Review Motorola One Vision: Licht, camera, actie!
Wie Motorola zegt, zegt tegenwoordig ook Android One. Het merk heeft intussen een sterk aanbod aan betaalbare Android One-smartphones met de One-reeks en daar komt nu nog een nieuw model bij dat mag meegenieten van de pure versie van Android zonder extra toeters en bellen, genaamd de One Vision. Die naam is een logische keuze als je de smartphone van dichterbij bekijkt. Zo vind je achterop een dubbele camera met een hoofdlens van 48MP (plus een 5MP-lens om de diepte te meten) en vooraan een punch-hole selfiecamera van 25MP.
Het scherm zelf heeft bovendien een unieke verhouding van 21:9 in plaats van de gebruikelijke 18:9 of 19:9, waardoor het in staat is om videocontent optimaal af te spelen zoals in de bioscoop. Daarom heet het scherm ook de CineVision Display. Als je de prijs van het toestel bekijkt, dan wordt deze review net dat beetje interessanter. Motorola geeft je met de Vision One indrukwekkende cameraprestaties en een enorm scherm voor de spotprijs van 299 euro. Waar zit hier het addertje of is er helemaal geen? Je leest het hier.
Het addertje boven het gras
De uitdrukking “een addertje onder het gras” is hier niet meteen van toepassing, aangezien een snelle blik op de verdere specificaties duidelijk maakt waar deze relatief lage prijs vandaan komt. Binnenin zitten namelijk een octa-core Exynos 9609 chipset, een Mali-G72 MP3 gpu en 4GB aan RAM-geheugen. Die combinatie zorgt voor prestaties die inderdaad thuishoren in de middenklasse, wat in feite geen negatief punt is aangezien je geen razendsnelle smartphone mag verwachten voor deze prijs.
Het 6,3-inch display zelf heeft dan wel een verhouding van 21:9 waarmee films en serie je volledige scherm vullen, maar de resolutie ligt hier op 1080 x 2520 pixels, wat eveneens gemiddeld is. Een hogere resolutie had de kijkervaring nog beter gemaakt, maar verwacht geen resolutie hoger dan 1080p op dit prijspunt. Ook de batterij is met zijn capaciteit van 3.500mAh is erg gemiddeld, maar ondersteunt wel snelladen via USB-C. Tot slot krijg je nog 128GB aan interne opslag die je kan uitbreiden met een geheugenkaart van maximaal 1TB. Op dat vlak kom je dus niets tekort. Hoe presteert dit alles nu in de praktijk?
Prestaties zoals verwacht
Zoals hierboven aangegeven, mag je geen topklasse prestaties verwachten van een toestel met deze prijs en deze specificaties. Als je een topklasse smartphone gewend bent, dan zal je hier merken dat sommige apps er iets langer doen om over te laden en dat scrollen niet altijd even vloeiend gebeurt. Vooral bij Instagram merkte ik langere laadtijden, maar ook het opstarten van Twitter en Facebook verliep iets trager dan ik gewoon ben. Bij games merk je ook meteen op dat de One Vision niet daarvoor gemaakt is.
De eerste reden bevindt zich bij de schermverhouding van 21:9. Games zijn meestal afgestemd op 18:9 of 19:9, maar 21:9 is hier geen ondersteund formaat, waardoor je onhandige zwarte randen krijgt aan de zijkant of bovenkant, afhankelijk van hoe je je smartphone vasthoudt. Zwaardere games zoals Arena of Valor, Hearthstone en Pokémon Go waren in feite nog vlot speelbaar, alleen duurt het iets langer voordat ze opgestart zijn. Over het algemeen biedt de One Vision geen vloeiende ervaring en kan het soms even duren voor bepaalde content op het scherm verschijnt.
Te groot voor zijn tijd
Het 21:9 scherm mag dan wel geweldig zijn als je een video afspeelt en die vervolgens het volledig scherm inneemt, maar daar stootte ik op een tweede probleem. Op YouTube en Netflix is 21:9 een videoformaat dat enorm vaak ondersteund wordt. Het merendeel van de tijd was er nog steeds een zwarte rand links van mijn scherm, zowel bij film op Netflix en kortere video’s op YouTube, waardoor ik me afvroeg waarom Motorola zo stond uit te pakken met het scherm. Het beeld kan inderdaad enorm mooi zijn, maar dan moet je eerst video’s vinden die het beeld volledig kunnen vullen, en momenteel zijn dat er niet zo heel veel.
Over de punch-hole camera ben ik daarnaast ook niet helemaal tevreden. In het verleden heb ik namelijk meerdere smartphones met een dergelijk “cameragat” in het scherm getest, de Honor View 20, Samsung Galaxy S10 Plus en Honor 20, waardoor mij hier meteen opviel dat Motorola nogal sterk geslagen heeft voor dit gat. Het is namelijk aanzienlijk groter dan de varianten van Honor en Samsung, waardoor hij voor mij soms storend was. De camera wordt daarnaast ook gebruikt voor de automatische schermhelderheid met al gevolg dat je in landschapsmodus nogal snel je hand voor de lens kan houden en je scherm plots donkerder wordt dan je zou willen.
Wat wel een positief punt is, is dat de One Vision ondanks zijn grote scherm verrassend licht is en toch nog relatief makkelijk te gebruiken met één hand. Leuk om te zien dat een dergelijk scherm kan aangeboden worden op dit prijspunt, maar op dit moment is er nog niet erg veel content die dit formaat ondersteunt. Nog een laatste nadeel van dit schermformaat is de slechte impact op de batterijduur. De batterij van 3.500mAh is hier niet de perfecte match en zelfs bij gematigd gebruik ging ik slapen met een batterij waar amper 5% overbleef terwijl ik bij intensief gebruik voor het einde van de dag naar de snellader moest grijpen die er zo’n 2,5 uur over deed om de batterij weer vol te krijgen.
Camerakunstjes
Deze review is nu eenmaal niet compleet zonder de camera’s uitvoerig te vermelden. Hiervoor is eerst een kanttekening nodig. De hoofdcamera achteraan mag dan wel een lens van 48MP hebben, maar de fotokwaliteit zit maximaal op 12MP door het gebruik van de quad-pixel technologie van Motorola. De lens van 48MP verzamelt hier informatie over het beeld die vervolgens met software wordt gebruikt om een foto van 12MP te gebruiken. Die functie is vooral nuttig bij weinig licht en daarom zit er ook een unieke Night Vision ingebouwd in de camera-app. Die app is bovendien erg overzichtelijk en eenvoudig te gebruiken.
De camera bevat drie functies die de gemiddelde smartphonecamera niet heeft: Spotkleur, Cinemagraph en Night Vision. Bij Spotkleur tik je op een bepaalde kleur in je foto zodat de rest van de foto zwart-wit wordt en alleen die kleur zichtbaar is. Met de schuifbalk onderaan kan je die kleurselectie nog wat bijwerken tot je het gewenste resultaat hebt. Over het algemeen ga je best voor duidelijk te onderscheiden en moet je niet verwachten dat je kunt filteren op specifieke tinten van een kleur. Spotkleur werkt bijvoorbeeld goed bij een rode auto op straat, maar niet bij lichtgroen gras tussen donkergroene struiken.
Met de Cinemagraph neemt de camera een hele reeks foto’s achter elkaar waarna jij bepaalde delen kan “inkleuren” die mogen bewegen, terwijl de rest stil blijft staan. Zo kan je een wegrijdende trein bij een druk perron fotograferen en ervoor zorgen dat de wegrijdende trein het enige bewegende ding op de foto is. Tot slot komen we aan bij het hoogtepunt, Night Vision, wat voor mij ook meteen de grootste teleurstelling was. Dit is een soort van “doe het goed of doe het niet” verhaal, waarbij de Vision One het beter niet had gedaan.
In de meeste gevallen kan je namelijk prima foto’s nemen zonder Night Vision, terwijl je in echt donkere omstandigheden met het gebruikelijke probleem van een gebrek aan autofocus en overbelichting zit. Ikzelf bewerk liever een foto bij maanlicht om er het beste van te maken dan dat de camera een grijze schijn over een groen grasveld plaatst, wat dat is wat er in de praktijk gebeurde. In de andere gevallen waarbij en nog licht van een straatlamp beschikbaar was, zag ik weinig verschil tussen een gewone foto en een foto met Night Vision.
De 5MP-lens die als dieptesensor dient voor portretfoto’s was daarentegen wel een schot in de roos en weet (meestal) het onderwerp goed te onderscheiden van de achtergrond, die op haar beurt vervaagd wordt. De selfiecamera neemt daarentegen wel foto’s in de volledige 25MP en kan ook gebruikt worden voor portretfoto’s. De AI ondersteuning bij bepaalde scènes brengt tot slot subtiele wijzigingen aan en kan je voor het nemen van de foto trouwens makkelijk uitschakelen als je liever een naturel beeld hebt.
Wie Motorola zegt, zegt tegenwoordig ook Android One. Het merk heeft intussen een sterk aanbod aan betaalbare Android One-smartphones met de One-reeks en daar komt nu nog een nieuw model bij dat mag meegenieten van de pure versie van Android zonder extra toeters en bellen, genaamd de One Vision. Die naam is een logische keuze als je de smartphone van dichterbij bekijkt. Zo vind je achterop een dubbele camera met een hoofdlens van 48MP (plus een 5MP-lens om de diepte te meten) en vooraan een punch-hole selfiecamera van 25MP.
Het scherm zelf heeft bovendien een unieke verhouding van 21:9 in plaats van de gebruikelijke 18:9 of 19:9, waardoor het in staat is om videocontent optimaal af te spelen zoals in de bioscoop. Daarom heet het scherm ook de CineVision Display. Als je de prijs van het toestel bekijkt, dan wordt deze review net dat beetje interessanter. Motorola geeft je met de Vision One indrukwekkende cameraprestaties en een enorm scherm voor de spotprijs van 299 euro. Waar zit hier het addertje of is er helemaal geen? Je leest het hier.
Het addertje boven het gras
De uitdrukking “een addertje onder het gras” is hier niet meteen van toepassing, aangezien een snelle blik op de verdere specificaties duidelijk maakt waar deze relatief lage prijs vandaan komt. Binnenin zitten namelijk een octa-core Exynos 9609 chipset, een Mali-G72 MP3 gpu en 4GB aan RAM-geheugen. Die combinatie zorgt voor prestaties die inderdaad thuishoren in de middenklasse, wat in feite geen negatief punt is aangezien je geen razendsnelle smartphone mag verwachten voor deze prijs.
Het 6,3-inch display zelf heeft dan wel een verhouding van 21:9 waarmee films en serie je volledige scherm vullen, maar de resolutie ligt hier op 1080 x 2520 pixels, wat eveneens gemiddeld is. Een hogere resolutie had de kijkervaring nog beter gemaakt, maar verwacht geen resolutie hoger dan 1080p op dit prijspunt. Ook de batterij is met zijn capaciteit van 3.500mAh is erg gemiddeld, maar ondersteunt wel snelladen via USB-C. Tot slot krijg je nog 128GB aan interne opslag die je kan uitbreiden met een geheugenkaart van maximaal 1TB. Op dat vlak kom je dus niets tekort. Hoe presteert dit alles nu in de praktijk?
Prestaties zoals verwacht
Zoals hierboven aangegeven, mag je geen topklasse prestaties verwachten van een toestel met deze prijs en deze specificaties. Als je een topklasse smartphone gewend bent, dan zal je hier merken dat sommige apps er iets langer doen om over te laden en dat scrollen niet altijd even vloeiend gebeurt. Vooral bij Instagram merkte ik langere laadtijden, maar ook het opstarten van Twitter en Facebook verliep iets trager dan ik gewoon ben. Bij games merk je ook meteen op dat de One Vision niet daarvoor gemaakt is.
De eerste reden bevindt zich bij de schermverhouding van 21:9. Games zijn meestal afgestemd op 18:9 of 19:9, maar 21:9 is hier geen ondersteund formaat, waardoor je onhandige zwarte randen krijgt aan de zijkant of bovenkant, afhankelijk van hoe je je smartphone vasthoudt. Zwaardere games zoals Arena of Valor, Hearthstone en Pokémon Go waren in feite nog vlot speelbaar, alleen duurt het iets langer voordat ze opgestart zijn. Over het algemeen biedt de One Vision geen vloeiende ervaring en kan het soms even duren voor bepaalde content op het scherm verschijnt.
Te groot voor zijn tijd
Het 21:9 scherm mag dan wel geweldig zijn als je een video afspeelt en die vervolgens het volledig scherm inneemt, maar daar stootte ik op een tweede probleem. Op YouTube en Netflix is 21:9 een videoformaat dat enorm vaak ondersteund wordt. Het merendeel van de tijd was er nog steeds een zwarte rand links van mijn scherm, zowel bij film op Netflix en kortere video’s op YouTube, waardoor ik me afvroeg waarom Motorola zo stond uit te pakken met het scherm. Het beeld kan inderdaad enorm mooi zijn, maar dan moet je eerst video’s vinden die het beeld volledig kunnen vullen, en momenteel zijn dat er niet zo heel veel.
Over de punch-hole camera ben ik daarnaast ook niet helemaal tevreden. In het verleden heb ik namelijk meerdere smartphones met een dergelijk “cameragat” in het scherm getest, de Honor View 20, Samsung Galaxy S10 Plus en Honor 20, waardoor mij hier meteen opviel dat Motorola nogal sterk geslagen heeft voor dit gat. Het is namelijk aanzienlijk groter dan de varianten van Honor en Samsung, waardoor hij voor mij soms storend was. De camera wordt daarnaast ook gebruikt voor de automatische schermhelderheid met al gevolg dat je in landschapsmodus nogal snel je hand voor de lens kan houden en je scherm plots donkerder wordt dan je zou willen.
Wat wel een positief punt is, is dat de One Vision ondanks zijn grote scherm verrassend licht is en toch nog relatief makkelijk te gebruiken met één hand. Leuk om te zien dat een dergelijk scherm kan aangeboden worden op dit prijspunt, maar op dit moment is er nog niet erg veel content die dit formaat ondersteunt. Nog een laatste nadeel van dit schermformaat is de slechte impact op de batterijduur. De batterij van 3.500mAh is hier niet de perfecte match en zelfs bij gematigd gebruik ging ik slapen met een batterij waar amper 5% overbleef terwijl ik bij intensief gebruik voor het einde van de dag naar de snellader moest grijpen die er zo’n 2,5 uur over deed om de batterij weer vol te krijgen.
Camerakunstjes
Deze review is nu eenmaal niet compleet zonder de camera’s uitvoerig te vermelden. Hiervoor is eerst een kanttekening nodig. De hoofdcamera achteraan mag dan wel een lens van 48MP hebben, maar de fotokwaliteit zit maximaal op 12MP door het gebruik van de quad-pixel technologie van Motorola. De lens van 48MP verzamelt hier informatie over het beeld die vervolgens met software wordt gebruikt om een foto van 12MP te gebruiken. Die functie is vooral nuttig bij weinig licht en daarom zit er ook een unieke Night Vision ingebouwd in de camera-app. Die app is bovendien erg overzichtelijk en eenvoudig te gebruiken.
De camera bevat drie functies die de gemiddelde smartphonecamera niet heeft: Spotkleur, Cinemagraph en Night Vision. Bij Spotkleur tik je op een bepaalde kleur in je foto zodat de rest van de foto zwart-wit wordt en alleen die kleur zichtbaar is. Met de schuifbalk onderaan kan je die kleurselectie nog wat bijwerken tot je het gewenste resultaat hebt. Over het algemeen ga je best voor duidelijk te onderscheiden en moet je niet verwachten dat je kunt filteren op specifieke tinten van een kleur. Spotkleur werkt bijvoorbeeld goed bij een rode auto op straat, maar niet bij lichtgroen gras tussen donkergroene struiken.
Met de Cinemagraph neemt de camera een hele reeks foto’s achter elkaar waarna jij bepaalde delen kan “inkleuren” die mogen bewegen, terwijl de rest stil blijft staan. Zo kan je een wegrijdende trein bij een druk perron fotograferen en ervoor zorgen dat de wegrijdende trein het enige bewegende ding op de foto is. Tot slot komen we aan bij het hoogtepunt, Night Vision, wat voor mij ook meteen de grootste teleurstelling was. Dit is een soort van “doe het goed of doe het niet” verhaal, waarbij de Vision One het beter niet had gedaan.
In de meeste gevallen kan je namelijk prima foto’s nemen zonder Night Vision, terwijl je in echt donkere omstandigheden met het gebruikelijke probleem van een gebrek aan autofocus en overbelichting zit. Ikzelf bewerk liever een foto bij maanlicht om er het beste van te maken dan dat de camera een grijze schijn over een groen grasveld plaatst, wat dat is wat er in de praktijk gebeurde. In de andere gevallen waarbij en nog licht van een straatlamp beschikbaar was, zag ik weinig verschil tussen een gewone foto en een foto met Night Vision.
De 5MP-lens die als dieptesensor dient voor portretfoto’s was daarentegen wel een schot in de roos en weet (meestal) het onderwerp goed te onderscheiden van de achtergrond, die op haar beurt vervaagd wordt. De selfiecamera neemt daarentegen wel foto’s in de volledige 25MP en kan ook gebruikt worden voor portretfoto’s. De AI ondersteuning bij bepaalde scènes brengt tot slot subtiele wijzigingen aan en kan je voor het nemen van de foto trouwens makkelijk uitschakelen als je liever een naturel beeld hebt.
