Review Lytro: foto’s maken in vier dimensies
Toen Lytro in 2011 zijn eerste lichtveldcamera in de Verenigde Staten op de markt bracht, was mijn interesse onmiddellijk geprikkeld. Sinds kort is het apparaat ook bij ons beschikbaar en zag ik de kans schoon om te ontdekken of hij aan de verwachtingen voldoet.
Eerst even wat achtergrond. Een lichtveldcamera, ook wel plenoptische camera genoemd, is een camera die het vierdimensionale lichtveld van een scène kan opnemen. Dit in tegenstelling tot een normale camera, die slechts tweedimensionale beelden maakt. Het verschil tussen beide is dat een lichtveldcamera niet alleen de positie en de intensiteit van een lichtstraal registreert, maar ook vanuit welke richting het licht valt. Daardoor is de maximale scherptediepte bij dit soort camera’s zeer hoog en kan de scherpstelafstand nog worden aangepast nadat de foto is gemaakt. Daardoor kan je razendsnel foto’s trekken en achteraf zelf bepalen welk deel van de foto scherp of wazig moet zijn. Bovendien kan je de focus blijven veranderen. Omdat de diepte-informatie wordt geregistreerd, leent een lichtveldcamera zich bovendien ook tot het maken van 3D-beelden.
Uniek uiterlijk
Lytro was het eerste bedrijf om de lichtveldcamera te commercialiseren door een compact en betaalbaar exemplaar op de markt te zetten dat is gericht op de consument. Daarbij koos het niet voor een conventioneel ontwerp, maar voor een lichte camera in de vorm van een kleine rechthoekige metalen staaf. Daardoor is de bediening het eenvoudigst wanneer je de Lytro in één hand laat rusten, terwijl je met de andere hand de knoppen en het aanraakscherm bedient.
Het aantal knoppen op de camera is overigens zeer beperkt. Aan de onderkant zit een aan/uit-knop, vergezeld door de usb-aansluiting om de camera met je pc te verbinden of de batterij op te laden. Bovenaan zit centraal een sluiterknop, die eveneens de camera activeert als je hem indrukt, en een onopvallende rij lijntjes waarmee je kan in- of uitzoomen als je erover wrijft.
Het 1,52 inch aanraakscherm is al even basaal. Een veegbeweging naar boven roept het menu op met toegang tot de instellingen en een beperkt aantal functies om de Lytro via wifi met je iPhone of iPad te verbinden, de creatieve modus te activeren of de zelfontspanner in te stellen. Hier kan je ook het batterijleven en de opslagcapaciteit snel nakijken. Een veeg naar rechts geeft ten slotte nog toegang tot je reeds gemaakte foto’s en daarmee heb je het zowat gehad.
De Lytro is geen gewone camera en dus zijn ook de traditionele cameraconventies niet van tel. Zo wordt niet over megapixels gesproken, maar worden wel de megarays vermeld. Daarmee wordt uitgedrukt hoeveel lichtstralen de sensor opvangt. In het geval van de Lytro zijn dat 11 megarays, wat ongeveer overeen zou moeten komen met 1,2 megapixels. De lens heeft een constant diafragma van f/2 en 8x optische zoom (43-344mm). De lens wordt trouwens beschermd door een magnetische lenskap die je met één beweging verwijdert, maar toch ook stevig op zijn plaats blijft zitten.
Levende foto’s
De vierkante foto’s die de camera produceert, worden standaard in het eigen LFP-formaat bewaard. Dat bevat alle lichtinformatie van de scène, zodat je achteraf nog met de focus kan spelen. Op de 8GB-versie van de Lytro kan je ongeveer 350 van die ‘levende’ foto’s bewaren. De 16GB-versie heeft ruimte voor 750 foto’s. Als je de beelden converteert naar JPEG, krijg je foto’s met een lage resolutie van 1080 x 1080 pixels als resultaat. De extra lichtinformatie die wordt opgeslagen om een scène tot leven te wekken, gaat ten koste van de kwaliteit. Zeker bij slechte lichtomstandigheden, gaat de beeldkwaliteit pijlsnel achteruit en het ontbreekt de Lytro aan een flitser. De foto’s lenen zich dan ook nauwelijks voor het maken van afdrukken, hedendaagse smartphonecamera’s doen het in veel gevallen beter.
Maar de Lytro heeft dan ook niet als opzet om de foto’s af te drukken. Dan verlies je immers het levend karakter van de beelden. Lytro-foto’s zijn gemaakt om online te delen met je vrienden en familie. Van zodra je de Lytro aan je Mac of pc hangt, wordt onmiddellijk aangeboden om de bijhorende Lytro Desktop-software te installeren. Voor iOS is er ook een app om de camera via wifi met je iPhone of iPad te verbinden. Met de software kan je de foto’s importeren en beheren. Dat importeren duurt overigens behoorlijk lang. Een set van 40 foto’s duurde ongeveer 6 minuten om volledig naar de pc over te zetten. Vervolgens kan je gaan spelen met de focus door simpelweg op verschillende plaatsen in de foto te klikken. Je kan de foto ook naar 3D omzetten of Instagramgewijs een filter toepassen om het beeld wat extra karakter te geven.
Wanneer je tevreden bent over je resultaat kan je de foto naar JPEG exporteren, maar je zuigt dan wel al het leven uit de foto. In het geëxporteerde beeld zal je achteraf de focus niet meer kunnen aanpassen. Je kan er echter ook voor kiezen om de foto (al dan niet publiek) te uploaden naar de website van Lytro – waar je een account moet aanmaken – en eventueel te delen via Facebook. Alle lichtinformatie blijft dan in het bestand bewaard en je vrienden kunnen de foto zelf tot leven zien komen en naar believen de focus aanpassen of op het beeld inzoomen. Dit is vanzelfsprekend de leukste manier om je Lytro-foto’s met vrienden te delen.
Zet je een 3D-brilletje (rood/cyaan) op, dan komt het bovenstaande beeld ineens tot leven.
Conclusie
Er bestaat geen twijfel over dat de Lytro een erg vernieuwend concept is, zeker toen hij drie jaar geleden voor het eerst werd geïntroduceerd. Maar zoals dat meestal gaat bij de eerste generatie van een nieuw product, voel je meteen dat het volledige potentieel nog niet is bereikt. Lytro heeft compromissen moeten maken om de lichtveldtechnologie in een betaalbare compacte camera te persen en vooral de fotokwaliteit is daar het grote slachtoffer van. Dat neemt echter niet weg dat de Lytro prima doet waar hij voor gemaakt is. Het is gewoon erg leuk om de focus in een foto zelf achteraf nog te kunnen manipuleren en het 3D-effect ziet er verrassend goed uit.
Toch lijkt de Lytro mij eerder een nicheproduct, zeker nu een gelijkaardige functionaliteit zelfs al in je smartphone begint op te duiken. De nieuwe HTC One is bijvoorbeeld van een tweede lens voorzien die de diepte-informatie van een scène registreert, zodat je de focus in je foto’s achteraf kan aanpassen. De technologie van de Lytro staat voorlopig nog beter op punt, maar het blijft de vraag hoe lang het die voorsprong kan vasthouden. Lytro heeft recent de tweede generatie van zijn lichtveldcamera aangekondigd, de Illum, en die belooft alvast een veel betere kwaliteit, maar zet daar wel een pittig prijskaartje van 1.600 dollar tegenover. Daarmee lijkt Lytro de gewone consument helemaal de rug toe te keren en zich op een specifiek nichepubliek te richten.
Met dank aan Coolblue om een testtoestel beschikbaar te stellen.
Toen Lytro in 2011 zijn eerste lichtveldcamera in de Verenigde Staten op de markt bracht, was mijn interesse onmiddellijk geprikkeld. Sinds kort is het apparaat ook bij ons beschikbaar en zag ik de kans schoon om te ontdekken of hij aan de verwachtingen voldoet.
Eerst even wat achtergrond. Een lichtveldcamera, ook wel plenoptische camera genoemd, is een camera die het vierdimensionale lichtveld van een scène kan opnemen. Dit in tegenstelling tot een normale camera, die slechts tweedimensionale beelden maakt. Het verschil tussen beide is dat een lichtveldcamera niet alleen de positie en de intensiteit van een lichtstraal registreert, maar ook vanuit welke richting het licht valt. Daardoor is de maximale scherptediepte bij dit soort camera’s zeer hoog en kan de scherpstelafstand nog worden aangepast nadat de foto is gemaakt. Daardoor kan je razendsnel foto’s trekken en achteraf zelf bepalen welk deel van de foto scherp of wazig moet zijn. Bovendien kan je de focus blijven veranderen. Omdat de diepte-informatie wordt geregistreerd, leent een lichtveldcamera zich bovendien ook tot het maken van 3D-beelden.
Uniek uiterlijk
Lytro was het eerste bedrijf om de lichtveldcamera te commercialiseren door een compact en betaalbaar exemplaar op de markt te zetten dat is gericht op de consument. Daarbij koos het niet voor een conventioneel ontwerp, maar voor een lichte camera in de vorm van een kleine rechthoekige metalen staaf. Daardoor is de bediening het eenvoudigst wanneer je de Lytro in één hand laat rusten, terwijl je met de andere hand de knoppen en het aanraakscherm bedient.
Het aantal knoppen op de camera is overigens zeer beperkt. Aan de onderkant zit een aan/uit-knop, vergezeld door de usb-aansluiting om de camera met je pc te verbinden of de batterij op te laden. Bovenaan zit centraal een sluiterknop, die eveneens de camera activeert als je hem indrukt, en een onopvallende rij lijntjes waarmee je kan in- of uitzoomen als je erover wrijft.
Het 1,52 inch aanraakscherm is al even basaal. Een veegbeweging naar boven roept het menu op met toegang tot de instellingen en een beperkt aantal functies om de Lytro via wifi met je iPhone of iPad te verbinden, de creatieve modus te activeren of de zelfontspanner in te stellen. Hier kan je ook het batterijleven en de opslagcapaciteit snel nakijken. Een veeg naar rechts geeft ten slotte nog toegang tot je reeds gemaakte foto’s en daarmee heb je het zowat gehad.
De Lytro is geen gewone camera en dus zijn ook de traditionele cameraconventies niet van tel. Zo wordt niet over megapixels gesproken, maar worden wel de megarays vermeld. Daarmee wordt uitgedrukt hoeveel lichtstralen de sensor opvangt. In het geval van de Lytro zijn dat 11 megarays, wat ongeveer overeen zou moeten komen met 1,2 megapixels. De lens heeft een constant diafragma van f/2 en 8x optische zoom (43-344mm). De lens wordt trouwens beschermd door een magnetische lenskap die je met één beweging verwijdert, maar toch ook stevig op zijn plaats blijft zitten.
Levende foto’s
De vierkante foto’s die de camera produceert, worden standaard in het eigen LFP-formaat bewaard. Dat bevat alle lichtinformatie van de scène, zodat je achteraf nog met de focus kan spelen. Op de 8GB-versie van de Lytro kan je ongeveer 350 van die ‘levende’ foto’s bewaren. De 16GB-versie heeft ruimte voor 750 foto’s. Als je de beelden converteert naar JPEG, krijg je foto’s met een lage resolutie van 1080 x 1080 pixels als resultaat. De extra lichtinformatie die wordt opgeslagen om een scène tot leven te wekken, gaat ten koste van de kwaliteit. Zeker bij slechte lichtomstandigheden, gaat de beeldkwaliteit pijlsnel achteruit en het ontbreekt de Lytro aan een flitser. De foto’s lenen zich dan ook nauwelijks voor het maken van afdrukken, hedendaagse smartphonecamera’s doen het in veel gevallen beter.
Maar de Lytro heeft dan ook niet als opzet om de foto’s af te drukken. Dan verlies je immers het levend karakter van de beelden. Lytro-foto’s zijn gemaakt om online te delen met je vrienden en familie. Van zodra je de Lytro aan je Mac of pc hangt, wordt onmiddellijk aangeboden om de bijhorende Lytro Desktop-software te installeren. Voor iOS is er ook een app om de camera via wifi met je iPhone of iPad te verbinden. Met de software kan je de foto’s importeren en beheren. Dat importeren duurt overigens behoorlijk lang. Een set van 40 foto’s duurde ongeveer 6 minuten om volledig naar de pc over te zetten. Vervolgens kan je gaan spelen met de focus door simpelweg op verschillende plaatsen in de foto te klikken. Je kan de foto ook naar 3D omzetten of Instagramgewijs een filter toepassen om het beeld wat extra karakter te geven.
Wanneer je tevreden bent over je resultaat kan je de foto naar JPEG exporteren, maar je zuigt dan wel al het leven uit de foto. In het geëxporteerde beeld zal je achteraf de focus niet meer kunnen aanpassen. Je kan er echter ook voor kiezen om de foto (al dan niet publiek) te uploaden naar de website van Lytro – waar je een account moet aanmaken – en eventueel te delen via Facebook. Alle lichtinformatie blijft dan in het bestand bewaard en je vrienden kunnen de foto zelf tot leven zien komen en naar believen de focus aanpassen of op het beeld inzoomen. Dit is vanzelfsprekend de leukste manier om je Lytro-foto’s met vrienden te delen.
Zet je een 3D-brilletje (rood/cyaan) op, dan komt het bovenstaande beeld ineens tot leven.
Conclusie
Er bestaat geen twijfel over dat de Lytro een erg vernieuwend concept is, zeker toen hij drie jaar geleden voor het eerst werd geïntroduceerd. Maar zoals dat meestal gaat bij de eerste generatie van een nieuw product, voel je meteen dat het volledige potentieel nog niet is bereikt. Lytro heeft compromissen moeten maken om de lichtveldtechnologie in een betaalbare compacte camera te persen en vooral de fotokwaliteit is daar het grote slachtoffer van. Dat neemt echter niet weg dat de Lytro prima doet waar hij voor gemaakt is. Het is gewoon erg leuk om de focus in een foto zelf achteraf nog te kunnen manipuleren en het 3D-effect ziet er verrassend goed uit.
Toch lijkt de Lytro mij eerder een nicheproduct, zeker nu een gelijkaardige functionaliteit zelfs al in je smartphone begint op te duiken. De nieuwe HTC One is bijvoorbeeld van een tweede lens voorzien die de diepte-informatie van een scène registreert, zodat je de focus in je foto’s achteraf kan aanpassen. De technologie van de Lytro staat voorlopig nog beter op punt, maar het blijft de vraag hoe lang het die voorsprong kan vasthouden. Lytro heeft recent de tweede generatie van zijn lichtveldcamera aangekondigd, de Illum, en die belooft alvast een veel betere kwaliteit, maar zet daar wel een pittig prijskaartje van 1.600 dollar tegenover. Daarmee lijkt Lytro de gewone consument helemaal de rug toe te keren en zich op een specifiek nichepubliek te richten.
Met dank aan Coolblue om een testtoestel beschikbaar te stellen.
