Eerste indruk PlayStation VR: misselijkmakend plezier
Op papier is de PlayStation VR de interessantste high-end virtual reality-headset van het moment. De bril kan een handvol troeven voorleggen. Om te beginnen is de prijs in vergelijking met grote concurrenten HTC Vive en Oculus Rift best acceptabel. De PSVR kost je 399 euro, de Rift 699 euro en de Vive kost je, inclusief controllers weliswaar, 899 euro.
De drie toestellen zijn zelf te dom om virtual reality content weer te geven en hebben een computer nodig. Daarin schuilt de tweede troef van de PSVR: veel meer mensen hebben toegang tot een Playstation 4 dan tot een dure high-end gamecomputer. De PS4 is bovendien een stuk goedkoper dan zo’n gamebak. Momenteel tik je hem op de kop voor om en bij de 300 euro. Naast de console heb je ook de PS Camera nodig om je bewegingen in VR te kunnen tracken. Heb je die nog niet, dan betaal je daar nog eens 60 euro voor. Voor de optionele PlayStation Move motion controllers betaal je 80 euro.
Verder vinden we de Playstation VR de meest comfortabele headset. De bril is misschien zwaarder, maar het gewicht is mooi over je hoofd verdeeld en het toestel sluit best goed aan, zodat er weinig licht binnenkomt. Bovendien kan je de PSVR comfortabel met een bril gebruiken, wat veel moeilijker is bij de Vive of de Rift.
Natuurlijk zijn er ook nadelen. De PS4 is maar een slap toestel vergeleken met een gamepc van 1.000 euro. Zodoende is de resolutie per oog lager dan bij de concurrentie. Waar de Vive en de Rift je 1.080 x 1.200 pixels per oog geven, houdt de PSVR-headset het op 960 x 1.080 pixels. Het trackingsysteem is minder accuraat dan bij de twee andere brillen, omdat Sony beroep heeft gedaan op de verouderde technologie die het enkele jaren geleden introduceerde voor de Move-controllers op de PlayStation 3.
Wij gingen de voorbije week al aan de slag met de PSVR, die vanaf morgen bij ons in de rekken ligt. We houden het hier bij een eerste indruk op basis van onze ervaringen tijdens de afgelopen dagen. Een finale review volgt wanneer we de bril uitgebreider hebben kunnen testen en vergelijken met zijn concurrenten.
Michaël: “Vooral technisch interessant”
Ik ben grote fan van VR en hoop oprecht dat de technologie doorbreekt. De PSVR is een goede kandidaat om dat te bewerkstelligen met dank aan het enorme potentiële publiek van PS4-bezitters. Helaas kan ik me na mijn tijd met de bril niet ontdoen van de indruk dat deze incarnatie van de headset niet het toestel is dat VR mainstream zal maken. Langs de technische kant presteert alles naar verwachtingen. De bril is bijzonder comfortabel, zelfs wanneer je hem lang op het hoofd houdt. Doorgeven is erg eenvoudig, wat het sociale aspect dan weer bevordert. Bovendien kan iedereen via de televisie (in 2D) meekijken naar wat de brildrager ziet. De menustructuur binnenin de bril is identiek aan wat je van je PS4 gewoon bent en de bediening met de controller heeft absoluut geen leercurve.
Ik testte de bril met enkele vrienden en iedereen was er meteen mee weg.
Gameplayprobleem
Het probleem van de PSVR zit volgens mij bij de content. De beperkte resolutie van de bril is ietwat verrassend geen ramp. Zodra je in een spel zit en rondkijkt, kijk je al snel voorbij de pixels. Dat is zo bij de Vive en ondanks de lagere resolutie ook bij de PSVR. Het zijn de mindere graphics van de beschikbare spellen die de PSVR parten spelen. Om misselijkheid te voorkomen moet de headset een constante 90 frames per seconde per oog aanleveren. Bij een spel als Driveclub valt het op dat er daarom fel in de grafische pracht is gesnoeid. Denk daarbij niet alleen aan zichtbare pixels op het scherm, maar extreme zaagtandjes door een complete afwezigheid van zelfs een minimum aan anti-aliasing. Langs de ene kant zit je met de PSVR letterlijk in de wagen waarmee je racet, langs de andere kant halen de graphics van het niveau van de PlayStation 2 je terug uit de cockpit.
Andere spellen zien er beter uit, maar zijn zelden meer dan interessante VR-ervaringen. De meeste titels in de beschikbare bibliotheek hielden mijn aandacht met moeite een half uur vast. Zelfs bij de meest plezierige momenten, zoals een hectisch on-rails stuk in The London Heist, waarbij je vanuit een bestelwagen vijanden op motoren en in wagens aan flarden schiet, is het de nieuwigheid van VR die de show steelt. De kwaliteit van het spel zou, graphics helemaal terzijde, vandaag niet door de beugel kunnen op een klassiek televisiescherm. Driveclub, toch één van de grote lanceringstitels, geeft een ander mooi voorbeeld. In welk blockbusterspel is het nog aanvaardbaar dat het circuit is afgeschermd met onzichtbare muren? Je vliegt niet uit de bocht in de sneeuw, maar blijft plakken tegen een onzichtbare railing. Het extreem goedkope geluid, dat altijd hetzelfde klinkt, maakt dat alleen maar pijnlijker. Een spel als Tumble VR, waarbij je puzzels met blokken oplost, zou evenmin interessant zijn in 2D maar is duidelijk ontworpen met VR in het achterhoofd, en kon me wel blijven boeien.
Technisch subliem
Ik kan wel rapporteren dat noch ik, noch mijn metgezellen, grote problemen met misselijkheid ervaarden. De framerate ligt consistent hoog genoeg om in theorie een omkerende maag te vermijden en in de praktijk lijkt dat voor mij in ieder geval te kloppen. Zelfs bij Eve Valkyrie, waarbij boven en onder al snel geen betekenis meer hebben, bleef ik me redelijk voelen. Ik denk echter niet dat ik zo’n intens spel langer dan een uur aan één stuk zou kunnen spelen alvorens ik alsnog zou snakken naar de dagen waarin Touristil nog zonder voorschrift verkrijgbaar was.
“Ik denk niet dat ik een intens spel langer dan een uur aan één stuk zou kunnen spelen alvorens ik alsnog zou snakken naar de dagen waarin Touristil zonder voorschrift verkrijgbaar was.”
Even wachten
Mijn voorlopige conclusie is eerder teleurstellend. De PSVR is een uitstekend en comfortabel product. Sony doet alles juist, van de eenvoudige installatie over het gemak waarmee je de bril doorgeeft tot het comfort waarmee hij op je hoofd rust. De beperkte resolutie is te vergeven, maar de beschikbare spellen zijn op dit moment gewoon ondermaats. Ik heb de indruk dat spelmakers zich gehaast hebben om enkele titels klaar te krijgen. Het resultaat is een verzameling games met ondermaatse gameplay waarvan het merendeel geen tien exemplaren zou verkopen op een traditionele tv, vergezeld van een aantal fantastische VR-ervaringen waar je helaas niet meer dan een uur per stuk insteekt.
De bril stak me in het spel, de gameplay van de beschikbare spellen haalde me er terug uit. Voorlopig is de immersie voor mij groter op een grote tv met een goed uitgewerkte game. Zolang VR geen AAA-titels meekrijgt, kan de technologie volgens mij niet doorbreken. Ik raad alle early adopters aan om een PSVR op de kop te tikken, zo kan Sony een tweede versie ontwikkelen waar ik dan mee aan de slag kan.
Dries: “Ik heb met spijt mijn pre-order geannuleerd”
Ik keek heel hard uit naar de komst van de PlayStation VR. Een korte kennismaking met de HTC Vive had me warm gemaakt voor virtual reality, maar het prijskaartje en gebrek aan een deftige game-pc hielden me tegen. De toegankelijke prijs van de PSVR en het feit dat er al een PlayStation 4 onder mijn tv staat, namen alle twijfel weg en dus reserveerde ik enkele weken geleden een exemplaar van Sony’s VR-headset. Wanneer we vorige week het voorstel kregen om in avant-première met de PSVR aan de slag te gaan, moest ik dan ook geen twee keer nadenken. Afgelopen vrijdag nam ik de headset mee naar huis en installeerde hem meteen, klaar om me helemaal onder te dompelen in VR.
De installatie verliep erg vlot. Sony voorziet een duidelijke handleiding, alle kabels zijn genummerd en de verschillende aansluitingen gemarkeerd zodat je je niet kan vergissen. Zelfs de manier waarop je de headset op je hoofd moet zetten, wordt stap voor stap uitgelegd. De PSVR zit bijzonder comfortabel en laat zich makkelijk verstellen zodat hij goed op je hoofd zit. Wanneer ik de instructies van Sony letterlijk volgde om de headset op te zetten, merkte ik wel dat er licht binnen kwam langs de onderkant van de bril. Een beetje schuiven met de positie van de band rond mijn hoofd verhielp dat probleem. Ook mijn bril zat niet in de weg en kon ik gewoon onder de headset ophouden tijdens het spelen. Een voordeel ten opzichte van de Vive en Oculus is de verstelbaarheid van het kijkgedeelte van de bril. Dat kan je van je weg schuiven zodat je je omgeving ziet terwijl je de PSVR op hebt. Handig wanneer ik even niet meer wist waar ik mijn controller had neergelegd.
“Met de bril op mijn neus en een aantal lanceringstitels geïnstalleerd, was ik klaar om aan mijn eerste avondje in VR te beginnen. Vijf minuten later was het al gedaan met de pret.”
Autoziek
Met de bril op mijn neus en een aantal lanceringstitels geïnstalleerd, was ik klaar om aan mijn eerste avondje in VR te beginnen. Vijf minuten later was het al gedaan met de pret. Ietwat overmoedig was ik gestart met de racegame Driveclub, maar tijdens het racen voelde ik mezelf steeds onpasselijker worden. Na één race – die ik overigens wel gewonnen had – moest ik het al opgeven. De misselijkheid nam de overhand en de VR-pret was voorbij. Terwijl mijn ogen mijn hersenen het idee gaven dat ik aan hoog tempo over een raceparcours aan het scheuren was, gaf mijn evenwichtsorgaan de tegenstrijdige informatie dat ik gewoon stil zat. Een kortsluiting in mijn hersenen leidde tot het gevoel van autoziekte, iets wat ik niet ondervond tijdens mijn ritje in de virtuele achtbaan van Bobbejaanland, waar het beeld in de VR-bril en de bewegingen van de rollercoaster perfect op elkaar zijn afgestemd.
De misselijkheid is dus zeker niet te wijten aan de prestaties van de PSVR, maar wel aan mijn eigen gevoeligheid voor autoziekte. Ik voelde me de rest van de avond belabberd en liet het aan mijn vriendin over om enkele van de andere reeds beschikbare spellen te proberen. Meteen ontdekten we dat virtual reality niet asociaal hoeft te zijn. Terwijl mijn vriendin in Ocean Descent in een duikerskooi naar de bodem van de oceaan afdaalde, kon ik meekijken op het televisiescherm en genieten van haar reactie en verwondering bij alles wat ze zag. Nog leuker was het om in Tumble VR, waarin je zo hoog mogelijke blokkentorens moet bouwen en puzzels oplossen, samen op zoek te gaan naar de beste manier om de blokken zo stabiel mogelijk te stapelen.
Tweede poging
Vol goede moed en met de instelling om de PSVR een tweede kans te geven, nam ik de headset de volgende dag mee naar een familielid dat zelf ook al een pre-order had geplaatst. Het afbreken en weer opbouwen van de installatie was geen enkel probleem. Vijftien minuten na aankomst konden we al aan de slag en werd de bril lustig doorgegeven. Opnieuw kon ik genieten van de reacties van mensen die voor het eerst een VR-bril opzetten en werd ik gesterkt in mijn overtuiging dat dit meer is dan een hype, ondanks mijn eigen ervaringen van de dag ervoor. Meteen bleek ook dat ik de enige was in ons gezelschap die zoveel last had van misselijkheid tijdens het spelen. Toch wou ik het nog niet opgeven en waagde ik me aan enkele andere spellen.
Beginnen deed ik met Danger Ball, dat net als Ocean Descent deel uitmaakt van PlayStation VR Worlds, een verzameling van vijf VR-ervaringen. Danger Ball kan je nog het best vergelijken met een VR-versie van Pong. Je slaat een balletje heen en weer tegen de computer door met je hoofd te bewegen. Dat klinkt naar hedendaagse normen erg saai, maar is ontzettend entertainend in virtual reality. Bovenal: ik werd er niet misselijk van. Na Danger Ball besloot ik opnieuw wat spellen met beweging te proberen. Luge VR, waarbij je al liggend op een skateboard een berg naar beneden racet, lukte nog net, maar ruimteavontuurspel Scavenger’s Odyssey en Battlezone, waarin je een tank bestuurt, moest ik allebei al na minder dan vijf minuten afzetten.
[related_article id=”185023″]Uiteindelijk had ik voldoende moed bij elkaar geraapt om ook Driveclub opnieuw een kans te geven. Het ging me beter af dan de dag ervoor, maar na één race had ik het opnieuw gehad. Ik was minder misselijk, maar voelde dat ik m’n geluk niet op de proef moest stellen. De echte klap kwam pas later, in de auto op de terugweg naar huis. Een namiddag gamen in virtual reality kroop zowel bij mij als bij mijn vriendin niet in de koude kleren. We werden allebei geplaagd door een ongemakkelijk gevoel en hadden nog weinig zin om de PSVR zondag opnieuw boven te halen.
Pre-order geannuleerd
Hoewel de PlayStation VR een knap staaltje techniek is en ik nog altijd in virtual reality geloof, heb ik na mijn eerste ervaring met de headset besloten om mijn pre-order te annuleren. De voornaamste reden daarvoor is de misselijkheid die ik ondervind bij heel wat spellen met beweging. Weet je van jezelf dat je daar ook gevoelig voor bent, dan doe je er goed aan om virtual reality eerst zelf eens te proberen voor je tot een aankoop overgaat van deze of een andere headset. Weet ook dat je je hersenen kan trainen om die kortsluiting te voorkomen, maar dat vraagt een inspanning van weken of zelfs maanden misselijkmakende game-ervaringen. Enkel voor de die hards dus.
Daarnaast zijn de spellen die momenteel beschikbaar zijn naar mijn gevoel vooral de moeite om in gezelschap te spelen. Ik haalde het meeste plezier uit de minigames van PlayStation VR Worlds, maar die zijn te beperkt om lang interessant te blijven wanneer je alleen speelt. Speel je in gezelschap dan komen ze wel tot hun recht. De PSVR is in dat opzicht te vergelijken met de Wii, die het ook vooral van zijn sociale partygames moet hebben. Ondanks mijn oorspronkelijke enthousiasme, houd ik de boot dus nog even af. Mijn familie daarentegen, die kunnen niet wachten tot hun exemplaar morgen arriveert.
Op papier is de PlayStation VR de interessantste high-end virtual reality-headset van het moment. De bril kan een handvol troeven voorleggen. Om te beginnen is de prijs in vergelijking met grote concurrenten HTC Vive en Oculus Rift best acceptabel. De PSVR kost je 399 euro, de Rift 699 euro en de Vive kost je, inclusief controllers weliswaar, 899 euro.
De drie toestellen zijn zelf te dom om virtual reality content weer te geven en hebben een computer nodig. Daarin schuilt de tweede troef van de PSVR: veel meer mensen hebben toegang tot een Playstation 4 dan tot een dure high-end gamecomputer. De PS4 is bovendien een stuk goedkoper dan zo’n gamebak. Momenteel tik je hem op de kop voor om en bij de 300 euro. Naast de console heb je ook de PS Camera nodig om je bewegingen in VR te kunnen tracken. Heb je die nog niet, dan betaal je daar nog eens 60 euro voor. Voor de optionele PlayStation Move motion controllers betaal je 80 euro.
Verder vinden we de Playstation VR de meest comfortabele headset. De bril is misschien zwaarder, maar het gewicht is mooi over je hoofd verdeeld en het toestel sluit best goed aan, zodat er weinig licht binnenkomt. Bovendien kan je de PSVR comfortabel met een bril gebruiken, wat veel moeilijker is bij de Vive of de Rift.
Natuurlijk zijn er ook nadelen. De PS4 is maar een slap toestel vergeleken met een gamepc van 1.000 euro. Zodoende is de resolutie per oog lager dan bij de concurrentie. Waar de Vive en de Rift je 1.080 x 1.200 pixels per oog geven, houdt de PSVR-headset het op 960 x 1.080 pixels. Het trackingsysteem is minder accuraat dan bij de twee andere brillen, omdat Sony beroep heeft gedaan op de verouderde technologie die het enkele jaren geleden introduceerde voor de Move-controllers op de PlayStation 3.
Wij gingen de voorbije week al aan de slag met de PSVR, die vanaf morgen bij ons in de rekken ligt. We houden het hier bij een eerste indruk op basis van onze ervaringen tijdens de afgelopen dagen. Een finale review volgt wanneer we de bril uitgebreider hebben kunnen testen en vergelijken met zijn concurrenten.
Michaël: “Vooral technisch interessant”
Ik ben grote fan van VR en hoop oprecht dat de technologie doorbreekt. De PSVR is een goede kandidaat om dat te bewerkstelligen met dank aan het enorme potentiële publiek van PS4-bezitters. Helaas kan ik me na mijn tijd met de bril niet ontdoen van de indruk dat deze incarnatie van de headset niet het toestel is dat VR mainstream zal maken. Langs de technische kant presteert alles naar verwachtingen. De bril is bijzonder comfortabel, zelfs wanneer je hem lang op het hoofd houdt. Doorgeven is erg eenvoudig, wat het sociale aspect dan weer bevordert. Bovendien kan iedereen via de televisie (in 2D) meekijken naar wat de brildrager ziet. De menustructuur binnenin de bril is identiek aan wat je van je PS4 gewoon bent en de bediening met de controller heeft absoluut geen leercurve.
Ik testte de bril met enkele vrienden en iedereen was er meteen mee weg.
Gameplayprobleem
Het probleem van de PSVR zit volgens mij bij de content. De beperkte resolutie van de bril is ietwat verrassend geen ramp. Zodra je in een spel zit en rondkijkt, kijk je al snel voorbij de pixels. Dat is zo bij de Vive en ondanks de lagere resolutie ook bij de PSVR. Het zijn de mindere graphics van de beschikbare spellen die de PSVR parten spelen. Om misselijkheid te voorkomen moet de headset een constante 90 frames per seconde per oog aanleveren. Bij een spel als Driveclub valt het op dat er daarom fel in de grafische pracht is gesnoeid. Denk daarbij niet alleen aan zichtbare pixels op het scherm, maar extreme zaagtandjes door een complete afwezigheid van zelfs een minimum aan anti-aliasing. Langs de ene kant zit je met de PSVR letterlijk in de wagen waarmee je racet, langs de andere kant halen de graphics van het niveau van de PlayStation 2 je terug uit de cockpit.
Andere spellen zien er beter uit, maar zijn zelden meer dan interessante VR-ervaringen. De meeste titels in de beschikbare bibliotheek hielden mijn aandacht met moeite een half uur vast. Zelfs bij de meest plezierige momenten, zoals een hectisch on-rails stuk in The London Heist, waarbij je vanuit een bestelwagen vijanden op motoren en in wagens aan flarden schiet, is het de nieuwigheid van VR die de show steelt. De kwaliteit van het spel zou, graphics helemaal terzijde, vandaag niet door de beugel kunnen op een klassiek televisiescherm. Driveclub, toch één van de grote lanceringstitels, geeft een ander mooi voorbeeld. In welk blockbusterspel is het nog aanvaardbaar dat het circuit is afgeschermd met onzichtbare muren? Je vliegt niet uit de bocht in de sneeuw, maar blijft plakken tegen een onzichtbare railing. Het extreem goedkope geluid, dat altijd hetzelfde klinkt, maakt dat alleen maar pijnlijker. Een spel als Tumble VR, waarbij je puzzels met blokken oplost, zou evenmin interessant zijn in 2D maar is duidelijk ontworpen met VR in het achterhoofd, en kon me wel blijven boeien.
Technisch subliem
Ik kan wel rapporteren dat noch ik, noch mijn metgezellen, grote problemen met misselijkheid ervaarden. De framerate ligt consistent hoog genoeg om in theorie een omkerende maag te vermijden en in de praktijk lijkt dat voor mij in ieder geval te kloppen. Zelfs bij Eve Valkyrie, waarbij boven en onder al snel geen betekenis meer hebben, bleef ik me redelijk voelen. Ik denk echter niet dat ik zo’n intens spel langer dan een uur aan één stuk zou kunnen spelen alvorens ik alsnog zou snakken naar de dagen waarin Touristil nog zonder voorschrift verkrijgbaar was.
“Ik denk niet dat ik een intens spel langer dan een uur aan één stuk zou kunnen spelen alvorens ik alsnog zou snakken naar de dagen waarin Touristil zonder voorschrift verkrijgbaar was.”
Even wachten
Mijn voorlopige conclusie is eerder teleurstellend. De PSVR is een uitstekend en comfortabel product. Sony doet alles juist, van de eenvoudige installatie over het gemak waarmee je de bril doorgeeft tot het comfort waarmee hij op je hoofd rust. De beperkte resolutie is te vergeven, maar de beschikbare spellen zijn op dit moment gewoon ondermaats. Ik heb de indruk dat spelmakers zich gehaast hebben om enkele titels klaar te krijgen. Het resultaat is een verzameling games met ondermaatse gameplay waarvan het merendeel geen tien exemplaren zou verkopen op een traditionele tv, vergezeld van een aantal fantastische VR-ervaringen waar je helaas niet meer dan een uur per stuk insteekt.
De bril stak me in het spel, de gameplay van de beschikbare spellen haalde me er terug uit. Voorlopig is de immersie voor mij groter op een grote tv met een goed uitgewerkte game. Zolang VR geen AAA-titels meekrijgt, kan de technologie volgens mij niet doorbreken. Ik raad alle early adopters aan om een PSVR op de kop te tikken, zo kan Sony een tweede versie ontwikkelen waar ik dan mee aan de slag kan.
Dries: “Ik heb met spijt mijn pre-order geannuleerd”
Ik keek heel hard uit naar de komst van de PlayStation VR. Een korte kennismaking met de HTC Vive had me warm gemaakt voor virtual reality, maar het prijskaartje en gebrek aan een deftige game-pc hielden me tegen. De toegankelijke prijs van de PSVR en het feit dat er al een PlayStation 4 onder mijn tv staat, namen alle twijfel weg en dus reserveerde ik enkele weken geleden een exemplaar van Sony’s VR-headset. Wanneer we vorige week het voorstel kregen om in avant-première met de PSVR aan de slag te gaan, moest ik dan ook geen twee keer nadenken. Afgelopen vrijdag nam ik de headset mee naar huis en installeerde hem meteen, klaar om me helemaal onder te dompelen in VR.
De installatie verliep erg vlot. Sony voorziet een duidelijke handleiding, alle kabels zijn genummerd en de verschillende aansluitingen gemarkeerd zodat je je niet kan vergissen. Zelfs de manier waarop je de headset op je hoofd moet zetten, wordt stap voor stap uitgelegd. De PSVR zit bijzonder comfortabel en laat zich makkelijk verstellen zodat hij goed op je hoofd zit. Wanneer ik de instructies van Sony letterlijk volgde om de headset op te zetten, merkte ik wel dat er licht binnen kwam langs de onderkant van de bril. Een beetje schuiven met de positie van de band rond mijn hoofd verhielp dat probleem. Ook mijn bril zat niet in de weg en kon ik gewoon onder de headset ophouden tijdens het spelen. Een voordeel ten opzichte van de Vive en Oculus is de verstelbaarheid van het kijkgedeelte van de bril. Dat kan je van je weg schuiven zodat je je omgeving ziet terwijl je de PSVR op hebt. Handig wanneer ik even niet meer wist waar ik mijn controller had neergelegd.
“Met de bril op mijn neus en een aantal lanceringstitels geïnstalleerd, was ik klaar om aan mijn eerste avondje in VR te beginnen. Vijf minuten later was het al gedaan met de pret.”
Autoziek
Met de bril op mijn neus en een aantal lanceringstitels geïnstalleerd, was ik klaar om aan mijn eerste avondje in VR te beginnen. Vijf minuten later was het al gedaan met de pret. Ietwat overmoedig was ik gestart met de racegame Driveclub, maar tijdens het racen voelde ik mezelf steeds onpasselijker worden. Na één race – die ik overigens wel gewonnen had – moest ik het al opgeven. De misselijkheid nam de overhand en de VR-pret was voorbij. Terwijl mijn ogen mijn hersenen het idee gaven dat ik aan hoog tempo over een raceparcours aan het scheuren was, gaf mijn evenwichtsorgaan de tegenstrijdige informatie dat ik gewoon stil zat. Een kortsluiting in mijn hersenen leidde tot het gevoel van autoziekte, iets wat ik niet ondervond tijdens mijn ritje in de virtuele achtbaan van Bobbejaanland, waar het beeld in de VR-bril en de bewegingen van de rollercoaster perfect op elkaar zijn afgestemd.
De misselijkheid is dus zeker niet te wijten aan de prestaties van de PSVR, maar wel aan mijn eigen gevoeligheid voor autoziekte. Ik voelde me de rest van de avond belabberd en liet het aan mijn vriendin over om enkele van de andere reeds beschikbare spellen te proberen. Meteen ontdekten we dat virtual reality niet asociaal hoeft te zijn. Terwijl mijn vriendin in Ocean Descent in een duikerskooi naar de bodem van de oceaan afdaalde, kon ik meekijken op het televisiescherm en genieten van haar reactie en verwondering bij alles wat ze zag. Nog leuker was het om in Tumble VR, waarin je zo hoog mogelijke blokkentorens moet bouwen en puzzels oplossen, samen op zoek te gaan naar de beste manier om de blokken zo stabiel mogelijk te stapelen.
Tweede poging
Vol goede moed en met de instelling om de PSVR een tweede kans te geven, nam ik de headset de volgende dag mee naar een familielid dat zelf ook al een pre-order had geplaatst. Het afbreken en weer opbouwen van de installatie was geen enkel probleem. Vijftien minuten na aankomst konden we al aan de slag en werd de bril lustig doorgegeven. Opnieuw kon ik genieten van de reacties van mensen die voor het eerst een VR-bril opzetten en werd ik gesterkt in mijn overtuiging dat dit meer is dan een hype, ondanks mijn eigen ervaringen van de dag ervoor. Meteen bleek ook dat ik de enige was in ons gezelschap die zoveel last had van misselijkheid tijdens het spelen. Toch wou ik het nog niet opgeven en waagde ik me aan enkele andere spellen.
Beginnen deed ik met Danger Ball, dat net als Ocean Descent deel uitmaakt van PlayStation VR Worlds, een verzameling van vijf VR-ervaringen. Danger Ball kan je nog het best vergelijken met een VR-versie van Pong. Je slaat een balletje heen en weer tegen de computer door met je hoofd te bewegen. Dat klinkt naar hedendaagse normen erg saai, maar is ontzettend entertainend in virtual reality. Bovenal: ik werd er niet misselijk van. Na Danger Ball besloot ik opnieuw wat spellen met beweging te proberen. Luge VR, waarbij je al liggend op een skateboard een berg naar beneden racet, lukte nog net, maar ruimteavontuurspel Scavenger’s Odyssey en Battlezone, waarin je een tank bestuurt, moest ik allebei al na minder dan vijf minuten afzetten.
[related_article id=”185023″]Uiteindelijk had ik voldoende moed bij elkaar geraapt om ook Driveclub opnieuw een kans te geven. Het ging me beter af dan de dag ervoor, maar na één race had ik het opnieuw gehad. Ik was minder misselijk, maar voelde dat ik m’n geluk niet op de proef moest stellen. De echte klap kwam pas later, in de auto op de terugweg naar huis. Een namiddag gamen in virtual reality kroop zowel bij mij als bij mijn vriendin niet in de koude kleren. We werden allebei geplaagd door een ongemakkelijk gevoel en hadden nog weinig zin om de PSVR zondag opnieuw boven te halen.
Pre-order geannuleerd
Hoewel de PlayStation VR een knap staaltje techniek is en ik nog altijd in virtual reality geloof, heb ik na mijn eerste ervaring met de headset besloten om mijn pre-order te annuleren. De voornaamste reden daarvoor is de misselijkheid die ik ondervind bij heel wat spellen met beweging. Weet je van jezelf dat je daar ook gevoelig voor bent, dan doe je er goed aan om virtual reality eerst zelf eens te proberen voor je tot een aankoop overgaat van deze of een andere headset. Weet ook dat je je hersenen kan trainen om die kortsluiting te voorkomen, maar dat vraagt een inspanning van weken of zelfs maanden misselijkmakende game-ervaringen. Enkel voor de die hards dus.
Daarnaast zijn de spellen die momenteel beschikbaar zijn naar mijn gevoel vooral de moeite om in gezelschap te spelen. Ik haalde het meeste plezier uit de minigames van PlayStation VR Worlds, maar die zijn te beperkt om lang interessant te blijven wanneer je alleen speelt. Speel je in gezelschap dan komen ze wel tot hun recht. De PSVR is in dat opzicht te vergelijken met de Wii, die het ook vooral van zijn sociale partygames moet hebben. Ondanks mijn oorspronkelijke enthousiasme, houd ik de boot dus nog even af. Mijn familie daarentegen, die kunnen niet wachten tot hun exemplaar morgen arriveert.
