Review Watch Dogs: Legion – De mogelijkheden zijn legio
In een hands-on preview gingen we begin oktober reeds een 4-tal uurtjes aan de slag met Watch Dogs: Legion. Onze mening was toen nogal verdeeld. Het feit dat Ubisoft eens wat anders probeert verdient alle lof, maar tegelijkertijd maakten we ons zorgen over de repetitieve nasmaak. Ondertussen konden we uitgebreid aan de slag met de eindversie van de game en kunnen we een definitief oordeel vellen.
2020 is niet meteen een “happy happy joy joy” jaar geweest en Watch Dogs: Legion geeft er ook geen vrolijke toets aan. De game speelt zich af in een hoogtechnologisch dystopisch Londen dat in een post-Brexit depressie verkeert. Na bombardementen van terroristische organisatie “Zero Day” wordt onterecht met de vinger gewezen naar hackersgroep DedSec. Het is aan jou als speler om DedSec vanaf de grond opnieuw op te bouwen en je onschuld te bewijzen. Een sinecure wordt het echter niet, want de private militaire groep Albion wordt ingeschakeld om orde op zaken te brengen. Inwoners kunnen geen enkele stap zetten zonder dat die wordt gelogd door de overheid. DedSec wil meer dan hun onschuld bewijzen, ze willen Londen bevrijden.
Keuzestress
Wanneer je start met Watch Dogs: Legion, is een personage kiezen een van de eerste zaken die je moet doen. Het zet de toon voor de rest van de game. Het “unique selling point” van Legion is namelijk dat je iedereen die je ziet kan inzetten als protagonist. Kortom: elke inwoner van Londen (die trouwens heel mooi en accuraat is weergegeven) kan jouw protagonist worden. Het idee is dat elke persoon uniek is, en die unieke vaardigheden kan je slim gebruiken om missies tot een goed einde te brengen. Zo kan je bijvoorbeeld een bouwvakker rekruteren om rond te vliegen op zijn drone, terwijl het rekruteren van een Albion-agent net een goede manier is om te infiltreren in vijandige gebieden.
Je kan een 40-tal mensen in je team hebben, maar voordat we het wisten hadden we de game uitgespeeld met dezelfde drie personages. Zolang je niet sterft in de game, is er namelijk niet meteen een reden om extra “operatives” te rekruteren. Een mogelijke reden om iemand te rekruteren, is om te beschikken over andere wapens. Het is namelijk niet mogelijk om een bestaand personage uit te rusten met andere wapens. Alle wapens zijn persoonsgebonden. Dit vonden we persoonlijk een minder leuk element, want het voelde meer als een sleur om te wisselen van personage puur omdat je een ander wapen wil. Wanneer je een gedempt machinegeweer wil, moet je dus op zoek gaan naar een operative die hierover beschikt. In de “tech tree” kan je wel een viertal non-lethal wapens ontgrendelen (en upgraden) die je voor alle operatives kan inzetten. De andere vaardigheden die je ontgrendelt binnen deze tech tree, gelden ook voor al je teamleden. Het gaat dan bijvoorbeeld om de mogelijkheid om vijanden naar een val te lokken of het op afstand deactiveren van een turret.
In de praktijk zal je echter vaker melee gebruiken dan de non-lethal wapens. Wanneer een vijand jou spot en jij geen geweer vasthoudt, zal de vijand simpelweg zijn vuisten gebruiken om jou te proberen uitschakelen. In de praktijk zal je dan ook vaak op melee-combat terugvallen wanneer je gespot wordt. Een fijne meerwaarde aangezien dit ervoor zorgt dat je hele missie niet meteen verpest is wanneer een bepaalde vijand je spot, maar de combat mocht gerust wat uitdagender en interessanter. Het huidige systeem bestaat uit dodgen en slaan, en in feite kan je niet veel verkeerd doen. Vergelijk het gerust met de combat uit de originele Assassin’s Creed.
In onze preview haalden we reeds aan dat we ons hart vasthielden voor dit experimentele systeem van storytelling. Bij de meeste games wordt er namelijk veel tijd en geld geïnvesteerd in het uitwerken van een protagonist die geliefd is en waar de speler een band mee opbouwt. Het is niet zomaar dat de meningen zo verdeeld zijn over The Last of Us: Part II… Ubisoft maakte een gok door zich niet volledig te richten op het uitwerken van één steengoede protagonist, maar de spelers zelf de protagonisten te laten kiezen. Respect voor het lef, maar we moeten helaas zeggen dat dit systeem wel zorgt voor een verlaagde interesse in het verhaal. Gelukkig is er Bagley, je virtuele assistent die duidelijk geprogrammeerd werd door een hilarische programmeur. Het personage voegt de nodige vleug humor en speelsheid toe aan een doorgaans vrij depressieve thematiek.
Ongeïnspireerde missies
Watch Dogs: Legion zit boordevol content. Allereerst heb je de verhaalmissies (die opnieuw zijn opgedeeld in meerdere ‘hoofdstukken’) en standaard zijmissies, maar daarnaast heb je ook de recruitment missions om nieuwe mensen toe te voegen aan je team en de “uprising missions” waarmee je zeldzame personages kan ontgrendelen door inwoners van Londen te inspireren.
Net zoals in vorige iteraties van Watch Dogs, krijg je zelf de keuze hoe je missies benadert. Je kan bijvoorbeeld een voetbalhooligan rekruteren en de missies aanpakken met brute kracht, of je speelt het voorzichtig en rekruteert een spion om missies in stealth af te ronden. De keuze is aan jou, maar wanneer je voor brute kracht kiest heb je de missies zo achter de kiezen en wellicht zal je er weinig tot geen voldoening uit halen. Stealth is ongetwijfeld de leukste manier om de missies te benaderen. Veelal doe je dan beroep op je trouwe vanop afstand bestuurbare “Spiderbot” om de omgeving te verkennen en servers te hacken.
Welke speelstijl je ook kiest, na verloop van tijd zal je een thema herkennen in de missies. Het gros van de missies bestaat namelijk uit infiltreren in een gebied en daar een bepaalde server hacken. De puzzels waar je een netwerkroute moet omleiden om zo het netwerk te ontgrendelen, zullen sommige spelers ondertussen ook al grondig moe zijn. Een grotere variatie in de beschikbare verhaalmissies mocht dus zeker. De Uprising-missions zijn dan een leuke afwisseling. In dit soort missies (bijvoorbeeld de Big Ben beklimmen met je Spiderbot) inspireer je de inwoners van Londen om zich te verzetten tegen de onderdrukking. In tegenstelling tot Watch Dogs 2 doe je dat niet rechtstreeks om je aantal volgers te verhogen, maar je ontgrendelt zo wel een zeldzaam personage dat je kan rekruteren. De missies zijn volledig optioneel, maar ze overslaan zou zonde zijn.
Veel van de verhaalmissies duwen je ook in een auto, om van het ene punt naar het andere te rijden. De elektrische wagens zijn een fijne toevoeging, maar de erbarmelijke manier waarop de wagens zich laten besturen maken er absoluut geen plezierritjes van. Al snel voelt het dan ook meer als een sleur dan een leuk intermezzo.
Technische tekortkomingen
Voor een game die zich afspeelt in een hoogtechnologische samenleving, is de game zelf technisch geen hoogstandje. Grafisch presteert de game ondermaats (zeker de gezichtsanimatie en personages) en het verschil met het kleurrijke Watch Dogs 2 kon niet groter zijn. De ondertussen bijna typerende glitches bij open wereld-games van Ubisoft zijn ook weer van de partij. Er worden zelfs meldingen gedaan van consoles die oververhitten door de game. Laten we zeggen dat het absoluut geen slecht idee is om een paar weken te wachten alvorens de game te spelen.
Het moet echter gezegd worden dat dit een “coronagame” is. De game werd voor een groot deel ontwikkeld van thuis uit, dus in deze uitzonderlijke situatie zien we dergelijke technische tekortkomingen al sneller door de vingers. Mits het team ze in de nabije toekomst aanpakt.
Stap terug
Watch Dogs: Legion valt totaal niet te vergelijken met Watch Dogs 2, maar dat maakt het net wat extra zuur. Watch Dogs 2 maakte veel indruk met zijn GTA V-achtige aanpak (een zonnige setting, charismatische personages en een levendige speelwereld), dus het is dan ook jammer om te zien dat Watch Dogs: Legion op veel vlakken een stap terug neemt. De wereld voelt een stuk ‘doder’ aan en je hebt zelfs minder mogelijkheden (je kan bijvoorbeeld geen verkeerslichten meer hacken). De skill tree uit Watch Dogs 2 waarmee je effectief nuttige vaardigheden kon ontgrendelen, is ook geschrapt voor een flauwer afkooksel via de “tech tree”. In Watch Dogs 2 werd je ook meer aangemoedigd om zijmissies uit te voeren, omdat ze bijdroegen aan het uitbouwen van je volgersaantallen, terwijl je in Watch Dogs: Legion geen enkele drang voelt om de zijmissies te spelen. Moest het rekruteringssysteem niet bestaan, dan was de game al helemaal een light-versie van Watch Dogs 2.
Verder is de game in de standaard moeilijkheidsgraad eigenlijk te makkelijk. Bij het begin van de game heb je wel de mogelijkheid om permadeath in te schakelen (van zodra je de game begint kan je deze functie niet meer inschakelen) en we adviseren absoluut om dit in te schakelen. Het maakt de game een stuk spannender, en het geeft je ook een reden om het rekruteringssysteem vaker te gebruiken. Zonder permadeath ga je wellicht de hele tijd met dezelfde drie personages spelen. De zwak uitgewerkte AI helpt ook niet om de game uitdagender te maken. Veelal kan je gewoon om een vijand heen lopen in een boogje en je kan de drone van de bouwvakker uitbuiten om snel (en ongezien) talloze vijanden te ontwijken om naar je objective te reizen. Word je gezien? Dan gebruik je het eenvoudige melee-systeem om vijanden uit te schakelen zonder dat ze alarm slaan. Wanneer je missie bestaat uit “ontsnap naar een veilig gebied” kan je zelfs gewoon je personage laten sterven. Vervolgens kies je een ander personage dat spawnt in een veilig gebied, en je hebt de missie afgerond. Niet succesvol weliswaar, maar je wordt er verder niet voor afgestraft. Wanneer een personage sterft, kan je voor een bepaalde tijd niet meer met dit personage spelen. Door bijvoorbeeld een ambulancier te rekruteren, kan je deze tijd inkorten.
Conclusie
Watch Dogs: Legion voegt dan wel een unieke draai aan de franchise toe, maar zet een vrij grote stap achteruit in vergelijking met Watch Dogs 2. De game mist het charisma en de luchthartigheid van Watch Dogs 2, waardoor je minder de behoefte voelt om veel tijd te investeren in de speelwereld. Gelukkig is er Bagley, je virtuele assistent, die met zijn humor regelmatig een glimlach op je gezicht kan toveren. Toch kan ook Bagley niet vermijden dat de missies na verloop van tijd repetitief beginnen aan te voelen.
Het is duidelijk dat je niet meteen naar de winkel moet rennen om Watch Dogs: Legion te kopen (het team kan de tijd nog goed gebruiken om de initiële glitches weg te werken), maar van zodra de game wat goedkoper wordt zal je je absoluut wel vermaken in hoogtechnologisch Londen. Verwacht echter niet te veel van het rekruteringssysteem, want uiteindelijk is het niet veel meer dan een gimmick. Eens je een paar mensen in je team hebt en de nieuwigheid eraf is, zal je hoogstwaarschijnlijk steeds met dezelfde 2 tot 3 personages spelen. Vergeet ook zeker niet om permadeath in te schakelen om zo de game een pak interessanter te maken.
In een hands-on preview gingen we begin oktober reeds een 4-tal uurtjes aan de slag met Watch Dogs: Legion. Onze mening was toen nogal verdeeld. Het feit dat Ubisoft eens wat anders probeert verdient alle lof, maar tegelijkertijd maakten we ons zorgen over de repetitieve nasmaak. Ondertussen konden we uitgebreid aan de slag met de eindversie van de game en kunnen we een definitief oordeel vellen.
2020 is niet meteen een “happy happy joy joy” jaar geweest en Watch Dogs: Legion geeft er ook geen vrolijke toets aan. De game speelt zich af in een hoogtechnologisch dystopisch Londen dat in een post-Brexit depressie verkeert. Na bombardementen van terroristische organisatie “Zero Day” wordt onterecht met de vinger gewezen naar hackersgroep DedSec. Het is aan jou als speler om DedSec vanaf de grond opnieuw op te bouwen en je onschuld te bewijzen. Een sinecure wordt het echter niet, want de private militaire groep Albion wordt ingeschakeld om orde op zaken te brengen. Inwoners kunnen geen enkele stap zetten zonder dat die wordt gelogd door de overheid. DedSec wil meer dan hun onschuld bewijzen, ze willen Londen bevrijden.
Keuzestress
Wanneer je start met Watch Dogs: Legion, is een personage kiezen een van de eerste zaken die je moet doen. Het zet de toon voor de rest van de game. Het “unique selling point” van Legion is namelijk dat je iedereen die je ziet kan inzetten als protagonist. Kortom: elke inwoner van Londen (die trouwens heel mooi en accuraat is weergegeven) kan jouw protagonist worden. Het idee is dat elke persoon uniek is, en die unieke vaardigheden kan je slim gebruiken om missies tot een goed einde te brengen. Zo kan je bijvoorbeeld een bouwvakker rekruteren om rond te vliegen op zijn drone, terwijl het rekruteren van een Albion-agent net een goede manier is om te infiltreren in vijandige gebieden.
Je kan een 40-tal mensen in je team hebben, maar voordat we het wisten hadden we de game uitgespeeld met dezelfde drie personages. Zolang je niet sterft in de game, is er namelijk niet meteen een reden om extra “operatives” te rekruteren. Een mogelijke reden om iemand te rekruteren, is om te beschikken over andere wapens. Het is namelijk niet mogelijk om een bestaand personage uit te rusten met andere wapens. Alle wapens zijn persoonsgebonden. Dit vonden we persoonlijk een minder leuk element, want het voelde meer als een sleur om te wisselen van personage puur omdat je een ander wapen wil. Wanneer je een gedempt machinegeweer wil, moet je dus op zoek gaan naar een operative die hierover beschikt. In de “tech tree” kan je wel een viertal non-lethal wapens ontgrendelen (en upgraden) die je voor alle operatives kan inzetten. De andere vaardigheden die je ontgrendelt binnen deze tech tree, gelden ook voor al je teamleden. Het gaat dan bijvoorbeeld om de mogelijkheid om vijanden naar een val te lokken of het op afstand deactiveren van een turret.
In de praktijk zal je echter vaker melee gebruiken dan de non-lethal wapens. Wanneer een vijand jou spot en jij geen geweer vasthoudt, zal de vijand simpelweg zijn vuisten gebruiken om jou te proberen uitschakelen. In de praktijk zal je dan ook vaak op melee-combat terugvallen wanneer je gespot wordt. Een fijne meerwaarde aangezien dit ervoor zorgt dat je hele missie niet meteen verpest is wanneer een bepaalde vijand je spot, maar de combat mocht gerust wat uitdagender en interessanter. Het huidige systeem bestaat uit dodgen en slaan, en in feite kan je niet veel verkeerd doen. Vergelijk het gerust met de combat uit de originele Assassin’s Creed.
In onze preview haalden we reeds aan dat we ons hart vasthielden voor dit experimentele systeem van storytelling. Bij de meeste games wordt er namelijk veel tijd en geld geïnvesteerd in het uitwerken van een protagonist die geliefd is en waar de speler een band mee opbouwt. Het is niet zomaar dat de meningen zo verdeeld zijn over The Last of Us: Part II… Ubisoft maakte een gok door zich niet volledig te richten op het uitwerken van één steengoede protagonist, maar de spelers zelf de protagonisten te laten kiezen. Respect voor het lef, maar we moeten helaas zeggen dat dit systeem wel zorgt voor een verlaagde interesse in het verhaal. Gelukkig is er Bagley, je virtuele assistent die duidelijk geprogrammeerd werd door een hilarische programmeur. Het personage voegt de nodige vleug humor en speelsheid toe aan een doorgaans vrij depressieve thematiek.
Ongeïnspireerde missies
Watch Dogs: Legion zit boordevol content. Allereerst heb je de verhaalmissies (die opnieuw zijn opgedeeld in meerdere ‘hoofdstukken’) en standaard zijmissies, maar daarnaast heb je ook de recruitment missions om nieuwe mensen toe te voegen aan je team en de “uprising missions” waarmee je zeldzame personages kan ontgrendelen door inwoners van Londen te inspireren.
Net zoals in vorige iteraties van Watch Dogs, krijg je zelf de keuze hoe je missies benadert. Je kan bijvoorbeeld een voetbalhooligan rekruteren en de missies aanpakken met brute kracht, of je speelt het voorzichtig en rekruteert een spion om missies in stealth af te ronden. De keuze is aan jou, maar wanneer je voor brute kracht kiest heb je de missies zo achter de kiezen en wellicht zal je er weinig tot geen voldoening uit halen. Stealth is ongetwijfeld de leukste manier om de missies te benaderen. Veelal doe je dan beroep op je trouwe vanop afstand bestuurbare “Spiderbot” om de omgeving te verkennen en servers te hacken.
Welke speelstijl je ook kiest, na verloop van tijd zal je een thema herkennen in de missies. Het gros van de missies bestaat namelijk uit infiltreren in een gebied en daar een bepaalde server hacken. De puzzels waar je een netwerkroute moet omleiden om zo het netwerk te ontgrendelen, zullen sommige spelers ondertussen ook al grondig moe zijn. Een grotere variatie in de beschikbare verhaalmissies mocht dus zeker. De Uprising-missions zijn dan een leuke afwisseling. In dit soort missies (bijvoorbeeld de Big Ben beklimmen met je Spiderbot) inspireer je de inwoners van Londen om zich te verzetten tegen de onderdrukking. In tegenstelling tot Watch Dogs 2 doe je dat niet rechtstreeks om je aantal volgers te verhogen, maar je ontgrendelt zo wel een zeldzaam personage dat je kan rekruteren. De missies zijn volledig optioneel, maar ze overslaan zou zonde zijn.
Veel van de verhaalmissies duwen je ook in een auto, om van het ene punt naar het andere te rijden. De elektrische wagens zijn een fijne toevoeging, maar de erbarmelijke manier waarop de wagens zich laten besturen maken er absoluut geen plezierritjes van. Al snel voelt het dan ook meer als een sleur dan een leuk intermezzo.
Technische tekortkomingen
Voor een game die zich afspeelt in een hoogtechnologische samenleving, is de game zelf technisch geen hoogstandje. Grafisch presteert de game ondermaats (zeker de gezichtsanimatie en personages) en het verschil met het kleurrijke Watch Dogs 2 kon niet groter zijn. De ondertussen bijna typerende glitches bij open wereld-games van Ubisoft zijn ook weer van de partij. Er worden zelfs meldingen gedaan van consoles die oververhitten door de game. Laten we zeggen dat het absoluut geen slecht idee is om een paar weken te wachten alvorens de game te spelen.
Het moet echter gezegd worden dat dit een “coronagame” is. De game werd voor een groot deel ontwikkeld van thuis uit, dus in deze uitzonderlijke situatie zien we dergelijke technische tekortkomingen al sneller door de vingers. Mits het team ze in de nabije toekomst aanpakt.
Stap terug
Watch Dogs: Legion valt totaal niet te vergelijken met Watch Dogs 2, maar dat maakt het net wat extra zuur. Watch Dogs 2 maakte veel indruk met zijn GTA V-achtige aanpak (een zonnige setting, charismatische personages en een levendige speelwereld), dus het is dan ook jammer om te zien dat Watch Dogs: Legion op veel vlakken een stap terug neemt. De wereld voelt een stuk ‘doder’ aan en je hebt zelfs minder mogelijkheden (je kan bijvoorbeeld geen verkeerslichten meer hacken). De skill tree uit Watch Dogs 2 waarmee je effectief nuttige vaardigheden kon ontgrendelen, is ook geschrapt voor een flauwer afkooksel via de “tech tree”. In Watch Dogs 2 werd je ook meer aangemoedigd om zijmissies uit te voeren, omdat ze bijdroegen aan het uitbouwen van je volgersaantallen, terwijl je in Watch Dogs: Legion geen enkele drang voelt om de zijmissies te spelen. Moest het rekruteringssysteem niet bestaan, dan was de game al helemaal een light-versie van Watch Dogs 2.
Verder is de game in de standaard moeilijkheidsgraad eigenlijk te makkelijk. Bij het begin van de game heb je wel de mogelijkheid om permadeath in te schakelen (van zodra je de game begint kan je deze functie niet meer inschakelen) en we adviseren absoluut om dit in te schakelen. Het maakt de game een stuk spannender, en het geeft je ook een reden om het rekruteringssysteem vaker te gebruiken. Zonder permadeath ga je wellicht de hele tijd met dezelfde drie personages spelen. De zwak uitgewerkte AI helpt ook niet om de game uitdagender te maken. Veelal kan je gewoon om een vijand heen lopen in een boogje en je kan de drone van de bouwvakker uitbuiten om snel (en ongezien) talloze vijanden te ontwijken om naar je objective te reizen. Word je gezien? Dan gebruik je het eenvoudige melee-systeem om vijanden uit te schakelen zonder dat ze alarm slaan. Wanneer je missie bestaat uit “ontsnap naar een veilig gebied” kan je zelfs gewoon je personage laten sterven. Vervolgens kies je een ander personage dat spawnt in een veilig gebied, en je hebt de missie afgerond. Niet succesvol weliswaar, maar je wordt er verder niet voor afgestraft. Wanneer een personage sterft, kan je voor een bepaalde tijd niet meer met dit personage spelen. Door bijvoorbeeld een ambulancier te rekruteren, kan je deze tijd inkorten.
Conclusie
Watch Dogs: Legion voegt dan wel een unieke draai aan de franchise toe, maar zet een vrij grote stap achteruit in vergelijking met Watch Dogs 2. De game mist het charisma en de luchthartigheid van Watch Dogs 2, waardoor je minder de behoefte voelt om veel tijd te investeren in de speelwereld. Gelukkig is er Bagley, je virtuele assistent, die met zijn humor regelmatig een glimlach op je gezicht kan toveren. Toch kan ook Bagley niet vermijden dat de missies na verloop van tijd repetitief beginnen aan te voelen.
Het is duidelijk dat je niet meteen naar de winkel moet rennen om Watch Dogs: Legion te kopen (het team kan de tijd nog goed gebruiken om de initiële glitches weg te werken), maar van zodra de game wat goedkoper wordt zal je je absoluut wel vermaken in hoogtechnologisch Londen. Verwacht echter niet te veel van het rekruteringssysteem, want uiteindelijk is het niet veel meer dan een gimmick. Eens je een paar mensen in je team hebt en de nieuwigheid eraf is, zal je hoogstwaarschijnlijk steeds met dezelfde 2 tot 3 personages spelen. Vergeet ook zeker niet om permadeath in te schakelen om zo de game een pak interessanter te maken.
