Review: Everybody’s Tennis
[related_article id=”160734″] Serve and volley op de PSP
Everybody’s Tennis brengt de tennissport naar Sony’s draagbare PSP-console en doet dat met een verrassende combinatie van gebruiksvriendelijkheid en diepgang. Laat je niet misleiden door het eerder kinderlijk ogende uiterlijk van deze game. Zowel de tennissers als de omgevingen neigen naar het cartooneske en voor sommige spelers is het best even wennen aan de afleidende pictogrammen die te pas en te onpas op het scherm verschijnen. De moeilijkheidsgraad laat zich naar gamers van elk niveau instellen en zelfs de ervaren tennisspeler ontdekt onder alle opdringerige kleurrijkheid een tactische diepte die zowel single- als multiplayerpartijtjes ver boven elke arcadebeleving tilt. Diezelfde meerwaardezoeker blijft ook best ver uit de buurt van het verhaal. Die is niet te verwarren met een relevante carrièremodus en hier weinig meer dan een stevige dosis tijdverlies. Vooral door de nodeloos langgerekte tussenstops.
Het is jammer dat sommige shots en technieken alleen via deze weg toegankelijk worden. Juist omdat de pure tenniservaring zo degelijk is en de tennissers heel precies reageren op je toetsdrukken, valt voor de ernstige speler elke overbodig franje uit de toon. Ook al zullen vooral jongere spelers alle outfits en extra’s willen vrijspelen. Vind je geen speelkameraad (of drie voor een partijtje dubbel), dan levert de computergestuurde tegenstander overtuigend weerwerk. Je stapt dus nooit van het terrein met het gevoel een onverdoende winst- of verliespartij op je naam te hebben gezet.
[related_article id=”160734″] Serve and volley op de PSP
Everybody’s Tennis brengt de tennissport naar Sony’s draagbare PSP-console en doet dat met een verrassende combinatie van gebruiksvriendelijkheid en diepgang. Laat je niet misleiden door het eerder kinderlijk ogende uiterlijk van deze game. Zowel de tennissers als de omgevingen neigen naar het cartooneske en voor sommige spelers is het best even wennen aan de afleidende pictogrammen die te pas en te onpas op het scherm verschijnen. De moeilijkheidsgraad laat zich naar gamers van elk niveau instellen en zelfs de ervaren tennisspeler ontdekt onder alle opdringerige kleurrijkheid een tactische diepte die zowel single- als multiplayerpartijtjes ver boven elke arcadebeleving tilt. Diezelfde meerwaardezoeker blijft ook best ver uit de buurt van het verhaal. Die is niet te verwarren met een relevante carrièremodus en hier weinig meer dan een stevige dosis tijdverlies. Vooral door de nodeloos langgerekte tussenstops.
Het is jammer dat sommige shots en technieken alleen via deze weg toegankelijk worden. Juist omdat de pure tenniservaring zo degelijk is en de tennissers heel precies reageren op je toetsdrukken, valt voor de ernstige speler elke overbodig franje uit de toon. Ook al zullen vooral jongere spelers alle outfits en extra’s willen vrijspelen. Vind je geen speelkameraad (of drie voor een partijtje dubbel), dan levert de computergestuurde tegenstander overtuigend weerwerk. Je stapt dus nooit van het terrein met het gevoel een onverdoende winst- of verliespartij op je naam te hebben gezet.
