De allereerste keer… met kleurenzicht
Ik kan me geen tijd meer herinneren wanneer ik niét wist dat ik kleurenblind was. Een van de meest heldere herinneringen uit mijn kindertijd, is toen ik als kleine ukkepuk een brief kreeg van de schooldokter. Het is niet zozeer de melding “uw kind is kleurenblind” die me bijbleef, maar wel de bijlage die een lijst bevatte van alle beroepen die ik niet meer zou kunnen uitoefenen. Het feit dat ik altijd al een grote dromer was die enthousiast was over zoveel verschillende beroepen zorgde er dus voor dat dit als een behoorlijke klap kwam.
Toen wist ik al dat ik kleurenblind was, maar ik wist nog niet in welke mate. Pas wanneer ik recent mijn medisch onderzoek voor piloot onderging, kon er een concreet getal op worden geplakt. “Zwaar gestoord,” was het oordeel van de specialist. Hij had het niet (alleen) over mijn geestelijke toestand, maar wel over de gradatie van mijn kleurenblindheid. Op basis van dat oordeel en mijn hunkering naar échte kleuren, ben ik dan maar in Geel gaan wonen. Toch kan ik niet zeggen dat mijn kleurenblindheid mijn vleugels heeft geknipt. Zo doe ik bijvoorbeeld actief aan webdesign en volg ik zelfs een opleiding tot privaat piloot (waar wel de nodige limitaties zijn opgesteld, maar niets om in een hoekje over te zitten huilen).
Zonder huilen
Concreet ben ik ‘deuteranoop’, wat betekent dat ik bijvoorbeeld moeilijk blauw en paars van elkaar kan onderscheiden, net zoals groen en bruin. Een paar jaar geleden leerde ik Enchroma kennen, een bedrijf gespecialiseerd in het maken van brillen die kleurenblinden helpen om kleuren beter van elkaar te kunnen onderscheiden. Kleurenblindheid is niet te verhelpen, maar met de brillen van Enchroma zouden kleurenblinden op een aangenamere manier kleuren moeten ervaren.
Uiteindelijk kocht ik toen geen Enchroma bril vanwege het hoge prijskaartje (rond de 350 euro). Bovendien worden ze verscheept vanuit de Verenigde Staten. Niet alleen het prijskaartje van de bril speelde dus mee, maar ook de verzendkosten en de mogelijke douanekosten. Recent kreeg ik van Enchroma aangeboden om de bril te testen in functie van mijn job als journalist (een job die ik dus wél nog kon uitvoeren als kleurenblinde). Concreet ontving ik een bril voor binnen (met transparante glazen) en een zonnebril.
De brillen kwamen uiteindelijk toe op de redactie en alle aanwezige collega’s schaarden zich rond mij. Op internet zijn er immers heel wat filmpjes te vinden van kleurenblinden die beginnen huilen na het opzetten van de bril en – blijkbaar – wilden heel wat collega’s me zien huilen. Er werd zelfs gefilmd. Het eindigde echter in een anticlimax, want mijn reactie was “alles is roze”. Er was totaal geen verschil in kleuren en het enige verschil was dat de kleuren die ik zag in de natuur wat ‘warmer’ aanvoelden, al was dat ook gewoon omdat ik alles zag met een roze laag erboven.
Jagen
Ik trok met mijn ervaringen naar de wetenschapper van Enchroma en legde hem mijn roze probleem voor. Hij vertelde me dat ik waarschijnlijk aan het “jagen” was; het herhaaldelijk op- en afzetten van de bril op zoek naar kleurverschillen. Dat had ik inderdaad al die tijd gedaan. Hij raadde me verder ook aan om de bril langer dan 30 minuten te dragen om mijn natuurlijke witbalans te ‘resetten’. Mijn hersenen moesten namelijk wennen aan de nieuwe kleuren en na een 30-tal minuten zou de roze indruk terug hersteld moeten zijn. Dat bleek, want na een tijdje was ik gewend aan de nieuwe kleuren en was wit gewoon terug wit voor mij. Wanneer ik de bril toen terug afzette en naar een wit vlak keek, was het helemaal groen. De bril had dus wel degelijk een effect.
Concreet werkt de bril door een filter voor je ogen te leggen die het kleurenzicht van de kleurenblinde compenseert. Kan je minder groen verwerken, dan zorgt de bril voor een gepaste compensatie. Daarom is er voor elk type kleurenblindheid een ander soort bril. Op de website van Enchroma kan je testen welk type bril je precies nodig hebt.
Uiteindelijk lieten we de brillen ook los op een andere testpersoon. In eerste instantie zag die ook geen verschil in kleuren, maar na de bril een halfuur op te hebben, kon hij makkelijker kleuren van elkaar onderscheiden. Hoera voor de wetenschap!
Een andere realiteit
Uiteindelijk doet het er niet veel toe of de bril nu écht werkt en mij kleuren laat zien zoals een normaal, niet-gemuteerd mens (want hoe zou je dat überhaupt testen). Het gaat erom of je de realiteit op een fijnere manier kan beleven wanneer je de bril draagt. Vooral bij de zonnebril kon ik de natuur op een meer ‘levendige’ manier percipiëren. Een Enchroma-bril is niet iets dat je ‘nodig’ hebt, het is bijvoorbeeld niet zo dat ik nu plots commerciële vliegtuigen mag besturen omdat ik een magische bril heb. Kleurenblinden zijn gewend aan hun aandoening en weten niet beter, dus voor velen zal deze bril onnodig zijn. Wie echter vaak in de natuur is en de kleuren op een andere manier wil waarnemen, kan vast genieten van de Enchroma-zonnebril. Sowieso verdient het alle lof dat een bedrijf zoals Enchroma er hun missie van maakt om de levenskwaliteit van kleurenblinden te verhogen.
Ik kan me geen tijd meer herinneren wanneer ik niét wist dat ik kleurenblind was. Een van de meest heldere herinneringen uit mijn kindertijd, is toen ik als kleine ukkepuk een brief kreeg van de schooldokter. Het is niet zozeer de melding “uw kind is kleurenblind” die me bijbleef, maar wel de bijlage die een lijst bevatte van alle beroepen die ik niet meer zou kunnen uitoefenen. Het feit dat ik altijd al een grote dromer was die enthousiast was over zoveel verschillende beroepen zorgde er dus voor dat dit als een behoorlijke klap kwam.
Toen wist ik al dat ik kleurenblind was, maar ik wist nog niet in welke mate. Pas wanneer ik recent mijn medisch onderzoek voor piloot onderging, kon er een concreet getal op worden geplakt. “Zwaar gestoord,” was het oordeel van de specialist. Hij had het niet (alleen) over mijn geestelijke toestand, maar wel over de gradatie van mijn kleurenblindheid. Op basis van dat oordeel en mijn hunkering naar échte kleuren, ben ik dan maar in Geel gaan wonen. Toch kan ik niet zeggen dat mijn kleurenblindheid mijn vleugels heeft geknipt. Zo doe ik bijvoorbeeld actief aan webdesign en volg ik zelfs een opleiding tot privaat piloot (waar wel de nodige limitaties zijn opgesteld, maar niets om in een hoekje over te zitten huilen).
Zonder huilen
Concreet ben ik ‘deuteranoop’, wat betekent dat ik bijvoorbeeld moeilijk blauw en paars van elkaar kan onderscheiden, net zoals groen en bruin. Een paar jaar geleden leerde ik Enchroma kennen, een bedrijf gespecialiseerd in het maken van brillen die kleurenblinden helpen om kleuren beter van elkaar te kunnen onderscheiden. Kleurenblindheid is niet te verhelpen, maar met de brillen van Enchroma zouden kleurenblinden op een aangenamere manier kleuren moeten ervaren.
Uiteindelijk kocht ik toen geen Enchroma bril vanwege het hoge prijskaartje (rond de 350 euro). Bovendien worden ze verscheept vanuit de Verenigde Staten. Niet alleen het prijskaartje van de bril speelde dus mee, maar ook de verzendkosten en de mogelijke douanekosten. Recent kreeg ik van Enchroma aangeboden om de bril te testen in functie van mijn job als journalist (een job die ik dus wél nog kon uitvoeren als kleurenblinde). Concreet ontving ik een bril voor binnen (met transparante glazen) en een zonnebril.
De brillen kwamen uiteindelijk toe op de redactie en alle aanwezige collega’s schaarden zich rond mij. Op internet zijn er immers heel wat filmpjes te vinden van kleurenblinden die beginnen huilen na het opzetten van de bril en – blijkbaar – wilden heel wat collega’s me zien huilen. Er werd zelfs gefilmd. Het eindigde echter in een anticlimax, want mijn reactie was “alles is roze”. Er was totaal geen verschil in kleuren en het enige verschil was dat de kleuren die ik zag in de natuur wat ‘warmer’ aanvoelden, al was dat ook gewoon omdat ik alles zag met een roze laag erboven.
Jagen
Ik trok met mijn ervaringen naar de wetenschapper van Enchroma en legde hem mijn roze probleem voor. Hij vertelde me dat ik waarschijnlijk aan het “jagen” was; het herhaaldelijk op- en afzetten van de bril op zoek naar kleurverschillen. Dat had ik inderdaad al die tijd gedaan. Hij raadde me verder ook aan om de bril langer dan 30 minuten te dragen om mijn natuurlijke witbalans te ‘resetten’. Mijn hersenen moesten namelijk wennen aan de nieuwe kleuren en na een 30-tal minuten zou de roze indruk terug hersteld moeten zijn. Dat bleek, want na een tijdje was ik gewend aan de nieuwe kleuren en was wit gewoon terug wit voor mij. Wanneer ik de bril toen terug afzette en naar een wit vlak keek, was het helemaal groen. De bril had dus wel degelijk een effect.
Concreet werkt de bril door een filter voor je ogen te leggen die het kleurenzicht van de kleurenblinde compenseert. Kan je minder groen verwerken, dan zorgt de bril voor een gepaste compensatie. Daarom is er voor elk type kleurenblindheid een ander soort bril. Op de website van Enchroma kan je testen welk type bril je precies nodig hebt.
Uiteindelijk lieten we de brillen ook los op een andere testpersoon. In eerste instantie zag die ook geen verschil in kleuren, maar na de bril een halfuur op te hebben, kon hij makkelijker kleuren van elkaar onderscheiden. Hoera voor de wetenschap!
Een andere realiteit
Uiteindelijk doet het er niet veel toe of de bril nu écht werkt en mij kleuren laat zien zoals een normaal, niet-gemuteerd mens (want hoe zou je dat überhaupt testen). Het gaat erom of je de realiteit op een fijnere manier kan beleven wanneer je de bril draagt. Vooral bij de zonnebril kon ik de natuur op een meer ‘levendige’ manier percipiëren. Een Enchroma-bril is niet iets dat je ‘nodig’ hebt, het is bijvoorbeeld niet zo dat ik nu plots commerciële vliegtuigen mag besturen omdat ik een magische bril heb. Kleurenblinden zijn gewend aan hun aandoening en weten niet beter, dus voor velen zal deze bril onnodig zijn. Wie echter vaak in de natuur is en de kleuren op een andere manier wil waarnemen, kan vast genieten van de Enchroma-zonnebril. Sowieso verdient het alle lof dat een bedrijf zoals Enchroma er hun missie van maakt om de levenskwaliteit van kleurenblinden te verhogen.
