Review: Picross 3D
[related_article id=”160734″] Pure eenvoud
Het spelprincipe van Picross 3D is heel simpel. Er zijn verschillende rijen naast elkaar, met nummers in getekend en soms een cirkel of vierkant er rond. Het aantal dat er geschreven staat, is het aantal blokjes in die rij dat je moet laten staan. Heb je ergens een nul staan, dan weet je dat je heel de rij direct mag verwijderen. Als er een cijfer is met een cirkel rond, dan zit er ergens een gat van een steen tussen. Heeft een cijfer een vierkant, dan zit er een gat van twee stenen tussen. Wanneer je van enkele stenen zeker bent dat ze moeten blijven, dan kun je ze markeren met een vinkje. Dit simpele spelprincipe heeft het originele Picross ontzettend populair gemaakt omwille van zijn pure eenvoud en grote verslavingsfactor.
In deze 3D versie start je telkens met een kubus waarvan jij steentjes moet verwijderen. Hoe meer steentjes je verwijdert, hoe beter je het beeld zal zien dat het spel voor je vormt. Op die manier kun je soms ook gokken welke steentjes weg moeten, omdat je het gevormde figuurtje al herkent. In totaal mag je maar vijf keer missen, binnen een bepaalde tijdslimiet. De tijdslimiet is heel ruim, maar de vijf fouten zorgen zeker in de latere levels voor heet wat denkwerk.
Saaie vormgeving
Het verschil qua bediening tussen 2D en 3D wordt in het begin van het spel heel goed uitgelegd met voorbeelden, waarna het spel met heel simpele puzzels begint die nog heel klein zijn. Geleidelijk aan wordt de moeilijkheidsgraad opgetrokken en worden de kubussen ook steeds groter. De cijfers worden omcirkeld of in een vierkant geplaatst en je bent klaar voor het echte werk. In totaal zijn er zo’n 350 puzzels die je kunt oplossen. Telkens wanneer je een aantal puzzels binnen de tijd hebt opgelost met minder dan vijf fouten, verschijnt er een nieuwe reeks met grotere kubussen.
Ondanks dat het spelprincipe en de spelopbouw heel eenvoudig zijn, zijn de menu’s opvallend saai en steriel vormgegeven. De achtergronden van de puzzels veranderen willekeurig, maar er zit nergens regelmaat in. Je zou het spel bijna neerleggen als je alleen maar naar de menu’s kijkt en een spelletje wil opstarten. Het geluid is gelukkig iets beter, maar als je aan puzzel 100 zit, kun je toch maar beter je MP3-speler inschakelen voor iets meer motiverende muziek.
[related_article id=”160734″] Pure eenvoud
Het spelprincipe van Picross 3D is heel simpel. Er zijn verschillende rijen naast elkaar, met nummers in getekend en soms een cirkel of vierkant er rond. Het aantal dat er geschreven staat, is het aantal blokjes in die rij dat je moet laten staan. Heb je ergens een nul staan, dan weet je dat je heel de rij direct mag verwijderen. Als er een cijfer is met een cirkel rond, dan zit er ergens een gat van een steen tussen. Heeft een cijfer een vierkant, dan zit er een gat van twee stenen tussen. Wanneer je van enkele stenen zeker bent dat ze moeten blijven, dan kun je ze markeren met een vinkje. Dit simpele spelprincipe heeft het originele Picross ontzettend populair gemaakt omwille van zijn pure eenvoud en grote verslavingsfactor.
In deze 3D versie start je telkens met een kubus waarvan jij steentjes moet verwijderen. Hoe meer steentjes je verwijdert, hoe beter je het beeld zal zien dat het spel voor je vormt. Op die manier kun je soms ook gokken welke steentjes weg moeten, omdat je het gevormde figuurtje al herkent. In totaal mag je maar vijf keer missen, binnen een bepaalde tijdslimiet. De tijdslimiet is heel ruim, maar de vijf fouten zorgen zeker in de latere levels voor heet wat denkwerk.
Saaie vormgeving
Het verschil qua bediening tussen 2D en 3D wordt in het begin van het spel heel goed uitgelegd met voorbeelden, waarna het spel met heel simpele puzzels begint die nog heel klein zijn. Geleidelijk aan wordt de moeilijkheidsgraad opgetrokken en worden de kubussen ook steeds groter. De cijfers worden omcirkeld of in een vierkant geplaatst en je bent klaar voor het echte werk. In totaal zijn er zo’n 350 puzzels die je kunt oplossen. Telkens wanneer je een aantal puzzels binnen de tijd hebt opgelost met minder dan vijf fouten, verschijnt er een nieuwe reeks met grotere kubussen.
Ondanks dat het spelprincipe en de spelopbouw heel eenvoudig zijn, zijn de menu’s opvallend saai en steriel vormgegeven. De achtergronden van de puzzels veranderen willekeurig, maar er zit nergens regelmaat in. Je zou het spel bijna neerleggen als je alleen maar naar de menu’s kijkt en een spelletje wil opstarten. Het geluid is gelukkig iets beter, maar als je aan puzzel 100 zit, kun je toch maar beter je MP3-speler inschakelen voor iets meer motiverende muziek.
