YouTube en Viacom gooien met modder

De drie jaar oude rechtszaak tussen mediareus Viacom en YouTube wordt op de spits gedreven door de openbaarmaking van de argumenten van beide partijen.

Viacom daagde Google, het moederbedrijf van YouTube, in 2007 voor de rechter. Het eiste een schadevergoeding van 1 miljard dollar. De immens populaire videowebsite zou immers toestaan dat gebruikers auteursrechtelijk beschermd materiaal uploaden. Ook zou het te weinig beschermingsmaatregelen nemen.

Digital Millennium Copyright Act
Een maand voor de dagvaarding liet Viacom (eigenaar van onder meer MTV en Paramount Motion Pictures) ongeveer honderdduizend video’s van YouTube verwijderen. Dat was mogelijk door de invoering van de Digital Millennium Copyright Act in 1998. Google deed dit.

[related_article id=”158901″]

Deze belangrijke Amerikaanse wet stelt dat websites die diensten aanbieden, zoals YouTube dus, beschermd zijn tegen schadeclaims zolang ze zich ertoe verplichten bij meldingen over inbreuken op de auteurswet de bewuste filmpjes onmiddellijk te verwijderen.

12 terabyte gebruikersgegevens
In juli 2008 kon Viacom de rechters ervan overtuigen om YouTube te dwingen gegevens over het kijkgedrag van alle bezoekers te overhandigen. Samen goed voor 12 terabyte aan data.

Vanwege het privacy-aspect kwamen beide partijen later overeen dat de gegevens anoniem aan Viacom werden overhandigd. Het reilen en zeilen van medewerkers van YouTube werd evenwel intact gelaten, omdat Viacom wilde aantonen dat ze auteursrechtelijk beschermd materiaal hadden geüpload.

Maar welke argumenten worden nu precies aangehaald in deze controversiële rechtszaak?

Viacom probeert nu met een 106 pagina’s tellend document de fundamenten van YouTube onderuit te halen. Met al dan niet uit de context gerukte e-mailfragmenten suggereert de mediareus dat de oprichters van YouTube meer begaan waren met het aantal bezoekers dan met het legale aspect. Ook Google, dat in 2006 YouTube overkocht voor 1,7 miljard dollar, zou bewust de wet hebben overtreden.

Moddergooien
Bij Google lezen we een ander verhaal. Viacom wordt voor de rechter neergezet als een mediagigant die enerzijds eist dat YouTube zijn video’s verwijdert, maar anderzijds zelf gebruikmaakt van de videodienst voor publicitaire doeleinden. Als reden wordt wraak gesuggereerd. YouTube beweert dat Viacom de populaire videosite enkele maanden voor de rechtszaak wilde overnemen, maar zich ingehaald zag door Google.

De pas geopenbaarde documenten geven de kritische lezer een beeld over waar het eigenlijk om draait. Zowel Google als Viacom blijkt niet vies te zijn van een partijtje moddergooien. Viacom gooit het hardst, maar de vraag is of het genoeg modder heeft. Een greep uit de argumenten:

Argument 1: Google was op de hoogte van inbreuken
Viacom beweert dat de oprichters van YouTube zelf auteursrechtelijk beschermd materiaal uploadden en hier via e-mail over opschepten. De fragmenten uit het e-mailverkeer van Steve Chen, Chad Hurley en Jawed Karim geven de context van het gesprek echter niet weer. Daarbij komt dat de mediareus nergens aantoont hoe YouTube kon weten welk materiaal beschermd is en welk niet.

Google van zijn kant kaatst de bal terug. Het beweert dat Viacom niet minder dan achttien marketingbureaus onder de arm nam om ‘anoniem’ auteursrechtelijk beschermd materiaal van Viacom te uploaden naar de videowebsite. Bovendien zouden die video’s bewerkt zijn om ze er als ‘gestolen’ te doen uitzien.

Ook bleek uit Googles verdediging dat Viacom zo’n complexe en gedetailleerde regels had over welke video’s al dan niet gepubliceerd mochten worden dat zelfs BayTSP (monitorde YouTube en gaf bevel tot verwijdering van de honderdduizend video’s) er niet meer wijs uit raakte. Viacom zou ook om de haverklap de regels aangepast hebben. Dus als de partner van Viacom al niet weet hoe de vork in de steel zit, hoe zou Google het dan kunnen weten?

Argument 2: Google verdient aan piraterij
Een ander argument van de mediareus: omdat YouTube reclame-inkomsten ontvangt, profiteert het rechtstreeks van de inbreuken die het maakt op de auteurswet. Maar die vlieger gaat niet op. Dit argument impliceert dat de ‘veilige havens’ die de DMCA vaststelt voor dienstverlenende websites vervallen. Analoog met die redenering zou elke internetaanbieder die reclame aanbiedt vervolgd kunnen worden voor de daden van zijn betalende klanten.

Argument 3: Google verzuimde video’s te verwijderen
Google zou de gewraakte uploads van gebruikers hebben kunnen blokkeren met een videowatermerksysteem waar het een licentie voor heeft. Die techniek was (en is) echter nog niet helemaal klaar.

Viacom beweert dat Google dit systeem niet toepaste op zijn video’s tenzij het een licentie zou krijgen voor Viacom-content. Daar valt iets voor te zeggen, maar als Google niet beschikt over een officiële kopie van een werk, kan er ook geen watermerk worden aangemaakt.

Viacom herhaalt ook meermaals dat YouTube niet bereid was zijn beschermde video’s te verwijderen omdat dat het verkeer naar de site zou doen dalen. Google countert deze stelling door te vermelden dat het alle honderdduizend video’s die Viacom verwijderd wou zien, ook daadwerkelijk offline heeft gehaald. En dat had amper een negatief effect op de bezoekerscijfers van YouTube en evenmin een positief effect op de websites van Viacom zelf.

Conclusie
De grootste zwakte in de argumenten van Viacom is dat nergens wordt aangetoond dat de Google-oprichters op de hoogte waren welke speficieke video’s van Viacom volgens de auteurswet niet op YouTube mochten staan. De argumenten van Viacom gaan enkel over video’s waarop hun auteursrecht rust in het algemeen.

Het komt er dus op neer dat Google en Viacom er een andere interpretatie op nahouden van de ‘veilige havens’ die DMCA waarborgt. Krijgt Viacom gelijk, dan zou die wet herschreven moeten worden.

Google gaat niet vrijuit in die zin dat men op het hoofdkwartier van YouTube maar al te goed op de hoogte was van het overweldigende aanbod aan auteursrechtelijk beschermd materiaal op YouTube. Er hoeven geen e-mailfragmenten aan te pas te komen om dat te weten.

Maar het was en is voor YouTube praktisch onmogelijk om op eigen houtje uit te vissen welk materiaal auteursrechtelijk beschermd wordt en welk niet.

Nu alle argumenten verzameld zijn, kan de rechter zich over de zaak buigen. Verwacht wordt dat er rond juni een uitspraak volgt.

De drie jaar oude rechtszaak tussen mediareus Viacom en YouTube wordt op de spits gedreven door de openbaarmaking van de argumenten van beide partijen.

Viacom daagde Google, het moederbedrijf van YouTube, in 2007 voor de rechter. Het eiste een schadevergoeding van 1 miljard dollar. De immens populaire videowebsite zou immers toestaan dat gebruikers auteursrechtelijk beschermd materiaal uploaden. Ook zou het te weinig beschermingsmaatregelen nemen.

Digital Millennium Copyright Act
Een maand voor de dagvaarding liet Viacom (eigenaar van onder meer MTV en Paramount Motion Pictures) ongeveer honderdduizend video’s van YouTube verwijderen. Dat was mogelijk door de invoering van de Digital Millennium Copyright Act in 1998. Google deed dit.

[related_article id=”158901″]

Deze belangrijke Amerikaanse wet stelt dat websites die diensten aanbieden, zoals YouTube dus, beschermd zijn tegen schadeclaims zolang ze zich ertoe verplichten bij meldingen over inbreuken op de auteurswet de bewuste filmpjes onmiddellijk te verwijderen.

12 terabyte gebruikersgegevens
In juli 2008 kon Viacom de rechters ervan overtuigen om YouTube te dwingen gegevens over het kijkgedrag van alle bezoekers te overhandigen. Samen goed voor 12 terabyte aan data.

Vanwege het privacy-aspect kwamen beide partijen later overeen dat de gegevens anoniem aan Viacom werden overhandigd. Het reilen en zeilen van medewerkers van YouTube werd evenwel intact gelaten, omdat Viacom wilde aantonen dat ze auteursrechtelijk beschermd materiaal hadden geüpload.

Maar welke argumenten worden nu precies aangehaald in deze controversiële rechtszaak?

Viacom probeert nu met een 106 pagina’s tellend document de fundamenten van YouTube onderuit te halen. Met al dan niet uit de context gerukte e-mailfragmenten suggereert de mediareus dat de oprichters van YouTube meer begaan waren met het aantal bezoekers dan met het legale aspect. Ook Google, dat in 2006 YouTube overkocht voor 1,7 miljard dollar, zou bewust de wet hebben overtreden.

Moddergooien
Bij Google lezen we een ander verhaal. Viacom wordt voor de rechter neergezet als een mediagigant die enerzijds eist dat YouTube zijn video’s verwijdert, maar anderzijds zelf gebruikmaakt van de videodienst voor publicitaire doeleinden. Als reden wordt wraak gesuggereerd. YouTube beweert dat Viacom de populaire videosite enkele maanden voor de rechtszaak wilde overnemen, maar zich ingehaald zag door Google.

De pas geopenbaarde documenten geven de kritische lezer een beeld over waar het eigenlijk om draait. Zowel Google als Viacom blijkt niet vies te zijn van een partijtje moddergooien. Viacom gooit het hardst, maar de vraag is of het genoeg modder heeft. Een greep uit de argumenten:

Argument 1: Google was op de hoogte van inbreuken
Viacom beweert dat de oprichters van YouTube zelf auteursrechtelijk beschermd materiaal uploadden en hier via e-mail over opschepten. De fragmenten uit het e-mailverkeer van Steve Chen, Chad Hurley en Jawed Karim geven de context van het gesprek echter niet weer. Daarbij komt dat de mediareus nergens aantoont hoe YouTube kon weten welk materiaal beschermd is en welk niet.

Google van zijn kant kaatst de bal terug. Het beweert dat Viacom niet minder dan achttien marketingbureaus onder de arm nam om ‘anoniem’ auteursrechtelijk beschermd materiaal van Viacom te uploaden naar de videowebsite. Bovendien zouden die video’s bewerkt zijn om ze er als ‘gestolen’ te doen uitzien.

Ook bleek uit Googles verdediging dat Viacom zo’n complexe en gedetailleerde regels had over welke video’s al dan niet gepubliceerd mochten worden dat zelfs BayTSP (monitorde YouTube en gaf bevel tot verwijdering van de honderdduizend video’s) er niet meer wijs uit raakte. Viacom zou ook om de haverklap de regels aangepast hebben. Dus als de partner van Viacom al niet weet hoe de vork in de steel zit, hoe zou Google het dan kunnen weten?

Argument 2: Google verdient aan piraterij
Een ander argument van de mediareus: omdat YouTube reclame-inkomsten ontvangt, profiteert het rechtstreeks van de inbreuken die het maakt op de auteurswet. Maar die vlieger gaat niet op. Dit argument impliceert dat de ‘veilige havens’ die de DMCA vaststelt voor dienstverlenende websites vervallen. Analoog met die redenering zou elke internetaanbieder die reclame aanbiedt vervolgd kunnen worden voor de daden van zijn betalende klanten.

Argument 3: Google verzuimde video’s te verwijderen
Google zou de gewraakte uploads van gebruikers hebben kunnen blokkeren met een videowatermerksysteem waar het een licentie voor heeft. Die techniek was (en is) echter nog niet helemaal klaar.

Viacom beweert dat Google dit systeem niet toepaste op zijn video’s tenzij het een licentie zou krijgen voor Viacom-content. Daar valt iets voor te zeggen, maar als Google niet beschikt over een officiële kopie van een werk, kan er ook geen watermerk worden aangemaakt.

Viacom herhaalt ook meermaals dat YouTube niet bereid was zijn beschermde video’s te verwijderen omdat dat het verkeer naar de site zou doen dalen. Google countert deze stelling door te vermelden dat het alle honderdduizend video’s die Viacom verwijderd wou zien, ook daadwerkelijk offline heeft gehaald. En dat had amper een negatief effect op de bezoekerscijfers van YouTube en evenmin een positief effect op de websites van Viacom zelf.

Conclusie
De grootste zwakte in de argumenten van Viacom is dat nergens wordt aangetoond dat de Google-oprichters op de hoogte waren welke speficieke video’s van Viacom volgens de auteurswet niet op YouTube mochten staan. De argumenten van Viacom gaan enkel over video’s waarop hun auteursrecht rust in het algemeen.

Het komt er dus op neer dat Google en Viacom er een andere interpretatie op nahouden van de ‘veilige havens’ die DMCA waarborgt. Krijgt Viacom gelijk, dan zou die wet herschreven moeten worden.

Google gaat niet vrijuit in die zin dat men op het hoofdkwartier van YouTube maar al te goed op de hoogte was van het overweldigende aanbod aan auteursrechtelijk beschermd materiaal op YouTube. Er hoeven geen e-mailfragmenten aan te pas te komen om dat te weten.

Maar het was en is voor YouTube praktisch onmogelijk om op eigen houtje uit te vissen welk materiaal auteursrechtelijk beschermd wordt en welk niet.

Nu alle argumenten verzameld zijn, kan de rechter zich over de zaak buigen. Verwacht wordt dat er rond juni een uitspraak volgt.