Van Android naar iPhone 6: horror of openbaring?
Er is volgens mij geen geldig excuus om een champagnegoude smartphone te kopen. Dat gezegd zijnde is de iPhone 6 een fijn toestel om in de hand te hebben, al vind ik de smartphone beslist lelijker dan vorige incarnaties. 
Als fervent Androidgebruiker heb ik een beperkte hands-on ervaring als het op iPhones aankomt. Dat ik ze, wanneer het op specificaties aankomt, een stuk te duur vind is geen geheim. Die mening ventileerde ik enkele maanden geleden en dat werd me niet in dank afgenomen.
“Dat ik me niet moet blindstaren op specificaties”, las ik tussen de ongefilterde haat en frustratie in de commentaren door. Ik bespeurde een grond van waarheid. Misschien was ik wel iets te snel met het afschilderen van iPhone-kopers als zotten. Er is slechts één manier om de waarheid te achterhalen, en daarom loop ik sinds iets meer dan twee weken rond met een glinsterende iPhone 6.
Een eerste kennismaking
iOS is, toegegeven, relatief onbekend terrein. Ik benader het toestel dan ook als een leek die zich heeft laten overtuigen om de overstap naar de iPhone te maken met beloftes van perfect op de hardware afgestelde software en intuïtiviteit die Android ver zou overtreffen.
[related_article id=”158256″]
Als een bange zwemmer plande ik de wateren te testen met mijn grote teen: ik zou de iPhone naar mijn wensen instellen en dan pas volledig verhuizen met mijn simkaart. Of niet. De iPhone opstarten voor de eerste keer en helemaal instellen gaat blijkbaar niet zonder sim.
Op zich geen probleem, wie reviewen van smartphones niet in z’n jobomschrijving heeft staan zal hier geen beperking in zien. Wat niet goed te praten valt is het toetsenbord. Zowat de eerste actie die ik ondernam met de telefoon is verbinden met het bedrijfsnetwerk. Dat wachtwoord heeft, zoals de meeste wachtwoorden, hoofd- en kleine letters. Raad maar eens de welke je aan het typen bent. De shift-toets verandert van kleur, maar het uiterlijk van het toetsenbord zit bevroren in hoofdlettermodus. Geen bug, zo blijkt, maar een designkeuze die al even meedraait. Onbegrijpelijk vind ik. Ik wil open minded zijn wat de iOS-filosofie betreft, maar een toetsenbord waarop ik kan zien of ik grote of kleine letters typ, lijkt me toch niet te veel gevraagd. Gelukkig maakte SwiftKey net zijn intrede op de iPhone.
Chaos
Het aanmaken van een account en inloggen op een iPhone is verder een stuk chaotischer en uitgebreider dan het equivalent op een Windows Phone of Androidtelefoon. Terms & Conditions leer ik snel te negeren. Eens ingelogd en iCloud en iDrive aangemaakt, is het tijd om me opnieuw in te loggen in de App Store. Dat de store en de telefoon niet aan eenzelfde account gelinkt worden vind ik een vreemde keuze, maar vanuit veiligheidsoverwegingen kan ik het nut er wel van inzien. Het initieel inloggen na het opstarten is een beetje vervelend, maar de vingerafdruksensor maakt het proces de volgende keren helemaal pijnloos.
Van de sensor ben ik erg onder de indruk. De iPhone is voor mij het eerste toestel waarin de functie niet als gimmick wordt gebruikt. De plaatsing op de homeknop is uitstekend en de sensor werkt snel en juist. Ik ga de scanner missen.
Cultuurschok
iOS is een nieuw ecosysteem, maar voor eventuele Androidgebruikers die de overstap willen maken ging ik na in welke mate je van Google-functionaliteit kan genieten op de iPhone. Een aangename verrassing: op Keep na is elke Google-app aanwezig op iOS. En ze werken allemaal perfect, zodra je ingelogd bent. Daar knelt het schoentje: iOS ondersteunt Googles tweestapsverificatie niet. De oplossing hiervoor is online een applicatiespecifiek wachtwoord genereren voor je Google-account, maar dat staat nergens vermeld. Als je het weet, verloopt het inlogproces erg vlot en synchroniseren al je contacten naadloos naar de iPhone. Dat de iPhone bij het inloggen een generische foutmelding geeft en geen gewag maakt van het echte probleem (de tweestapsverificatie) is een gemiste kans en ook bij Google is het even zoeken naar een oplossing. Jammer, aangezien ik niet de enige iPhonebezitter ter wereld kan zijn met een Gmail-adres.
Winkelen
De App Store is een ramp. Niet in vergelijking met de versie van Windows Phone, die de naam appstore nauwelijks waardig is, maar in vergelijking met de Play Store. Op het telefoonscherm komt de winkel totaal niet tot z’n recht en er door navigeren is een rommeltje. Toegegeven, wanneer je doelgericht naar een app zoekt en de naam weet, vind je die onmiddellijk. Maar zoek eens op ‘best calendar app’ of eender welke andere omschrijving en je merkt snel het verschil.
De Play Store geeft tientallen resultaten van populaire en goed onthaalde agenda-apps. De App Store stelt respectievelijk voor: een alternatief voor Facebook, nieuwe lockscreens en achtergronden, twee louche bundelingen van gratis appz met een Z en een agenda voor het bijhouden van mijn regels. Die laatste is technisch gezien inderdaad een agenda. Verder scrollen geeft een mix van totaal willekeurige apps en nog enkele vruchtbaarheidsgerelateerde toestanden. Nul nuttige resultaten voor wie meer testosteron dan oestrogeen heeft.
Zoeken door categorieën is al even rommelig. Als het aantal omschrijvingen het aantal apps evenaart, biedt de bladerfunctie niet bepaald een meerwaarde. Waar de featured apps op gebaseerd zijn heb ik het raden naar, maar dat het mijn interesses zijn kan ik alvast uitsluiten. Bovendien vond ik geen enkele app op iOS waarvoor geen even goed alternatief bestond op Android. Vroeger was het aanbod bij Apple misschien superieur, maar vandaag is de Play Store de place to be. Tenzij je echt gaat rondsnuffelen op iOS-websites op zoek naar de beste app, maar dat is niets meer dan een doekje voor het bloeden. De Store stelt me erg teleur, niet in het minst omdat mijn verwachtingen zo naar boven werden gehaald door Apple-fanaten.
Hardware
Het scherm van de iPhone is inderdaad erg mooi. De kleuren zijn helder en waarheidsgetrouw en de kijkhoek is min of meer perfect. Dat is de respons die ik meestal krijg wanneer ik een opmerking maak over de beperkte resolutie van het iPhonescherm en de opmerking is volledig terecht. Helaas blijft 1334 x 750 pixels een bedroevenswaardige hoeveelheid, zeker op een 4,7 inch-scherm. 326 ppi is niet genoeg voor een superpremiumtelefoon die duurder is dan de vlaggenschepen van andere merken. En ja, je ziet het verschil. Minder pixels betekent minder scherpe tekst en dat zal iedereen die ervaring heeft met een Full HD-telefoon opvallen.
De fotocamera is dan weer wel zo goed als de geruchten ons doen geloven. Wie zich blindstaart op megapixels is hier verkeerd. Zeker in omstandigheden met weinig licht blinkt de 8 megapixelcamera uit in snelheid en kwaliteit. Dat de camera-app intuïtief is valt niet te betwisten, al zijn de camera-apps van veel andere smartphones dat ook. Na de vingerafdruksensor vind ik de camera een tweede punt waarop de iPhone helemaal aan de top staat.
Het interne geheugen van mijn testtoestel bedroeg 128 GB. Dat is uiteraard meer dan genoeg en dat mag wel voor 899 euro. Het nut van de meerprijs voor intern geheugen zie ik niet in. Ik ben microSD-kaartjes gewoon en die zijn niet enkel goedkoper, ze zijn ook verwisselbaar en compatibel met andere toestellen wat het overzetten van data een peulenschil maakt.
iTunes
Niet zo met de iPhone. Het grootste deel van de communicatie tussen iPhone en computer gebeurt via iTunes. Wat het voordeel daarvan is begrijp ik niet, maar de verbinding werkt goed. iTunes is een gebruiksvriendelijk programma dat ook op Windows uitstekende ondersteuning krijgt. Mapjes met inhoud verslepen naar een extern geheugen werkt echter ook goed en daarvoor is geen extra software nodig. Ik neem aan dat het gebruik van iTunes een kwestie van gewoonte is. Ikzelf ben er geen fan van, en verkies het open systeem van Windows Phone en Android.
En dan heb je nog niet geprobeerd om foto’s over te zetten. Dat gaat plots niet via iTunes maar via iPhoto, wat ik niet wil. Eén verplicht stuk software per telefoon volstaat. De beste oplossing: een clouddienst als Dropbox gebruiken om je foto’s over te zetten, al dan niet met automatische synchronisatie. Maar probeer geen foto naar Dropbox te sturen via de Photos-app. Apps praten immers nauwelijks met elkaar. Delen gaat naar een select aantal ondersteunde applicaties in tegenstelling tot zowat alle apps, zoals bij Android het geval is.
Apps en veiligheid
De inter-app communicatie van de iPhone is erbarmelijk. Apps draaien wel erg vlot en laden snel (al duurt het soms even alvorens een ‘geladen’ app ook effectief reageert) maar ze staan erg op zich. Dat zorgt er voor dat je minder kan doen met een Apple-smartphone dan met een toestel van de concurrentie.
Natuurlijk zijn er ook voordelen aan de manier waarop iOS met apps omgaat. Zo is het systeem van toestemmingen een miljoen keer beter dan de aanpak van Android. Op iOS moet ik voor iedere app een afzonderlijke toestemming geven per functie die wordt aangesproken. Dat maakt gebruikers attent op de vrijheid die ze een app geven. De lijst met permissies die Android je voorschotelt bij het downloaden van een applicatie klikt het merendeel van de gebruikers zonder lezen weg. Bovendien gaat het in de Play Store om een totaalpakket terwijl Apple je toelaat verschillende toestemmingen voor een app individueel te tweaken.
De eenheid in de lay-out van applicaties is bovendien een plezier voor het oog. De lijst met icoontjes van identieke grootte oogt eens stuk frisser dan de kleurboek van Android. Met gelijkaardige designrichtlijnen als op iOS, zou Googles mobiele besturingssysteem er heel wat beter uitzien.
Homescreen
Ik mis de bureaubladen van mijn Androidtelefoon. Mooi zijn ze meestal niet. De iPhone ziet er veel strakker uit en voor sommigen kan dat een doorslaggevende factor zijn. Als ik een flink deel van mijn maandloon aan een stuk elektronica geef, wil ik er echter niet alleen naar kijken, ik wil het ook gebruiken. De homescreens en bijhorende widgets mogen dan een kakafonie van kleuren en stijlen vormen, ze zorgen er voor dat je met een minimum aan aanrakingen een ton aan informatie te zien krijgt. Bovendien kan je veelgebruikte functies makkelijk naar voren schuiven.
De iPhone pretendeert ook widgets te hebben, maar die zijn niet vergelijkbaar met de Android-exemplaren. De sneltoetsen in het bovenste notificatiecentrum zijn toegegeven een mooie knieval en ze maken de iPhone handiger in gebruik dan zonder, maar op het gebied van functionaliteit en gebruiksgemak hinken ze nog steeds achterop. Twee keer klikken tegenover één keer klikken. Je gaat er niet van dood maar het is minder efficiënt.
Omslachtig
Zo ervaar ik iOS over het algemeen. In wezen zijn er geen grote verschillen tussen wat er mogelijk is met Android en wat er mogelijk is met iOS, maar op de iPhone moet je altijd die keer extra klikken om hetzelfde gedaan te krijgen. Het gebrek aan een terugknop maakte die situatie enkel erger, totdat ik ontdekte dat ik naar het vorige scherm kan door van de linkerkant van het scherm naar binnen te swipen. Dat is een elegante oplossing die even goed werkt als een terug knop.
Batterij
De zo bestoefte optimalisatie van het OS in functie van de hardware valt vooral op wanneer je naar het uithoudingsvermogen van de batterij kijkt. De iPhone 6 heeft een babybatterijtje van 1810 mAh terwijl Androidkleppers het met bijna het dubbele doen. Zolang je niet te zot doet gaat die batterij echter heel lang mee. Surfen, sms’en en gewoon rondspelen met het toestel belast de batterij nauwelijks. De kleinere pixelhoeveelheid speelt hier ongetwijfeld een rol, maar het blijft een knappe prestatie.
Zolang je geen gps opzet. Wanneer ik de iPhone even als gps gebruikt zie ik de batterijcapaciteit als sneeuw voor de zon verdwijnen. Veel sneller dan ik ooit bij eender welk ander toestel gezien heb. In minder dan een uur tijd kan meer dan 50 procent van de lading zo wegbranden. Ik ben intussen gewoon om smartphones ook als gps te gebruiken en met de iPhone is zoiets slechts heel beperkt mogelijk.
Goed, maar goed genoeg?
De iPhone 6 is een goed toestel, daarvan ben ik overtuigd. De gsm werkt uitstekend, maar naar mijn gevoel niet beter dan dat. Ik blijf van mening dat dat niet goed genoeg is. Een heel goede telefoon koop je vandaag voor ongeveer 400 euro. Betaal je meer dan 600 euro, dan wil je een nagenoeg perfect toestel dat net iets meer biedt. Een vergelijking met andere vlaggenschepen kan de iPhone volgens mij niet doorstaan. En nee, de iPhone is geen toestel dat apart op een voetstuk gaat. Het is een smartphone die de vergelijking met andere smartphones moet doorstaan.
Tegen Windows Phone heeft iOS wel een streepje voor, maar daar staat dan weer tegenover dat die toestellen een stuk minder kosten dan het gemiddeld vlaggenschip. Na een kleine drie weken voelde ik me verstikt door de iPhone. Het gevoel dat ik enkel mocht doen wat Apple als waardig voor hun product heeft bestempeld werd met de dag groter.
De camera behoort tot de beste in smartphoneland, de vingerafdruksensor is de beste, maar verder ontdekte ik niets dat een andere telefoon van 350 a 400 euro niet ook kan. Dergelijke toestellen zijn ook snel en mooi afgewerkt, hun batterijen gaan minstens even lang mee en, zeker bij Android, is de functionaliteit een stuk uitgebreider.
Leugens en overdrijvingen
Dat iOS beter of gemakkelijker is dan Android zijn blaasjes. Ik moest me net zo goed even inwerken in het nieuwe besturingssysteem en ik kan je verzekeren dat niet alles op de meest logische plaats zit. Het gaat om een kwestie van gewoonte, maar Android en iOS zijn volgens mij evenwaardig op het vlak van gebruiksgemak.
iOS is niet het perfecte mobiele besturingssysteem. Android heeft z’n kuren maar de Berichten-app op mijn iPhone liep even goed zes keer vast over een periode van minder dan drie weken. En Safari op iOS is dubbel zo traag als Chrome op Android, iedere keer, bij iedere website. iOS is inderdaad mooier en dat spreekt in het voordeel van het besturingssysteem, maar er zijn genoeg slordigheden te vinden, en voor wie dat beetje extra functionaliteit van z’n telefoon verwacht is de iPhone gewoon niet goed genoeg.
En dus…
Wie een iPhone koopt, schaft zich een telefoon aan. Wie een Windows Phone koopt, doet dat ook. Koop je echter een Androidtoestel, dan heb je vandaag een zakcomputer in handen. Er is erg veel dat de iPhone niet kan en dat andere vlaggenschepen wel kunnen. Zo heb ik het nog niet over NFC gehad. Een functie waarvan iPhonegebruikers volhouden dat ze nergens voor dient, terwijl ik ze wel degelijk iedere dag gebruik. Of bluetoothconnectiviteit tussen verschillende telefoons. Apple doet z"n best om barrières op te werpen rond z’n eigen toestel.
Ik verneem uit goede bron dat als je een iPhone koopt als onderdeel van een Apple-ecosysteem, het wel een meerwaarde biedt, maar als op zichzelf staand toestel naast andere op zichzelf staande toestellen is het gebrek aan compabiliteit vervelend.
Moet je dus zot zijn om te betalen voor een iPhone? Nog steeds een beetje. De camera is wel degelijk een geweldig pluspunt dat een meerprijs waard is, al dekt die de kloof tussen verantwoorde prijs en Apple-vraagprijs mijns insziens nog niet. Goed dus, maar bijlange niet uitzonderlijk en bijgevolg crimineel duur.
Er is volgens mij geen geldig excuus om een champagnegoude smartphone te kopen. Dat gezegd zijnde is de iPhone 6 een fijn toestel om in de hand te hebben, al vind ik de smartphone beslist lelijker dan vorige incarnaties. Als fervent Androidgebruiker heb ik een beperkte hands-on ervaring als het op iPhones aankomt. Dat ik ze, wanneer het op specificaties aankomt, een stuk te duur vind is geen geheim. Die mening ventileerde ik enkele maanden geleden en dat werd me niet in dank afgenomen.
“Dat ik me niet moet blindstaren op specificaties”, las ik tussen de ongefilterde haat en frustratie in de commentaren door. Ik bespeurde een grond van waarheid. Misschien was ik wel iets te snel met het afschilderen van iPhone-kopers als zotten. Er is slechts één manier om de waarheid te achterhalen, en daarom loop ik sinds iets meer dan twee weken rond met een glinsterende iPhone 6.
Een eerste kennismaking
iOS is, toegegeven, relatief onbekend terrein. Ik benader het toestel dan ook als een leek die zich heeft laten overtuigen om de overstap naar de iPhone te maken met beloftes van perfect op de hardware afgestelde software en intuïtiviteit die Android ver zou overtreffen.
[related_article id=”158256″]
Als een bange zwemmer plande ik de wateren te testen met mijn grote teen: ik zou de iPhone naar mijn wensen instellen en dan pas volledig verhuizen met mijn simkaart. Of niet. De iPhone opstarten voor de eerste keer en helemaal instellen gaat blijkbaar niet zonder sim.
Op zich geen probleem, wie reviewen van smartphones niet in z’n jobomschrijving heeft staan zal hier geen beperking in zien. Wat niet goed te praten valt is het toetsenbord. Zowat de eerste actie die ik ondernam met de telefoon is verbinden met het bedrijfsnetwerk. Dat wachtwoord heeft, zoals de meeste wachtwoorden, hoofd- en kleine letters. Raad maar eens de welke je aan het typen bent. De shift-toets verandert van kleur, maar het uiterlijk van het toetsenbord zit bevroren in hoofdlettermodus. Geen bug, zo blijkt, maar een designkeuze die al even meedraait. Onbegrijpelijk vind ik. Ik wil open minded zijn wat de iOS-filosofie betreft, maar een toetsenbord waarop ik kan zien of ik grote of kleine letters typ, lijkt me toch niet te veel gevraagd. Gelukkig maakte SwiftKey net zijn intrede op de iPhone.
Chaos
Het aanmaken van een account en inloggen op een iPhone is verder een stuk chaotischer en uitgebreider dan het equivalent op een Windows Phone of Androidtelefoon. Terms & Conditions leer ik snel te negeren. Eens ingelogd en iCloud en iDrive aangemaakt, is het tijd om me opnieuw in te loggen in de App Store. Dat de store en de telefoon niet aan eenzelfde account gelinkt worden vind ik een vreemde keuze, maar vanuit veiligheidsoverwegingen kan ik het nut er wel van inzien. Het initieel inloggen na het opstarten is een beetje vervelend, maar de vingerafdruksensor maakt het proces de volgende keren helemaal pijnloos.
Van de sensor ben ik erg onder de indruk. De iPhone is voor mij het eerste toestel waarin de functie niet als gimmick wordt gebruikt. De plaatsing op de homeknop is uitstekend en de sensor werkt snel en juist. Ik ga de scanner missen.
Cultuurschok
iOS is een nieuw ecosysteem, maar voor eventuele Androidgebruikers die de overstap willen maken ging ik na in welke mate je van Google-functionaliteit kan genieten op de iPhone. Een aangename verrassing: op Keep na is elke Google-app aanwezig op iOS. En ze werken allemaal perfect, zodra je ingelogd bent. Daar knelt het schoentje: iOS ondersteunt Googles tweestapsverificatie niet. De oplossing hiervoor is online een applicatiespecifiek wachtwoord genereren voor je Google-account, maar dat staat nergens vermeld. Als je het weet, verloopt het inlogproces erg vlot en synchroniseren al je contacten naadloos naar de iPhone. Dat de iPhone bij het inloggen een generische foutmelding geeft en geen gewag maakt van het echte probleem (de tweestapsverificatie) is een gemiste kans en ook bij Google is het even zoeken naar een oplossing. Jammer, aangezien ik niet de enige iPhonebezitter ter wereld kan zijn met een Gmail-adres.
Winkelen
De App Store is een ramp. Niet in vergelijking met de versie van Windows Phone, die de naam appstore nauwelijks waardig is, maar in vergelijking met de Play Store. Op het telefoonscherm komt de winkel totaal niet tot z’n recht en er door navigeren is een rommeltje. Toegegeven, wanneer je doelgericht naar een app zoekt en de naam weet, vind je die onmiddellijk. Maar zoek eens op ‘best calendar app’ of eender welke andere omschrijving en je merkt snel het verschil.
De Play Store geeft tientallen resultaten van populaire en goed onthaalde agenda-apps. De App Store stelt respectievelijk voor: een alternatief voor Facebook, nieuwe lockscreens en achtergronden, twee louche bundelingen van gratis appz met een Z en een agenda voor het bijhouden van mijn regels. Die laatste is technisch gezien inderdaad een agenda. Verder scrollen geeft een mix van totaal willekeurige apps en nog enkele vruchtbaarheidsgerelateerde toestanden. Nul nuttige resultaten voor wie meer testosteron dan oestrogeen heeft.
Zoeken door categorieën is al even rommelig. Als het aantal omschrijvingen het aantal apps evenaart, biedt de bladerfunctie niet bepaald een meerwaarde. Waar de featured apps op gebaseerd zijn heb ik het raden naar, maar dat het mijn interesses zijn kan ik alvast uitsluiten. Bovendien vond ik geen enkele app op iOS waarvoor geen even goed alternatief bestond op Android. Vroeger was het aanbod bij Apple misschien superieur, maar vandaag is de Play Store de place to be. Tenzij je echt gaat rondsnuffelen op iOS-websites op zoek naar de beste app, maar dat is niets meer dan een doekje voor het bloeden. De Store stelt me erg teleur, niet in het minst omdat mijn verwachtingen zo naar boven werden gehaald door Apple-fanaten.
Hardware
Het scherm van de iPhone is inderdaad erg mooi. De kleuren zijn helder en waarheidsgetrouw en de kijkhoek is min of meer perfect. Dat is de respons die ik meestal krijg wanneer ik een opmerking maak over de beperkte resolutie van het iPhonescherm en de opmerking is volledig terecht. Helaas blijft 1334 x 750 pixels een bedroevenswaardige hoeveelheid, zeker op een 4,7 inch-scherm. 326 ppi is niet genoeg voor een superpremiumtelefoon die duurder is dan de vlaggenschepen van andere merken. En ja, je ziet het verschil. Minder pixels betekent minder scherpe tekst en dat zal iedereen die ervaring heeft met een Full HD-telefoon opvallen.
De fotocamera is dan weer wel zo goed als de geruchten ons doen geloven. Wie zich blindstaart op megapixels is hier verkeerd. Zeker in omstandigheden met weinig licht blinkt de 8 megapixelcamera uit in snelheid en kwaliteit. Dat de camera-app intuïtief is valt niet te betwisten, al zijn de camera-apps van veel andere smartphones dat ook. Na de vingerafdruksensor vind ik de camera een tweede punt waarop de iPhone helemaal aan de top staat.
Het interne geheugen van mijn testtoestel bedroeg 128 GB. Dat is uiteraard meer dan genoeg en dat mag wel voor 899 euro. Het nut van de meerprijs voor intern geheugen zie ik niet in. Ik ben microSD-kaartjes gewoon en die zijn niet enkel goedkoper, ze zijn ook verwisselbaar en compatibel met andere toestellen wat het overzetten van data een peulenschil maakt.
iTunes
Niet zo met de iPhone. Het grootste deel van de communicatie tussen iPhone en computer gebeurt via iTunes. Wat het voordeel daarvan is begrijp ik niet, maar de verbinding werkt goed. iTunes is een gebruiksvriendelijk programma dat ook op Windows uitstekende ondersteuning krijgt. Mapjes met inhoud verslepen naar een extern geheugen werkt echter ook goed en daarvoor is geen extra software nodig. Ik neem aan dat het gebruik van iTunes een kwestie van gewoonte is. Ikzelf ben er geen fan van, en verkies het open systeem van Windows Phone en Android.
En dan heb je nog niet geprobeerd om foto’s over te zetten. Dat gaat plots niet via iTunes maar via iPhoto, wat ik niet wil. Eén verplicht stuk software per telefoon volstaat. De beste oplossing: een clouddienst als Dropbox gebruiken om je foto’s over te zetten, al dan niet met automatische synchronisatie. Maar probeer geen foto naar Dropbox te sturen via de Photos-app. Apps praten immers nauwelijks met elkaar. Delen gaat naar een select aantal ondersteunde applicaties in tegenstelling tot zowat alle apps, zoals bij Android het geval is.
Apps en veiligheid
De inter-app communicatie van de iPhone is erbarmelijk. Apps draaien wel erg vlot en laden snel (al duurt het soms even alvorens een ‘geladen’ app ook effectief reageert) maar ze staan erg op zich. Dat zorgt er voor dat je minder kan doen met een Apple-smartphone dan met een toestel van de concurrentie.
Natuurlijk zijn er ook voordelen aan de manier waarop iOS met apps omgaat. Zo is het systeem van toestemmingen een miljoen keer beter dan de aanpak van Android. Op iOS moet ik voor iedere app een afzonderlijke toestemming geven per functie die wordt aangesproken. Dat maakt gebruikers attent op de vrijheid die ze een app geven. De lijst met permissies die Android je voorschotelt bij het downloaden van een applicatie klikt het merendeel van de gebruikers zonder lezen weg. Bovendien gaat het in de Play Store om een totaalpakket terwijl Apple je toelaat verschillende toestemmingen voor een app individueel te tweaken.
De eenheid in de lay-out van applicaties is bovendien een plezier voor het oog. De lijst met icoontjes van identieke grootte oogt eens stuk frisser dan de kleurboek van Android. Met gelijkaardige designrichtlijnen als op iOS, zou Googles mobiele besturingssysteem er heel wat beter uitzien.
Homescreen
Ik mis de bureaubladen van mijn Androidtelefoon. Mooi zijn ze meestal niet. De iPhone ziet er veel strakker uit en voor sommigen kan dat een doorslaggevende factor zijn. Als ik een flink deel van mijn maandloon aan een stuk elektronica geef, wil ik er echter niet alleen naar kijken, ik wil het ook gebruiken. De homescreens en bijhorende widgets mogen dan een kakafonie van kleuren en stijlen vormen, ze zorgen er voor dat je met een minimum aan aanrakingen een ton aan informatie te zien krijgt. Bovendien kan je veelgebruikte functies makkelijk naar voren schuiven.
De iPhone pretendeert ook widgets te hebben, maar die zijn niet vergelijkbaar met de Android-exemplaren. De sneltoetsen in het bovenste notificatiecentrum zijn toegegeven een mooie knieval en ze maken de iPhone handiger in gebruik dan zonder, maar op het gebied van functionaliteit en gebruiksgemak hinken ze nog steeds achterop. Twee keer klikken tegenover één keer klikken. Je gaat er niet van dood maar het is minder efficiënt.
Omslachtig
Zo ervaar ik iOS over het algemeen. In wezen zijn er geen grote verschillen tussen wat er mogelijk is met Android en wat er mogelijk is met iOS, maar op de iPhone moet je altijd die keer extra klikken om hetzelfde gedaan te krijgen. Het gebrek aan een terugknop maakte die situatie enkel erger, totdat ik ontdekte dat ik naar het vorige scherm kan door van de linkerkant van het scherm naar binnen te swipen. Dat is een elegante oplossing die even goed werkt als een terug knop.
Batterij
De zo bestoefte optimalisatie van het OS in functie van de hardware valt vooral op wanneer je naar het uithoudingsvermogen van de batterij kijkt. De iPhone 6 heeft een babybatterijtje van 1810 mAh terwijl Androidkleppers het met bijna het dubbele doen. Zolang je niet te zot doet gaat die batterij echter heel lang mee. Surfen, sms’en en gewoon rondspelen met het toestel belast de batterij nauwelijks. De kleinere pixelhoeveelheid speelt hier ongetwijfeld een rol, maar het blijft een knappe prestatie.
Zolang je geen gps opzet. Wanneer ik de iPhone even als gps gebruikt zie ik de batterijcapaciteit als sneeuw voor de zon verdwijnen. Veel sneller dan ik ooit bij eender welk ander toestel gezien heb. In minder dan een uur tijd kan meer dan 50 procent van de lading zo wegbranden. Ik ben intussen gewoon om smartphones ook als gps te gebruiken en met de iPhone is zoiets slechts heel beperkt mogelijk.
Goed, maar goed genoeg?
De iPhone 6 is een goed toestel, daarvan ben ik overtuigd. De gsm werkt uitstekend, maar naar mijn gevoel niet beter dan dat. Ik blijf van mening dat dat niet goed genoeg is. Een heel goede telefoon koop je vandaag voor ongeveer 400 euro. Betaal je meer dan 600 euro, dan wil je een nagenoeg perfect toestel dat net iets meer biedt. Een vergelijking met andere vlaggenschepen kan de iPhone volgens mij niet doorstaan. En nee, de iPhone is geen toestel dat apart op een voetstuk gaat. Het is een smartphone die de vergelijking met andere smartphones moet doorstaan.
Tegen Windows Phone heeft iOS wel een streepje voor, maar daar staat dan weer tegenover dat die toestellen een stuk minder kosten dan het gemiddeld vlaggenschip. Na een kleine drie weken voelde ik me verstikt door de iPhone. Het gevoel dat ik enkel mocht doen wat Apple als waardig voor hun product heeft bestempeld werd met de dag groter.
De camera behoort tot de beste in smartphoneland, de vingerafdruksensor is de beste, maar verder ontdekte ik niets dat een andere telefoon van 350 a 400 euro niet ook kan. Dergelijke toestellen zijn ook snel en mooi afgewerkt, hun batterijen gaan minstens even lang mee en, zeker bij Android, is de functionaliteit een stuk uitgebreider.
Leugens en overdrijvingen
Dat iOS beter of gemakkelijker is dan Android zijn blaasjes. Ik moest me net zo goed even inwerken in het nieuwe besturingssysteem en ik kan je verzekeren dat niet alles op de meest logische plaats zit. Het gaat om een kwestie van gewoonte, maar Android en iOS zijn volgens mij evenwaardig op het vlak van gebruiksgemak.
iOS is niet het perfecte mobiele besturingssysteem. Android heeft z’n kuren maar de Berichten-app op mijn iPhone liep even goed zes keer vast over een periode van minder dan drie weken. En Safari op iOS is dubbel zo traag als Chrome op Android, iedere keer, bij iedere website. iOS is inderdaad mooier en dat spreekt in het voordeel van het besturingssysteem, maar er zijn genoeg slordigheden te vinden, en voor wie dat beetje extra functionaliteit van z’n telefoon verwacht is de iPhone gewoon niet goed genoeg.
En dus…
Wie een iPhone koopt, schaft zich een telefoon aan. Wie een Windows Phone koopt, doet dat ook. Koop je echter een Androidtoestel, dan heb je vandaag een zakcomputer in handen. Er is erg veel dat de iPhone niet kan en dat andere vlaggenschepen wel kunnen. Zo heb ik het nog niet over NFC gehad. Een functie waarvan iPhonegebruikers volhouden dat ze nergens voor dient, terwijl ik ze wel degelijk iedere dag gebruik. Of bluetoothconnectiviteit tussen verschillende telefoons. Apple doet z"n best om barrières op te werpen rond z’n eigen toestel.
Ik verneem uit goede bron dat als je een iPhone koopt als onderdeel van een Apple-ecosysteem, het wel een meerwaarde biedt, maar als op zichzelf staand toestel naast andere op zichzelf staande toestellen is het gebrek aan compabiliteit vervelend.
Moet je dus zot zijn om te betalen voor een iPhone? Nog steeds een beetje. De camera is wel degelijk een geweldig pluspunt dat een meerprijs waard is, al dekt die de kloof tussen verantwoorde prijs en Apple-vraagprijs mijns insziens nog niet. Goed dus, maar bijlange niet uitzonderlijk en bijgevolg crimineel duur.
