Zo bouw je een computer
Al een klein decennium droom ik ervan om zelf een computer ineen te steken, maar tot voor kort beschikte ik niet over de nodige middelen en know-how om dat tot een goed einde te volbrengen. Sinds ik hier werk heb ik een zakcentje meer om uit te geven en leerden Michaël en Cédric – dé specialisten op de werkvloer – me de kneepjes van het vak. Tijd dus om een oude droom waar te maken en mijn eigen bak ineen te steken.
Maar waarom zou je zelf een computer bouwen als je in de winkel een kant-en-klare PC kan kopen? Simpel: een voorgebouwd systeem is duurder dan een systeem die je zelf knutselt. Bovendien zijn er in een kant-en-klaar systeem meestal onderdelen die je helemaal niet nodig hebt, of er ontbreken componenten die je er liever bij had. Misschien wil je wel meer opslagruimte of je gaming computer van meer grafische pk’s voorzien. Of je nu een goedkope of peperdure computer bouwt, op het einde van de rit krijg je een systeem die exact aan jouw noden voldoet, zonder een cent te veel te betalen. Tot slot is het ook gewoon fijn en kan je trots zijn op het resultaat. Voor velen is het bouwen van computers een soort van hobby geworden.
Research
Voor ik de handen uit de mouwen stak, moest ik natuurlijk de juiste componenten in huis halen. Ik ben iemand die graag de tijd neemt om elke optie grondig door te lichten, zodat ik achteraf geen spijt heb van mijn aankoop. Een tweetal weken spitte ik elke avond de ene technologiesite na de andere door. Welke onderdelen zorgen voor de beste prijs-kwaliteitsverhouding?
Als fervent gamer wou ik dolgraag een grafische racemachine in huis. Dat betekent niet dat ik duizenden euro’s op tafel wou leggen. Om mijn financiële situatie te beschermen – en mijn vriendin gunstig te stemmen – stelde ik een budget op en hield me daar ook aan. Dat bleek belangrijk, want voor je het weet is je bankrekening helemaal geplunderd. Ik stelde eerst mijn droomlijstje samen met alle componenten die ik het liefst wilde. Daarna schrapte ik de onderdelen die te weinig meerwaarde boden en verving ze door goedkopere alternatieven. Na weken zwoegen, zweten en discussiëren met mijn collega’s had ik mijn ideale gepersonaliseerde lijst klaar. Door op Google Shopping de goedkoopste prijzen te prikken kon ik nog een heleboel euro’s uitsparen.
Twee linkerhanden
Wachten is verschrikkelijk. Iedereen die me kent weet dat ik absoluut geen geduld heb. Op de leveringsdatum ververste ik wel honderd keer de trackingpagina. Toen de bel (eindelijk!) ging, spurtte ik meteen naar de voordeur en waande me als een kind die zijn allereerste sinterklaaskado mocht openen. Tijd om mijn zelfbouwpakket in elkaar te stoppen.
Nu moet je wel weten dat ik geen gezegend doe-het-zelver ben. Tijdens mijn bouwproces belde ik een handjevol keren in allerijl naar mijn collega’s dat ik ‘weer iets verkeerd gedaan had’. Meestal viel het wel mee, maar dat is nu eenmaal het lot om twee linkerhanden te hebben. Gedurende een week offerde ik elke middagpauze op om te sleutelen aan mijn droombak.
Aan de slag
Tot mijn verbazing bleek het – zelfs voor mij – eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het moederbord vormt de centrale cockpit waarmee je alle onderdelen koppelt. Daarop plaatste ik de processor, een klein plaatje die je systeem voorziet van de nodige rekenkracht. Aan de achterkant van zo’n processor steken allemaal pinnetjes. Die bleken heel fragiel te zijn, want twee van de pinnetjes waren gebogen waardoor ik hem niet op het moederbord kon vastklikken. Een nare boel, maar gelukkig had Cédric de behendigheid (en het lef) om de pinnetjes met een mes om te buigen. Op de processor plaatste ik een koeler om het systeem niet te oververhitten. Daarna kon ik alles in de kast stoppen. Na wat wrikken en wroegen klikte alles mooi ineen. Daarna voegde ik alle overige componenten toe: de voeding, grafische kaart en RAM-latjes. Het was een beetje als spelen met Lego-blokjes.
Ten slotte restte er nog één klusje, waar ik het meest voor vreesde: zorgen dat de kabels niet in de knoop raken. Ik minacht alles met koorden en kabels. Pas in het zesde leerjaar paste ik met veel tegenzin mijn eerste schoenen met veters. Uiteindelijk viel het nog mee: elk kabeltje past in een aansluiting op het moederbord en met enkele kabelbinders probeerde ik de schade te beperken. Een verzorgd meesterwerkje is het echter niet.
Met vallen en opstaan
Eens alles erop zat, stak ik de kabel in het stopcontact, kruiste mijn vingers en hoopte dat mijn computer probleemloos zou opstarten. Helaas, ik staarde op een zwart scherm. Via de gebruikershandeling kwam ik tot de conclusie dat mijn moederbord stuk was. Balen, maar dat is natuurlijk het risico als je zelf een computer ineen knutselt. Ik stuurde mijn moederbord op ter reparatie, en een week later kreeg ik een nieuw exemplaar en kon zo verder aan de slag. ‘Derde keer, goede keer’ luidt de leuze, maar gelukkig liep het van de tweede keer meteen goed. Met het nieuwe moederbord verliep alles van een leien dakje. Uiteindelijk hoefde ik enkel nog Windows en een handjevol stuurprogramma’s te installeren.
Deze laatste hindernis buiten beschouwing gelaten, was het bouwen van een PC een hele fijne ervaring. Onder mijn bureautafel pronkt nu mijn gepersonaliseerde computer en bovendien kon ik een heleboel centen uitsparen. Wil je het ook eens proberen, vraag dan best raad aan iemand die de kneepjes van het vak kent. Een computer bouwen is een proces met vallen en opstaan, maar het resultaat is het o zo waard.
Al een klein decennium droom ik ervan om zelf een computer ineen te steken, maar tot voor kort beschikte ik niet over de nodige middelen en know-how om dat tot een goed einde te volbrengen. Sinds ik hier werk heb ik een zakcentje meer om uit te geven en leerden Michaël en Cédric – dé specialisten op de werkvloer – me de kneepjes van het vak. Tijd dus om een oude droom waar te maken en mijn eigen bak ineen te steken.
Maar waarom zou je zelf een computer bouwen als je in de winkel een kant-en-klare PC kan kopen? Simpel: een voorgebouwd systeem is duurder dan een systeem die je zelf knutselt. Bovendien zijn er in een kant-en-klaar systeem meestal onderdelen die je helemaal niet nodig hebt, of er ontbreken componenten die je er liever bij had. Misschien wil je wel meer opslagruimte of je gaming computer van meer grafische pk’s voorzien. Of je nu een goedkope of peperdure computer bouwt, op het einde van de rit krijg je een systeem die exact aan jouw noden voldoet, zonder een cent te veel te betalen. Tot slot is het ook gewoon fijn en kan je trots zijn op het resultaat. Voor velen is het bouwen van computers een soort van hobby geworden.
Research
Voor ik de handen uit de mouwen stak, moest ik natuurlijk de juiste componenten in huis halen. Ik ben iemand die graag de tijd neemt om elke optie grondig door te lichten, zodat ik achteraf geen spijt heb van mijn aankoop. Een tweetal weken spitte ik elke avond de ene technologiesite na de andere door. Welke onderdelen zorgen voor de beste prijs-kwaliteitsverhouding?
Als fervent gamer wou ik dolgraag een grafische racemachine in huis. Dat betekent niet dat ik duizenden euro’s op tafel wou leggen. Om mijn financiële situatie te beschermen – en mijn vriendin gunstig te stemmen – stelde ik een budget op en hield me daar ook aan. Dat bleek belangrijk, want voor je het weet is je bankrekening helemaal geplunderd. Ik stelde eerst mijn droomlijstje samen met alle componenten die ik het liefst wilde. Daarna schrapte ik de onderdelen die te weinig meerwaarde boden en verving ze door goedkopere alternatieven. Na weken zwoegen, zweten en discussiëren met mijn collega’s had ik mijn ideale gepersonaliseerde lijst klaar. Door op Google Shopping de goedkoopste prijzen te prikken kon ik nog een heleboel euro’s uitsparen.
Twee linkerhanden
Wachten is verschrikkelijk. Iedereen die me kent weet dat ik absoluut geen geduld heb. Op de leveringsdatum ververste ik wel honderd keer de trackingpagina. Toen de bel (eindelijk!) ging, spurtte ik meteen naar de voordeur en waande me als een kind die zijn allereerste sinterklaaskado mocht openen. Tijd om mijn zelfbouwpakket in elkaar te stoppen.
Nu moet je wel weten dat ik geen gezegend doe-het-zelver ben. Tijdens mijn bouwproces belde ik een handjevol keren in allerijl naar mijn collega’s dat ik ‘weer iets verkeerd gedaan had’. Meestal viel het wel mee, maar dat is nu eenmaal het lot om twee linkerhanden te hebben. Gedurende een week offerde ik elke middagpauze op om te sleutelen aan mijn droombak.
Aan de slag
Tot mijn verbazing bleek het – zelfs voor mij – eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het moederbord vormt de centrale cockpit waarmee je alle onderdelen koppelt. Daarop plaatste ik de processor, een klein plaatje die je systeem voorziet van de nodige rekenkracht. Aan de achterkant van zo’n processor steken allemaal pinnetjes. Die bleken heel fragiel te zijn, want twee van de pinnetjes waren gebogen waardoor ik hem niet op het moederbord kon vastklikken. Een nare boel, maar gelukkig had Cédric de behendigheid (en het lef) om de pinnetjes met een mes om te buigen. Op de processor plaatste ik een koeler om het systeem niet te oververhitten. Daarna kon ik alles in de kast stoppen. Na wat wrikken en wroegen klikte alles mooi ineen. Daarna voegde ik alle overige componenten toe: de voeding, grafische kaart en RAM-latjes. Het was een beetje als spelen met Lego-blokjes.
Ten slotte restte er nog één klusje, waar ik het meest voor vreesde: zorgen dat de kabels niet in de knoop raken. Ik minacht alles met koorden en kabels. Pas in het zesde leerjaar paste ik met veel tegenzin mijn eerste schoenen met veters. Uiteindelijk viel het nog mee: elk kabeltje past in een aansluiting op het moederbord en met enkele kabelbinders probeerde ik de schade te beperken. Een verzorgd meesterwerkje is het echter niet.
Met vallen en opstaan
Eens alles erop zat, stak ik de kabel in het stopcontact, kruiste mijn vingers en hoopte dat mijn computer probleemloos zou opstarten. Helaas, ik staarde op een zwart scherm. Via de gebruikershandeling kwam ik tot de conclusie dat mijn moederbord stuk was. Balen, maar dat is natuurlijk het risico als je zelf een computer ineen knutselt. Ik stuurde mijn moederbord op ter reparatie, en een week later kreeg ik een nieuw exemplaar en kon zo verder aan de slag. ‘Derde keer, goede keer’ luidt de leuze, maar gelukkig liep het van de tweede keer meteen goed. Met het nieuwe moederbord verliep alles van een leien dakje. Uiteindelijk hoefde ik enkel nog Windows en een handjevol stuurprogramma’s te installeren.
Deze laatste hindernis buiten beschouwing gelaten, was het bouwen van een PC een hele fijne ervaring. Onder mijn bureautafel pronkt nu mijn gepersonaliseerde computer en bovendien kon ik een heleboel centen uitsparen. Wil je het ook eens proberen, vraag dan best raad aan iemand die de kneepjes van het vak kent. Een computer bouwen is een proces met vallen en opstaan, maar het resultaat is het o zo waard.
