Review Blood & Truth: VR is eindelijk volwassen
PlayStation VR werd gelanceerd in oktober 2016, maar het is pas met de recente release van Blood & Truth dat het platform naar mijn mening volwassen is geworden. Dan hebben we het niet bepaald over de technische aspecten (zo is het opzetten van PlayStation VR nog steeds omslachtig omwille van de vele kabels en de vereiste ruimte in je woonkamer en is de beeldkwaliteit een throwback naar het Vita-tijdperk), maar wel wat betreft de invulling ervan. Terwijl het platform voorlopig nog voorbehouden was aan ‘minigames’ met onder meer toppers zoals Beat Saber, is er met Blood & Truth eindelijk een first-party blockbuster voor het platform.
London Heist
Blood & Truth was niet mijn eerste aanraking met (PlayStation) VR. Bij de lancering van de hardware werd ik reeds uitgenodigd bij PlayStation waar ik een demo kreeg van het platform. Games die onder meer de revue passeerden waren Battlezone, Until Dawn: Rush of Blood en PlayStation Worlds VR. De game die het meeste indrukt maakte (zowel op mij als op de aanwezige concullega’s) was The London Heist Getaway, een subgame van PlayStation Worlds VR. In de over-the-top actiegame waande je je even Bruce Willis in epische shootouts en achtervolgingen. Het leek een bombastisch experiment van een op adrenaline kickend team bij Sony Interactive Entertainment dat carte blanche kreeg, maar de game sloeg echter zodanig aan dat er een volwaardige game werd gemaakt die we nu kennen als Blood & Truth.
Blood & Truth volgt dus dezelfde sferen van London Heist, wat betekent dat je opnieuw in een actievolle rollercoaster terechtkomt waar de kogels je om de oren vliegen. Of dat indruk maakt? Zeker en vast. Niets is mooier dan iemand voor het eerst Blood & Truth zien spelen, want de verwondering druipt van de speler af. Een open mond, een glimlach, een spontane lachbui, een wow-moment. Er komt echter een moment waarop de nieuwigheid wegebt en dan is het nog maar de vraag of een game van volwaardige lengte de speler lang genoeg kan intrigeren om dat zweterige VR-headset op te houden.
Onderwereld
In Blood & Truth belanden we in de Londense onderwereld. We beleven het verhaal letterlijk door de ogen van elitesoldaat Ryan Marks. Een misdaadbaas heeft je geliefden te pakken en het is dus aan jou om de held van de familie te worden. Een behoorlijk cliché insteek en dat is dan ook niet vreemd, want de game is doordrongen van de clichés. In de praktijk heb je daar echter niet zo’n probleem mee, want je bent toch zo gefocust op de zalige actiescènes dat je het niet erg vindt dat het verhaal dan eerder fungeert als flauw bindmiddel.
PlayStation VR heeft de mogelijkheid om je volledig onder te dompelen in de speelwereld en dat is bij Blood & Truth dan ook zeker het geval. Sony heeft duidelijk zijn uiterste best gedaan om er een intuïtieve speelervaring van te maken en slaagt in zijn opzet. Je gebruikt je handen om deuren te openen met een lockpick, je wapen te herladen of het te holsteren, gebouwen te beklimmen en meer. Vaak denk je dan ook “zou ik…” waarop je tast naar een bepaald detail (zoals het zonnescherm in een auto) en dan verwonderd bent dat er effectief interactie mee mogelijk is. Uiteraard is er niet voor elk detail interactie voorzien, maar voor de meest voor de hand liggende elementen kan je ervan uitgaan dat je er wat mee kan doen.
Alhoewel de game zich duidelijk focust op actie, is er ook ruimte voor afwisseling. Zo is er bijvoorbeeld een scène in het museum waar er een behoorlijke spanning wordt gecreëerd door te experimenteren met duisternis en jump scares. Neem daarbij nog een paar missies waarbij je moet inbreken of gewoon even dom kan doen met je virtuele vrienden en je bent zo door de zes uur durende game heen. Mits je lichaam erop voorzien is, want als je de wondere virtuele wereld nog niet zo gewend bent, vraagt Blood & Truth behoorlijk wat van al je zintuigen, zelfs met de cinematische modus die alles wat zachter maakt.
Technische frustratie
Dat VR steeds volwassener wordt, wil niet zeggen dat er geen kinderziektes meer zijn. Zo wou ik iemand anders de game laten ervaren, maar de vereiste Move-controllers wilden simpelweg niet meewerken. Ze gingen alle kanten uit en het was moeilijk om er controle over te krijgen. Dat was echter een van de uitzonderingen, want tijdens mijn eigen speelsessies kon ik rekenen op een eerder stabiele speelervaring. Bovendien is de instabiliteit niet de schuld van Blood & Truth, maar wel die van de hardware-afdeling van Sony. Wat Blood & Truth wél aan te rekenen valt, zijn de verschillende hardnekkige bugs die we tegenkwamen. Een deur die niet open wou, een cursor die niet tevoorschijn kwam zodat we niet verder konden (bewegen doe je immers door je controller naar een cursor te richten en op een knop te drukken), etc. In extreme gevallen moesten we de game zelfs opnieuw opstarten, met de hoop dat de bug niet zou terugkeren.
Conclusie
Met Blood & Truth is er eindelijk een volwaardige game die het meeste uit de PS VR haalt. Het verhaal dient meer als flauw bindmiddel voor de bombastische actiescènes, maar de missies zelf bevatten genoeg afwisseling om je de volle zes uur zoet te houden. Blood & Truth is – naast een heel vermakelijke ervaring – een voorteken dat PlayStation VR duidelijk rijp is voor volwaardige games. En nu? Nu is het uitkijken naar Marvel’s Iron Man VR.
PlayStation VR werd gelanceerd in oktober 2016, maar het is pas met de recente release van Blood & Truth dat het platform naar mijn mening volwassen is geworden. Dan hebben we het niet bepaald over de technische aspecten (zo is het opzetten van PlayStation VR nog steeds omslachtig omwille van de vele kabels en de vereiste ruimte in je woonkamer en is de beeldkwaliteit een throwback naar het Vita-tijdperk), maar wel wat betreft de invulling ervan. Terwijl het platform voorlopig nog voorbehouden was aan ‘minigames’ met onder meer toppers zoals Beat Saber, is er met Blood & Truth eindelijk een first-party blockbuster voor het platform.
London Heist
Blood & Truth was niet mijn eerste aanraking met (PlayStation) VR. Bij de lancering van de hardware werd ik reeds uitgenodigd bij PlayStation waar ik een demo kreeg van het platform. Games die onder meer de revue passeerden waren Battlezone, Until Dawn: Rush of Blood en PlayStation Worlds VR. De game die het meeste indrukt maakte (zowel op mij als op de aanwezige concullega’s) was The London Heist Getaway, een subgame van PlayStation Worlds VR. In de over-the-top actiegame waande je je even Bruce Willis in epische shootouts en achtervolgingen. Het leek een bombastisch experiment van een op adrenaline kickend team bij Sony Interactive Entertainment dat carte blanche kreeg, maar de game sloeg echter zodanig aan dat er een volwaardige game werd gemaakt die we nu kennen als Blood & Truth.
Blood & Truth volgt dus dezelfde sferen van London Heist, wat betekent dat je opnieuw in een actievolle rollercoaster terechtkomt waar de kogels je om de oren vliegen. Of dat indruk maakt? Zeker en vast. Niets is mooier dan iemand voor het eerst Blood & Truth zien spelen, want de verwondering druipt van de speler af. Een open mond, een glimlach, een spontane lachbui, een wow-moment. Er komt echter een moment waarop de nieuwigheid wegebt en dan is het nog maar de vraag of een game van volwaardige lengte de speler lang genoeg kan intrigeren om dat zweterige VR-headset op te houden.
Onderwereld
In Blood & Truth belanden we in de Londense onderwereld. We beleven het verhaal letterlijk door de ogen van elitesoldaat Ryan Marks. Een misdaadbaas heeft je geliefden te pakken en het is dus aan jou om de held van de familie te worden. Een behoorlijk cliché insteek en dat is dan ook niet vreemd, want de game is doordrongen van de clichés. In de praktijk heb je daar echter niet zo’n probleem mee, want je bent toch zo gefocust op de zalige actiescènes dat je het niet erg vindt dat het verhaal dan eerder fungeert als flauw bindmiddel.
PlayStation VR heeft de mogelijkheid om je volledig onder te dompelen in de speelwereld en dat is bij Blood & Truth dan ook zeker het geval. Sony heeft duidelijk zijn uiterste best gedaan om er een intuïtieve speelervaring van te maken en slaagt in zijn opzet. Je gebruikt je handen om deuren te openen met een lockpick, je wapen te herladen of het te holsteren, gebouwen te beklimmen en meer. Vaak denk je dan ook “zou ik…” waarop je tast naar een bepaald detail (zoals het zonnescherm in een auto) en dan verwonderd bent dat er effectief interactie mee mogelijk is. Uiteraard is er niet voor elk detail interactie voorzien, maar voor de meest voor de hand liggende elementen kan je ervan uitgaan dat je er wat mee kan doen.
Alhoewel de game zich duidelijk focust op actie, is er ook ruimte voor afwisseling. Zo is er bijvoorbeeld een scène in het museum waar er een behoorlijke spanning wordt gecreëerd door te experimenteren met duisternis en jump scares. Neem daarbij nog een paar missies waarbij je moet inbreken of gewoon even dom kan doen met je virtuele vrienden en je bent zo door de zes uur durende game heen. Mits je lichaam erop voorzien is, want als je de wondere virtuele wereld nog niet zo gewend bent, vraagt Blood & Truth behoorlijk wat van al je zintuigen, zelfs met de cinematische modus die alles wat zachter maakt.
Technische frustratie
Dat VR steeds volwassener wordt, wil niet zeggen dat er geen kinderziektes meer zijn. Zo wou ik iemand anders de game laten ervaren, maar de vereiste Move-controllers wilden simpelweg niet meewerken. Ze gingen alle kanten uit en het was moeilijk om er controle over te krijgen. Dat was echter een van de uitzonderingen, want tijdens mijn eigen speelsessies kon ik rekenen op een eerder stabiele speelervaring. Bovendien is de instabiliteit niet de schuld van Blood & Truth, maar wel die van de hardware-afdeling van Sony. Wat Blood & Truth wél aan te rekenen valt, zijn de verschillende hardnekkige bugs die we tegenkwamen. Een deur die niet open wou, een cursor die niet tevoorschijn kwam zodat we niet verder konden (bewegen doe je immers door je controller naar een cursor te richten en op een knop te drukken), etc. In extreme gevallen moesten we de game zelfs opnieuw opstarten, met de hoop dat de bug niet zou terugkeren.
Conclusie
Met Blood & Truth is er eindelijk een volwaardige game die het meeste uit de PS VR haalt. Het verhaal dient meer als flauw bindmiddel voor de bombastische actiescènes, maar de missies zelf bevatten genoeg afwisseling om je de volle zes uur zoet te houden. Blood & Truth is – naast een heel vermakelijke ervaring – een voorteken dat PlayStation VR duidelijk rijp is voor volwaardige games. En nu? Nu is het uitkijken naar Marvel’s Iron Man VR.
