagne van een andere speler, achteraf gewoon mee terug naar je eigen game.
Samen sterk
Het is in deze coöperatieve modus waar de game mee scoort. Caddoc en E’lara hoeven daarbij niet altijd zij aan zij te vechten. De voor de hand liggende tactiek is om de elf vanuit dekking of een overzichtspositie de vijand met haar boog te laten bestoken, terwijl de robuuste Caddoc zich in het heetst van de strijd gooit. Afzonderlijk zijn ze sterk, maar samen zijn ze onverslaanbaar – zeker wanneer ze hun unieke vaardigheden tactisch combineren. Zo kan E’lara bijvoorbeeld met een speciale pijl haar doelwit tot een ijspegel bevriezen die Caddoc dan met een houw van zijn zwaard verbrijzelt. Caddoc beschikt dan weer over een spreuk waarmee hij vijanden de lucht in kan laten zweven, waarna E’lara hen met haar boog tot dode speldenkussens transformeert.
Maar er is meer. Zo kunnen beide personages elkaar tijdelijk met magie van extra slagkracht voorzien en wanneer één van beide toch neergaat, kan zijn gezel hem of haar van op grote afstand een gezondheidsdrankje toegooien. De meeste locaties in de game zijn zo uitgewerkt dat er verschillende coöperatieve tactieken mogelijk zijn. Twee goed op elkaar ingespeelde spelers zullen hun plezier niet opkunnen bij het experimenteren met combinaties van magie en scherp staal. Gecoördineerd samenspel van elkaars unieke vaardigheden tilt de gevechten boven de middelmaat en laat ook toe om de ergste frustratie bij het oplossen van de niet altijd optionele omgevingspuzzels te ontwijken. Het krioelt in deze titel van de orcs, strijdvaardige skeletten en ander fantasy-gespuis, maar de sfeer leunt sterker aan bij die van een buddy movie. Dat zorgt voor aangename dialogen, maar ondermijnt het gevoel van dreiging, urgentie en epiek.
[related_article id=”160734″]
Hulp van de doden
Diep in de wouden van Kala Moor is een duister kwaad opgestaan en dat verspreidt zich nu als een dodelijk virus over het hele land. Ooit bloeiende dorpjes zijn verlaten. De inwoners werden als slaven meegevoerd naar diepe grotten en uitgestrekte kerkers, verplicht om te kiezen tussen de dood en een nog gruwelijker lot. Een snelgroeiend leger van monsters maakt zich op om de hele wereld te veroveren. Dat is de heksenketel waarin de twee hoofdrolspelers terechtkomen. In het geval van Hunted – The Demon’s Forge zal het plezier dat hij aan dit platgetreden pad beleeft, afhangen van het feit of hij wel dan niet beroep kan doen op een vaste speelkameraad. De game laat zich immers netjes – maar allerminst opmerkelijk – in zijn eentje spelen, maar wanneer twee spelers de controle nemen over het heldenduo in de hoofdrol, dan bloeit de game pas echt open. Om nog enigszins tegen het cliché in te gaan, is de spierbundel van dienst de bedachtzame van de twee, terwijl zijn bevallige partner in het hier en nu nooit de psychiatrische vleugel van de vrouwengevangenis zou mogen verlaten.
Caddoc en E’lara zijn avonturierhuurlingen en kijken uit naar een volgende queeste en – als het even kan – een fortuin. Het tweetal gaat op zoek naar de waarheid achter de verdwenen bevolking; die reis leidt hen door donkere kerkers, zompige moerassen, eeuwenoude ruïnes en belegerde steden. Ze krijgen daarbij de hulp van de mysterieuze Seraphine, die in Caddocs dromen verschijnt en hen de Deathstone geeft, een magische schedel die hen toelaat om met de doden te communiceren.
Klassieke benadering
Op het eerste gezicht lijken Caddoc en E’lara wandelende fantasy-clichés. Een indruk die je al snel laat varen, wanneer je ontdekt dat de bevallige elf E’lara de onstuimige, bloeddorstige van de twee is en de nuchtere, goedmoedige spierbundel Caddoc vaker in de problemen brengt dan hem lief is. De dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers is te vergelijken met een goede buddyfilm. Zo hoort dat ook, want je kunt immers als Caddoc en als E’lara spelen. Hunted – The Demon’s Forge is een moderne en heel actiegerichte benadering van de klassieke ‘dungeon-crawler’. Dat betekent dat je vaak van de ene spectaculaire vechtscène in de volgende gedropt wordt. Daarbij krijg je regelmatige nieuw wapentuig om op de vijand uit te proberen en je maakt daarbij optimaal gebruik van de unieke vaardigheden van elk spelpersonage. Je wordt echter ook aangemoedigd om de vaak uitgestrekte locaties wat beter te verkennen en dat kunnen we je absoluut aanraden. Zo stuit je immers op raadsels, omgevingspuzzels of personages die niet van levensbelang zijn voor het hoofdverhaal, maar die je wel items en/of wapens kunnen opleveren waar je anders nooit de hand op zou kunnen leggen.
Caddoc is zoals verwacht de mêleevechter die liefst met scherp wapentuig van dichtbij op de vijand inhakt. E’lara bestookt haar tegenstanders bij voorkeur van op afstand met haar zelden missende boog en beide avonturiers zijn bedreven in magie. Hunted – The Demon’s Forge kun je perfect in je eentje spelen. De computer controleert dan het andere personage en op elk checkpoint kun je eventueel tussen beiden wisselen. Het is natuurlijk nog veel leuker wanneer je met z’n tweeën door de game gaat. Dat kan samen op dezelfde computer of spelconsole via splitscreen of online. Je hoeft overigens je game niet te onderbreken om een speelkameraad in jouw avontuur toe te laten. Ook handig: je neemt alle items en wapens die je te pakken krijgt in de campagne van een andere speler, achteraf gewoon mee terug naar je eigen game.
Samen sterk
Het is in deze coöperatieve modus waar de game mee scoort. Caddoc en E’lara hoeven daarbij niet altijd zij aan zij te vechten. De voor de hand liggende tactiek is om de elf vanuit dekking of een overzichtspositie de vijand met haar boog te laten bestoken, terwijl de robuuste Caddoc zich in het heetst van de strijd gooit. Afzonderlijk zijn ze sterk, maar samen zijn ze onverslaanbaar – zeker wanneer ze hun unieke vaardigheden tactisch combineren. Zo kan E’lara bijvoorbeeld met een speciale pijl haar doelwit tot een ijspegel bevriezen die Caddoc dan met een houw van zijn zwaard verbrijzelt. Caddoc beschikt dan weer over een spreuk waarmee hij vijanden de lucht in kan laten zweven, waarna E’lara hen met haar boog tot dode speldenkussens transformeert.
Maar er is meer. Zo kunnen beide personages elkaar tijdelijk met magie van extra slagkracht voorzien en wanneer één van beide toch neergaat, kan zijn gezel hem of haar van op grote afstand een gezondheidsdrankje toegooien. De meeste locaties in de game zijn zo uitgewerkt dat er verschillende coöperatieve tactieken mogelijk zijn. Twee goed op elkaar ingespeelde spelers zullen hun plezier niet opkunnen bij het experimenteren met combinaties van magie en scherp staal. Gecoördineerd samenspel van elkaars unieke vaardigheden tilt de gevechten boven de middelmaat en laat ook toe om de ergste frustratie bij het oplossen van de niet altijd optionele omgevingspuzzels te ontwijken. Het krioelt in deze titel van de orcs, strijdvaardige skeletten en ander fantasy-gespuis, maar de sfeer leunt sterker aan bij die van een buddy movie. Dat zorgt voor aangename dialogen, maar ondermijnt het gevoel van dreiging, urgentie en epiek.
[related_article id=”160734″]
