Intel Core M: Op sneltreinvaart naar de vergetelheid
Flinterdun, net zo krachtig als een Core i en compleet zonder ventilator: in september van 2014 schetste Intel een aantrekkelijk beeld van zijn eerste Broadwell 14 nm-chips. De chipbakker had net de ultieme 22 nanometer Haswell-chip op de markt losgelaten in de vorm van de uitstekende Haswell E en het was tijd voor een tick; een verkleining van het bakproces.
De allereerste 14 nanometer Broadwell-chips waren geen Core i-processors maar Core M’s. De M-line-up was splinternieuw. Intel beloofde Core-prestaties in ongezien dunne en mooie toestellen en de eerste toestellen leken die beloftes waar te maken. De Yoga 3 Pro van Lenovo bijvoorbeeld was één van die vroege high-end pareltjes.
Geen budget-cpu
Flinterdun maar toch een Intel Core, dat klinkt premium en dat weerspiegelde het prijskaartje. De Yoga ging over de toonbank voor 1.599 euro, de UX305F van Asus had een iets lichtere Core M en werd al de jouwe voor 999 euro. Gelijktijdig met de opkomst van de dunne vormfactor besloten fabrikanten echter collectief dat Full HD niet meer volstond in een premiumtoestel. Zowel Asus als Lenovo gaven hun 13,3 inchtoestellen een 3.200 x 1.800 4K-resolutie mee.
4K op een dergelijk klein display is weggegooid geld: een resolutie hoger dan WQHD is niet te rechtvaardigen tenzij je de gewoonte hebt je display met een vergrootglas te bestuderen. Hogeresolutiedisplays eisen echter hun tol. Alle pixels, ook de duizenden onzichtbare exemplaren, moeten aangestuurd worden door de Core M-processor, waarvan de geïntegreerde graphics overuren moeten draaien om lichte applicaties tot hun recht te brengen. Het scherm zelf genereert terwijl de nodige extra warmte.
Onvoorziene designrichting
Intel ontwikkelde de Core M met een laag TDP (de maximale hoeveelheid warmte die de cpu zal genereren), maar fabrikanten bouwden dunne toestellen die zelf extra warmte met zich meebrachten. Ondanks de Core M in de behuizing was de totale temperatuurwinst aan de beperkte kant. Vervolgens zogen de scherpe displays de batterij van de toestellen sneller dan voorspeld leeg.
Intel claimde dat zijn zuinige Core M de autonomie van flinterdunne toestellen de hoogte in zou jagen maar fabrikanten soupeerden die marge prompt op aan extra pixels. De Yoga 3 Pro hielt het in onze tests net vijf uur uit op één batterijlading. De fabrikanten misbruikten Core M dus op een manier die de chip prompt onaantrekkelijk maakte voor de consument, maar Intel zelf is niet onschuldig. Hoewel Core M bijzonder zuinig is bij licht gebruik, valt dat voordeel weg bij zwaardere werklasten. Aangezien Core M Core-prestaties moest bieden, gebruikten consumenten hun toestel op dezelfde manier als een Core i-laptop. Wie zich beperkt tot licht werk, kan immers een veel goedkoper Atom- of Celeron-gebaseerd toestel kopen.
Apple
Niet veel na Core M stelde Intel de rest van zijn Broadwell line-up voor, gevolgd door de splinternieuwe reeks Skylake-processors. Een slimme architectuur, in combinatie met het 14 nanometerproces, maakte van Core i zelf een bijzonder efficiënte chip dezer dagen, en daar spelen fabrikanten graag op in.
Bloedmooie designs en een grote autonomie moesten de aantrekkingskracht van Core M zijn. De autonomie stelt ook vandaag nog teleur, terwijl strakke designs ook mogelijk zijn met de Core i-familie. Lenovo toont met zijn X1-reeks dunne en prachtige toestellen die overweg kunnen met een Core i7, HP heeft de prachtige Spectres , Asus toonde pas de flinterdunne Zenbook 3 en ga zo maar verder.
Concurrentie uit eigen huis
De Core i-laptops zijn nog wel uitgerust met een ventilator, maar wie er geen meetlatje bij pakt, ziet toestellen die net zo dun zijn als hun Core M-varianten toch krachtiger presteren en bovendien een autonomie voor de dag leggen die minstens even goed is. Waarom zou je dan nog een Core M kiezen? In erg specifieke situaties zoals wanneer een ventilator echt uit den boze is, heeft de chip wel meerwaarde. Apple heeft een Core M in zijn MacBooks en dat alleen al levert Intel een degelijke verkoop op. De enige reden dat die Core M in de MacBook zit is dan weer de drang van CEO Tim Cook om tijdens de keynote uit te pakken met spectaculaire cijfers. Wil je echt het allerduurste toestel, dan komt het op millimeters aan en is Core M je vriend. Echte meerwaarde voor de consument in dit specifieke geval: onbestaand.
Leg het maar uit
Apple is Apple, het zal MacBook-kopers een worst wezen wat er in het toestel zit, als het maar mooi is. Bij Windows ligt het moeilijker. Probeer een doordeweekse consument maar eens een Core M-toestel te verkopen. Van Core i heeft die al gehoord, maar Core M is mysterieuzer. De kloksnelheid ligt steevast een heel stuk lager dan die van de Core i-concurrenten, maar dat weerspiegelt zich niet in de prijs.
Het andere chipdesign maakt dat de cpu-klokken niet rechtstreeks vergelijkbaar zijn, maar dat is kennis die de liefhebber al meer aanspreekt dan de potentiële koper die 1.500 euro aan een krachtige en mooie laptop wil geven. Leg dus maar eens duidelijk uit wat het voordeel van het Core M-toestel is, behalve dan eventueel de enkele millimeters die het chassis minder meet in de dikte.
[related_article id=”181401″]Core M was gericht op echt flinterdunne Full HD-toestellen met een premium prijskaartje maar de markt is anders geëvolueerd dan gepland. Een moeilijk marketingverhaal en vooral de geweldige prestaties van de Core i Skylake line-up maken de M-chips nog een stuk onaantrekkelijker.
Sombere toekomst
Dat Intel de chips gaat afvoeren, lijkt dan weer twijfelachtig. Toestellen met Core M zijn in een minderheid, maar ze bestaan en ze worden wel degelijk gekocht. Met de nieuwe 14 nm Kaby Lake line-up die later dit jaar uitkomt, zal Core M vermoedelijk ook verfrist worden. Of de chipreeks daarna nog een lang leven beschoren is, lijkt me twijfelachtig.
Met Cannonlake stapt Intel waarschijnlijk volgend jaar over naar het 10 nanometer-procedé. De kleinere transistors zullen de klassieke Core i-chips per definitie nog meer kracht geven aan een nog lager TDP. Waar Core M dan in dat plaatje past, is voor mij onduidelijk.
Flinterdun, net zo krachtig als een Core i en compleet zonder ventilator: in september van 2014 schetste Intel een aantrekkelijk beeld van zijn eerste Broadwell 14 nm-chips. De chipbakker had net de ultieme 22 nanometer Haswell-chip op de markt losgelaten in de vorm van de uitstekende Haswell E en het was tijd voor een tick; een verkleining van het bakproces.
De allereerste 14 nanometer Broadwell-chips waren geen Core i-processors maar Core M’s. De M-line-up was splinternieuw. Intel beloofde Core-prestaties in ongezien dunne en mooie toestellen en de eerste toestellen leken die beloftes waar te maken. De Yoga 3 Pro van Lenovo bijvoorbeeld was één van die vroege high-end pareltjes.
Geen budget-cpu
Flinterdun maar toch een Intel Core, dat klinkt premium en dat weerspiegelde het prijskaartje. De Yoga ging over de toonbank voor 1.599 euro, de UX305F van Asus had een iets lichtere Core M en werd al de jouwe voor 999 euro. Gelijktijdig met de opkomst van de dunne vormfactor besloten fabrikanten echter collectief dat Full HD niet meer volstond in een premiumtoestel. Zowel Asus als Lenovo gaven hun 13,3 inchtoestellen een 3.200 x 1.800 4K-resolutie mee.
4K op een dergelijk klein display is weggegooid geld: een resolutie hoger dan WQHD is niet te rechtvaardigen tenzij je de gewoonte hebt je display met een vergrootglas te bestuderen. Hogeresolutiedisplays eisen echter hun tol. Alle pixels, ook de duizenden onzichtbare exemplaren, moeten aangestuurd worden door de Core M-processor, waarvan de geïntegreerde graphics overuren moeten draaien om lichte applicaties tot hun recht te brengen. Het scherm zelf genereert terwijl de nodige extra warmte.
Onvoorziene designrichting
Intel ontwikkelde de Core M met een laag TDP (de maximale hoeveelheid warmte die de cpu zal genereren), maar fabrikanten bouwden dunne toestellen die zelf extra warmte met zich meebrachten. Ondanks de Core M in de behuizing was de totale temperatuurwinst aan de beperkte kant. Vervolgens zogen de scherpe displays de batterij van de toestellen sneller dan voorspeld leeg.
Intel claimde dat zijn zuinige Core M de autonomie van flinterdunne toestellen de hoogte in zou jagen maar fabrikanten soupeerden die marge prompt op aan extra pixels. De Yoga 3 Pro hielt het in onze tests net vijf uur uit op één batterijlading. De fabrikanten misbruikten Core M dus op een manier die de chip prompt onaantrekkelijk maakte voor de consument, maar Intel zelf is niet onschuldig. Hoewel Core M bijzonder zuinig is bij licht gebruik, valt dat voordeel weg bij zwaardere werklasten. Aangezien Core M Core-prestaties moest bieden, gebruikten consumenten hun toestel op dezelfde manier als een Core i-laptop. Wie zich beperkt tot licht werk, kan immers een veel goedkoper Atom- of Celeron-gebaseerd toestel kopen.
Apple
Niet veel na Core M stelde Intel de rest van zijn Broadwell line-up voor, gevolgd door de splinternieuwe reeks Skylake-processors. Een slimme architectuur, in combinatie met het 14 nanometerproces, maakte van Core i zelf een bijzonder efficiënte chip dezer dagen, en daar spelen fabrikanten graag op in.
Bloedmooie designs en een grote autonomie moesten de aantrekkingskracht van Core M zijn. De autonomie stelt ook vandaag nog teleur, terwijl strakke designs ook mogelijk zijn met de Core i-familie. Lenovo toont met zijn X1-reeks dunne en prachtige toestellen die overweg kunnen met een Core i7, HP heeft de prachtige Spectres , Asus toonde pas de flinterdunne Zenbook 3 en ga zo maar verder.
Concurrentie uit eigen huis
De Core i-laptops zijn nog wel uitgerust met een ventilator, maar wie er geen meetlatje bij pakt, ziet toestellen die net zo dun zijn als hun Core M-varianten toch krachtiger presteren en bovendien een autonomie voor de dag leggen die minstens even goed is. Waarom zou je dan nog een Core M kiezen? In erg specifieke situaties zoals wanneer een ventilator echt uit den boze is, heeft de chip wel meerwaarde. Apple heeft een Core M in zijn MacBooks en dat alleen al levert Intel een degelijke verkoop op. De enige reden dat die Core M in de MacBook zit is dan weer de drang van CEO Tim Cook om tijdens de keynote uit te pakken met spectaculaire cijfers. Wil je echt het allerduurste toestel, dan komt het op millimeters aan en is Core M je vriend. Echte meerwaarde voor de consument in dit specifieke geval: onbestaand.
Leg het maar uit
Apple is Apple, het zal MacBook-kopers een worst wezen wat er in het toestel zit, als het maar mooi is. Bij Windows ligt het moeilijker. Probeer een doordeweekse consument maar eens een Core M-toestel te verkopen. Van Core i heeft die al gehoord, maar Core M is mysterieuzer. De kloksnelheid ligt steevast een heel stuk lager dan die van de Core i-concurrenten, maar dat weerspiegelt zich niet in de prijs.
Het andere chipdesign maakt dat de cpu-klokken niet rechtstreeks vergelijkbaar zijn, maar dat is kennis die de liefhebber al meer aanspreekt dan de potentiële koper die 1.500 euro aan een krachtige en mooie laptop wil geven. Leg dus maar eens duidelijk uit wat het voordeel van het Core M-toestel is, behalve dan eventueel de enkele millimeters die het chassis minder meet in de dikte.
[related_article id=”181401″]Core M was gericht op echt flinterdunne Full HD-toestellen met een premium prijskaartje maar de markt is anders geëvolueerd dan gepland. Een moeilijk marketingverhaal en vooral de geweldige prestaties van de Core i Skylake line-up maken de M-chips nog een stuk onaantrekkelijker.
Sombere toekomst
Dat Intel de chips gaat afvoeren, lijkt dan weer twijfelachtig. Toestellen met Core M zijn in een minderheid, maar ze bestaan en ze worden wel degelijk gekocht. Met de nieuwe 14 nm Kaby Lake line-up die later dit jaar uitkomt, zal Core M vermoedelijk ook verfrist worden. Of de chipreeks daarna nog een lang leven beschoren is, lijkt me twijfelachtig.
Met Cannonlake stapt Intel waarschijnlijk volgend jaar over naar het 10 nanometer-procedé. De kleinere transistors zullen de klassieke Core i-chips per definitie nog meer kracht geven aan een nog lager TDP. Waar Core M dan in dat plaatje past, is voor mij onduidelijk.
