Niet zeuren: zelfrijdende auto’s zijn het beste wat ons kan overkomen
Ik heb geen zelfrijdende auto, net als niemand in de hele wereld. De zeldzame exemplaren die beschikbaar zijn, worden intensief getest door verschillende fabrikanten over de hele wereld. De technologie is nog niet klaar voor morgen, maar heel lang moeten we er ook niet meer op wachten. Ik proef dagelijks een fractie van wat een zelfrijdende auto kan zijn in een Tesla Model S. Autopilot is een zegen, en tegelijk ook een vloek.
15.000 km met Autopilot
Ondertussen heb ik meer dan 15.000 km met Autopilot ingeschakeld rondgereden. Ik weet wat het systeem kan, en wat het niet kan. Mooi in een rechte lijn rijden wanneer er een duidelijke wegsignalisatie is, werkt perfect. In die situatie hoef ik me nooit zorgen te maken, zelfs niet wanneer er een zot ineens vlak voor mij invoegt. De auto gaat dan brutaal remmen, maar meer ook niet. Van baanvak veranderen is al uitdagender. Hier kunnen voorlopig maar een paar merken over meebabbelen. Het werkt vlekkeloos, elke keer opnieuw, maar jij moet zelf wel laten weten wanneer het moet. Geen enkele autofabrikant durft die keuze nu al over te laten aan de auto.
Autopilot is niet perfect, geen enkel systeem is dat, maar van alle autofabrikanten die ik heb getest, geeft het wel de meeste vrijheid om vertrouwen te geven aan de auto. De controle uit handen geven is een griezelig gevoel. Ik weet nog goed de eerste kilometers dat ik de handen van het stuur haalde en de wagen automatisch een bocht liet nemen op een autosnelweg aan 120 km/u. Het voelt vies aan, zeker de eerste 50 kilometer die je met de functie ingeschakeld rondrijdt. Daarna draaide de knop om in mijn hersenen en heb ik het licht gezien: ik kan niet meer zonder.
Google Waymo
Wanneer ik een langere afstand in een andere auto moet rijden waar geen automatische functie in zit, word ik ambetant. Het klinkt gek, maar omdat je niet 100% je focus op de weg moet houden, rijd je veiliger. Zonder Autopilot rijd ik persoonlijk minder aandachtig over lange afstanden (+70 km). Met Autopilot kan ik perfect 1.000 km blijven rijden (tussendoor laden) zonder een ernstig moment van vermoeidheid. Dat was daarvoor niet mogelijk. Hoe slimmer de auto, hoe meer je dat gaat appreciëren. Op een bepaald moment wil je meer, en dan komt het punt waarop je niet meer kan terugkeren.
Ik wil daarom zo snel mogelijk zelfrijdende auto’s op onze wegen zien. Morgen liefst! Waymo, de zelfrijdende divisie van Alphabet, claimde vorige week cijfers van één interventie per 8.000 km. Ik neem graag zo’n cijfer met een korrel zout, ik weet namelijk niet hoe eenvoudig het traject is dat Google de wagens laat afleggen, maar van zodra we op één interventie per 100.000 km zitten, kunnen we aan de slag. Dat lijkt nog een grote stap, maar Waymo haalde 75% betere cijfers dan vorig jaar. Hiermee rekening houdend, inclusief de moordende concurrentie, verwacht ik toch dat de technologie tegen 2022 volwassen genoeg is. De eerste commerciële auto’s die je in de winkel zal kunnen kopen, zullen pas tegen 2025 beschikbaar zijn.
In principe zou de technologie tegen 2020 al perfect volwassen kunnen zijn, maar dan enkel bij perfecte weersomstandigheden of licht regenweer. Hevige regenval, mist of sneeuw maakt het een pak moeilijker voor zelfrijdende auto’s, waardoor we twee jaar extra gaan verliezen. Zeker omdat die weersomstandigheden nu nog niet worden getest op de zelfrijdende auto’s die in Amerika rondrijden.
Fileprobleem
Wanneer zijn wij aan de beurt? Ik hoop snel, maar ik weet nu al dat het langer zal duren dan 2025. Een volledig nieuwe verzekering is het eerste struikelblok: bij een zelfrijdende auto legt de verzekeraar zijn lot in de handen van de autofabrikant, niet van de bestuurder. Daarnaast zit ons wegennet al tjokvol en één baanvak reserveren voor zelfrijdende auto’s zie ik nog niet direct gebeuren. Nochtans zou dat het probleem van de files drastisch kunnen aanpakken. Zelfrijdende auto’s zouden perfect met elkaar moeten kunnen communiceren, waardoor de afstand tussen wagens kan worden gereduceerd tot centimeters in plaats van meters. Benieuwd hoe mooi die perfecte wereld eruit zou zien? Speel dan dit inventieve spelletje in je browser om te zien hoe inefficiënt wij vandaag op de weg rijden.
Een zelfrijdende toekomst betekent minder files, meer autodelen (auto’s worden een dienst die je kan oproepen wanneer nodig) en minder stress. Wie wil er nu niet al die uren in de auto nuttiger spenderen dan gewoon naar de baan staren en de handen op het stuur houden? Ik wil gerust met wat collega’s kaarten onderweg, mijn werk al starten of gewoon ontspannend een filmpje kijken of een spel spelen.
Wie moet er dood?
De reden dat Belgen van alle Europeanen het meeste schrik hebben van zelfrijdende wagens, is omdat ze niet te vertrouwen zouden zijn. Dat klopt ergens, omdat een computer altijd een rationele beslissing zal nemen. Wat als een ernstig ongeval niet kan worden vermeden en de computer moet kiezen wie moet sterven: jij of drie kinderen die het straat over steken? Mag de bestuurder van de wagen dan instellen dat hij altijd moet overleven? Of moet dat een standaard zijn, waar altijd het aantal mensenlevens wordt geteld en dan een beslissing wordt genomen? Hartverscheurende keuzes. Wie dit graag zelf wil uittesten, kan terecht bij een interactief ‘spel’ van MIT.
Ik zou het persoonlijk nog het lastigst hebben met die keuzes. De zelfrijdende auto mag morgen al komen, maar hoe is die ingesteld? Moet de bestuurder het leven laten? Of de voetganger? Of de fietser? Of eender wie die het lastige scenario veroorzaakt. Mijn reflex, mocht ik de auto besturen, is mezelf redden. Klinkt egoïstisch, maar hoe zouden de meeste anderen reageren? Van zodra je de controle uit handen geeft en niet meer kan tussenkomen, ben je een passagier. Anderzijds: wie zijn smartphone gebruikt achter het stuur, is ook een passagier. En dat gebeurt dagelijks nog veel te veel wanneer ik rondkijk naar de andere bestuurders.
[related_article id=”210239″]Privécoupé
Dat je schrik moet hebben van een zelfrijdende wagen, is onterecht. Vandaag de dag rijden er honderden testvoertuigen permanent op Amerikaanse wegen, en BMW start binnenkort als allereerste in Europa. Tesla gaat nog een stap verder en voorziet elke nieuwe wagen sinds eind 2016 van hardware waarmee de wagen 100% autonoom kan rijden. De zogenaamde Autopilot 2.0 verzamelt zo continu gegevens over wat de auto allemaal ziet, om via machine learning klaar te zijn binnen enkele jaren. Elon Musk staat ongetwijfeld te popelen om binnen afzienbare tijd cijfers te presenteren dat de nieuwe 100% zelfrijdende Autopilot 2.0 een X aantal ongevallen en doden had kunnen voorkomen.
Ik wacht ondertussen geduldig af en zeg tegen iedereen: omarm de zelfrijdende wagen van zodra hij beschikbaar is. Je hebt nog zeker acht jaar om aan de gedachte te wennen. Het gaat ons fileprobleem oplossen, stress verlichten en onze levenskwaliteit verhogen. Bekijk zo’n zelfrijdende wagen als een privéchauffeur die je overal naartoe brengt, zichzelf parkeert wanneer je uitstapt en altijd voor je klaarstaat wanneer je erom vraagt. Een privé treincoupé waar jij de controle over hebt. Wie daar geen zin in heeft en liever nors in de files wil ploeteren, mag zijn leven verder verduren. Ik regel alvast een carpool met drie collega’s om onderweg Mario Kart te spelen.
Ik heb geen zelfrijdende auto, net als niemand in de hele wereld. De zeldzame exemplaren die beschikbaar zijn, worden intensief getest door verschillende fabrikanten over de hele wereld. De technologie is nog niet klaar voor morgen, maar heel lang moeten we er ook niet meer op wachten. Ik proef dagelijks een fractie van wat een zelfrijdende auto kan zijn in een Tesla Model S. Autopilot is een zegen, en tegelijk ook een vloek.
15.000 km met Autopilot
Ondertussen heb ik meer dan 15.000 km met Autopilot ingeschakeld rondgereden. Ik weet wat het systeem kan, en wat het niet kan. Mooi in een rechte lijn rijden wanneer er een duidelijke wegsignalisatie is, werkt perfect. In die situatie hoef ik me nooit zorgen te maken, zelfs niet wanneer er een zot ineens vlak voor mij invoegt. De auto gaat dan brutaal remmen, maar meer ook niet. Van baanvak veranderen is al uitdagender. Hier kunnen voorlopig maar een paar merken over meebabbelen. Het werkt vlekkeloos, elke keer opnieuw, maar jij moet zelf wel laten weten wanneer het moet. Geen enkele autofabrikant durft die keuze nu al over te laten aan de auto.
Autopilot is niet perfect, geen enkel systeem is dat, maar van alle autofabrikanten die ik heb getest, geeft het wel de meeste vrijheid om vertrouwen te geven aan de auto. De controle uit handen geven is een griezelig gevoel. Ik weet nog goed de eerste kilometers dat ik de handen van het stuur haalde en de wagen automatisch een bocht liet nemen op een autosnelweg aan 120 km/u. Het voelt vies aan, zeker de eerste 50 kilometer die je met de functie ingeschakeld rondrijdt. Daarna draaide de knop om in mijn hersenen en heb ik het licht gezien: ik kan niet meer zonder.
Google Waymo
Wanneer ik een langere afstand in een andere auto moet rijden waar geen automatische functie in zit, word ik ambetant. Het klinkt gek, maar omdat je niet 100% je focus op de weg moet houden, rijd je veiliger. Zonder Autopilot rijd ik persoonlijk minder aandachtig over lange afstanden (+70 km). Met Autopilot kan ik perfect 1.000 km blijven rijden (tussendoor laden) zonder een ernstig moment van vermoeidheid. Dat was daarvoor niet mogelijk. Hoe slimmer de auto, hoe meer je dat gaat appreciëren. Op een bepaald moment wil je meer, en dan komt het punt waarop je niet meer kan terugkeren.
Ik wil daarom zo snel mogelijk zelfrijdende auto’s op onze wegen zien. Morgen liefst! Waymo, de zelfrijdende divisie van Alphabet, claimde vorige week cijfers van één interventie per 8.000 km. Ik neem graag zo’n cijfer met een korrel zout, ik weet namelijk niet hoe eenvoudig het traject is dat Google de wagens laat afleggen, maar van zodra we op één interventie per 100.000 km zitten, kunnen we aan de slag. Dat lijkt nog een grote stap, maar Waymo haalde 75% betere cijfers dan vorig jaar. Hiermee rekening houdend, inclusief de moordende concurrentie, verwacht ik toch dat de technologie tegen 2022 volwassen genoeg is. De eerste commerciële auto’s die je in de winkel zal kunnen kopen, zullen pas tegen 2025 beschikbaar zijn.
In principe zou de technologie tegen 2020 al perfect volwassen kunnen zijn, maar dan enkel bij perfecte weersomstandigheden of licht regenweer. Hevige regenval, mist of sneeuw maakt het een pak moeilijker voor zelfrijdende auto’s, waardoor we twee jaar extra gaan verliezen. Zeker omdat die weersomstandigheden nu nog niet worden getest op de zelfrijdende auto’s die in Amerika rondrijden.
Fileprobleem
Wanneer zijn wij aan de beurt? Ik hoop snel, maar ik weet nu al dat het langer zal duren dan 2025. Een volledig nieuwe verzekering is het eerste struikelblok: bij een zelfrijdende auto legt de verzekeraar zijn lot in de handen van de autofabrikant, niet van de bestuurder. Daarnaast zit ons wegennet al tjokvol en één baanvak reserveren voor zelfrijdende auto’s zie ik nog niet direct gebeuren. Nochtans zou dat het probleem van de files drastisch kunnen aanpakken. Zelfrijdende auto’s zouden perfect met elkaar moeten kunnen communiceren, waardoor de afstand tussen wagens kan worden gereduceerd tot centimeters in plaats van meters. Benieuwd hoe mooi die perfecte wereld eruit zou zien? Speel dan dit inventieve spelletje in je browser om te zien hoe inefficiënt wij vandaag op de weg rijden.
Een zelfrijdende toekomst betekent minder files, meer autodelen (auto’s worden een dienst die je kan oproepen wanneer nodig) en minder stress. Wie wil er nu niet al die uren in de auto nuttiger spenderen dan gewoon naar de baan staren en de handen op het stuur houden? Ik wil gerust met wat collega’s kaarten onderweg, mijn werk al starten of gewoon ontspannend een filmpje kijken of een spel spelen.
Wie moet er dood?
De reden dat Belgen van alle Europeanen het meeste schrik hebben van zelfrijdende wagens, is omdat ze niet te vertrouwen zouden zijn. Dat klopt ergens, omdat een computer altijd een rationele beslissing zal nemen. Wat als een ernstig ongeval niet kan worden vermeden en de computer moet kiezen wie moet sterven: jij of drie kinderen die het straat over steken? Mag de bestuurder van de wagen dan instellen dat hij altijd moet overleven? Of moet dat een standaard zijn, waar altijd het aantal mensenlevens wordt geteld en dan een beslissing wordt genomen? Hartverscheurende keuzes. Wie dit graag zelf wil uittesten, kan terecht bij een interactief ‘spel’ van MIT.
Ik zou het persoonlijk nog het lastigst hebben met die keuzes. De zelfrijdende auto mag morgen al komen, maar hoe is die ingesteld? Moet de bestuurder het leven laten? Of de voetganger? Of de fietser? Of eender wie die het lastige scenario veroorzaakt. Mijn reflex, mocht ik de auto besturen, is mezelf redden. Klinkt egoïstisch, maar hoe zouden de meeste anderen reageren? Van zodra je de controle uit handen geeft en niet meer kan tussenkomen, ben je een passagier. Anderzijds: wie zijn smartphone gebruikt achter het stuur, is ook een passagier. En dat gebeurt dagelijks nog veel te veel wanneer ik rondkijk naar de andere bestuurders.
[related_article id=”210239″]Privécoupé
Dat je schrik moet hebben van een zelfrijdende wagen, is onterecht. Vandaag de dag rijden er honderden testvoertuigen permanent op Amerikaanse wegen, en BMW start binnenkort als allereerste in Europa. Tesla gaat nog een stap verder en voorziet elke nieuwe wagen sinds eind 2016 van hardware waarmee de wagen 100% autonoom kan rijden. De zogenaamde Autopilot 2.0 verzamelt zo continu gegevens over wat de auto allemaal ziet, om via machine learning klaar te zijn binnen enkele jaren. Elon Musk staat ongetwijfeld te popelen om binnen afzienbare tijd cijfers te presenteren dat de nieuwe 100% zelfrijdende Autopilot 2.0 een X aantal ongevallen en doden had kunnen voorkomen.
Ik wacht ondertussen geduldig af en zeg tegen iedereen: omarm de zelfrijdende wagen van zodra hij beschikbaar is. Je hebt nog zeker acht jaar om aan de gedachte te wennen. Het gaat ons fileprobleem oplossen, stress verlichten en onze levenskwaliteit verhogen. Bekijk zo’n zelfrijdende wagen als een privéchauffeur die je overal naartoe brengt, zichzelf parkeert wanneer je uitstapt en altijd voor je klaarstaat wanneer je erom vraagt. Een privé treincoupé waar jij de controle over hebt. Wie daar geen zin in heeft en liever nors in de files wil ploeteren, mag zijn leven verder verduren. Ik regel alvast een carpool met drie collega’s om onderweg Mario Kart te spelen.
