Vloedgolf e-afval naar ontwikkelingslanden
De ontwikkelingslanden kunnen rekenen op een vloedgolf van elektronisch afval. Volgens een VN-rapport krijgt India alleen al een groei van 500 procent te verwerken tussen 2007 en 2020.
Elektronisch afval bestaat uit alle afgedankte elektrische en elektronische apparaten zoals telefoons, computers, koelkasten en televisietoestellen. Die apparaten bevatten vaak nog waardevolle grondstoffen, zoals goud en koper.
Om de grondstoffen terug te winnen op de afgedankte elektronica, worden ze ter verwerking opgestuurd naar de derde wereld. En ‘verwerking’ is dan een eufemisme voor afbreken zonder enige bescherming voor de werknemers en dumping zonder oog voor het milieu. Zo worden veel plastic toestellen gewoon verbrand om het koper te winnen. Gezond is het niet.
Uitdaging voor ontwikkelingslanden
De grootste producent van e-afval is de VS, met drie miljoen ton per jaar. Amerika wordt gevolgd door China, dat 2,3 miljoen ton e-afval maakt. Vaak wordt het probleem illegaal geëxporteerd naar arme landen. Zo heeft Indonesië onlangs negen zeecontainers vol cathodestraalbuizen onderschept en teruggestuurd naar de VS.
Een rapport van de VN toont nu aan het probleem explosief gaat groeien. In 2020 hebben China en Zuid-Afrika met 400 procent meer elektronisch afval te maken dan in 2007. India krijgt 500 procent meer e-afval.
De ontwikkeling van China en India helpt ook niet. Zo zou het aantal weggegooide telefoons in China verzevenvoudigen in 2020. In India wordt zelfs een verachttienvoudiging verwacht.
Westerse landen mee laten verwerken
China, India, Brazilië, Mexico en andere landen kunnen de verwerking van elektronisch afval niet overlaten aan de informele sector (lees: illegale verwerking), volgens het rapport.
De oplossing is om de verwerking te gaan organiseren: grote, efficiënte verwerkingsinstallaties in China bijvoorbeeld.
Het rapport raadt ook aan om een deel van het elektronisch afval, zoals printplaten en batterijen, te verschepen naar ontwikkelde landen die ze degelijk kunnen verwerken. HP doet het bijvoorbeeld zo bij een e-afvalproject in Kaapstad.
Eerlijkheidshalve moeten we hier wel aan toevoegen dat Umicore, zelf zo’n verwerker van materialen, mee heeft gewerkt aan het onderzoek. Helemaal verrassend is de laatste conclusie dus niet.
De ontwikkelingslanden kunnen rekenen op een vloedgolf van elektronisch afval. Volgens een VN-rapport krijgt India alleen al een groei van 500 procent te verwerken tussen 2007 en 2020.
Elektronisch afval bestaat uit alle afgedankte elektrische en elektronische apparaten zoals telefoons, computers, koelkasten en televisietoestellen. Die apparaten bevatten vaak nog waardevolle grondstoffen, zoals goud en koper.
Om de grondstoffen terug te winnen op de afgedankte elektronica, worden ze ter verwerking opgestuurd naar de derde wereld. En ‘verwerking’ is dan een eufemisme voor afbreken zonder enige bescherming voor de werknemers en dumping zonder oog voor het milieu. Zo worden veel plastic toestellen gewoon verbrand om het koper te winnen. Gezond is het niet.
Uitdaging voor ontwikkelingslanden
De grootste producent van e-afval is de VS, met drie miljoen ton per jaar. Amerika wordt gevolgd door China, dat 2,3 miljoen ton e-afval maakt. Vaak wordt het probleem illegaal geëxporteerd naar arme landen. Zo heeft Indonesië onlangs negen zeecontainers vol cathodestraalbuizen onderschept en teruggestuurd naar de VS.
Een rapport van de VN toont nu aan het probleem explosief gaat groeien. In 2020 hebben China en Zuid-Afrika met 400 procent meer elektronisch afval te maken dan in 2007. India krijgt 500 procent meer e-afval.
De ontwikkeling van China en India helpt ook niet. Zo zou het aantal weggegooide telefoons in China verzevenvoudigen in 2020. In India wordt zelfs een verachttienvoudiging verwacht.
Westerse landen mee laten verwerken
China, India, Brazilië, Mexico en andere landen kunnen de verwerking van elektronisch afval niet overlaten aan de informele sector (lees: illegale verwerking), volgens het rapport.
De oplossing is om de verwerking te gaan organiseren: grote, efficiënte verwerkingsinstallaties in China bijvoorbeeld.
Het rapport raadt ook aan om een deel van het elektronisch afval, zoals printplaten en batterijen, te verschepen naar ontwikkelde landen die ze degelijk kunnen verwerken. HP doet het bijvoorbeeld zo bij een e-afvalproject in Kaapstad.
Eerlijkheidshalve moeten we hier wel aan toevoegen dat Umicore, zelf zo’n verwerker van materialen, mee heeft gewerkt aan het onderzoek. Helemaal verrassend is de laatste conclusie dus niet.
