Cyberpunk 2077 review: Langverwachte teleurstelling
Cyberpunk 2077 is de langverwachte FPS/RPG van CD Projekt Red die ondertussen al bijna een decennia geleden werd aangekondigd. Na meermaals uitgesteld te zijn, zag Cyberpunk 2077 vorige week eindelijk het daglicht. Nog steeds veel te snel, zo bleek, want verborgen onder een laag grafische pracht en labels zoals real-time ray tracing, gaat een buggy game game schuil die met elk gespeeld uur minder leuk lijkt te worden.
Welcome to Night City, Samurai
In Cyberpunk 2077 speel je als V, een huurling die er alles aan doet om naam te maken in Night City en zo plots opgescheept komt te zitten met de digitale geest van Johnny Silverhand, die voor de volle 100 procent is gebaseerd op Keanu Reeves. Silverhand is een rockster uit lang vervlogen tijden en zou het met tech uitgebouwde lichaam van V maar al te graag overnemen.
In de tussentijd is er echter enorm veel te doen in Night City, en vanaf het begin wordt de enorme schaal van Cyberpunk 2077 duidelijk. Zo kan je bij de start van de game kiezen uit drie verschillende achtergrondverhalen, gebonden aan een specifiek locatie. Wij kozen oorspronkelijk om te beginnen als Corpo, dat een meer zakelijke kant van de wereld laat zien, maar na de andere keuzes gezien te hebben op Twitch, leek de vrijheid die je krijgt als Nomad buiten de stad de betere keuze te zijn. Tenzij je als Street Kid liever meteen in de actie springt.
Laat je niet afleiden
Waar je ook start, je kaart zal volstaan met interessante dingen om te doen. Terwijl je rondrijdt is het moeilijk om niet afgeleid te worden van je doel door een willekeurige schietpartij, waar sowieso iets leuks te beleven valt. CD Project Red weet dan ook hoe het een goede RPG moet bouwen. Achter alles wat je doet zit wel een verhaal, en dat geeft leven aan de game. Snel even de verhaallijn doorlopen hoeft dan ook niet en is zelfs af te raden.
Neem gerust je tijd. Het is absoluut oké om een half uur te spenderen aan het perfect uitvoeren van een bepaalde missie, omdat je een visie hebt over hoe elke stap moet gebeuren. Helaas ontbreekt een goede quick load optie, waardoor je steeds in het menu moet duiken om te laden, maar een snelle quick save geeft je wel de mogelijkheid om de verschillende dialoogopties te testen zonder al te grote gevolgen. Geloof ons, soms twijfel je enorm of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. Het is dezelfde manier van storytelling die de Witcher games zo goed maakt, en CDPR laat zien dat dat geen uitzondering was.
Typische CDPR RPG
RPG doet het bedrijf enorm goed en je zal ongetwijfeld tevreden zijn met de vele mogelijkheden die je hebt om je personage eigen te maken. Ga je graag voor brute kracht, dan kan dat en heeft die keuze zo zijn eigen voordelen. Zo verbeter je door meer punten in Body en Reflexes te investeren de fysieke vechtcapaciteiten van V, wat naast meer schade met je vuisten of wapens ook zorgt voor subtielere verschillen, zoals de mogelijkheid om kwalitatieve wagens te stelen. Je kan echter volop investeren in stealth en je technische capaciteiten, waardoor ongezien rondsluipen en apparaten hacken je speelstijl zal worden. Dat laatste is alvast een pak leuker uitgewerkt dan in Watch Dogs: Legion en net zoals dat bij je wapens het geval is, kan je ook hier steeds kiezen voor een nieuwe aanpak.
De wapens die je vindt zijn allemaal aan te passen en te upgraden zoals je dat in een FPS RPG zou verwachten. Zaken die je niet nodig hebt kan je scrappen, waarna je de componenten kan gebruiken voor nieuwe wapens, attachments zoals een vizier, of andere aanpassingen, waaronder silencers. Het systeem werkt prima, maar Night City ligt zo vol met rommel (dat je via automaten verkoopt voor eurodollars) dat het lijkt alsof je constant bezig bent met het oprapen van van alles en nog wat. Daardoor ben je ook continu bezig met het opschonen van je inventory, want voor je het weet heb je 20 dezelfde wapens bij. Minder kwantiteit en meer kwaliteit was in dit geval impactvoller geweest.
Ondanks de mogelijkheden zullen de meeste gevechten op een gelijkaardige manier verlopen en de AI van je vijanden is niet altijd intelligent te noemen. Wij speelden op de standaard moeilijkheid, maar het kwam vooral neer op je even verstoppen, healen en weer verder. Het hielp daarbij niet dat NPC’s vaak buggy zijn en van zichzelf een free kill maken. Zo liepen we op een bepaald moment een lift in waar duidelijk al sneller een boss had moeten spawnen. Enkele headshots met onze shotgun en we konden verder voordat de NPC zich had aangepast aan de nieuwe situatie.
Bugs breken de gameplay-ervaring
Het is maar één van de vele bugs die Cyberpunk 2077 rijk is, en hoewel we hier tijdens de eerste uren wel met konden leven, werd de aanwezigheid ervan steeds frustrerender. Zo viel het geregeld voor dat de game na een cutscene niet terug van 4:3 naar 21:9 wisselde, waardoor half onze interface verdween. Minder impactvol, maar wel nog steeds vervelend zijn de vele kleine dingen waar te weinig aandacht aan is besteed. Veel te vaak zie je bijvoorbeeld verslagen vijanden in één of andere onnatuurlijke vorm door de lucht zweven. Een voorbeeld daarvan was de dode NPC op onze motorkap die in exact dezelfde houding en op dezelfde plaats bleef zweven terwijl we achteruitreden met onze auto. Een ander voorbeeld was de NPC die een halve straat verder vloog nadat we hem met onze shotgun neerschoten. Even later liepen we door wat vuilnis, dat plots in het rond begon te springen nadat we er al 20 meter vandaan waren. Je zou denken dat Night City een rattenprobleem heeft, maar het gaat vooral om slordig programmeerwerk dat het gevolg is van het veel te snel uit willen brengen van de game.
Dit valt ook op andere plekken op, zoals in de opsporingsbevelen die de politie van Night City uitvaardigt als je iets illegaals doet. Het maak niet uit of je iemand neersteekt in een verlaten steegje of op een druk plein, het resultaat is hetzelfde. Politieagenten houden zich ook niet aan de fysieke beperkingen van de wereld en spawnen daar waar ze zin hebben om je vervolgens genadeloos neer te schieten. Opnieuw lijkt het hier te gaan om een systeem dat veel uitgebreider moest worden, waarschijnlijk vergelijkbaar met dat van GTA V, maar waarbij de ontwikkelaars zich maar tevreden stelden met iets dat er op lijkt in plaats van de optie helemaal te schrappen.
Al draagt een aap een gouden ring…
Hoe langer je speelt, hoe vaker je zulke zaken begint op te merken. Kijk je bijvoorbeeld aandachtig rond in de wereld, dan zal je na een tijdje overal dezelfde posters, advertenties en willekeurige voorwerpen tegenkomen. Plots begint Night City veel kleiner aan te voelen en eens dat gebeurt maakt het niet uit hoe absoluut prachtig de wereld eruitziet en hoeveel tijd er is gekropen in de uitwerking van de diverse NPC’s die je op straat tegenkomt.
Als je tenminste het geluk hebt om (zoals wij) de game op de AMD Radeon RX 6800 XT of een nieuwe 3000-series grafische kaart van NVIDIA te spelen, want speel je op console (en dan specifiek de eerste modellen van de vorige generatie), dan kan je zelfs daar niet van genieten. Console textures zijn namelijk van een onaanvaardbaar laag niveau, en het gaat zelfs zo ver dat auto’s vlak voor je neus plots verschijnen. Het lijkt dan ook niet toevallig dat CDPR zich in hun marketing vooral heeft gefocust op de PC-versie en de RTX-ondersteuning van de game in plaats van de consoles. Het is zelfs zo erg dat de ontwikkelaar enkele dagen geleden terugbetalingen aankondigde voor de game. Zonder daarbij te overleggen met Sony weliswaar, die een eigen refund policy hebben en pas vandaag besloten hebben dat spelers effectief een refund kunnen krijgen én dat ze, ongezien, het spel voorlopig uit de PlayStation store halen. Het is nog afwachten wat Microsoft doet.
Het is dan ook niet verbazend dat de aandelen van CDPR vandaag zo’n 40 procent lager staan dan begin december. De studio heeft in korte tijd hun reputatie als ontwikkelaar van kwalitatief hoogstaande games met prima gameplay teniet gedaan door een game te lanceren die simpelweg nog niet klaar was voor het grote publiek. Je kan een release natuurlijk maar zo vaak uitstellen voor het belachelijk wordt, maar als je een game lanceert die op de eerste dag meer dan acht miljoen exemplaren verkoopt, dan wil je daar trots op kunnen zijn dachten wij.
Beterschap in zicht?
CD Projekt Red heeft alvast aangekondigd dat het snel de nodige patches gaat uitbrengen, maar wij hanteren voorlopig “eerst zien en dan geloven” als motto. Ondertussen is er meer dan een week voorbij sinds de launch en is de kans dan ook groot dat je de game al in je bezit hebt, maar als dat niet het geval is raden we je aan om goed na te denken over je aankoop. Ja, alles ziet er prachtig uit als je de PC hebt om de game te draaien, het verhaal is vermakelijk en er is genoeg te doen om je meer dan 50 uur bezig te houden, maar dat alles maakt zo weinig uit wanneer je je nooit echt kan inleven in de game omdat je achter elke hoek een bizarre bug tegenkomt.
Cyberpunk 2077 is de langverwachte FPS/RPG van CD Projekt Red die ondertussen al bijna een decennia geleden werd aangekondigd. Na meermaals uitgesteld te zijn, zag Cyberpunk 2077 vorige week eindelijk het daglicht. Nog steeds veel te snel, zo bleek, want verborgen onder een laag grafische pracht en labels zoals real-time ray tracing, gaat een buggy game game schuil die met elk gespeeld uur minder leuk lijkt te worden.
Welcome to Night City, Samurai
In Cyberpunk 2077 speel je als V, een huurling die er alles aan doet om naam te maken in Night City en zo plots opgescheept komt te zitten met de digitale geest van Johnny Silverhand, die voor de volle 100 procent is gebaseerd op Keanu Reeves. Silverhand is een rockster uit lang vervlogen tijden en zou het met tech uitgebouwde lichaam van V maar al te graag overnemen.
In de tussentijd is er echter enorm veel te doen in Night City, en vanaf het begin wordt de enorme schaal van Cyberpunk 2077 duidelijk. Zo kan je bij de start van de game kiezen uit drie verschillende achtergrondverhalen, gebonden aan een specifiek locatie. Wij kozen oorspronkelijk om te beginnen als Corpo, dat een meer zakelijke kant van de wereld laat zien, maar na de andere keuzes gezien te hebben op Twitch, leek de vrijheid die je krijgt als Nomad buiten de stad de betere keuze te zijn. Tenzij je als Street Kid liever meteen in de actie springt.
Laat je niet afleiden
Waar je ook start, je kaart zal volstaan met interessante dingen om te doen. Terwijl je rondrijdt is het moeilijk om niet afgeleid te worden van je doel door een willekeurige schietpartij, waar sowieso iets leuks te beleven valt. CD Project Red weet dan ook hoe het een goede RPG moet bouwen. Achter alles wat je doet zit wel een verhaal, en dat geeft leven aan de game. Snel even de verhaallijn doorlopen hoeft dan ook niet en is zelfs af te raden.
Neem gerust je tijd. Het is absoluut oké om een half uur te spenderen aan het perfect uitvoeren van een bepaalde missie, omdat je een visie hebt over hoe elke stap moet gebeuren. Helaas ontbreekt een goede quick load optie, waardoor je steeds in het menu moet duiken om te laden, maar een snelle quick save geeft je wel de mogelijkheid om de verschillende dialoogopties te testen zonder al te grote gevolgen. Geloof ons, soms twijfel je enorm of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. Het is dezelfde manier van storytelling die de Witcher games zo goed maakt, en CDPR laat zien dat dat geen uitzondering was.
Typische CDPR RPG
RPG doet het bedrijf enorm goed en je zal ongetwijfeld tevreden zijn met de vele mogelijkheden die je hebt om je personage eigen te maken. Ga je graag voor brute kracht, dan kan dat en heeft die keuze zo zijn eigen voordelen. Zo verbeter je door meer punten in Body en Reflexes te investeren de fysieke vechtcapaciteiten van V, wat naast meer schade met je vuisten of wapens ook zorgt voor subtielere verschillen, zoals de mogelijkheid om kwalitatieve wagens te stelen. Je kan echter volop investeren in stealth en je technische capaciteiten, waardoor ongezien rondsluipen en apparaten hacken je speelstijl zal worden. Dat laatste is alvast een pak leuker uitgewerkt dan in Watch Dogs: Legion en net zoals dat bij je wapens het geval is, kan je ook hier steeds kiezen voor een nieuwe aanpak.
De wapens die je vindt zijn allemaal aan te passen en te upgraden zoals je dat in een FPS RPG zou verwachten. Zaken die je niet nodig hebt kan je scrappen, waarna je de componenten kan gebruiken voor nieuwe wapens, attachments zoals een vizier, of andere aanpassingen, waaronder silencers. Het systeem werkt prima, maar Night City ligt zo vol met rommel (dat je via automaten verkoopt voor eurodollars) dat het lijkt alsof je constant bezig bent met het oprapen van van alles en nog wat. Daardoor ben je ook continu bezig met het opschonen van je inventory, want voor je het weet heb je 20 dezelfde wapens bij. Minder kwantiteit en meer kwaliteit was in dit geval impactvoller geweest.
Ondanks de mogelijkheden zullen de meeste gevechten op een gelijkaardige manier verlopen en de AI van je vijanden is niet altijd intelligent te noemen. Wij speelden op de standaard moeilijkheid, maar het kwam vooral neer op je even verstoppen, healen en weer verder. Het hielp daarbij niet dat NPC’s vaak buggy zijn en van zichzelf een free kill maken. Zo liepen we op een bepaald moment een lift in waar duidelijk al sneller een boss had moeten spawnen. Enkele headshots met onze shotgun en we konden verder voordat de NPC zich had aangepast aan de nieuwe situatie.
Bugs breken de gameplay-ervaring
Het is maar één van de vele bugs die Cyberpunk 2077 rijk is, en hoewel we hier tijdens de eerste uren wel met konden leven, werd de aanwezigheid ervan steeds frustrerender. Zo viel het geregeld voor dat de game na een cutscene niet terug van 4:3 naar 21:9 wisselde, waardoor half onze interface verdween. Minder impactvol, maar wel nog steeds vervelend zijn de vele kleine dingen waar te weinig aandacht aan is besteed. Veel te vaak zie je bijvoorbeeld verslagen vijanden in één of andere onnatuurlijke vorm door de lucht zweven. Een voorbeeld daarvan was de dode NPC op onze motorkap die in exact dezelfde houding en op dezelfde plaats bleef zweven terwijl we achteruitreden met onze auto. Een ander voorbeeld was de NPC die een halve straat verder vloog nadat we hem met onze shotgun neerschoten. Even later liepen we door wat vuilnis, dat plots in het rond begon te springen nadat we er al 20 meter vandaan waren. Je zou denken dat Night City een rattenprobleem heeft, maar het gaat vooral om slordig programmeerwerk dat het gevolg is van het veel te snel uit willen brengen van de game.
Dit valt ook op andere plekken op, zoals in de opsporingsbevelen die de politie van Night City uitvaardigt als je iets illegaals doet. Het maak niet uit of je iemand neersteekt in een verlaten steegje of op een druk plein, het resultaat is hetzelfde. Politieagenten houden zich ook niet aan de fysieke beperkingen van de wereld en spawnen daar waar ze zin hebben om je vervolgens genadeloos neer te schieten. Opnieuw lijkt het hier te gaan om een systeem dat veel uitgebreider moest worden, waarschijnlijk vergelijkbaar met dat van GTA V, maar waarbij de ontwikkelaars zich maar tevreden stelden met iets dat er op lijkt in plaats van de optie helemaal te schrappen.
Al draagt een aap een gouden ring…
Hoe langer je speelt, hoe vaker je zulke zaken begint op te merken. Kijk je bijvoorbeeld aandachtig rond in de wereld, dan zal je na een tijdje overal dezelfde posters, advertenties en willekeurige voorwerpen tegenkomen. Plots begint Night City veel kleiner aan te voelen en eens dat gebeurt maakt het niet uit hoe absoluut prachtig de wereld eruitziet en hoeveel tijd er is gekropen in de uitwerking van de diverse NPC’s die je op straat tegenkomt.
Als je tenminste het geluk hebt om (zoals wij) de game op de AMD Radeon RX 6800 XT of een nieuwe 3000-series grafische kaart van NVIDIA te spelen, want speel je op console (en dan specifiek de eerste modellen van de vorige generatie), dan kan je zelfs daar niet van genieten. Console textures zijn namelijk van een onaanvaardbaar laag niveau, en het gaat zelfs zo ver dat auto’s vlak voor je neus plots verschijnen. Het lijkt dan ook niet toevallig dat CDPR zich in hun marketing vooral heeft gefocust op de PC-versie en de RTX-ondersteuning van de game in plaats van de consoles. Het is zelfs zo erg dat de ontwikkelaar enkele dagen geleden terugbetalingen aankondigde voor de game. Zonder daarbij te overleggen met Sony weliswaar, die een eigen refund policy hebben en pas vandaag besloten hebben dat spelers effectief een refund kunnen krijgen én dat ze, ongezien, het spel voorlopig uit de PlayStation store halen. Het is nog afwachten wat Microsoft doet.
Het is dan ook niet verbazend dat de aandelen van CDPR vandaag zo’n 40 procent lager staan dan begin december. De studio heeft in korte tijd hun reputatie als ontwikkelaar van kwalitatief hoogstaande games met prima gameplay teniet gedaan door een game te lanceren die simpelweg nog niet klaar was voor het grote publiek. Je kan een release natuurlijk maar zo vaak uitstellen voor het belachelijk wordt, maar als je een game lanceert die op de eerste dag meer dan acht miljoen exemplaren verkoopt, dan wil je daar trots op kunnen zijn dachten wij.
Beterschap in zicht?
CD Projekt Red heeft alvast aangekondigd dat het snel de nodige patches gaat uitbrengen, maar wij hanteren voorlopig “eerst zien en dan geloven” als motto. Ondertussen is er meer dan een week voorbij sinds de launch en is de kans dan ook groot dat je de game al in je bezit hebt, maar als dat niet het geval is raden we je aan om goed na te denken over je aankoop. Ja, alles ziet er prachtig uit als je de PC hebt om de game te draaien, het verhaal is vermakelijk en er is genoeg te doen om je meer dan 50 uur bezig te houden, maar dat alles maakt zo weinig uit wanneer je je nooit echt kan inleven in de game omdat je achter elke hoek een bizarre bug tegenkomt.
