Review Google Pixel C: trage sportwagen
Een review van de Pixel C laat zich noodgedwongen in twee delen splitsen. We hebben het eerst over de hardware, dan over de software. De pientere lezer voelt de bui al hangen en kan vermoedelijk raden waar de problemen met de tablet zich voordoen, maar we beginnen met het goede nieuws.
Perfect kind
Het kind van een tablet en een lichte laptop lijkt als twee druppels water op de Pixel C. Velen probeerden hardware te maken die het midden houdt tussen de twee types toestel, velen faalden. Meestal leunt het eindresultaat te dicht bij een tablet aan, zoals bijvoorbeeld bij de iPad Pro, Samsungs Tab 12 Pro of duizend en één andere toetsenbord-tablet-combinaties. Het eindresultaat voelt net zo aan: als een tablet met een toetsenbord bij, en dus niet als één geheel.
Ook de uitstekende Surface van Microsoft is in datzelfde bedje ziek: de combinatie van typecover en tablet werkt, dat staat buiten kijf, maar in tabletmodus hangt het toetsenbord maar wat te flapperen, tenzij je het los neemt en weglegt, of achteruit klapt, waarna de achterkant een oncomfortabele toetsenbord-textuur krijgt. Ook de Surface heeft nood een aan stand in de tablet zelf, omdat de cover er maar losjes aan hangt.
Magneten overal
Hoe kan het dan beter? Dat wisten we ook niet, totdat Google kwam aandraven met de Pixel C-tablet. Dat toestel is wat vormgeving betreft een volwaardige tablet of een handige laptop, al naargelang de configuratie. De sleutel: magneten.
De Pixel C is onderaan gemagnetiseerd, zowel langs de achterzijde als langs de schermkant. Het toetsenbord op zijn beurt heeft een magnetisch scharnier. Klik je dat vast aan de achterzijde van de tablet, dan krijg je een geheel dat net zo rigide is als een echte laptop. Het scherm blijft dus in positie staan en je kan het kantelen zonder dat het magnetisch contact gebroken wordt. Het is met andere woorden erg eenvoudig om zelfs in een oncomfortabele positie de Pixel C op je schoot te nemen en te typen.
Geen kantelpunt
Het zwaartepunt van de contraptie is eveneens uitstekend gekozen. Je kan het scherm, bevestigd aan het toetsenbord, vrijwel tot 180 graden open klappen, en het geheel zal niet omkieperen. De meeste als hybride ontworpen toestellen doen lang niet zo goed.
Gebruik je de tablet niet, dan klikt het toetsenbord met de toetsen naar binnen op het scherm. Zo is dat scherm afgedekt en kan je de Pixel C veilig vervoeren. De sluiting is wederom erg stevig en kwam tijdens onze test nooit los, ook al legde het toestel meer dan voldoende kilometers af van persevent naar persevent.
Opbergplaats achteraan
Tot slot blijkt de tablet ook bovenaan nog een magneetstrook te bezitten. Daarmee klik je het toetsenbord vast aan de achterzijde. Het resultaat is weliswaar een dikke tablet, maar één die nog steeds goed in de hand ligt. De toetsen zitten immers naar binnen, zodat de onderkant van het toetsenbord aan de achterzijde zit. Die onderkant is uit hetzelfde metaal als de tablet zelf vervaardigd, en voelt dus even comfortabel aan. Alle verschillende mogelijkheden zorgen er voor dat er ten allen tijde een goede en intuïtieve plaats voor het toetsenbord-accessoire is. Uiteraard kan je het wegsteken wanneer je het niet nodig hebt, maar dat moet niet.
De tablet zelf heeft een aluminium achterkant met een 8 MP-camera verstopt in het hoekje, en een dun lijntje bovenaan dat licht geeft in de Google-kleuren. Mooi, en ongetwijfeld een steek naar Apples lichtgevende fruit, maar ook nuttig. Door eender waar op de achterzijde van de tablet te dubbeltikken krijg je via de lichtstreep een visuele indicatie van de staat van de batterij.
Draadloos laden
Tot slot koos Google voor een briljante oplaadmethode. Het toetsenbord verbindt onmiddellijk met de tablet zonder dat je in de instellingen moet komen. Klap je het toestel toe (met het toetsenbord als schermcover), dan wordt het accessoire draadloos opgeladen vanaf de tablet. Je hoeft het ding dus nooit afzonderlijk in het stopcontact te steken.
Dat stopcontact heb je sowieso nauwelijks nodig. De autonomie van de Pixel C is fenomenaal. We haalden probleemloos een hele werkdag, met overschot. Al naargelang de intensiteit van je gebruik kan je gerust op 10 a 12 uur autonomie rekenen.
Te krachtig voor een tablet
Die batterijduur is verrassend, aangezien Google niet bepaald bespaarde op de schermkwaliteit, noch de prestaties. De schermratio van het tabletdisplay is ongeveer dezelfde als die van een A4-blad, wat handig werkt. 2.560 x 1.800 pixels zorgen voor een haarscherpe weergave. Het LCD-scherm is werkelijk goed, maar het is geen amoled. Onder andere Samsungs beste tabletschermen genieten in vergelijking nog steeds onze voorkeur.
Onder dat scherm schuilt de Tegra X1-chip van Nvidia met bijhorende Maxwell GPU. Doet dat geen belletje rinkelen, dan zet de mening van Nvidia CEO Jen-Hsun bij de aankondiging van de chip begin 2015 de prestaties in een mooi perspectief. Hsun vindt de X1 zo krachtig dat het potentieel ervan verloren gaat in mobiele toestellen. De chip, die evenveel pk’s meedraagt als ’s werelds snelste supercomputer in het jaar 2000, is dan ook bedoeld om meerdere schermen tegelijk aan te sturen in bijvoorbeeld een luxewagen.
Androidkoning
Dat de prestaties uitstekend zijn, zal dan ook niemand verwonderen. Op een dergelijk toestel heb je simpelweg niet meer nodig. Grafisch presteert de chip dubbel zo goed als de beste Android-concurrentie. Zelfs Samsungs uitstekende Exynos 7420-chip komt niet in de buurt. De cpu-score is eveneens de beste die we ooit neerpenden voor een Androidtoestel, al is het verschil hier iets minder waanzinnig.
Toch verdienen de prestaties enig perspectief: het gaat hier wel degelijk nog steeds om een mobiele chipset. Een ongezien efficiënte en krachtige, maar tegen een moderne Intel Core-processor kan ook deze Tegra X1 niets beginnen.
Muggenziften
Het grootste minpunt aan het ganse ontwerp is in onze ogen het gebrek aan aansluitingen. Alles aan de Pixel C gekoppeld aan het toetsenbord schreeuwt ‘laptop’, totdat je even snel een usb-stick wil aansluiten. In het toetsenbord is daar geen plaats voor, dat is te dun. De tablet zelf is wel dik genoeg, en we hadden erg blij geweest met één standaard usb-poort. Je krijgt echter één usb type c-aansluiting waarmee je ook moet laden, en dat is het. Geen ramp gezien het tablet-DNA van de Pixel C, wel een gemiste kans.
Op de hardware van de Pixel C kunnen we echt nauwelijks iets aanmerken. Er bestaan lichtere tablets, maar dat maakt de autonomie dan weer goed. Googles recentste tabletcomputer is misschien wel het doordachtste en verfrissendste toestel dat we hier in enige tijd in onze handen kregen.
Totdat we de tablet ook echt willen gebruiken.
Team Android faalt
De Pixel C is een Google-product en draait bijgevolg een stockversie van Android 6. Die ziet er uiteraard clean uit, sinds Google het Material-design uitvond is Android iedere keer mooier geworden. De Pixel C is echter gemaakt om op te werken, dat verraden de pk’s, de schermratio, de autonomie en het toetsenbord. Hardware is echter maar zo krachtig als de software toestaat, en hier slaat Google de bal volledig mis.
Android is een uitstekend mobiel OS, misschien wel het beste op de markt, maar op een tablet liet het altijd al wat te wensen over. Hoewel Google claimt dat z’n apps universeel zijn, worden ze in de praktijk gewoon uitgetrokken op een tablet in landschapmodus en bieden ze geen extra functionaliteit. Tablet-apps op iOS zijn in contrast veel beter, terwijl Microsoft-apps gewoon volwaardige software zijn.
Willen maar niet kunnen
Werken met de Pixel C is constant beseffen wat er mogelijk is, omdat het zo flagrant niet gedaan wordt. Het scherm met al z’n pixels is uitermate geschikt voor multitasking met twee applicaties naast elkaar, maar dat ondersteunt Android (nog) niet. De schermratio is dwaas voor een multimediatablet: dan is 16:9 de betere keuze. Toch zijn zelfs Google-apps zoals Docs en Drive niet geoptimaliseerd om van al die schermruimte gebruik te maken. De enige tabletgeoriënteerde toevoeging van Google komt in de vorm van de positie van de onderste drie knoppen. Twee staan helemaal links, één helemaal rechts, zodat je eenvoudig met je duimen kan navigeren.
Wel degelijk de moeite
Toch is de tablet in onze ogen een interessante keuze voor onder andere studenten of werkmensen allerhande die al eens onderweg zijn en graag wat werk willen verzetten. Het Pixel C-concept wordt gered door de uitmuntende Office-applicaties van Microsoft. We gebruikten het toestel met veel plezier om teksten te schrijven, testresultaten in Excel te verwerken, mails te sturen en andere ‘banale’ computertaken uit te voeren waar menig werknemer mee te maken krijgt. Het toetsenbord typt tijdens het werken erg comfortabel en biedt meer feedback dan sommige dunne premium laptops. Moet het iets geavanceerder zijn, dan heb je natuurlijk ook toegang tot bijvoorbeeld Citrix.
[related_article id=”174253″]Herken je jezelf in bovenstaande workflow, en zoek je een goede Androidtablet met comfortabele randapparatuur waarmee je Office-taken kan uitvoeren, dan denken we dat de Pixel C met voorsprong de beste keuze is. Wil je meer doen, dan lonkt de Surface van Microsoft of één van de steeds talrijker wordende klonen. Zoek je vooral een goede tablet en laat typen je koud, dan geniet een goedkopere Androidvariant of een inzending van Apple misschien wel de voorkeur. Veel hang zoals vaak af van wat jij met je toestel wil doen.
Sportwagen
Het is moeilijk om een sluitend oordeel te vellen over de Pixel C. Langs de ene kant willen we het toestel subliem vinden, langs de andere kant is Google gewoonweg vergeten z’n eigen software aan te passen aan z’n hardware. Het resultaat is een goed toestel dat mits enkele updates hopelijk een uitstekend toestel wordt in de toekomst. Voorlopig voelt één van ’s werelds beste Androidtablets echter aan als een dure sportwagen, onbegrijpelijk gelimiteerd op 120 km/u. Dat is technisch gezien genoeg, je raakt er wel mee rond, maar gezien het geld dat je uitgeeft had het wel wat meer mogen zijn.
De Pixel C zoals hierboven getest is te koop via de Play Store voor 768 euro. Google zet de Pixel C op dezelfde ietwat bedrieglijke manier in de markt als Microsoft met de Surface. Alle beelden die je ziet zijn in combinatie met het toetsenbord, maar de geadverteerde prijs van 599 euro voor de 64 GB-versie is exclusief toetsenbord. Het accessoire zelf, dat wat ons betreft een integraal deel van de Pixel C is, kost nog eens 169 euro. Voor de 32 GB-variant van de tablet betaal je 499 euro, eveneens zonder toetsenbord.
Een review van de Pixel C laat zich noodgedwongen in twee delen splitsen. We hebben het eerst over de hardware, dan over de software. De pientere lezer voelt de bui al hangen en kan vermoedelijk raden waar de problemen met de tablet zich voordoen, maar we beginnen met het goede nieuws.
Perfect kind
Het kind van een tablet en een lichte laptop lijkt als twee druppels water op de Pixel C. Velen probeerden hardware te maken die het midden houdt tussen de twee types toestel, velen faalden. Meestal leunt het eindresultaat te dicht bij een tablet aan, zoals bijvoorbeeld bij de iPad Pro, Samsungs Tab 12 Pro of duizend en één andere toetsenbord-tablet-combinaties. Het eindresultaat voelt net zo aan: als een tablet met een toetsenbord bij, en dus niet als één geheel.
Ook de uitstekende Surface van Microsoft is in datzelfde bedje ziek: de combinatie van typecover en tablet werkt, dat staat buiten kijf, maar in tabletmodus hangt het toetsenbord maar wat te flapperen, tenzij je het los neemt en weglegt, of achteruit klapt, waarna de achterkant een oncomfortabele toetsenbord-textuur krijgt. Ook de Surface heeft nood een aan stand in de tablet zelf, omdat de cover er maar losjes aan hangt.
Magneten overal
Hoe kan het dan beter? Dat wisten we ook niet, totdat Google kwam aandraven met de Pixel C-tablet. Dat toestel is wat vormgeving betreft een volwaardige tablet of een handige laptop, al naargelang de configuratie. De sleutel: magneten.
De Pixel C is onderaan gemagnetiseerd, zowel langs de achterzijde als langs de schermkant. Het toetsenbord op zijn beurt heeft een magnetisch scharnier. Klik je dat vast aan de achterzijde van de tablet, dan krijg je een geheel dat net zo rigide is als een echte laptop. Het scherm blijft dus in positie staan en je kan het kantelen zonder dat het magnetisch contact gebroken wordt. Het is met andere woorden erg eenvoudig om zelfs in een oncomfortabele positie de Pixel C op je schoot te nemen en te typen.
Geen kantelpunt
Het zwaartepunt van de contraptie is eveneens uitstekend gekozen. Je kan het scherm, bevestigd aan het toetsenbord, vrijwel tot 180 graden open klappen, en het geheel zal niet omkieperen. De meeste als hybride ontworpen toestellen doen lang niet zo goed.
Gebruik je de tablet niet, dan klikt het toetsenbord met de toetsen naar binnen op het scherm. Zo is dat scherm afgedekt en kan je de Pixel C veilig vervoeren. De sluiting is wederom erg stevig en kwam tijdens onze test nooit los, ook al legde het toestel meer dan voldoende kilometers af van persevent naar persevent.
Opbergplaats achteraan
Tot slot blijkt de tablet ook bovenaan nog een magneetstrook te bezitten. Daarmee klik je het toetsenbord vast aan de achterzijde. Het resultaat is weliswaar een dikke tablet, maar één die nog steeds goed in de hand ligt. De toetsen zitten immers naar binnen, zodat de onderkant van het toetsenbord aan de achterzijde zit. Die onderkant is uit hetzelfde metaal als de tablet zelf vervaardigd, en voelt dus even comfortabel aan. Alle verschillende mogelijkheden zorgen er voor dat er ten allen tijde een goede en intuïtieve plaats voor het toetsenbord-accessoire is. Uiteraard kan je het wegsteken wanneer je het niet nodig hebt, maar dat moet niet.
De tablet zelf heeft een aluminium achterkant met een 8 MP-camera verstopt in het hoekje, en een dun lijntje bovenaan dat licht geeft in de Google-kleuren. Mooi, en ongetwijfeld een steek naar Apples lichtgevende fruit, maar ook nuttig. Door eender waar op de achterzijde van de tablet te dubbeltikken krijg je via de lichtstreep een visuele indicatie van de staat van de batterij.
Draadloos laden
Tot slot koos Google voor een briljante oplaadmethode. Het toetsenbord verbindt onmiddellijk met de tablet zonder dat je in de instellingen moet komen. Klap je het toestel toe (met het toetsenbord als schermcover), dan wordt het accessoire draadloos opgeladen vanaf de tablet. Je hoeft het ding dus nooit afzonderlijk in het stopcontact te steken.
Dat stopcontact heb je sowieso nauwelijks nodig. De autonomie van de Pixel C is fenomenaal. We haalden probleemloos een hele werkdag, met overschot. Al naargelang de intensiteit van je gebruik kan je gerust op 10 a 12 uur autonomie rekenen.
Te krachtig voor een tablet
Die batterijduur is verrassend, aangezien Google niet bepaald bespaarde op de schermkwaliteit, noch de prestaties. De schermratio van het tabletdisplay is ongeveer dezelfde als die van een A4-blad, wat handig werkt. 2.560 x 1.800 pixels zorgen voor een haarscherpe weergave. Het LCD-scherm is werkelijk goed, maar het is geen amoled. Onder andere Samsungs beste tabletschermen genieten in vergelijking nog steeds onze voorkeur.
Onder dat scherm schuilt de Tegra X1-chip van Nvidia met bijhorende Maxwell GPU. Doet dat geen belletje rinkelen, dan zet de mening van Nvidia CEO Jen-Hsun bij de aankondiging van de chip begin 2015 de prestaties in een mooi perspectief. Hsun vindt de X1 zo krachtig dat het potentieel ervan verloren gaat in mobiele toestellen. De chip, die evenveel pk’s meedraagt als ’s werelds snelste supercomputer in het jaar 2000, is dan ook bedoeld om meerdere schermen tegelijk aan te sturen in bijvoorbeeld een luxewagen.
Androidkoning
Dat de prestaties uitstekend zijn, zal dan ook niemand verwonderen. Op een dergelijk toestel heb je simpelweg niet meer nodig. Grafisch presteert de chip dubbel zo goed als de beste Android-concurrentie. Zelfs Samsungs uitstekende Exynos 7420-chip komt niet in de buurt. De cpu-score is eveneens de beste die we ooit neerpenden voor een Androidtoestel, al is het verschil hier iets minder waanzinnig.
Toch verdienen de prestaties enig perspectief: het gaat hier wel degelijk nog steeds om een mobiele chipset. Een ongezien efficiënte en krachtige, maar tegen een moderne Intel Core-processor kan ook deze Tegra X1 niets beginnen.
Muggenziften
Het grootste minpunt aan het ganse ontwerp is in onze ogen het gebrek aan aansluitingen. Alles aan de Pixel C gekoppeld aan het toetsenbord schreeuwt ‘laptop’, totdat je even snel een usb-stick wil aansluiten. In het toetsenbord is daar geen plaats voor, dat is te dun. De tablet zelf is wel dik genoeg, en we hadden erg blij geweest met één standaard usb-poort. Je krijgt echter één usb type c-aansluiting waarmee je ook moet laden, en dat is het. Geen ramp gezien het tablet-DNA van de Pixel C, wel een gemiste kans.
Op de hardware van de Pixel C kunnen we echt nauwelijks iets aanmerken. Er bestaan lichtere tablets, maar dat maakt de autonomie dan weer goed. Googles recentste tabletcomputer is misschien wel het doordachtste en verfrissendste toestel dat we hier in enige tijd in onze handen kregen.
Totdat we de tablet ook echt willen gebruiken.
Team Android faalt
De Pixel C is een Google-product en draait bijgevolg een stockversie van Android 6. Die ziet er uiteraard clean uit, sinds Google het Material-design uitvond is Android iedere keer mooier geworden. De Pixel C is echter gemaakt om op te werken, dat verraden de pk’s, de schermratio, de autonomie en het toetsenbord. Hardware is echter maar zo krachtig als de software toestaat, en hier slaat Google de bal volledig mis.
Android is een uitstekend mobiel OS, misschien wel het beste op de markt, maar op een tablet liet het altijd al wat te wensen over. Hoewel Google claimt dat z’n apps universeel zijn, worden ze in de praktijk gewoon uitgetrokken op een tablet in landschapmodus en bieden ze geen extra functionaliteit. Tablet-apps op iOS zijn in contrast veel beter, terwijl Microsoft-apps gewoon volwaardige software zijn.
Willen maar niet kunnen
Werken met de Pixel C is constant beseffen wat er mogelijk is, omdat het zo flagrant niet gedaan wordt. Het scherm met al z’n pixels is uitermate geschikt voor multitasking met twee applicaties naast elkaar, maar dat ondersteunt Android (nog) niet. De schermratio is dwaas voor een multimediatablet: dan is 16:9 de betere keuze. Toch zijn zelfs Google-apps zoals Docs en Drive niet geoptimaliseerd om van al die schermruimte gebruik te maken. De enige tabletgeoriënteerde toevoeging van Google komt in de vorm van de positie van de onderste drie knoppen. Twee staan helemaal links, één helemaal rechts, zodat je eenvoudig met je duimen kan navigeren.
Wel degelijk de moeite
Toch is de tablet in onze ogen een interessante keuze voor onder andere studenten of werkmensen allerhande die al eens onderweg zijn en graag wat werk willen verzetten. Het Pixel C-concept wordt gered door de uitmuntende Office-applicaties van Microsoft. We gebruikten het toestel met veel plezier om teksten te schrijven, testresultaten in Excel te verwerken, mails te sturen en andere ‘banale’ computertaken uit te voeren waar menig werknemer mee te maken krijgt. Het toetsenbord typt tijdens het werken erg comfortabel en biedt meer feedback dan sommige dunne premium laptops. Moet het iets geavanceerder zijn, dan heb je natuurlijk ook toegang tot bijvoorbeeld Citrix.
[related_article id=”174253″]Herken je jezelf in bovenstaande workflow, en zoek je een goede Androidtablet met comfortabele randapparatuur waarmee je Office-taken kan uitvoeren, dan denken we dat de Pixel C met voorsprong de beste keuze is. Wil je meer doen, dan lonkt de Surface van Microsoft of één van de steeds talrijker wordende klonen. Zoek je vooral een goede tablet en laat typen je koud, dan geniet een goedkopere Androidvariant of een inzending van Apple misschien wel de voorkeur. Veel hang zoals vaak af van wat jij met je toestel wil doen.
Sportwagen
Het is moeilijk om een sluitend oordeel te vellen over de Pixel C. Langs de ene kant willen we het toestel subliem vinden, langs de andere kant is Google gewoonweg vergeten z’n eigen software aan te passen aan z’n hardware. Het resultaat is een goed toestel dat mits enkele updates hopelijk een uitstekend toestel wordt in de toekomst. Voorlopig voelt één van ’s werelds beste Androidtablets echter aan als een dure sportwagen, onbegrijpelijk gelimiteerd op 120 km/u. Dat is technisch gezien genoeg, je raakt er wel mee rond, maar gezien het geld dat je uitgeeft had het wel wat meer mogen zijn.
De Pixel C zoals hierboven getest is te koop via de Play Store voor 768 euro. Google zet de Pixel C op dezelfde ietwat bedrieglijke manier in de markt als Microsoft met de Surface. Alle beelden die je ziet zijn in combinatie met het toetsenbord, maar de geadverteerde prijs van 599 euro voor de 64 GB-versie is exclusief toetsenbord. Het accessoire zelf, dat wat ons betreft een integraal deel van de Pixel C is, kost nog eens 169 euro. Voor de 32 GB-variant van de tablet betaal je 499 euro, eveneens zonder toetsenbord.
