De metaverse: de volgende grote sprong op het internet?
In juni vorig jaar publiceerden we een interview met de bezieler van Tropos AR. Het soort toepassingen dat zij naar het dagelijks leven willen brengen, zal uiteindelijk resulteren in de metaverse: een geüpgradede, revolutionaire versie van het internet die augmented en virtual reality integreert in de fysieke wereld. Omdat het nog een relatief nieuwe term is, blijft het moeilijk om een precieze definitie te formuleren. Voor sommigen is de metaverse simpelweg een diepgaande virtual- of augmented reality-ervaring, een categorie van technologische snufjes. Anderen gaan veel verder en zien het als een dromerige, maar zeker niet onrealistische visie op de samenleving van de toekomst.
Filosoof Jon Radoff
Een van de bekendste metaverse-filosofen is Jon Radoff. De Amerikaanse ondernemer is oprichter en CEO van Beamable, een platform voor live game-services dat spelontwikkelaars helpt om online games te bouwen met Unity. Om te illustreren wat de metaverse juist is, verwijst Radoff in een van zijn blogs naar de film Ready Player One. De virtuele reality OASIS is er het eigendom van een bedrijf: Innovative Online Industries. De plot van het verhaal draait vooral rond de controle over de maatschappij. Radoff geeft als kritiek dat het beeld uit de film te zeer focust op één vooraf bepaalde realiteit, terwijl virtuele ruimtes te gevarieerd zijn en te veel verschillende ervaringen bieden om mensen hetzelfde pad te laten volgen.
Volgens Radoff zijn virtuele werelden meer gefragmenteerd. Dat wil zeggen: de ervaring is voor iedereen anders. Games, virtuele realiteiten en online communities bieden ervaringen die veel te gevarieerd zijn om in één vastgelegd stramien te gieten. Met andere woorden: iedereen beslist zelf welke AR en VR hij of zij toepast op zijn eigen leven om een extra laagje meerwaarde te creëren. De ene bevindt zich in de metaverse wanneer een AR-avatar hem/haar rondleidt in een voetbalstadion of tijdens de rust een spelletje pong laat spelen in een digitale laag over het voetbalveld. Voor de thuisblijvers kan de metaverse een combinatie zijn van AR-toepassingen op de smartphone en Netflix met een AR-bril als de Oculus Rift, terwijl je voor huisgenoten naar een lege muur zit te staren. “De metaverse is tegelijkertijd synchroon en asynchroon, in real-time en turn-based. Het speelt zich af op client-serverniveau of wordt gedownload of gestreamd. De Metaverse is de verzameling van alle zogenaamde ‘connected experiences die men kan hebben”, vat Radoff het samen.
‘Live’ is het sleutelwoord
Wat alle metaverse-ervaringen wel gemeenschappelijk hebben, is dat de ‘speler’ live verbonden is met een online framework dat variabele content, sociale connecties en (geïntegreerde) betalingen toelaat. Radoff benadrukt dat ‘live’ hier het sleutelwoord is. “De metaverse is een levendig multiversum van verschillende werelden die in elkaar kunnen overvloeien”, aldus de internetfilosoof.
Creators kunnen mensen uitnodigen in een fysiek lege speeltuin en die oppervlakte gebruiken om hoogtechnologische, boeiende ervaringen te creëren met VR en AR. Denk op de schaal van de grootste pretparken van het land, die volledig virtueel en flexibeler kunnen bestaan. Hoewel dat mogelijkheden schept, ben je uiteraard afhankelijk van (hoge) kosten die zo’n grote fysieke ruimte met zich meebrengen. De eigenaars kunnen door eisen te stellen de creativiteit van AR-programmeurs serieus beknotten.
‘Metaverse for all’
Vrijer en handiger is het “metaverse for all”-principe. Daarbij draait het om decentralisatie. Om de creativiteit te benutten moeten er linken gezocht worden met het dagelijks leven. Denk daarbij aan een realistische avatar die in augmented reality voor gids speelt tijdens je toeristische uitstap, of een app die je punten laat scoren door op tijd te komen bij de tandarts. De technologie moet in dit geval een brug slaan met de realiteit en is dus eerder een toevoeging dan een virtuele vervanger van de fysieke realiteit.
Tot slot merkt Radoff nog op dat de metaverse zal steunen op creators die natuurlijk ook betaald moeten worden voor hun inspanningen. In AR en VR geïntegreerde betaalsystemen kunnen toegang geven tot exclusieve content om ontwikkelaars financieel te ondersteunen. Een virtueel pretpark heeft nood aan game-ontwikkelaars, maar ook artiesten en andere creatievelingen met baanbrekende ideeën. In een ideale toekomst zullen ze op eigen houtje hun bijdrage kunnen leveren in een creatieve mix die niet enkel door techreuzen gedomineerd wordt. Of zoals Radoff het filosofisch samenvat: “Welcome in de metaverse: het is er vreemder, heel anders en verbazingwekkender dan we ooit hadden durven dromen.”
In juni vorig jaar publiceerden we een interview met de bezieler van Tropos AR. Het soort toepassingen dat zij naar het dagelijks leven willen brengen, zal uiteindelijk resulteren in de metaverse: een geüpgradede, revolutionaire versie van het internet die augmented en virtual reality integreert in de fysieke wereld. Omdat het nog een relatief nieuwe term is, blijft het moeilijk om een precieze definitie te formuleren. Voor sommigen is de metaverse simpelweg een diepgaande virtual- of augmented reality-ervaring, een categorie van technologische snufjes. Anderen gaan veel verder en zien het als een dromerige, maar zeker niet onrealistische visie op de samenleving van de toekomst.
Filosoof Jon Radoff
Een van de bekendste metaverse-filosofen is Jon Radoff. De Amerikaanse ondernemer is oprichter en CEO van Beamable, een platform voor live game-services dat spelontwikkelaars helpt om online games te bouwen met Unity. Om te illustreren wat de metaverse juist is, verwijst Radoff in een van zijn blogs naar de film Ready Player One. De virtuele reality OASIS is er het eigendom van een bedrijf: Innovative Online Industries. De plot van het verhaal draait vooral rond de controle over de maatschappij. Radoff geeft als kritiek dat het beeld uit de film te zeer focust op één vooraf bepaalde realiteit, terwijl virtuele ruimtes te gevarieerd zijn en te veel verschillende ervaringen bieden om mensen hetzelfde pad te laten volgen.
Volgens Radoff zijn virtuele werelden meer gefragmenteerd. Dat wil zeggen: de ervaring is voor iedereen anders. Games, virtuele realiteiten en online communities bieden ervaringen die veel te gevarieerd zijn om in één vastgelegd stramien te gieten. Met andere woorden: iedereen beslist zelf welke AR en VR hij of zij toepast op zijn eigen leven om een extra laagje meerwaarde te creëren. De ene bevindt zich in de metaverse wanneer een AR-avatar hem/haar rondleidt in een voetbalstadion of tijdens de rust een spelletje pong laat spelen in een digitale laag over het voetbalveld. Voor de thuisblijvers kan de metaverse een combinatie zijn van AR-toepassingen op de smartphone en Netflix met een AR-bril als de Oculus Rift, terwijl je voor huisgenoten naar een lege muur zit te staren. “De metaverse is tegelijkertijd synchroon en asynchroon, in real-time en turn-based. Het speelt zich af op client-serverniveau of wordt gedownload of gestreamd. De Metaverse is de verzameling van alle zogenaamde ‘connected experiences die men kan hebben”, vat Radoff het samen.
‘Live’ is het sleutelwoord
Wat alle metaverse-ervaringen wel gemeenschappelijk hebben, is dat de ‘speler’ live verbonden is met een online framework dat variabele content, sociale connecties en (geïntegreerde) betalingen toelaat. Radoff benadrukt dat ‘live’ hier het sleutelwoord is. “De metaverse is een levendig multiversum van verschillende werelden die in elkaar kunnen overvloeien”, aldus de internetfilosoof.
Creators kunnen mensen uitnodigen in een fysiek lege speeltuin en die oppervlakte gebruiken om hoogtechnologische, boeiende ervaringen te creëren met VR en AR. Denk op de schaal van de grootste pretparken van het land, die volledig virtueel en flexibeler kunnen bestaan. Hoewel dat mogelijkheden schept, ben je uiteraard afhankelijk van (hoge) kosten die zo’n grote fysieke ruimte met zich meebrengen. De eigenaars kunnen door eisen te stellen de creativiteit van AR-programmeurs serieus beknotten.
‘Metaverse for all’
Vrijer en handiger is het “metaverse for all”-principe. Daarbij draait het om decentralisatie. Om de creativiteit te benutten moeten er linken gezocht worden met het dagelijks leven. Denk daarbij aan een realistische avatar die in augmented reality voor gids speelt tijdens je toeristische uitstap, of een app die je punten laat scoren door op tijd te komen bij de tandarts. De technologie moet in dit geval een brug slaan met de realiteit en is dus eerder een toevoeging dan een virtuele vervanger van de fysieke realiteit.
Tot slot merkt Radoff nog op dat de metaverse zal steunen op creators die natuurlijk ook betaald moeten worden voor hun inspanningen. In AR en VR geïntegreerde betaalsystemen kunnen toegang geven tot exclusieve content om ontwikkelaars financieel te ondersteunen. Een virtueel pretpark heeft nood aan game-ontwikkelaars, maar ook artiesten en andere creatievelingen met baanbrekende ideeën. In een ideale toekomst zullen ze op eigen houtje hun bijdrage kunnen leveren in een creatieve mix die niet enkel door techreuzen gedomineerd wordt. Of zoals Radoff het filosofisch samenvat: “Welcome in de metaverse: het is er vreemder, heel anders en verbazingwekkender dan we ooit hadden durven dromen.”
