Zortrax M300 review
Het Poolse Zortrax levert met de M-printers uitstekende FDM-toestellen af, al werkte de aanpak van het bedrijf vorig jaar beter toen de concurrentie nog minder capabel was. Zortraxprinters zijn closed source-printers, wat wil zeggen dat je gebonden bent aan software van de fabrikant en ook filament van Zortrax zelf gebruikt. Dat filament is in de regel ABS al kan de M300 ook met enkele andere materialen overweg.
De printer gebruikt een geperforeerd bed waarop het toestel tijdens iedere printopdracht een klein platformpje print. Daarop komt dan je uiteindelijke model terecht. Het geperforeerde bed zorgt voor een sublieme hechting en dat is belangrijk, aangezien ABS al eens de neiging heeft om los te komen wanneer het afkoelt. Voor iedere print voert de Zortrax een kalibratie uit, waardoor ook dit toestel erg betrouwbaar is.
Closed source
De M200 heeft een bouwvolume van 20 cm x 20 cm x 18,5 cm, wat vergelijkbaar is met dat van de Ultimaker maar beslist moet onderdoen voor de grote cilinders die beide deltaprinters kunnen vullen. De M300 speelt wel mee met die toestellen dankzij het printbare volume van 30 kubieke centimeter. Het toestel oogt wel een stuk groter en logger in vergelijking met zijn cilindervormige concurrenten. De M300 is de grootste cartesiaanse printer die we al bekeken. Op het volume na verschilt de M300 nauwelijks van de M200. Beide toestellen maken wel gebruik van de Z-Suite. Omdat het om een closed source-printer gaat, moet je die softwaresuite gebruiken om modellen te slicen. Het programma ziet er goed uit en werkt aangenamer dan bijvoorbeeld de Repetierhost-software die populair is bij andere toestellen. De workflow is identiek aan andere slicers: je laadt je model, slicet het en plaatst het printbare bestand tot slot op een SD-kaartje.
De Z-Suite was ondanks de aangename interface tijdens onze test echter meer een nadeel dan een voordeel. Het programma detecteerde fouten in modellen die we wel probleemloos konden afprinten op andere toestellen, en weigerde die dan te slicen. Het euvel deed zich meer dan eens voor, telkens op modellen die wel succesvol geslicet en geprint werden door andere toestellen. Het probleem illustreert het nadeel van een closed source-oplossing: als de Z-Suite je tekortschiet, heb je geen andere opties.
Prijzig
De M300 is verder een dure printer. De prijs is te begrijpen in vergelijking met kleinere gelijkaardige modellen maar technisch is de meerwaarde tegenover een deltaprinter moeilijk te vinden. De deltatechniek leent zich beter voor grotere volumes en zorgt voor printers met een gelijkaardig bouwoppervlak aan een prijskaartje dat meer dan 1.000 euro lager ligt.
Zortrax weet nog steeds hoe het uitstekende printers moet maken, maar het closed source-principe zorgde tijdens onze test voor meer na- dan voordelen. Een cartesiaanse printer met een dergelijk volume is wel redelijk uniek en dat maakt de M300 in specifieke gevallen ongetwijfeld een goede keuze, maar om groot te printen zouden wij liever aan de slag gaan met de Tripodmaker of de DeltaRocket.
Het Poolse Zortrax levert met de M-printers uitstekende FDM-toestellen af, al werkte de aanpak van het bedrijf vorig jaar beter toen de concurrentie nog minder capabel was. Zortraxprinters zijn closed source-printers, wat wil zeggen dat je gebonden bent aan software van de fabrikant en ook filament van Zortrax zelf gebruikt. Dat filament is in de regel ABS al kan de M300 ook met enkele andere materialen overweg.
De printer gebruikt een geperforeerd bed waarop het toestel tijdens iedere printopdracht een klein platformpje print. Daarop komt dan je uiteindelijke model terecht. Het geperforeerde bed zorgt voor een sublieme hechting en dat is belangrijk, aangezien ABS al eens de neiging heeft om los te komen wanneer het afkoelt. Voor iedere print voert de Zortrax een kalibratie uit, waardoor ook dit toestel erg betrouwbaar is.
Closed source
De M200 heeft een bouwvolume van 20 cm x 20 cm x 18,5 cm, wat vergelijkbaar is met dat van de Ultimaker maar beslist moet onderdoen voor de grote cilinders die beide deltaprinters kunnen vullen. De M300 speelt wel mee met die toestellen dankzij het printbare volume van 30 kubieke centimeter. Het toestel oogt wel een stuk groter en logger in vergelijking met zijn cilindervormige concurrenten. De M300 is de grootste cartesiaanse printer die we al bekeken. Op het volume na verschilt de M300 nauwelijks van de M200. Beide toestellen maken wel gebruik van de Z-Suite. Omdat het om een closed source-printer gaat, moet je die softwaresuite gebruiken om modellen te slicen. Het programma ziet er goed uit en werkt aangenamer dan bijvoorbeeld de Repetierhost-software die populair is bij andere toestellen. De workflow is identiek aan andere slicers: je laadt je model, slicet het en plaatst het printbare bestand tot slot op een SD-kaartje.
De Z-Suite was ondanks de aangename interface tijdens onze test echter meer een nadeel dan een voordeel. Het programma detecteerde fouten in modellen die we wel probleemloos konden afprinten op andere toestellen, en weigerde die dan te slicen. Het euvel deed zich meer dan eens voor, telkens op modellen die wel succesvol geslicet en geprint werden door andere toestellen. Het probleem illustreert het nadeel van een closed source-oplossing: als de Z-Suite je tekortschiet, heb je geen andere opties.
Prijzig
De M300 is verder een dure printer. De prijs is te begrijpen in vergelijking met kleinere gelijkaardige modellen maar technisch is de meerwaarde tegenover een deltaprinter moeilijk te vinden. De deltatechniek leent zich beter voor grotere volumes en zorgt voor printers met een gelijkaardig bouwoppervlak aan een prijskaartje dat meer dan 1.000 euro lager ligt.
Zortrax weet nog steeds hoe het uitstekende printers moet maken, maar het closed source-principe zorgde tijdens onze test voor meer na- dan voordelen. Een cartesiaanse printer met een dergelijk volume is wel redelijk uniek en dat maakt de M300 in specifieke gevallen ongetwijfeld een goede keuze, maar om groot te printen zouden wij liever aan de slag gaan met de Tripodmaker of de DeltaRocket.
