Review 3D-printer: Ultimaker 2
Wanneer je het internet afschuimt zal je de Ultimaker als populairste printer tegenkomen. We begrijpen waarom, al is enige nuancering toch vereist.
De Ultimaker 2 is zonder enige twijfel een briljante printer. Langs buiten is de open source printer mooi afgewerkt, het menu is afgeborsteld en de navigatie handig, en ook de aangeraden software is een plezier om mee te werken.
Dikke draad
De Ultimaker 2 kan overweg met de meeste filamenten al slikt het toestel liefst plastic van een iets groter kaliber: de doorsnede van de filamentdraad is 2,85 mimimeter dik, waar de andere printers 1,75 millimeter verkiezen. De Ultimaker is met dank aan de tutorial in het menu erg eenvoudig af te stellen, en zolang er niets mis gaat doet de printer vlot z’n ding. In theorie heeft dit toestel de fijnste resolutie en dat uit zich ook in de praktijk. De modellen zijn even fijn, zo niet fijner, dan wat de M200 van Zortrax aflevert.
Strop
Af en toe loopt er helaas wel iets mis, en wanneer dat gebeurt wordt de Ultimaker iets minder gebruiksvriendelijk. Het systeem dat de printkop voedt met filament heeft de neiging om een beetje in te hakken op het filament zelf wanneer er even iets strop zit. In principe geen probleem, maar af en toe maakt het systeem de filamentdraad kapot waarna het systeem vast komt te zitten. Dat probleem kan je zelf oplossen, maar het vereist wat gepruts. Het systeem lijkt mij gewoon niet ideaal, aangezien andere printers hier geen last van hadden.
Moeilijke hechting
Ook hadden modellen tijdens het printen moeite om aan het printbed te blijven plakken. Wanneer een model tijdens een print los komt dan beweegt het en loopt de print helemaal in het honderd. Het probleem deed zich bij mij geregeld voor, en daarmee lijk ik een uitzondering te zijn. Andere gebruikers van de Ultimaker rapporteren vol lof over de betrouwbaarheid, dus ik ben geneigd te denken dat het probleem aan mijn toestel lag.
Wanneer we de hechtingsproblemen even buiten beschouwing laten dringt een vergelijking met de M200 van Zortrax zich op. Beiden lijken op elkaar qua model en specificaties. Het printbare volume van de Ultimaker is wel iets groter en de resolutie is iets fijner. Bovendien kan de Ultimaker met meer verschillende soorten filament oversweg. De prijs van het toestel ligt dan weer iets hoger. De Ultimaker 2 zou de beste printer zijn, ware het niet dat de automatische kalibratie ontbreekt. Daardoor gaat onze voorkeur toch uit naar de Zortrax, al is dit toestel het gedoodverfde open source alternatief.
Wanneer je het internet afschuimt zal je de Ultimaker als populairste printer tegenkomen. We begrijpen waarom, al is enige nuancering toch vereist.
De Ultimaker 2 is zonder enige twijfel een briljante printer. Langs buiten is de open source printer mooi afgewerkt, het menu is afgeborsteld en de navigatie handig, en ook de aangeraden software is een plezier om mee te werken.
Dikke draad
De Ultimaker 2 kan overweg met de meeste filamenten al slikt het toestel liefst plastic van een iets groter kaliber: de doorsnede van de filamentdraad is 2,85 mimimeter dik, waar de andere printers 1,75 millimeter verkiezen. De Ultimaker is met dank aan de tutorial in het menu erg eenvoudig af te stellen, en zolang er niets mis gaat doet de printer vlot z’n ding. In theorie heeft dit toestel de fijnste resolutie en dat uit zich ook in de praktijk. De modellen zijn even fijn, zo niet fijner, dan wat de M200 van Zortrax aflevert.
Strop
Af en toe loopt er helaas wel iets mis, en wanneer dat gebeurt wordt de Ultimaker iets minder gebruiksvriendelijk. Het systeem dat de printkop voedt met filament heeft de neiging om een beetje in te hakken op het filament zelf wanneer er even iets strop zit. In principe geen probleem, maar af en toe maakt het systeem de filamentdraad kapot waarna het systeem vast komt te zitten. Dat probleem kan je zelf oplossen, maar het vereist wat gepruts. Het systeem lijkt mij gewoon niet ideaal, aangezien andere printers hier geen last van hadden.
Moeilijke hechting
Ook hadden modellen tijdens het printen moeite om aan het printbed te blijven plakken. Wanneer een model tijdens een print los komt dan beweegt het en loopt de print helemaal in het honderd. Het probleem deed zich bij mij geregeld voor, en daarmee lijk ik een uitzondering te zijn. Andere gebruikers van de Ultimaker rapporteren vol lof over de betrouwbaarheid, dus ik ben geneigd te denken dat het probleem aan mijn toestel lag.
Wanneer we de hechtingsproblemen even buiten beschouwing laten dringt een vergelijking met de M200 van Zortrax zich op. Beiden lijken op elkaar qua model en specificaties. Het printbare volume van de Ultimaker is wel iets groter en de resolutie is iets fijner. Bovendien kan de Ultimaker met meer verschillende soorten filament oversweg. De prijs van het toestel ligt dan weer iets hoger. De Ultimaker 2 zou de beste printer zijn, ware het niet dat de automatische kalibratie ontbreekt. Daardoor gaat onze voorkeur toch uit naar de Zortrax, al is dit toestel het gedoodverfde open source alternatief.
